Ιστορίες εμπνευσμένες απο φωτο(1)

Τι να κάνω ; Με έβαλε ο Σπιτόγατος να γράψω μια ιστορία πάνω σε αυτή την φωτογραφία.

Γράφτηκε υπο την επήρρεια ρακής, πολλής ρακής.

Να την λοιπόν :

Ετος 7174 πΧ. Ωρα 09.33.

Ο θόρυβος απο τον έλικα την νανούριζε. Κοίταξε κάτω και είδε ενα γνώριμο τοπίο.
Θυμήθηκε τότε που ήταν μικρή στο Παλούκ κι έπαιζαν με τις φίλες και τους φίλους της. Ποτέ δεν κατάλαβε γιατι οι φίλοι επέμεναν σε συγκεκριμένα παιγνίδια όπως η γιατρίνα.

Η ίδια κατάφερε να γίνει γιατρίνα μετά απο πολλά χρόνια και το ταξίδι αυτό θα την πήγαινε πάλι στο πάρκο Αχουάντικατ για μια μελέτη πάνω στα αφρικανικά διακορευτόπτερα. Ηταν απειλούμενο είδος και μόνο σε λίγα μέρη στη Γη υπήρχαν πιά.
Το αεροπλάνο συνέχιζε την ανοδική του πορεία ώσπου να πάρει το κατάλληλο ύψος και η Μπιζγιάνα μισόκλεισε τα μάτια της. Η θάλασσα απο κάτω ηταν μπλε σαν ακριβώς τα πτηνόψαρα που πήγαινε να γιατρέψει. Μπλε και γεμάτη απο κλώνους οστεόπεων που ξέφυγαν απο το εργαστήριο της ξαδέλφης του βασανιστή της. Τότε έγινε και το μεγάλο κακό. Ο Μπλούντοκ ήθελε σαν τρελλός την ξαδέλφη της την Κάντινας, που ηταν ερευνήτρια στο ΚΕΜΕ ( Κέντρο Εκπαίδευσης Μεταλλαγμένων Ειδών ). Κάθε μέρα τη φαντασιωνόταν στα αποδυτήρια της ομάδας του. Εβλεπε οτι την έσερνε απο τα βυζιά μέχρι την σπηλιά του και φυσικά ήθελε παιδιά μαζί της, πολλά παιδιά. Την έπαιζε στο ντούς καθημερινά, μέχρι που δεν άντεξε άλλο.
Μια μέρα πήγε να την βρει στο εργαστήριο. Εκείνη δεν του έδωσε σημασία, αλλα μόλις τον είδε του έσκασε ενα χαμόγελο που τον ζάλισε. Με το πέτρινο μαχαίρι του σκάλισε στον τοίχο του εργαστηρίου μία καρδιά με βυζιά. Εκρυψε το μαχαίρι και μπήκε μέσα. Μόλις την είδε απο κοντά, η ανάσα του κόπηκε.
«Θ-θ-θα σ-σου π-π-π-πάρω ενα αεροπλάνο οταν αυτά εφευρεθούν» της είπε.
«Ορίστε; Τι κάνεις Μπλούντοκ ; καλημέρα» ( κι άλλο χαμόγελο )
«Ηρθα να σε δω, θέλω να σου μιλήσω»
«Εχω δουλειά τώρα, προσπαθώ να διασταυρώσω ενα συρραπτικόπτερο με ενα μίο»
«Μα, το μίο ειναι απλά ενα ηλίθιο πλάσμα που το έχουν για αγγαρίες στην Εγνατία Οδό»
«Αυτό ακριβώς, θα φτιάξω νέο είδος που θα ειναι σούπερ για την Ποσειδώνια Οδό»
«Εννοείς την υποβρύχια σύνδεση του Παλούκ με το νησί Πιπούκ ;»
«Ναι, αυτή, λοιπόν, για πες...»
« Ε, να, θέλω να βγούμε να τα πούμε οι δυό μας»
«Αχ, κι εχω κανονίσει κάθε μέρα πετρικιούρ στου Πίνο-Χίνο»
«Μα, να... θέλω να ξέρεις πόσο μου αρέσεις και σε θέλω !»
Στο άκουσμα αυτής της πρότασης, η Κάντινα ξαφνιάστηκε κάπως.
Οι ρώγες της σκλήρυναν, το μυαλό της έπαιρνε στροφές. Ηταν δύσκολο να αρνηθεί κάτι στον αγριάνθρωπο τον Μπλούντοκ. Δεν απάντησε, μόνο έσκυψε στο μικρομακεδόνιο.

( *οτιδήποτε περιείχε μεσα το «Σκοπ» ειχε αλλαχθεί σε «μακεδον» )
Εκείνος περιεργαζόταν τα σύνεργα του εργαστηρίου και ένιωθε αμήχανα.
«Τι ειναι αυτό ;»

ρώτησε οταν ειδε ενα κουτί κάτω απο λάμπες κόκκινες σαν αυτές στις πατάτες του goοdys …
«Μη, άσ’το αυτό δεν πρέπει να ανοιχτεί, μήπως να τα λέγαμε άλλη φορά καλέ μου ;»
Δεν άντεξε την έμμεση αλλα σαφή απόρριψη. Φούντωσε, και με μια κίνηση, πέταξε κάτω το κουτί και οτι άλλο βρήκε εκει πάνω. Μούγκρισε και κλώτσησε οτι βρήκε μπροστά του.
Το κουτί άνοιξε και ξεχύθηκαν απο μέσα παράξενα πλάσματα, που έμοιαζαν με πέη συν τα μπιχλιμπίδια απο κάτω τους. Σπαρταρώντας πάνω σε χυμένα υγρά, τα πεόπτερα σκόρπισαν παντού στο εργαστήριο. Τελικά πριν προλάβει η έκπληκτη Κάντινα να κάνει κάτι, αυτά χώθηκαν στις τρύπες της αποχέτευσης κι απο κει βγήκαν στη θάλασσα.
Απο τότε, κανένα θηλυκό δεν κολυμπάει στις θάλασσες και χρησιμοποιεί αεροπλάνο για τις μετακινήσεις του. Τα Δονητόπτερα ειναι μετάλλαξη των πεόλειχων που προήλθαν απο διασταύρωση βαλανόσαυρων με κλειτοριδόρχιδες, που γεννήθκαν απο τα χαμένα πεόπτερα οταν αυτά ζευγάρωσαν με ενα είδος αμφίβιας μουνοχειλούς.
Η ανακοίνωση απο τα μεγάφωνα του αεροπλάνου την ξύπνησε.
«Παρακαλώ δέστε τα σχοινιά σας» ( δεν είχαν εφευρεθεί οι ζώνες ακόμα )
Εβγαλε το κινητό της κι έκανε μία αναπάντητη στην Φούξια τη συνάδελφό της.
Το έκλεισε και δέθηκε. Σε λίγο θα προσγειωνόταν με ασφάλεια στο Ελ.Βενζινέλος.

Εριξε μια τελευταία ματιά έξω και έμεινε να κοιτάζει μακριά σαν χαμένη....

...