Ακταιωρός

Περιτριγυρίζεις. Ανάβεις ενα τσιγάρο και με αργές κινήσεις ξαναβάζεις το πακέτο σε μια τσέπη του μπουφάν. Φυσάς τον καπνό και κοιτάς πέρα, ανάμεσα απ τα ξάρτια ιστιοπλοϊκών στη θάλασσα, σαν να ξέρεις κάποιον εκεί. Σαν να περιμένεις σινιάλο αλλα δεν ξέρεις πότε.
Αν έκανα ζούμ στο μάτι σου θα βλεπα χίλιες εικόνες, η μια να χορεύει δίπλα στην άλλη γρήγορα.

Τι στο καλό κάνεις εδώ ;
Δεν πάει καιρός που εκείνο το τριήμερο στη Μονεμβασιά θα ταν και το τελευταίο σου με το Νίκο, την Ελένη και τον Μάρκελλο. Δεν το ξερες τότε, φυσικά. Ποιός να το ξερε ;
Μεσα σε λίγες μόνο μέρες, ο Νίκος βρέθηκε χωρίς δουλειά, η Ελένη έχασε πατέρα και θεία σε δυστύχημα κι ο Μάρκελλος ειναι ακόμα στο νοσοκομείο για εξετάσεις, δεν του βρίσκουν τι έχει.
Πώς τα φερε ετσι η τύχη κι πτάνα η γραμμένη, ν' αλλάξει ο κόσμος με μιας !
Να φταίει το φθινόπωρο ;

Αρχισες να φοβάσαι, να προσπαθείς να μπείς στο κεφάλι των αγαπημένων σου να δεις πώς νιώθουν, τι σκέφτονται, αν μπορούν να γελάσουν. Μάταια, δεν βγαίνει.

Κι εσυ ;
Ωσπου να τελειώσει κείνο το ρημαδοτσιγάρο, πες μου :

Εσυ, είσαι καλά ;

...