Bloghopping

Θα δώσω εδω τα αποτελέσματα ψηφοφορίας που έβαλα την περασμένη εβδομάδα εδώ.

Το ερώτημα ήταν :
ΕΣΥ ΣΕ ΠΟΣΑ ΜΠΛΟΓΚς ΜΠΑΙΝΕΙς ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ.
Ψήφισαν 43
Ελαβον :

1-5 = 18%
6-10 = 16%
10-15 = 18%
15+ = 20%
Δεν μετράω ρε φίλε = 25%

Σε πρώτη ματιά, δεν βγαίνει... αυτοδύναμη κυβέρνηση.
εκτός αν μου κάνατε πλάκα ξαναψηφίζοντας για να έρθουν όλα ίδια

Ομως τουλάχιστον το δικό μου αναγνωστικό κοινό φαίνεται οτι δεν μετράει, ή δεν μπορεί να υπολογίσει. Η απλούστερα, ανάλογα με τη μέρα, μπορεί να μπεί σε λίγα ή σε πολλά μπλόγκς.

Ομολογώ οτι κι εγω λειτουργώ κάπως ετσι.
Υπάρχουν μέρες που θα μπώ να διαβάσω ή και να σχολιάσω σε 3-4 μπλόγκς μόνο.
Αλλες μέρες που εχω χρόνο, θα μπώ σε 15, μπορεί και 25 ιστολόγια.

Το πόσα σχόλια θα γράψω δεν είναι πάντα ανάλογο των επισκέψεων και αναγνώσεων. Σίγουρα σε πολλά θέματα δεν εχω να γράψω κάτι.
Ειδικά σε μερικά τέλεια κείμενα, βρίσω πολύ χαζό να γράψω " Ωραίο !!! " και τέλος. Η να γράψω " συμφωνώ " σκέτο.
Ειναι σαν να τον/την κοροϊδεύω τον/την συγγραφέα που με κόπο έγραψε κάτι θαυμάσιο, να έρχομαι εγω να γράφω κάτι σε στυλ chat.

Ευτυχώς στα ιστολόγια βρίσκεις θησαυρούς.
Απο χιούμορ μεχρι σοβαρά, απο λογοτεχνία μέχρι ημι-μεθυσμένες σκέψεις.
Ερωτες και ποίηση, μέχρι αθλητικά και φωτογραφίες, όλα ή σχεδόν όλα είναι αυθεντικά, ακόμα κι οταν ενα θέμα βασίζεται σε δουλειά άλλων, όπως πχ μια φωτογραφία ή ενα βιβλίο.
Ασε δε τα ταξιδιωτικά μπλόγκς. Με ταξιδεύουν συνέχεια.
Δεν μπορώ όμως να σχολιάζω αν δεν εχω πράγματι κατι να πώ.
Και το ίδιο κάνουν και οι δικοί μου επισκέπτες, και τους ευχαριστώ πάρα πολύ.

Αναγνώριση Γενοκτονίας Αρμενίων

Τόση φασαρία έγινε οταν οι Γάλλοι "αναγνώρισαν" την γενοκτονία των Αρμενίων απο τους Τούρκους.
Και αλλού έγινε θέμα και οι γέιτονες πίεζαν και απειλούσαν. Ομως ενα γεγονός "αναγνωρίστηκε". Δηλαδή στην εποχή μας ενα γεγονός μπορούσε να θεωρείται ως μη γέγονεν αμα δεν πούνε το "ναι" οι εθνικές αντιπροσωπείες των κρατών.
Χθες αναγνωρίστηκε και απο τους Αμερικανούς αυτή η γενοκτονία και φυσικά οι Τούρκοι ξύνισαν. Αν αυτο τελικά δεν αλλάξει και στην ολομέλεια σε κανα μήνα, τότε τα τουρκάκια θα κατεβάσουν μούτρα, κανονικά.
Καιρός ήταν να γίνει παγκόσμιο στάνταρ το οτι αυτός ο λαός ήταν σφαγείς.
Βέβαια απο την άλλη τους έχουν αφήσει να εισβάλλουν στο Β. Ιράκ και να σκοτώνουν κόσμο.
Ισως αυτο να ήταν το αντίβαρο, για να μην τους αφήσουν να πάρουν πιο πολύ αέρα.

Οι Πολωνοί αντιδρούν σε κάποιες αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και δηλώνουν αποχή αν δεν απαγορευτούν οι αμβλώσεις σε όλη την Ευρώπη !
Τα ίδια κάναν οταν ήταν να μπούν στην Ε.Ε. με χοντρό παζάρεμα για τις αγροτικές επιδοτήσεις και τις πήραν !!

Οπως είναι φανερό δηλαδή, χώρες όπου το "θρησκευτικό" παίζει ρόλο στην κοινωνική και πολιτική ζωή υπέρ το δέον, προβάλλουν τσαμπουκάδες.
Στο τέλος κάτι κερδίζουν αλλα και κάτι χάνουν.

Ελπίζω στο Ελλάντα να μην πάθουμε τα ίδια, χάρη σε "θρησκευτικούς" ηγέτες που άλλο ρόλο θέλουν να παίζουν.

Xese mesa

Ελεος ! Ολα τα ΜΜΕ ασχολούνται με τον Ταυτοτητόδουλα πάσης μαϊαμίας !
Τέλος. Στο καλό να πάει και να μας αφήσει ήσυχους, θέλημα θεού.
Εμας μην μας πρήζετε με τον απαράδεκτο, εκτός κι αν γίνεται επίτηδες για λόγους που λίγοι ξέρουν.
Σκασίλα μας.
Εχουμε και δουλειές.

Μόνο να ξέρουμε πότε με το καλό μας αποχαιρετά, να κάνουμε πάρτι.

Αντε γεια !

Δέκα Οursoulies για τιμωρία.

Πλάνο 1^{ο και τελευταίο}

Η Ούρσουλα στο σαλόνι, καλοκαιράκι, ολίγον νεγκλιζέ αλλα τραβηγμένες οι κουρτίνες μη γίνει και θέαμα.
Απολαμβάνει τεμπελιά στο νέο ΙΚΕΑ καναπέ της με τσιγάρο στο χέρι το ένα και με chat ανοιχτό στο άλλο, με ένα λάπ τοπ που δουλεύει όποτε θέλει.
Στην άλλη γραμμή του chat βρίσκεται ο Tζονάκος. Μιλάμε για τα οφέλη που έχουμε αμφότεροι αποκομίσει από την εως τώρα διαδικτυακή μας πορεία θριάμβου όλα αυτά τα χρόνια. Στο μεταξύ η αδυναμία της είναι οι βάφλες, οπότε συζητάμε τι είναι καλύτερο, εγω ή μια βάφλα ;

Και ομολογεί :

tz : α δηλ. εγω δεν ειμαι ωραία παρέα ε ; μόνο βάφλες θες
ou : Οοοοχι Καραμελένιε μου...αλλά όπως και να το κάνουμε εσυ μαζί με μία βάφλα είστε αχτύπητο δίδυμο !!!!!
tz : α το σωσες κάπως
ou : μισό, πάω να κάνω μπανάκι κι έρχομαι

Σημείο πρώτο : Παραδέχεται ότι είμαι αχτύπητος.

Σημείο δεύτερο : Μιλάει για δίδυμο και εννοεί τρίδυμο.

Σημείο τρίτο : Με παρατάει σύξυλο και πάει για μπάνιο.

Σημείο τέταρτο : Αργεί να γυρίσει κι αρχίζω να ανησυχώ, δίκαια όπως αποδείχτηκε.

Επιστροφή :

ou : είσαι εδώ ;; ωωχχχ …

tz : ελα, εδώ είμαι τι έπαθες ;

ou : έπεσα.. .ωωωχχχ πονάωωω …

tz : πού έπεσες, ;;; είσαι καλά ;

ou : Στο μπάνιο μωρέ, γλίστρησα, άσε με κι εσυ ….

Σημείο πέμπτο : Γιατι, την κρατούσα ; οεο ;

Σημείο έκτο : Αν την κρατούσα ίσως να μην έπεφτε, ίσως να πεφτε πάνω μου.

Εχει μια έφεση στα πεσίματα, γι' αυτό όταν βγαίνει έξοδο φοράει μακρυμάνικα και παντελόνια, για να μην φαίνονται οι μελανιές. Είναι ευαίσθητη στις μελανιές, τόσο, που αν περπατήσει μύγα πάνω της αφήνει μελανιές τις πατούσες της πάνω στην Ούρσουλα.

Μια φορά είδα και κάτι τελίτσες, και ήταν από πατήματα πεταλούδας τσε-τσε.

Μετά έπρεπε να ντυθεί να πάει στου Lui Vuitton ( πφφφ... ) για κατι ψώνια επειδής είχε βάφτιση το Σάββατο. Δεν ξερω ποιοί αποφάσισαν να την κάνουν νονά, αλλα σίγουρα θα μπορούν να λένε « τρελλή νονά σε βάφτισε» μα τι με νοιάζει εμένα, άλλος με βάφτισε και όχι αυτή.

ou : Ρε ουφο θυμασαι πως βγηκε το Καραμελένιος ;;;;
tz : …οχι
ou : Ουτε εγω

Σημείο έβδομο : με αποκαλεί ετσι δεν ξέρω γιατί.

Σημείο όγδοο : Ξεχνάει εύκολα.

tz : τι θα κάνουμε με τη γιορτή ;
ou : ξέρω γω, πρέπει να πάρουμε ένα δωράκι …
ou : .μισό τηλ.

Σημείο ένατο : Τρέχει την τελευταία στιγμή για όλα.

Σημείο δέκατο : Το τηλέφωνό της όλο μιλάει.

ΔΕΚΑ σημεία που πρέπει να γνωρίζετε πριν επιχειρήσετε επαφή, σχέση, συναλλαγή, κουμπαριλίκι, προξενιό, συνομιλία, συνεργασία, ξύλο, οτιδήποτε μαζί της.

( Μερικά στοιχεία είναι αληθινά, άλλα όχι )

Την αφήνω τώρα να συνεχίσει την ιστορία όπως θέλει : lll

Coincidents - Συμπτώσεις

Αφορμή γίνεται κατι που γράφτηκε στο μπλόγκ της Μέμας και κατι στο μπλόγκ της kat.

Κάποτε λοιπόν άρχισαν να συμβαίνουν συμπτώσεις.
Είπα δεν μπορεί, τυχαίο είναι. Και ξανά και ξανά.
Μέχρι που έμαθα να αναγνωρίζω τις καταστάσεις όπου θα συμβούν συμπτώσεις και τις περίμενα.
Εμαθα να εκμεταλλεύομαι καλά τις συμπτώσεις και να ζω σαν να είναι σίγουρο οτι θα υπάρχουν.
Μέχρι που μια μέρα την πάτησα. ...απο καθαρή σύμπτωση.
Αλλα κι αυτο συμπτωματικά το περίμενα.

Πολιτικά Πρόσωπα και ΜΜΕ

Γίνεται μεγάλη κουβέντα περι προσώπων, ειδικά μετα την ολομέτωπη λαίμαργη επίθεση των ΜΜΕ πάνω στο θέμα της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ.
( Λες και το θέμα ηταν αυτό και όχι άλλα σημαντικότερα μηνύματα )
Τα ΜΜΕ θέλοντας να επηρρεάσουν το κοινό για διάφορους λόγους που εύκολα μπορούμε να σκεφτούμε, μας έχουν βάλει τη Ζαχαρέα να αναλύει τα του ΠΑΣΟΚ ! Πολύ ωραία...

Στα υπόλοιπα κόμματα ο νικητής των Εκλογών απολαμβάνει τη νίκη με τη Ντόρα να περιμένει απο πίσω ως γνήσια κόρη δράκουλα, και τους Προκόπηδες να αλωνίζουν ως σωτήρες και φυσικά τον Σουφλιά να χτίζει παράνομα και να πάνε να το κουκουλώσουν.
η Αλέκα στο ΚΚΕ συνεχίζι την ξύλινη άκαμπτη και στείρα πολιτική που δεν οδηγεί στο να έχουμε μια καλή αριστερά στην Ελλάδα, νομίζοντας οτι εκπροσωπεί την Αριστερά,
ο ΣΥΡΙΖΑ θωρεί πως πάει καλά, με μεγάλο αστέρι τον Αλαβάνο και τον Τσίπρα, άσχετα αν γιός βουλευτή του λήστεψε Τράπεζα και πανε να το κουκουλώσουν,
και ο ΛΑΟΣ απολαμβάνει τις έδρες που του έδωσαν οι βλάκες που πίστεψαν οτι ενα Ορθόδοξο κόμμα μπορεί να είναι και φασιστικό και ρατσιστικό.

Μέσα σε όλα αυτά βλέπουμε ενα άθλιο παπαδαριό να χαίρεται κάτω απο τα ράσα επειδή θα συνεχίσει να έχει το προνόμιο να μας εξαπατά εκβιαστικά κατ' εξακολούθηση.

Εχουμε κεντρικά πρόσωπα σε όλα τα κόμματα.
Σε μια εποχή που η προσωπολατρεία δεν έπρεπε να υπάρχει.
Ο Σημίτης την έσβησε για να περάσουμε επιτέλους σε μια νέα εποχή και καλά έκανε.

Τι είναι πιο σημαντικό, το πρόσωπο ή οι πολιτικές των κομμάτων ;
Τι αγγίζει εμάς περισσότερο, το πώς ζούμε και θα ζούμε, ή το ποιός μας οδηγεί ;

Ο εχθρός

Όταν έλεγα τη λέξη εχθρός σχηματιζόταν αμέσως το αντιπαθητικό πρόσωπο, τα φθονερά μάτια, τα στραβά δόντια, το κουασιμόδικο σουλούπι, η γλοιώδικη φωνή και τα μυτερά αυτιά του στην οθόνη του μυαλού μου. Έτσι έβλεπα και τόσο μισούσα τον Μ.Γ. στην πρώτη εφηβεία γιατί "οι νέοι φιλούσι τε άγαν και μισούσιν άγαν", όπως σοφά έλεγε και ο Αριστοτέλης, ένας παλιός μπλογκεράς από τα Στάγειρα της Μακεδονίας.

Ο Μ.Γ. ήταν ένας μέτριος προς κακός μαθητής, καθόλου δημοφιλής, ασχημόπαπο, ρουφιανάκι και βαμμένος δεξιός (!) στη φάση που εγώ έπαιρνα αριστεία, έβγαινα συνέχεια πρόεδρος στο πενταμελές, τρελά δημοφιλής, είχα κατακτήσεις με τη σέσουλα και άρχισα να διαμορφώνω την αριστερή μου συνείδηση (!). Ατυχής συγκυρία που βρεθήκαμε συμμαθητές. Με μισούσε θανάσιμα. Και τον μισούσα ομοίως με μία δόση οίκτου και περιφρόνησης.

Εκείνος, επειδή δεν τον έπαιρνε να με περιφρονεί, φρόντιζε να μου σπάει τα αρχίδια σε κάθε ευκαιρία. Όπως τότε που ενώ είχα εκλεγεί πρώτη από την τάξη με ποσοστό ρεκόρ και αυτός είχε εκλεγεί οριακά στο 5μελές, ζήτησε να κάνουμε εσωτερική ψηφοφορία για τη θέση της προεδρίας. Τέλοσπαντων, έγινε η ψηφοφορία του 5μελούς, βγήκα πρόεδρος εννοείται, το ρούμπωσε.

Όμως λίγο καιρό μετά καταστρώνει σατανικό σχέδιο. Βάζει τη μάνα του να έρθει να κλαφτεί στο δ/ντή του σχολείου δήθεν και καλά επειδή η πρόεδρος της τάξης ξεσηκώνει τα παιδιά και κάτι άλλα τρελά που δε τα θυμάμαι. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως μας μάζεψε ο δ/ντής και έβαλε την μάνα-κουράγιο να μας εκφράσει τα παράπονά της, η οποία διαρκώς έλεγε κάτι ακατάληπτα και επαναλάμβανε τη Φωσκολική ατάκα "δε θέλω το παιδί μου να ζει μες στο ψέμα".

Περνάει κι αυτή η φουρτούνα, και έρχεται ο καιρός να οργανώσουμε κάποια ημερήσια εκδρομή. Έπρεπε λοιπόν να συνεργαστώ με το μέλος για να κλείσουμε πούλμαν και τα σχετικά. Εκείνο τον καιρό ήμουν όμως σα χαμένη και το τελευταίο που με ένοιαζε ήταν αν θα έπρεπε να τον υποστώ εκτός σχολείου. Έτσι λοιπόν, εγώ, αυτός και η Ζωή από το συμβούλιο βρεθήκαμε ένα απόγευμα να σεργιανάμε τα ταξιδιωτικά πρακτορεία ψάχνοντας για προσφορές. Τότε περάσαμε μπροστά από το μεγάλο εγκαταλελειμμένο κτίριο, που έχει στοιχειώσει το κέντρο της πόλης.

"Τα μάθατε; Πριν από μια βδομάδα βρήκανε εδώ μέσα κρεμασμένο έναν πρεζάκια!" είπε ο Μ.Γ. χαμογελώντας χαιρέκακα σε μένα και τη Ζωή.
"Δεν ήταν πρεζάκιας..." σκέφθηκα αλλά δεν είπα τίποτα. Ένας κόμπος στο λαιμό. Ο αγαπημένος μου ξάδερφος, ήταν ο "κρεμασμένος". Αυτοκτόνησε στα 33 του. Μία λατρεμένη μορφή.

Την επόμενη χρονιά ο "εχθρός" πήγε σε Τεχνικό Λύκειο κι εγώ τον διέγραψα από τη μνήμη μου, μαζί μ' όλα τα συμπαραμαρτούντα.

Πέρασαν τα χρόνια, και καθώς αναζητούσα το παραμύθι παντού, πηγαίνω με μια φίλη μου, κοτζάμ γαϊδούρες 25 χρονών πια, να δούμε τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Όπως συνήθως φθάνουμε καθυστερημένες στον προορισμό μας. Τρέχουμε λοιπόν να πάρουμε το ασανσέρ -βλέπεις θέλαμε και εξώστη οι κοντέσες- μπας και προλάβουμε την αρχή της ταινίας. Δεν κατεβαίνει όμως το ρημάδι. "Κάποιος πούστης το έχει μπλοκάρει" παρατήρησα μεγαλοφώνως, οπότε, λίγα δευτερόλεπτα μετά, ανοίγει η πόρτα και βγαίνει από το ασανσέρ ο Μ.Γ. σε αναπηρικό καροτσάκι. Μου κόπηκαν τα πόδια.

Το Γκόλουμ της εφηβείας μου, χαμένος στην λησμονιά για μένα, όπως δε θα ήθελα ποτέ να δω. Γιατί πάνω από όλα τον είχα συγχωρήσει, και ούτε που ήθελα να πειραχτεί μια τρίχα από τα μαλλιά του, ούτε τότε, στις μέρες της μεγάλης έχθρας.

Μετά, έμαθα πως παίρνει μέρος στους παραολυμπιακούς, έχει σχέση με μία κοπέλα, αυτοεξυπηρετείται. Έχει καταφέρει να εξασφαλίσει αναπηρική σύνταξη και να αγοράσει αμαξίδιο για τις μετακινήσεις του. Είναι, όσο μπορεί νά είναι, καλά. Και χάρηκα πολύ για τα νέα του. Γιατί μόνο ένα πράγμα καταλαβαίνω σαν αναπηρία. Τη συναισθηματική αναπηρία του να μη μπορείς να συγχωρείς.

Είχα υποσχεθεί τότε, μπροστά στη μεγάλη οθόνη της ζωής, να μην ταυτίσω ξανά άλλον άνθρωπο ως εχθρό. Δε την τήρησα ποτέ την υπόσχεσή μου. Μόνο που τώρα, όταν κάποιος φαντάζει σαν "εχθρός", νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό για το κοινό, το μάταιο, το ανθρώπινο μίσος.

O Kόσμoς των τέλειων ανθρώπων

.......... ...........

Της ρουφιάνας το κάγκελο

Πριν από δύο χρόνια πήγα και έκανα εκπαιδευτική έρευνα στην Ελλάδα, για τη διατριβή μου-μπρρρ!

Πήγα και χώθηκα μέσα στη σχολική κοινότητα να μελετήσω από πρώτο χέρι λέει κάτι εκπαιδευτικά προγράμματα. Από πρώτο χέρι θα πει συνεντεύξεις, επιτόπια παρατήρηση, ομάδες συζητήσεων. Τέτοια πράματα.

Γελοχαχαρίδα καθώς είμαι και με τα μπλουζάκια μου με τα καρτούν, με πήραν τα παιδιά από καλό μάτι.
Ο φίλος μου βέβαια ο Μιχάλης που είναι σοφός άνθρωπος με είχε προειδοποιήσει "Πρόσεχε γιατί στην Eλλάδα τους κοινωνικούς επιστήμονες τους έχουν για δημόσιους ρουφιάνους". "Αντε ρε, εγώ είμαι συμπαθητικό παιδί και δε παίζει να με πάρουν για ρουφιάνα!" του απαντούσα εγώ και του έβγαζα τη γλώσσα.

Μη στα πολυλογώ, περάσαμε τον πρώτο μήνα με τα πιτσιρίκια ζωή χαρισάμενη.
Φιλίες, εκμυστηρεύσεις, γέλια, βόλτες, ματς-μουτς. Ζάχαρη.

Ζήλεψε που λες η δασκάλα της οικοκυρικής που τα βρήκα με τα τζιμάνια της, πάει εν αγνοία μου (και εν τη απουσία μου εννοείται) και τους λέει η αθεόφοβη πως είμαι μέλος μιας επιτροπής και ό,τι μου λένε στις συνεντεύξεις θα το καρφώσω στην επιτροπή. Τώρα, μπορεί αυτή να χρησιμοποίησε άλλο ρήμα. Έτσι κι αλλιώς ό,τι μου είπαν τα παιδιά ξέρω.

Κι εκεί που ήμαστε μια χαρά παρέα με τα πιτσιρίκια, πέφτει μία παγωμάρα άνευ προηγουμένου. Βρε τι πάθατε; Βρε γιατί αφού κανονίσαμε εκείνη τη συνέντευξη τώρα μου το αλλάζετε; Τίποτα. Τσιμουδιά. Ομερτά κανονική.

Τέλοσπαντων έρχεται η πλέον κολλητή μου από την τάξη, ένα διαολάκι που βαφόταν 7 φορές τη μέρα και μου λέει: "Μάθαμε πως είσαι στην επιτροπή και δε πρόκειται να σου ξαναπούμε τίποτα". Τα έχασα εγώ. "Ποια επιτροπή ρε Στέλλα" της λέω "θα με τρελάνεις?". Κατάφερα λοιπόν να τα μαζέψω όλα μαζί σε μια τάξη και τους λέω "είστε σοβαροί άνθρωποι ρε σεις; Ποια επιτροπή έχετε δει να έχει άτομα σαν εμένα;" Αρχίσανε τα μα-μου, "μας το είπε πολύ πιστευτά η κυρία", "ναι,ναι! έπρεπε να την έβλεπες! μόνο που δεν έβαλε τα κλάματα". Τελοσπάντων τους ξεκαθάρισα πως όχι σε σχολική επιτροπή δεν είμαι, ούτε για τα καλλιστεία σκύλων δε θα με καλούσαν σε επιτροπή.

Μέσα στους πολλούς που είχα να εξηγηθώ ήταν και μία τσούπρα που πολύ τη γούσταρα. Τελευταίο θρανίο, λιγομήλητη, γάτα, 5 χρόνια πιο ώριμη από τους άλλους, κόντευε να μείνει από τις απουσίες, χεσμένη την είχε την εκπαιδευτική διαδικασία που όμως ήταν ανένδοτη από την αρχή να εμπλακεί στην έρευνα. Με πιάνει λοιπόν και μου λέει μπροστά στην ομήγυρη:

"Θες να σου πω την αλήθεια τι σκέφθηκα όταν μας το είπε αυτό η καθηγήτρια; Πάλι καλά που δεν έδωσα συνέντευξη στην ρουφιάνα!"

Κάγκελο εγώ. Της ρουφιάνας το κάγκελο δηλαδή.

Γυρνάω λοιπόν πίσω στο εξωτερικό, πιάνω τον καθηγητή μου, του λέω

"αστα! με είπανε ρουφιάνα!!!"

"ε, και τι έγινε;" μου απαντά απαθής ο αγγλαίουρας.

"παιδί μου, με είπανε ρουφιάνα! το καταλαβαίνεις???" εμφαίνω εγώ μπας και του δώσω να καταλάβει το δράμα μου.

"γιατί σου φαίνεται τόσο ακραίος ο χαρακτηρισμός; μήπως εσύ δε κατάλαβες καλά;"

Δε μας χέ... κι εσύ μωρέ ακαδημαϊκέ που δε κατάλαβα; Μια χαρά κατάλαβα. Τι κατάλαβα;

Πως στο εξωτερικό η ρουφιανιά είναι αρετή.

Για περάστε μια βόλτα από το Λονδίνο να δείτε κάτι αφίσσες γιγαντιαίες να σου λένε "βλέπεις κανένα ύποπτο σακίδιο, καμιά ύποπτη συμπεριφορά; κάλεσε τη τάδε εχέμυθη γραμμή δωρεάν. Βοήθησε μας να σε βοηθήσουμε" σου λένε.

Το μυαλό των ξένων δε σκέφτεται δικός και ξένος. Αν είναι για το "κοινό καλό" θα σε καταδώσουν. Το κοινό καλό μπορεί να πάρει πολλά ονόματα. Μία θα το πουν περιβάλλον, μία θα το πουν τάξη, την άλλη θα το πουν ασφάλεια και στο τέλος θα σκοτώνει το κράτος αθώους μέσα στο μετρό για το "κοινό καλό" και αυτοί θα λουφάζουν σα χέστες.

Γιατί όταν συνεργάζεσαι (βλ.ρουφιάνος) με τον κακό (βλ.κράτος), όταν μετά ο κακός σκοτώσει κατά "λάθος-εξεπίτηδες" πρέπει να τον στηρίξεις, να τον ανεχτείς τουλάχιστον. Αλλιώς τι συνεργάτης του είσαι;

Ο έλληνας πάλι είναι αλλιώς. Μέχρι χθες είχε γείτονα τον καταδότη (καρφί, χαφιές, δοσίλογος, σπιούνος, ρουφιάνος, λακές- πλούσια η φρασεολογία, κάτι δείχνει αυτό) και ήξερε ποιος είναι ο χαφιές της ασφάλειας, ο χουντικός , ο παιδονόμος. Μια χούφτα ανθρώποι είμαστε, δε ξέρουμε ποιος κάρφωνε; Και χθες δεν ήταν που είχαμε χούντα;

Τι να γίνει ξαφνικά; Να πάρουμε το σφουγγάρι και τσαφ να σβήσουμε από τη συλλογική μνήμη τη ρουφιανιά ως βίωμα και ως έννοια; Δε γίνεται.

Γι'αυτό κανείς δε θα κάνει αναφορά στο δημόσιο υπάλληλο που είναι κάφρος και αρνείται να σε εξυπηρετήσει γιατί με το δεξί χέρι ξύνει το αριστερό του @.

Κανείς δε θα καταγγείλει τον γείτονα τον κάφρο που χτίζει στον ακάλυπτο,
τον βλάκα που είναι σταματημένος έξω από το σπίτι με τη μηχανή του αυτοκινήτου αναμένη χωρίς λόγο για κανένα 20λεπτο,
το βόδι της απένταντι πολυκατοικίας που πάει και αδειάζει τις σερβιέτες και τα κωλόχαρτά του μες στον κάδο της ανακύκλωσης,
τον γ@$%^ &$ το γιατρό που σε αναγκάζει να πας στο ιδιωτικό του ιατρείο για να σε εξετάσει και τον γαμημένο του συνάδελφο που σου ζητάει φακελλάκι για να βάλει τη μάνα σου στο χειρουργείο.

Και πού να τους καρφώσεις, στο ελληνικό κράτος;;; Μα ξέρεις ποιο είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο; "Ελληνικό κράτος".

Κατάλαβες τώρα γιατί μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά;...

Γιατί η φωτιά και η ανθρώπινη βλακεία δε ξέρουν να ξεχωρίσουν δυο γαϊδάρων άχυρα. Τα ξεκάνουν όλα στο πέρασμά τους.

Kαλό Mήνα Oκτώβρη

Καλό μήνα εύχομαι σε όλους και καλά μπάνια !
Τι έγινε ; Χθες όλες οι παραλίες της Αθήνας ( εχει και παραλίες) ήταν γεμάτες κόσμο με μαγιό.
Καλά, ίσα που σκέφτηκα οτι βρέθηκα σε λάθος εποχή με το διακτινιστήρι μου !
Κάνω λάθος ή κανονικά τέτοια εποχή έπρεπε να βρέχει και να φοράμε μπουφανάκια ;
Πάντως το μαγιό και τα μπρατσάκια τα χω standby :)