Φύγε ...

Σκοτάδι, Νέα Σμύρνη, Πέμπτη βράδι.

Το μίνι την στένευε κάπως και η ζέστη είχε ανέβει σήμερα κι άλλο.
Η παρέα αποχαιρετίστηκε με γέλια λίγο πριν, μια παρέα συνομήλικοι, με το μαλλί εκείνο το μοντέρνο που μοιάζει σαν να χεις φάει σφαλιάρα απο πίσω με δύναμη κι έμεινες ετσι, σκουλαρίκι στη μύτη, τατουάζ στο σώμα και αυθάδικο στύλ.
Αύριο το μεσημεράκι έχει κανονίσει να βρεθεί μ' ενα παλιό συμμαθητή της στον Πειραιά, όπου θα πάρουν το πλοίο για Σέριφο. Δεν έβλεπε την ώρα να βουτήξει στα μπλέ νερά.
Το κλικ του κλειδιού της στην πόρτα την αφύπνισε κάπως αφου είχε φτάσει με τα πόδια σπίτι της χωρίς να το καταλάβει, απορροφημένη σε σκέψεις και διάφορα τρελλά που πέρναγαν απο το μυαλό της.

Θυμήθηκε μέχρι και κείνον τον -γοητευτικό- σαρανταπεντάρη που την κοίταζε επίμονα απο το απέναντι τραπέζι στο μπαράκι που πήγαν με την παρέα.

Τι να σκεφτόταν άραγε για κείνην ; Ποτέ δε θα μάθει.
Πέταξε το μίνι πάνω στον καναπέ και σκέφτηκε πως εχει πάρει λίγα κιλά απο πέρισι.
"Λες να με θεωρούν χοντρή ; " σκεφτόταν ενω ταυτόχρονα έβγαζε τα υπόλοιπα ρούχα της.
Αναψε τον ανεμιστήρα δαπέδου. Ενα μπανάκι θα την συνέφερε.
Στον καθρέφτη του μπάνιου καθώς έβγαινε απο αυτό, χάζεψε τον εαυτό της λίγο.
Γύρισε ετσι, και αλλιώς, πίσω και παντού να δεί αν πάχυνε καθόλου ή αυτά ειναι ιδέα της.
Πάτησε τα 25. Την τρόμαζε η ιδέα να γινόταν σαν μια θειά της, μάνα 2 παιδιών και πώς να το κάνουμε, παχιά η γυναίκα αν και στα 42 της δεν φαινόταν και μεγάλη.
"Οχι" σκέφτηκε. "Μιά χαρά είμαι, και το βυζί τέλειο ! θα κάνω τόπλεςς στο νησί φέτος που ειμαι και μόνη "
Το περασμένο καλοκαίρι ειχε πάει στην Μήλο με τον πρώην της πια.
Εκείνος ζήλευε παθολογικά και δεν ήθελε να την κοιτάζουν άλλοι.
Τρόμαξε να την αφήσει να κάνουν μια φορά μπάνιο γυμνοί στο Σαρακήνικο, κι αυτο επειδη κείνη την ώρα δεν ηταν εκεί κανείς.
Αυτο την καταπίεζε και δεν ηταν αυτός ο λόγος που χώρισαν αλλα οτι εκείνος προτίμησε ξαφνικά κάποι άλλη, πιο άσχημη, για να μη ζηλεύει. Τα είχε με την άλλη ταυτόχρονα 3 μήνες και δεν της το χε πεί.

Ωσπου πήρε χαμπάρι κατι sms και κει ηταν που τα σπάσανε πιά.
Πάει αυτός, τώρα τι κάνουμε ;
Φέτος δεν θα άφηνε τίποτα να πάει χαμένο. Οποιος γκομενάκης της γυάλιζε θα έμπαινε στο στόχαστρο. Και όλη μέρα παραλία, βόλτες, σεξ, ποτάκια χαλαρά τα βράδια, και ανέκδοτα.
Α, της άρεσε πολύ να ακούει ανέκδοτα. Η ίδια τα ξεχνούσε μετά, αλλα όποτε της έλεγαν κανένα καλό, ξεκαρδιζόταν μ ενα γέλιο σαν κακάρισμα άηχο, σαν γαργαλητό.
Ηθελε ο άντρα να είναι αστείος ,αλλα όχι γελοίος.

Τον ήθελε να ειναι κοντά της, αλλα όχι απο πάνω της, να την πιέζει.

Η παρουσία του έπρεπε να είναι διακριτική αλλα σταθερή.
Αν ένιωθε οτι ο άλλος έφευγε, έκανε μικρές κινησεις να τον φέρει κοντά της ξανά, να μην βαριέται κι αυτός. Μόνο που δεν επέμενε. Γι αυτό οταν ηταν ωρα να φύγουν, τους άφηνε να πάρουν το δρόμο τους.
Μια φορά, στα 21 της, είχε κλάψει πολύ οταν έφυγε ο Ηλίας, ενα παιδί που τα είχαν κανα χρόνο αλλα γνωρίζονταν τρία. Απο τότε δεν ξανάκλαψε κανέναν.
Η κρεβατάρα την περίμενε σαν αγκαλιά-πλατεία.
Εκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να χαλαρώσει κι άλλο, για να κοιμηθεί.
Μέσα της γύρναγε σαν δαίμονας μιά έξαψη, ενα φούντωμα, μια υπερένταση, της φάνηκε οτι έπαιζε μουσική απο κάπου και τέντωσε τ' αυτιά για ν' ακούσει καλύτερα.
Ενιωσε μια παρουσία στο σώμα της. Η μουσική χαμήλωσε.
Πήγε να πεί : "ππποιός ειναι ; " αλλα σώπασε. Αφέθηκε στα χάδια ενός αόρατου εραστή χωρίς να ξέρει ποιός ήταν, απλά καταλάβαινε οτι της είναι οικείος.
Πλημμύρισε ολόκληρη αμέσως μετά το τελευταίο άγγιγμα του εραστή της νύχτας.
Δεν ειχε μιλήσει καθόλου, όλη την ώρα, δεν ξερει πόση ωρα ηταν εκεί, μεχρι που έπαψε να την αγγίζει, αφήνοντάς την στο κύμα ηδονής.
Το μόνο που είπε πριν χαθεί ήταν : " Κλείσε και τ' αυτιά σου τώρα, μην ακούς, φύγε ! "
...