Μια ζωή...

...τρομαγμένη απο το μισοσκόταδο που 'κανε τα κλαδιά να φαίνονται σαν φίδια στον αέρα, κρύφτηκες να περιμένεις να δεις αν θα γινει κάτι.
Η Κατερίνα και το Στελλάκι τρέχανε ήδη προς τα κάτω, με την ομίχλη να κάνει τις φιγούρες
σαν να γλιστράνε πάνω σ ενα πάγο αόρατο. Κρυφοκοίταγες. Μεχρι να φύγουν.
Εκείνη η άλλη κοπέλλα στην παρέα σε τρόμαζε αρκετά. Ειχε κατι που δεν σου αρεσε, ενα ακαθόριστο τίποτα που την έκανε να μοιάζει με μάγισσα.
Εικοσι πέντε χρόνια μετά, η ζωή τα φερε να συνεργαστείτε για κεινη τη δουλειά.
Μόλις την είδες ένιωσες καλά που ειδες ενα γνώριμο πρόσωπο.
Εκείνη οχι και τόσο ζεστή, αλλα τυπική και αμίλητη, με το τσιγκέλι της έβγαζες δυο λέξεις.
Τίποτα πιο μόνιμο απο το προσωρινό και μείνατε μαζι για χρόνια.
Ωσπου κατάλαβες οτι όσο της μάθαινες τη δουλειά και όσο την εμπιστευόσουν, τόσο εκείνη ρούφαγε τη γνώση και την ασφάλεια για να σου πάρει ύπουλα τη θεση που τόσο ήθελες και άξιζες.
Ατυχία να πέσει στο δρόμο σου μια τέτοια σκατόψυχη.
Γιατι όμως, ξανακρύφτηκες στο σκοτάδι αντι να φύγεις μακριά ;
Τότε παίζατε κρυφτό στο χωριό, τώρα το παιχνίδι ειναι άλλο.
Αφου δεν τα βγάζεις περα με αυτούς τους ανθρώπους, φτιαγμένους να ρουφάνε και να πατάνε πάνω σε οτι βρούν για να ανέβουν εστω κι ενα ψίχουλο παραπάνω ;
Το μυαλό σου εξυφαίνει παράξενα πράγματα, μην τα κάνεις. Δεν εισαι εσυ για τρέλλες.
Σήκω και φύγε, δεν θα σε ψάχνουν παρα μόνο όσοι σε αγαπάνε και θα σε βρούν.
Αναψε μουσικούλα στο ραδιόφωνο, μεσα στο αμάξι, μείνε λιγη ώρα στη θάλασσα στην άκρη της, και μετά, όπου σε βγάλει, φύγε.
Αν δεν σε θέλουν, δεν τους θες κι εσυ. Απλά πράγματα.
Μην χαραμίζεσαι, εχεις μπροστά σου πολλά πράγματα να κάνεις, να δώσεις, να πάρεις, να νιώσεις. Δεν σε πήρανε και τα χρόνια, στα 35 σου πρέπει να ξέρεις πράγματα, να μπορείς να κρίνεις, να επιλέγεις και να διαλέγεις.
Μια ατυχία δεν θα σε κρατήσει στο σκοτάδι πάλι ετσι ;
Δεν θα φαίνεσαι καθόλου στο σκοτάδι, δεν θα ξερει κανείς οτι υπάρχεις.
Βγες και πες οτι όλα ειναι καλά. Εσυ δεν ήσουνα κισσός με πλάνο ψήλωμα.
Χαμογέλα.
Το υπόσχεσαι ;