Της ρουφιάνας το κάγκελο

Πριν από δύο χρόνια πήγα και έκανα εκπαιδευτική έρευνα στην Ελλάδα, για τη διατριβή μου-μπρρρ!

Πήγα και χώθηκα μέσα στη σχολική κοινότητα να μελετήσω από πρώτο χέρι λέει κάτι εκπαιδευτικά προγράμματα. Από πρώτο χέρι θα πει συνεντεύξεις, επιτόπια παρατήρηση, ομάδες συζητήσεων. Τέτοια πράματα.

Γελοχαχαρίδα καθώς είμαι και με τα μπλουζάκια μου με τα καρτούν, με πήραν τα παιδιά από καλό μάτι.
Ο φίλος μου βέβαια ο Μιχάλης που είναι σοφός άνθρωπος με είχε προειδοποιήσει "Πρόσεχε γιατί στην Eλλάδα τους κοινωνικούς επιστήμονες τους έχουν για δημόσιους ρουφιάνους". "Αντε ρε, εγώ είμαι συμπαθητικό παιδί και δε παίζει να με πάρουν για ρουφιάνα!" του απαντούσα εγώ και του έβγαζα τη γλώσσα.

Μη στα πολυλογώ, περάσαμε τον πρώτο μήνα με τα πιτσιρίκια ζωή χαρισάμενη.
Φιλίες, εκμυστηρεύσεις, γέλια, βόλτες, ματς-μουτς. Ζάχαρη.

Ζήλεψε που λες η δασκάλα της οικοκυρικής που τα βρήκα με τα τζιμάνια της, πάει εν αγνοία μου (και εν τη απουσία μου εννοείται) και τους λέει η αθεόφοβη πως είμαι μέλος μιας επιτροπής και ό,τι μου λένε στις συνεντεύξεις θα το καρφώσω στην επιτροπή. Τώρα, μπορεί αυτή να χρησιμοποίησε άλλο ρήμα. Έτσι κι αλλιώς ό,τι μου είπαν τα παιδιά ξέρω.

Κι εκεί που ήμαστε μια χαρά παρέα με τα πιτσιρίκια, πέφτει μία παγωμάρα άνευ προηγουμένου. Βρε τι πάθατε; Βρε γιατί αφού κανονίσαμε εκείνη τη συνέντευξη τώρα μου το αλλάζετε; Τίποτα. Τσιμουδιά. Ομερτά κανονική.

Τέλοσπαντων έρχεται η πλέον κολλητή μου από την τάξη, ένα διαολάκι που βαφόταν 7 φορές τη μέρα και μου λέει: "Μάθαμε πως είσαι στην επιτροπή και δε πρόκειται να σου ξαναπούμε τίποτα". Τα έχασα εγώ. "Ποια επιτροπή ρε Στέλλα" της λέω "θα με τρελάνεις?". Κατάφερα λοιπόν να τα μαζέψω όλα μαζί σε μια τάξη και τους λέω "είστε σοβαροί άνθρωποι ρε σεις; Ποια επιτροπή έχετε δει να έχει άτομα σαν εμένα;" Αρχίσανε τα μα-μου, "μας το είπε πολύ πιστευτά η κυρία", "ναι,ναι! έπρεπε να την έβλεπες! μόνο που δεν έβαλε τα κλάματα". Τελοσπάντων τους ξεκαθάρισα πως όχι σε σχολική επιτροπή δεν είμαι, ούτε για τα καλλιστεία σκύλων δε θα με καλούσαν σε επιτροπή.

Μέσα στους πολλούς που είχα να εξηγηθώ ήταν και μία τσούπρα που πολύ τη γούσταρα. Τελευταίο θρανίο, λιγομήλητη, γάτα, 5 χρόνια πιο ώριμη από τους άλλους, κόντευε να μείνει από τις απουσίες, χεσμένη την είχε την εκπαιδευτική διαδικασία που όμως ήταν ανένδοτη από την αρχή να εμπλακεί στην έρευνα. Με πιάνει λοιπόν και μου λέει μπροστά στην ομήγυρη:

"Θες να σου πω την αλήθεια τι σκέφθηκα όταν μας το είπε αυτό η καθηγήτρια; Πάλι καλά που δεν έδωσα συνέντευξη στην ρουφιάνα!"

Κάγκελο εγώ. Της ρουφιάνας το κάγκελο δηλαδή.

Γυρνάω λοιπόν πίσω στο εξωτερικό, πιάνω τον καθηγητή μου, του λέω

"αστα! με είπανε ρουφιάνα!!!"

"ε, και τι έγινε;" μου απαντά απαθής ο αγγλαίουρας.

"παιδί μου, με είπανε ρουφιάνα! το καταλαβαίνεις???" εμφαίνω εγώ μπας και του δώσω να καταλάβει το δράμα μου.

"γιατί σου φαίνεται τόσο ακραίος ο χαρακτηρισμός; μήπως εσύ δε κατάλαβες καλά;"

Δε μας χέ... κι εσύ μωρέ ακαδημαϊκέ που δε κατάλαβα; Μια χαρά κατάλαβα. Τι κατάλαβα;

Πως στο εξωτερικό η ρουφιανιά είναι αρετή.

Για περάστε μια βόλτα από το Λονδίνο να δείτε κάτι αφίσσες γιγαντιαίες να σου λένε "βλέπεις κανένα ύποπτο σακίδιο, καμιά ύποπτη συμπεριφορά; κάλεσε τη τάδε εχέμυθη γραμμή δωρεάν. Βοήθησε μας να σε βοηθήσουμε" σου λένε.

Το μυαλό των ξένων δε σκέφτεται δικός και ξένος. Αν είναι για το "κοινό καλό" θα σε καταδώσουν. Το κοινό καλό μπορεί να πάρει πολλά ονόματα. Μία θα το πουν περιβάλλον, μία θα το πουν τάξη, την άλλη θα το πουν ασφάλεια και στο τέλος θα σκοτώνει το κράτος αθώους μέσα στο μετρό για το "κοινό καλό" και αυτοί θα λουφάζουν σα χέστες.

Γιατί όταν συνεργάζεσαι (βλ.ρουφιάνος) με τον κακό (βλ.κράτος), όταν μετά ο κακός σκοτώσει κατά "λάθος-εξεπίτηδες" πρέπει να τον στηρίξεις, να τον ανεχτείς τουλάχιστον. Αλλιώς τι συνεργάτης του είσαι;

Ο έλληνας πάλι είναι αλλιώς. Μέχρι χθες είχε γείτονα τον καταδότη (καρφί, χαφιές, δοσίλογος, σπιούνος, ρουφιάνος, λακές- πλούσια η φρασεολογία, κάτι δείχνει αυτό) και ήξερε ποιος είναι ο χαφιές της ασφάλειας, ο χουντικός , ο παιδονόμος. Μια χούφτα ανθρώποι είμαστε, δε ξέρουμε ποιος κάρφωνε; Και χθες δεν ήταν που είχαμε χούντα;

Τι να γίνει ξαφνικά; Να πάρουμε το σφουγγάρι και τσαφ να σβήσουμε από τη συλλογική μνήμη τη ρουφιανιά ως βίωμα και ως έννοια; Δε γίνεται.

Γι'αυτό κανείς δε θα κάνει αναφορά στο δημόσιο υπάλληλο που είναι κάφρος και αρνείται να σε εξυπηρετήσει γιατί με το δεξί χέρι ξύνει το αριστερό του @.

Κανείς δε θα καταγγείλει τον γείτονα τον κάφρο που χτίζει στον ακάλυπτο,
τον βλάκα που είναι σταματημένος έξω από το σπίτι με τη μηχανή του αυτοκινήτου αναμένη χωρίς λόγο για κανένα 20λεπτο,
το βόδι της απένταντι πολυκατοικίας που πάει και αδειάζει τις σερβιέτες και τα κωλόχαρτά του μες στον κάδο της ανακύκλωσης,
τον γ@$%^ &$ το γιατρό που σε αναγκάζει να πας στο ιδιωτικό του ιατρείο για να σε εξετάσει και τον γαμημένο του συνάδελφο που σου ζητάει φακελλάκι για να βάλει τη μάνα σου στο χειρουργείο.

Και πού να τους καρφώσεις, στο ελληνικό κράτος;;; Μα ξέρεις ποιο είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο; "Ελληνικό κράτος".

Κατάλαβες τώρα γιατί μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά;...

Γιατί η φωτιά και η ανθρώπινη βλακεία δε ξέρουν να ξεχωρίσουν δυο γαϊδάρων άχυρα. Τα ξεκάνουν όλα στο πέρασμά τους.