Πρωινός στη δουλειά, το κτίριο 6 ορόφων περιμένει να λουστεί στον ήλιο και να βουϊζει σε λίγο σαν μελίσσι - μπίζι.
Η όμορφη συνάδελφος μπροστά κουβαλάει εναν χαρτοφύλακα με βιβλία μέσα, ξέρω τι είναι, κατι καινούργια πράγματα που πρέπει να μάθουν όλοι στον τομέα της λόγω αναβάθμισης εφαρμογής. Μου είπε καλημέρα.
Χρόνια την βλέπω στους χώρους δουλειάς, χωρίς ποτέ να μάθουμε ο ένας τον άλλο καλά, και με πολλούς άλλους το ίδιο γίνεται,αλλα εχω την αίσθηση οτι υπάρχει μια συναδελφικότητα ως αρκετά καλό βαθμό.
Η έτσι θέλω να πιστεύω.
Σε πάρτι αποχώρησης συναδέλφων λόγω συνταξιοδότησης, τα ευχολόγια δίναν και παίρναν " και στα δικά μας " και πάντα
είχαμε ενα καλό κλίμα, όχι σαν τώρα. Απορώ πώς βρίσκουμε κέφι πια να ερχόμαστε με κέφι για δουλειά.
Δυστυχώς είναι το ασανσέρ χαλασμένο πάλι.
Πρέπει να ανέβω 3 ορόφους με τα πόδια. Και μετά απο μια ώρα να τους κατέβω για να παραδώσω ενα δέμα 20 κιλών,
κάτω σε άλλο τμήμα. Και ξα΄να πάνω με τα πόδια. Καλόμαθα τόσα χρόνια και με το ασανσέρ. Εχει ενα καθρέφτη μεγάλο
μεσα και μπορείς να φτιάχνεις το μαλλί καθως κινείται, στα γρήγορα, να σαι σωστός, ενίοτε να πατάς και κανα σπυράκι.
Υπάρχει πινακιδούλα απ έξω που λέει " Συμπαθάτε μας που δεν εχει ασανσέρ " κάτι τέτοιο.
Ναι, καλά, εδω και 5-6 μέρες που χάλασαν και τα τρία ασανσέρια του κτιρίου, κάνουμε και γυμναστική σε σκάλες.
Θα πρέπει φαντάζομαι να ευχαριστήσουμε απο πάνω για την ευκαιρία αυτή.
Οταν φτάσει κανείς στο γραφείο του και αρχίσει να εργάζεται κανονικά, αφήνει πίσω του εναν πολύβουο κόσμο με χίλια
προβλήματα και παράγει αυτό που τον ανταμοίβει με ενα εισόδημα. Είναι τυχερός.
Αλλοι δεν έχουν δουλειά, κι ακόμα χειρότερα, δεν μπορούν να εργαστούν. Διαβάστε το blog της Αμαλίας και θα δείτε τι εννοώ.
Γκρινιάζεις για το πρωινό Δευτέρας, για τον προϊστάμενο, για το ασνασέρ, για τους μισθούς, για τον χαβά του καθενός,
αλλα κάποιοι δεν μπορούν να εργαστούν, για λόγους που συχνά δεν οφείλονται στους ίδιους.
Θέλω να αφιερώσω μια πολύ ζεστή καλημέρα μαυ σε όσους θα ήθελαν να μπορούν να εργάζονται, να παράγουν,
να μαθαίνουν, να δίνουν, να προσπαθούν και να ονειρεύονται καλύτερες μέρες. Φιλιά Πολλά.
Τζονάκο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΘίγεις ένα θέμα ΜΑΣΤΙΓΑ για όλους εμάς, που απορροφημένοι στο κυνηγητό της καθημερινότητας, χάνουμε την ουσία. Δε χαιρόμαστε που μποούμε να βλέπουμε την κάθε μέρα που ξημερώνει μακρυά από νοσοκομεία (το σπουδαιότερο) και άλλα σοβαρά προβλήματα.
Να 'σαι καλά και ας ανεβοκατεβαίνεις σκάλες...
Γλαρένιες αγκαλιές
Δεν ξέρω κάτα πόσο θα ήθελα να δουλεύω σε ένα γραφείο μια τόσο όμορφη μέρα κλεισμένη στους 4 τοίχους και βασικά να σου πω την αλήθεια θα προτιμούσα να είμουν εισοδηματίας και τον ελεύθερο χρόνο μου να έκανα αυτά που με ευχαριστούν και όχι να κάνω αγγαρείες του αφεντικού..Μάλλον είμαι πολύ τεμπέλα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπάρχει τίποτα καλύτερο απο το να μπορείς να επιλέγεις αν θα δουλέψεις, πώς θα το κάνεις, πότε και γιατι να χαμογελάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧθες ήμουν σε κηδεία, για 4η φορά τον τελευταίο καιρό και έμαθα καλά οτι ειναι πολύτιμο να βλέπεις καθαρά όσο μπορείς και όσο μπορείς να επιλέγεις.
Τα υπόλοιπα, θα έρθουν αναγκαστικά... κάποτε.
@Νάντια, κι εγω για εισοδηματίας γεννήθηκα :Ρ ...λέμε τωρα, τέλειο ε ;
Ρεεε, να έχουμε την υγειά μας να δουλεύουμε κι ας γκρινιάζουμε για τα ψιλοπροβληματάκια μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ δουλειά είναι ζωή!;)