5 euros και μια ευχή.

Η μέρα βάδιζε προς τη δύση της χωρίς να βιάζεται.
Τα βήματα του Τζονάκου τον έφεραν κοντα σε μέρος με θάλασσα.
[Ξέρεις, μπορώ να καταλάβω τη θάλασσα απο τον ήχο αλλα κυρίως απο την μυρωδιά.]
Ειχε καιρό να περπατήσει τόσο πολύ και κείνο το παλιό τραύμα απο το μπάσκετ τον ενοχλούσε λίγο, αλλα εκείνος απλά έκοψε λίγο το ταχύ βήμα.
[Ας κάτσω λίγο να χαζέψω τον κόσμο που περνάει]
Πάνω σε μια πεζογέφυρα που ενώνει τις μεριές μιας πολύβουης λεωφόρου, πήγαιναν κι έρχονταν άνθρωποι. Κι ενας σκύλος πέρασε μόνο, σαν να σκεφτόταν πώς βρέθηκε εκεί.
Οι πιο πολλοί φαίνονταν βιαστικοί, οι περισσότερες ήταν γυναίκες, όλες σχεδόν με μια δυό τσάντες στο χέρι σαν απο ψώνια, σαν απο δουλειά.
Σκέφτηκε για μια στιγμή πώς να μυρίζει ο καθένας απ αυτούς. Χα, τρελή σκέψη να θες να μάθεις πώς μυρίζει το σώμα του καθενός ή της καθεμιανής. Χαμογέλασε. Εβγαλε τσιγάρο. Ειχε καπνίσει ίσαμε 15 κείνη τη μερα ήδη.

Αυτο όμως το απόλαυσε. Η μέρα ηταν πανέμορφη και σου λεγε να ζήσεις, να χαρείς, οτι δύσκολο και να συμβαίνει. Κοίταξε πάνω στα σύννεφα που δεν έλεγαν ακόμα να κατεβάσουν βροχή, κι ας είχε μήνες να βρέξει.
Ο ευλογημένος δεν έβρεξε τότε με τις πυρκαγιές και τις ασύμμετρες απειλές....
Κίνησε να φύγει, σηκώθηκε κι έσβησε το τσιγάρο σ ενα δοχείο. Αργα, απρόθυμα, σκέφτηκε πως τον περίμεναν κι έπρεπε να φύγει. σιδερένια πλατφόρμα της πεζογέφυρας έμοιαζε με αυτές που στήνουν πυραύλους για απογείωση.
Χαμογέλασε ξανά ξέροντας οτι δεν εχει δει απο κοντά τέτοιο πράγμα πριν.
Η σκάλα κατηφόριζε προς την άλλη πλευρά της γέφυρας, και άρχισε να κατεβαίνει αργά.
Στο τέρμα κάτω, ήταν μια γυναίκα μόνη με άσπρο πουκάμισο κι έτρωγε κάτι.
Την πλησίασε μια άλλη, πιο ηλικιωμένη με μαύρα και της ειπε κάτι. Εφυγε αμέσως και η μαυροφορεμένη απομακρύνθηκε προς εναν κύριο ηλικιωμένο που προφανώς ηταν ο σύντροφός της.
Φτάνοντας στο τέρμα και χωρίς να το καταλάβει, τον πλησίασαν και οι δύο.
Η γυναίκα κρατούσε ενα κινητό τηλεφωνο και ενα χαρτονόμισμα των 5 ευρώ.
Μίλησε κατ' ευθείαν στα αγγλικά με ελαφρά αμερικάνικη προφορά.

- Would you please make a phone call and we will give you 5 dollars.
- Tz. Well, hello, this is a 5 euros, not a 5 dollars !
- Ok, please here is a number can you call Maria and you can take the 5 euro.
- Tz. Well I can help you but I can't take the money, please.
- Ok please call and give me the phone, I will talk to Maria.
Πήρε το χαρτάκι με τον αριθμό και κάλεσε απο το δικό του κινητό.
Kάλεσε και μετά τον πρώτο ήχο το έδωσε στην μαυροφορεμένη.
Στο μεταξύ ο κύριος κοιτούσε αμίλητος.
Η Μαρία απάντησε. Μίλησαν για 30 δευτερόλεπτα και το έκλεισαν.
Toυ πρόσφεραν πάλι τα χρήματα. Δεν τα πήρε.
Ρώτησε απο πού έρχονται και του απάντησαν : - We're americans !
- Tz. Oh, long time no see americans here, glad to meet you.
- Glad we met you too, are you greek ?
- Tz. Yes, I am.
- Do you know Kostas Vervos ?
- Tz. Kostas who ?
Τότε η γυναίκα έβγαλε απο ενα σακκίδιο στην πλάτη του άντρα της ενα CD.
Αυτο έγραφε πάνω : Κώστας Βίρβος
- Tz. Oh yes, i know him, he writes poems and songs ?
- Yes, yes, i am his cousin !
- Tz. Oh really ? you are of a greek origin ?
- Yes I am and this is my husband. Than you very much for your help.
- Tz. No problem, have a nice day.
- You too, have a nice day and be always happy.
Χαμογέλασε, στο μεταξύ ειχει ερθει η Μαρία, μια ελληνίδα για να τους παραλάβει. Εφυγε, βαδίζοντας προς το σταθμό του τραμ.

Σε όλη την διαδρομή, αναρωτιόταν πόσες απο τις ευχές που του έχουν δώσει, έχουν πραγματοποιηθεί.

υγ. η ιστορία είναι πραγματική.