Aλλάξτε το ! ΤΩΡΑ ! Ο ανάπηρος άνθρωπος εχει να αντιμετωπίσει την σωματική του μειονεξία και αυτο ειναι υπεραρκετό για να τον καταβάλλει. Φανταστείτε να εισπράττει και την αδιαφορία των υπόλοιπων "τέλειων" !!! ...
Καλημερα φιλε tzonakos !! Πριν απαντησω,θα σου πω για την εδω κατασταση στην Γερμανια!!! Ειναι αδιανοητο εδω να τους αγνοησεις!!!Υπαρχουν "ειδικα"...για καθε περιπτωση!!! Aρχιζω:Ειδικες εισοδοι στις δημοσιες υπηρεσιες,κεκλιμενες απο και προς τον δρομο ,ουτως ωστε να μπορουν να κινηθουν με το αναπηρικο τους καροτσακι! Ειδικα βαγονια,σε τρενα,τραμ,λεωφορεια,με πορτες ευρυχωρες και ειδικη ..μπαρα που χαμηλωνει για να μπουν/βγουν! Ειδικη λωριδα κοντα στα πεζοδρομια,για ποδηλατες και αναπηρους,με ειδικη κλιση των ρειθρων σε καθε διασταυρωση,για ομαλη πορεια και αλλαγη κατευθυνσης!!Ειδικα χαμηλωμενα ..μπουτονς για να χειριζονται τους φανοστατες,τα ασανσερ,τις αυτοματες ηλεκτρονικες μηχανες εκδοσης καρτων επιβιβασης! Ειδικες τουαλετες,σε παρκιν αυτοκινητοδρομων,δημοσιων υπηρεσιων,εστιατοριων και εκθεσιακων χωρων!! Θα μπορουσα να συνεχισω να γραφω για ποσα ακομα και να εισαι σιγουρος,πως δεν θα μου εφτανε ενα ολοκληρο χαρτι..τουαλετας με το συμπαθειο!! Γενικα εδω οι ανθρωποι με ειδικες αναγκες/αναπηροι;;λιγα πραγματα μπορουν να βρουν για να ..διαμαρτυρυθουν!! Εχω ταξειδεψει σχεδον παντου,αλλα εδω η εγνοια για αυτους τους ανθρωπους αγγιζει την..τελειοτητα!!! Ζωντας λοιπον εδω,βλεπω...αλλοιως το ..θεμα σου!! Γνωριζω ομως,απο ...αλλες χωρες,πως τους ..σκεφτονται/βλεπουν/αντιμετωπιζουν,με τη αγαπη του...ΝΟΜΠΕΛΙΣΤΑ ΚΑΙΑΔΑ!!! ΥΓ..μου αρεσουν οι ευαισθησιες..σας!!! Καλημερα και μπαρδον για το... σεντονι!
Σ' ευχαριστώ niemandsrose, λέω να αφιερώσω τον μισό Οκτώβρη στους ανθρώπους που έχουν περισσότερη ανάγκη απο φορντίδα, προσοχή, αλλα κύρίως, σεβασμό ! Κι εγω κείμενο ήθελα να γράψω αλλα εσυ τα καταφέρνεις καλύτερα. Προς το παρόν ελπίζω η ταμπέλα αυτής της ανάρτησης να φωτίσει τα μυαλά όλων αρκετά.
Kostas Vrakas, υπάρχουν κι εδω μερικές τέτοιες ευκολίες τα τελευταία 5-6 χρόνια. Με μεγάλη χαρα΄ βλέπω κι εδω κεκλιμένα επίπεδα, ειδικές τουαλέτες, πεζοδρόμια και άλλα. Με μεγάλη θλίψη όμως βλέπω να εχουν παρκάρει επάνω σε διάβαση τυφλού, ή κινητικά ανάπηρου ή να κορνάρουν σε κουφό ή να αποφεύγουν τυφλό λες κι εχει λέπρα. Τα μυαλά πρέπει ν' αλλάξουμε, όχι μόνο τις ευκολίες.
Εγώ,τζονάκο μου, νιώθω ότι τους αφαιρώ ένα κομμάτι από την αξιοπρέπειά τους,συζητώντας γι' αυτούς σαν να είναι πρόβλημα που επιζητά λύση.Ότι γίνεται στην πράξη χωρίς πολλά πολλά λόγια,έχει νόημα και ουσία. Αυτό που έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα,είναι να τους έχουμε καταντήσει επαίτες για τα αυτονόητα,για τα ίδια τους τα δικαιώματα και από πάνω να θέλουμε να νιώθουν ευγνωμοσύνη σε όσους τους προσφέρουν λίγα ψήγματα "ενδιαφέροντος"..
δε θα λεγα ''μειωνεξια'' αλλα ιδιαιτεροτητα τα σπεσιαλ ολυμπικς αν τα μεταφρασεις στα ελληνικα χανουνε την μαγεια τους αλλο να εισαι ιδιαιτερος και αλλο παραπληγικος/αναπηρος κλπ ειναι πως το βλεπει κανεις δυστυχως στην Ελλαδα κανουμε τα στραβα ματια!!!
δεν θέλω να συζητώ για "ιδιαιτερότηες" και "μειονεξίες" αλλα να δίνω σημασία στο οτι κάποιοι απο μάς δεν είναι "τέλειοι". Αν κάποιος δεν ακούει καλά, θα μιλήσω πιο καθαρά. Αν κάποιος δυσκολεύεται να περπατήσει , βαδίζω στον ρυθμό του. Αν δεν μπορεί να μιλήσει, του μιλάω εγω με νοήματα και τον ρωτώ αν κατάλαβε με ενδιαφέρον και όχι με λύπηση. Αν υπάρχει γύρω ανάπηρος σε καρότσι, κάνω στην άκρη κοιτώντας διακριτικά να δω αν θέλει βοήθεια. Δεν παρκάρω σε σημεία που φτιάχτηκαν ετσι για να βοηθούν άλλους. Δεν υποτιμώ κανέναν, αντίθετα ξέρω οτι σε άλλα που μπορούν, με ξεπερνάνε, κυρίως στον εγκέφαλό μου.
Αν ξεχνάμε τους άλλους, τότε είμαστε εμείς διανοητικά ανάπηροι.
Δίνω την ίδια σημασία που δείχνω και σε ένα μη ανάπηρο συνάνθρωπό μου.
Δέν το έκανα πάντα. Άργησα να το μάθω. Όχι γιατί ήμουν ζώον,αλλά πολύ απλά είχα μάθει να κοιτάω την αναπηρία και όχι τον άνθρωπο.Είχα μάθει να νομίζω ότι οι ανάπηροι άνθρωποι έχουν μονίμως ανάγκη τη βοήθειά μας για να μιλήσουν, να ακούσουν, να δουν, να κατανοήσουν να περπατήσουν, να αγγίξουν Τρίχες. Εμείς οι καθόλα «φυσιολογικοί» έχουμε ανάγκη τη δική τους κατανόηση και βοήθεια. Για έναν και μόνον λόγο: Ότι δεν σου πρόσφερεται ή σου στερειται ξαφνικά απο τη ζωή σου παλευεις για να το αναπλήρωσεις. Ο αγώνας αυτός σε κάνει άνθρωπο. Παλεύεις μεγάλε!
Αν δεν μπορείς να μιλήσεις. Παλεύεις να μάθεις τρόπους για να μπορείς να μιλήσεις, και θα το καταφέρεις Έτσι όταν έχεις απέναντι σου έναν άνθρωπο που φλυαρεί ακατάσχετα καταλαβαίνεις ότι δεν μπορεί να γνωρίζει πόσο σημαντικό είναι αυτό που κάνει. Άρα τον βλέπεις με κατανόηση για την αφέλεια του. Και όμως εσύ είσαι αυτός που δεν μπορεί να μιλήσει. Ο άλλος απλώς συνεχίζει να φλυαρεί μέσα στην αφέλεια του και τη φυσιολογικότητα του. Δε φταίει γι αυτό και εκείνος.
Έτσι έμαθα όταν βλέπω έναν άνθρωπο σε αναπηρικό καροτσάκι με κομμένο πόδι να μη καρφώνομαι στο κομμένο μέλος σα βλαμμένος. Έμαθα όταν βλέπω έναν τυφλό άνθρωπο να καθοδηγείται από το σκύλο του να μη τρέχω σα μαλάκας να χαϊδεψω το σκύλο και να παίξω μαζί του. Έμαθα όταν μιλάω σε ένα άτομο που δεν ακούει να το κοιτάω στα μάτια και να μιλάω αργά και όχι να τον γράφω στα αρχίδια μου και να μιλάω με το συνοδό του.
Δέν έχω την παιδεία να καταλάβω αυτούς τους ανθρώπους Δε ξέρω νοηματική για παράδειγμα. Αλλά από την επαφή μου μαζί τους μου έδειξαν ότι δεν έχουν ανάγκη τη βοήθεια μου παρα μόνο άν μου τη ζητήσουν. ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ. Όπως θα τη ζητούσα και εγώ από κάποιον συνάνθρωπο μου αν ήμουν φορτωμένος σα το γαϊδούρι και δεν θα μπορούσα να ανοίξω μια πόρτα. Δέν ζητούν τίποτα άλλο... Ίσως και λίγο διακριτικότητα απο μέρους μας. Τίποτα άλλο.
Όλα τα παραπάνω τα οφείλω σε ενα παλικάρι στην ηλικία τη δική μου που μου έδωσε να καταλάβω...Αυτό του το χρωστάω.
Με συγκίνησες JD. Διακριτικότητα, σεβασμός, ανθρωπιά, πάλη για αναπλήρωση, καθαρή ματιά, καθαρή ψυχή.
Δεν θα ξεχάσω που πήγα με φίλο κωφάλαλο σε μια παρέα και κανείς δε ντου μιλούσε, δηλδη η αμηχανία τους ήταν φανερή σαν παγόβουνο απο πάνω, μα το κρυμμένο απο κάτω παγόβουνο ηταν το κομμάτι που τους έκανε να νιώθουν άβολα. Ουτε γω ξέρω νοηματική, έμαθα όμως, όταν διάβασα στα μάτια του φίλου ενα " γιατι εγω, γιατι σ εμένα ;;; "
Τους έδειξα, και τότε αισθάνθηκα οτι δεν μπορώ να εξηγήσω στον φίλο μου τι κάνω. Οι άλλοι μ' έβαζαν για διερμηνέα κι αισθανόμουν μαλάκας που δεν καταλάβαιναν γιατι καταλαβαίνω εγω τι λέει ο "ανάπηρος" Κι αυτος το έβλεπε, κωφάλαλος είναι, όχι χαζός. Καταλαβαίνει πολύ καλά πώς τον βλέπουν οι άλλοι κι έμαθε να ζει με αυτο, αλλα δεν παύει να στενοχωριέται.
Δεν έχω συναντήσει πολλούς ανθρώπους με ειδικές ικανότητες. Δεν έτυχε ποτέ να χρειαστούν βοήθεια οπότε δεν έκανα τίποτα. Αυτό που κάνω και εγώ είναι να μην καρφώνω το βλέμμα μου, γιατί απλά δεν είναι κάτι διαφορετικό από εμάς. Μια φορά μόνο παρακολουθούσα με το βλέμμα μου ένα μικρό κοριτσάκι που δεν έβλεπε και η μαμά του προσπαθούσε να του δείξει πως να κυκλοφορεί. Αλλά το βλέμμα μου δεν ήταν στο κοριτσάκι, αλλά στα χιλιάδες αντικείμενα που βρίσκονταν πάνω στον οδηγό δρόμο, περίπτερα, αυτοκίνητα, καρέκλες και τραπέζια από μαγαζιά...
Αν χρειαστούν βοήθεια από εμένα θα τους βοηθήσω σαν την γιαγιά που της παραχώρησα τη θέση μου στο λεωφορίο, ή σαν τη μαμά που την βοήθησα να κατεβάσει το καροτσάκι με το μωρό της.
Σήμερα ήρθα πρώτη φορά στη σελίδα και έπεσα σε αυτό το τόσο ευαίσθητο θέμα...
Είσαι καλοδεχούμενη στο μπλόγκ αυτό Dreamgirl και σ ευχαριστώ που καταθέτεις το πώς αντιμετπίζεις τους ανθρώπους που "δεν είναι τέλειοι". Οπως ειπε και η betty υπάρχει αρκετή περιθωριοποίηση ή τα ίδια τα άτομα αυτά επιλέγουν να μένουν λιγο στην άκρη επειδή ξέρουν οτι ο κόσμος ενω θα έπρεπε, δεν φτιάχτηκε γι αυτούς. Ο κόσμος φτιάχτηκε βλέπεις απο τους πολλούς για τους πολλούς, "εν ονόματι" της προόδου και της ανάπτυξης... Κι ετσι εκείνοι προσπαθούν να ακολουθήσουν, αναπτύσσοντας ικανότητες σε άλλα πράγματα γι αυτό και λέμε οτι είναι "άτομα με ειδικές ικανότητες". Οι υπόλοιποι, μια "ειδική ικανότητα" πρέπει να έχουμε : Να δίνουμε σημασία για να βοηθούνται κι εκείνοι, δεν έχουν ανάγκη απο λύπηση, αλλα απο διακριτικότητα και σεβασμό.
Xαρά καλησπέρα :) Εύχομαι να είσαι καλά μετά την περιπέτειά σου ! Χαιρόμαστε να είσαι πάλι κοντά μας και ναι, αν θυμόμαστε οτι είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ, όλα θα είναι πιο όμορφα !
Μόλις είδα ενα βίντεο που εχει αναρτήσει ο JD στο blog του memntum vivere, για τον άνθρωπο και πώς φέρεται στα ζώα, και η αλήθεια είναι οτι μάλλον πάψαμε να είμαστε.
κυκλοφορησε φετος ενα βιβλιο-νουβελα,που προσεγγιζει το θεμα με εξαιρετικη ευαισθησια...αξιζει να το διαβασετε...(H μαμα δε λεει ψεματα ποτε,ειναι ο τιτλος) στη χωρα μας στην καλυτερη περιπτωση,τους αγνοουμε εντελως αυτους τους ανθρωπους,στη χειροτερη...η αναισθησια με την οποια τους προσεγγιζουμε ειναι απιστευτη...
Eνας πολύ καλός τρόπος να μας γίνει βίωμα και να αλλάξουμε νοοτροπία, να μην έχουμε ένοχες ματιές απέναντι σε "σημαδεμένα" άτομα, είναι τα βιβλία. Αν σε κάθε σχεδόν ιστορία υπάρχουν πρωταγωνιστές με ειδικές ανάγκες, τότε θα θυμόμαστε συνέχεια οτι αυτοί οι άνθρωποι είναι σαν εμάς, είμαστε εμείς. Είναι ανάμεσά μας, είμαστε δίπλα τους.
Ανοιξα μεγάλο κεφάλαιο, το ξέρω. Πρέπει όμως με κάποιους τρόπους να θυμίζουμε στους εαυτούς μα οτι υπάρχουν κι άλλοι γύρω μας, τό ίδιο δυνατοί και με θέληση για ζωή.
-πες οτι θες αλλα να σέβεσαι τους άλλους συνομιλητές- Δεν συνηθίζω να απαντάω σε μη μπλόγκερς κρυμμένους πίσω απο σκέτο λογαριασμό google. Θα τα σβήνω. Α, και είμαι υπευθυνος ΜΟΝΟ για οσα λεω... δεν ειμαι υπευθυνος για οσα καταλαβαινεις. ΤΖΟΝ παπαρολόγος.
...........
όχι όση χρειάζεται και όχι όσο θα έπρεπε!
ΑπάντησηΔιαγραφήδυστυχώς
Aλλάξτε το !
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΩΡΑ !
Ο ανάπηρος άνθρωπος εχει να αντιμετωπίσει την σωματική του μειονεξία και αυτο ειναι υπεραρκετό για να τον καταβάλλει.
Φανταστείτε να εισπράττει και την αδιαφορία των υπόλοιπων "τέλειων" !!! ...
Καλημερα φιλε tzonakos !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν απαντησω,θα σου πω για την εδω κατασταση στην Γερμανια!!!
Ειναι αδιανοητο εδω να τους αγνοησεις!!!Υπαρχουν "ειδικα"...για καθε περιπτωση!!!
Aρχιζω:Ειδικες εισοδοι στις δημοσιες υπηρεσιες,κεκλιμενες απο και προς τον δρομο ,ουτως ωστε να μπορουν να κινηθουν με το αναπηρικο τους καροτσακι!
Ειδικα βαγονια,σε τρενα,τραμ,λεωφορεια,με πορτες ευρυχωρες και ειδικη ..μπαρα που χαμηλωνει για να μπουν/βγουν!
Ειδικη λωριδα κοντα στα πεζοδρομια,για ποδηλατες και αναπηρους,με ειδικη κλιση των ρειθρων σε καθε διασταυρωση,για ομαλη πορεια και αλλαγη κατευθυνσης!!Ειδικα χαμηλωμενα ..μπουτονς για να χειριζονται τους φανοστατες,τα ασανσερ,τις αυτοματες ηλεκτρονικες μηχανες εκδοσης καρτων επιβιβασης!
Ειδικες τουαλετες,σε παρκιν αυτοκινητοδρομων,δημοσιων υπηρεσιων,εστιατοριων και εκθεσιακων χωρων!!
Θα μπορουσα να συνεχισω να γραφω για ποσα ακομα και να εισαι σιγουρος,πως δεν θα μου εφτανε ενα ολοκληρο χαρτι..τουαλετας με το συμπαθειο!!
Γενικα εδω οι ανθρωποι με ειδικες αναγκες/αναπηροι;;λιγα πραγματα μπορουν να βρουν για να ..διαμαρτυρυθουν!!
Εχω ταξειδεψει σχεδον παντου,αλλα εδω η εγνοια για αυτους τους ανθρωπους αγγιζει την..τελειοτητα!!!
Ζωντας λοιπον εδω,βλεπω...αλλοιως το ..θεμα σου!!
Γνωριζω ομως,απο ...αλλες χωρες,πως τους ..σκεφτονται/βλεπουν/αντιμετωπιζουν,με τη αγαπη του...ΝΟΜΠΕΛΙΣΤΑ ΚΑΙΑΔΑ!!!
ΥΓ..μου αρεσουν οι ευαισθησιες..σας!!! Καλημερα και μπαρδον για το... σεντονι!
Μου θύμισες ένα κείμενο που είχα ξεκινήσει να γράφω πριν καιρό. Το ολοκλήρωσα και στο παραδίδω, αφεντικό! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ niemandsrose, λέω να αφιερώσω τον μισό Οκτώβρη στους ανθρώπους που έχουν περισσότερη ανάγκη απο φορντίδα, προσοχή, αλλα κύρίως, σεβασμό !
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγω κείμενο ήθελα να γράψω αλλα εσυ τα καταφέρνεις καλύτερα.
Προς το παρόν ελπίζω η ταμπέλα αυτής της ανάρτησης να φωτίσει τα μυαλά όλων αρκετά.
Kostas Vrakas, υπάρχουν κι εδω μερικές τέτοιες ευκολίες τα τελευταία 5-6 χρόνια.
Με μεγάλη χαρα΄ βλέπω κι εδω κεκλιμένα επίπεδα, ειδικές τουαλέτες, πεζοδρόμια και άλλα.
Με μεγάλη θλίψη όμως βλέπω να εχουν παρκάρει επάνω σε διάβαση τυφλού, ή κινητικά ανάπηρου ή να κορνάρουν σε κουφό ή να αποφεύγουν τυφλό λες κι εχει λέπρα.
Τα μυαλά πρέπει ν' αλλάξουμε, όχι μόνο τις ευκολίες.
προσπαθω να δινω χωρις να γινομαι πιεστικη ...δειχνοντας του οτι δεν μπορει απλα ειμαι εκει σε περιπτωση που χρειαστει ..
ΑπάντησηΔιαγραφήσημ που χαθηκες ανθρωπε μου ...
δίνω μεγάλη σημασία..
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι όχι επειδή τους λυπάμαι αλλά γιατί θέλω να τους αποδείξω οτι δεν ζουν διαφορετική ζωή από τη δική μας!!
Εγώ,τζονάκο μου, νιώθω ότι τους αφαιρώ ένα κομμάτι από την αξιοπρέπειά τους,συζητώντας γι' αυτούς σαν να είναι πρόβλημα που επιζητά λύση.Ότι γίνεται στην πράξη χωρίς πολλά πολλά λόγια,έχει νόημα και ουσία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα,είναι να τους έχουμε καταντήσει επαίτες για τα αυτονόητα,για τα ίδια τους τα δικαιώματα και από πάνω να θέλουμε να νιώθουν ευγνωμοσύνη σε όσους τους προσφέρουν λίγα ψήγματα "ενδιαφέροντος"..
δε θα λεγα ''μειωνεξια'' αλλα ιδιαιτεροτητα
ΑπάντησηΔιαγραφήτα σπεσιαλ ολυμπικς αν τα μεταφρασεις στα ελληνικα χανουνε την μαγεια τους
αλλο να εισαι ιδιαιτερος και αλλο παραπληγικος/αναπηρος κλπ
ειναι πως το βλεπει κανεις
δυστυχως στην Ελλαδα κανουμε τα στραβα ματια!!!
δεν θέλω να συζητώ για "ιδιαιτερότηες" και "μειονεξίες" αλλα να δίνω σημασία στο οτι κάποιοι απο μάς δεν είναι "τέλειοι".
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν κάποιος δεν ακούει καλά, θα μιλήσω πιο καθαρά.
Αν κάποιος δυσκολεύεται να περπατήσει , βαδίζω στον ρυθμό του.
Αν δεν μπορεί να μιλήσει, του μιλάω εγω με νοήματα και τον ρωτώ αν κατάλαβε με ενδιαφέρον και όχι με λύπηση.
Αν υπάρχει γύρω ανάπηρος σε καρότσι, κάνω στην άκρη κοιτώντας διακριτικά να δω αν θέλει βοήθεια.
Δεν παρκάρω σε σημεία που φτιάχτηκαν ετσι για να βοηθούν άλλους.
Δεν υποτιμώ κανέναν, αντίθετα ξέρω οτι σε άλλα που μπορούν, με ξεπερνάνε, κυρίως στον εγκέφαλό μου.
Αν ξεχνάμε τους άλλους, τότε είμαστε εμείς διανοητικά ανάπηροι.
Δίνω την ίδια σημασία που δείχνω και σε ένα μη ανάπηρο συνάνθρωπό μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔέν το έκανα πάντα. Άργησα να το μάθω. Όχι γιατί ήμουν ζώον,αλλά πολύ απλά είχα μάθει να κοιτάω την αναπηρία και όχι τον άνθρωπο.Είχα μάθει να νομίζω ότι οι ανάπηροι άνθρωποι έχουν μονίμως ανάγκη τη βοήθειά μας για να μιλήσουν, να ακούσουν, να δουν, να κατανοήσουν να περπατήσουν, να αγγίξουν Τρίχες. Εμείς οι καθόλα «φυσιολογικοί» έχουμε ανάγκη τη δική τους κατανόηση και βοήθεια. Για έναν και μόνον λόγο: Ότι δεν σου πρόσφερεται ή σου στερειται ξαφνικά απο τη ζωή σου παλευεις για να το αναπλήρωσεις. Ο αγώνας αυτός σε κάνει άνθρωπο. Παλεύεις μεγάλε!
Αν δεν μπορείς να μιλήσεις. Παλεύεις να μάθεις τρόπους για να μπορείς να μιλήσεις, και θα το καταφέρεις Έτσι όταν έχεις απέναντι σου έναν άνθρωπο που φλυαρεί ακατάσχετα καταλαβαίνεις ότι δεν μπορεί να γνωρίζει πόσο σημαντικό είναι αυτό που κάνει. Άρα τον βλέπεις με κατανόηση για την αφέλεια του. Και όμως εσύ είσαι αυτός που δεν μπορεί να μιλήσει. Ο άλλος απλώς συνεχίζει να φλυαρεί μέσα στην αφέλεια του και τη φυσιολογικότητα του. Δε φταίει γι αυτό και εκείνος.
Έτσι έμαθα όταν βλέπω έναν άνθρωπο σε αναπηρικό καροτσάκι με κομμένο πόδι να μη καρφώνομαι στο κομμένο μέλος σα βλαμμένος. Έμαθα όταν βλέπω έναν τυφλό άνθρωπο να καθοδηγείται από το σκύλο του να μη τρέχω σα μαλάκας να χαϊδεψω το σκύλο και να παίξω μαζί του. Έμαθα όταν μιλάω σε ένα άτομο που δεν ακούει να το κοιτάω στα μάτια και να μιλάω αργά και όχι να τον γράφω στα αρχίδια μου και να μιλάω με το συνοδό του.
Δέν έχω την παιδεία να καταλάβω αυτούς τους ανθρώπους Δε ξέρω νοηματική για παράδειγμα. Αλλά από την επαφή μου μαζί τους μου έδειξαν ότι δεν έχουν ανάγκη τη βοήθεια μου παρα μόνο άν μου τη ζητήσουν. ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ. Όπως θα τη ζητούσα και εγώ από κάποιον συνάνθρωπο μου αν ήμουν φορτωμένος σα το γαϊδούρι και δεν θα μπορούσα να ανοίξω μια πόρτα. Δέν ζητούν τίποτα άλλο... Ίσως και λίγο διακριτικότητα απο μέρους μας. Τίποτα άλλο.
Όλα τα παραπάνω τα οφείλω σε ενα παλικάρι στην ηλικία τη δική μου που μου έδωσε να καταλάβω...Αυτό του το χρωστάω.
Με συγκίνησες JD.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιακριτικότητα, σεβασμός, ανθρωπιά, πάλη για αναπλήρωση, καθαρή ματιά, καθαρή ψυχή.
Δεν θα ξεχάσω που πήγα με φίλο κωφάλαλο σε μια παρέα και κανείς δε ντου μιλούσε, δηλδη η αμηχανία τους ήταν φανερή σαν παγόβουνο απο πάνω, μα το κρυμμένο απο κάτω παγόβουνο ηταν το κομμάτι που τους έκανε να νιώθουν άβολα.
Ουτε γω ξέρω νοηματική, έμαθα όμως, όταν διάβασα στα μάτια του φίλου ενα " γιατι εγω, γιατι σ εμένα ;;; "
Δε φταινε οι φίλοι σου για αυτη την αμηχανία αλλά το παγοβουνο απο κατω που θέλει σπασιμο. tzonako σπάστο! ή δειξε τους πως να το σπασουν μονοι τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤους έδειξα, και τότε αισθάνθηκα οτι δεν μπορώ να εξηγήσω στον φίλο μου τι κάνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι άλλοι μ' έβαζαν για διερμηνέα κι αισθανόμουν μαλάκας που δεν καταλάβαιναν γιατι καταλαβαίνω εγω τι λέει ο "ανάπηρος"
Κι αυτος το έβλεπε, κωφάλαλος είναι, όχι χαζός.
Καταλαβαίνει πολύ καλά πώς τον βλέπουν οι άλλοι κι έμαθε να ζει με αυτο, αλλα δεν παύει να στενοχωριέται.
Δεν είναι εύκολο το ξέρω φιλε.Δεν ειναι καθόλου εύκολο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκουω Moby-Everloning.
Για σενα και το φίλο σου αφιερώνω.
Να σαι καλα.
Μπράβο στη σεμνότητα που αγγίζεις το θέμα. Πολλές φορές τα παραπάνω λόγια περιττεύουν. Για να μη θυμόμαστε μόνο στις "παγκόσμιες ημέρες κατά..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ενα θέμα ευαίσθητο που πρέπει να αντιμετωπίζουμε με σεμνότητα και σεβασμό, τόσο απλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήJD ευχαριστώ για την αφιέρωση, κατέβασα 2-3 τραγουδάκια και τα άκουσα, μου αρέσουν πολύ οι Moby Everloving.
Μήπως τους συναντώ και κάπου για να τους δώσω σημασία; Η κοινωνία τους έχει πρακτικά περιθωριοποιήσει με διάφορους τρόπους γνωστούς σε όλους μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμφωνω tzonako σε αυτα που λες ..
ΑπάντησηΔιαγραφήετσι ειναι - καλησπερα
Δεν έχω συναντήσει πολλούς ανθρώπους με ειδικές ικανότητες. Δεν έτυχε ποτέ να χρειαστούν βοήθεια οπότε δεν έκανα τίποτα. Αυτό που κάνω και εγώ είναι να μην καρφώνω το βλέμμα μου, γιατί απλά δεν είναι κάτι διαφορετικό από εμάς. Μια φορά μόνο παρακολουθούσα με το βλέμμα μου ένα μικρό κοριτσάκι που δεν έβλεπε και η μαμά του προσπαθούσε να του δείξει πως να κυκλοφορεί. Αλλά το βλέμμα μου δεν ήταν στο κοριτσάκι, αλλά στα χιλιάδες αντικείμενα που βρίσκονταν πάνω στον οδηγό δρόμο, περίπτερα, αυτοκίνητα, καρέκλες και τραπέζια από μαγαζιά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν χρειαστούν βοήθεια από εμένα θα τους βοηθήσω σαν την γιαγιά που της παραχώρησα τη θέση μου στο λεωφορίο, ή σαν τη μαμά που την βοήθησα να κατεβάσει το καροτσάκι με το μωρό της.
Σήμερα ήρθα πρώτη φορά στη σελίδα και έπεσα σε αυτό το τόσο ευαίσθητο θέμα...
Είσαι καλοδεχούμενη στο μπλόγκ αυτό Dreamgirl και σ ευχαριστώ που καταθέτεις το πώς αντιμετπίζεις τους ανθρώπους που "δεν είναι τέλειοι".
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπως ειπε και η betty υπάρχει αρκετή περιθωριοποίηση ή τα ίδια τα άτομα αυτά επιλέγουν να μένουν λιγο στην άκρη επειδή ξέρουν οτι ο κόσμος ενω θα έπρεπε, δεν φτιάχτηκε γι αυτούς.
Ο κόσμος φτιάχτηκε βλέπεις απο τους πολλούς για τους πολλούς, "εν ονόματι" της προόδου και της ανάπτυξης...
Κι ετσι εκείνοι προσπαθούν να ακολουθήσουν, αναπτύσσοντας ικανότητες σε άλλα πράγματα γι αυτό και λέμε οτι είναι "άτομα με ειδικές ικανότητες".
Οι υπόλοιποι, μια "ειδική ικανότητα" πρέπει να έχουμε :
Να δίνουμε σημασία για να βοηθούνται κι εκείνοι, δεν έχουν ανάγκη απο λύπηση, αλλα απο διακριτικότητα και σεβασμό.
Μακάρι να θυμόμαστε ΠΑΝΤΑ οτι είμαστε άνθρωποι !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου.
Xαρά καλησπέρα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι να είσαι καλά μετά την περιπέτειά σου !
Χαιρόμαστε να είσαι πάλι κοντά μας και ναι, αν θυμόμαστε οτι είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ, όλα θα είναι πιο όμορφα !
Μόλις είδα ενα βίντεο που εχει αναρτήσει ο JD στο blog του memntum vivere, για τον άνθρωπο και πώς φέρεται στα ζώα, και η αλήθεια είναι οτι μάλλον πάψαμε να είμαστε.
κυκλοφορησε φετος ενα βιβλιο-νουβελα,που προσεγγιζει το θεμα με εξαιρετικη ευαισθησια...αξιζει να το διαβασετε...(H μαμα δε λεει ψεματα ποτε,ειναι ο τιτλος)
ΑπάντησηΔιαγραφήστη χωρα μας στην καλυτερη περιπτωση,τους αγνοουμε εντελως αυτους τους ανθρωπους,στη χειροτερη...η αναισθησια με την οποια τους προσεγγιζουμε ειναι απιστευτη...
Eνας πολύ καλός τρόπος να μας γίνει βίωμα και να αλλάξουμε νοοτροπία, να μην έχουμε ένοχες ματιές απέναντι σε "σημαδεμένα" άτομα, είναι τα βιβλία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν σε κάθε σχεδόν ιστορία υπάρχουν πρωταγωνιστές με ειδικές ανάγκες, τότε θα θυμόμαστε συνέχεια οτι αυτοί οι άνθρωποι είναι σαν εμάς, είμαστε εμείς.
Είναι ανάμεσά μας, είμαστε δίπλα τους.
Mεγάλο κεφάλαιο άνοιξες και δυστηχώς λίγοι ενδιαφέρονται πραγματικά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνοιξα μεγάλο κεφάλαιο, το ξέρω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει όμως με κάποιους τρόπους να θυμίζουμε στους εαυτούς μα οτι υπάρχουν κι άλλοι γύρω μας, τό ίδιο δυνατοί και με θέληση για ζωή.