Mερικές τυχαίες στιγμές

Καβουρότρυπες, Σιθωνία Χαλκιδικής

Τραβηγμένη πριν απο ακριβώς 6 χρόνια, ο μπροστινός μου διαβάζει εφημερίδα της  ημέρας. 

Ειναι κάτι που σπάνια κάνω,  να διαβάζω εφημερίδα στην παραλία.

Αλλοι το κάνουν, μάλιστα έρχονται με τις ομπρέλλες  και τα λοιπά της παραλίας συμπράγκαλα συν ενα πάκο απο εφημερίδες ειδικά αυτές της Κυριακής με τα δώρα.

Σόρι αλλά εγω  παραλία πάω για μπάνιο, χαλάρωμα, καφέ, ψάρεμα αντε και ενα βιβλίο, οχι για να μάθω τις πολιτικές εξελίξεις της ημέρας ή τις αθλητικές και κοσμικές ειδήσεις που ειδικά το καλοκαίρι δεν ειναι και τίποτα σπουδαίες.

 

Τραβηγμένη Δεκέμβρη 2009 στο ερημωμένο, παρατημένο και έρμαιο συμφερόντων μεγάλης εμβέλειας και αμφίβολης προοπτικής,

το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού όπου φαίνεται το γήπεδο χόκεϊ  των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.

Τώρα, 2014 και δεν εχουν αλλάξει πολλά, ή μάλλον, το πούλησαν λέει, για  πέντε φράγκα στο Ταμείο της ταλαίπωρης χώρας.

 Αιδανόητο να μην εχει αξιοποιηθεί μέρος του τεράστιου χώρου για πάρκα, ποδήλατο, αερομοντελισμό [που γινόταν εκει ημιπαράνομα κάπως], εκδηλώσεις, μουσείο Αεροπορίας [που δεν εχουμε στην Ελλάδα απ όσο  ξέρω], και αθλητισμό διεθνούς εμβέλειας.

 

Τραβηγμένη το 2010 μερικά ποδήλατα αραγμένα στον χώρο του νοσοκομείου της Καρδίτσας.

Μιά πόλη όπου οι πάντες έχουν ποδήλατο !

Εχω μάλιστα την εντύπωση οτι τα ποδήλατα ειναι περισσότερα απο τα αυτοκίνητα

 

Μεστά Χίου, 2010.

Ενα μεσαιωνικό χωριό πέρα απο κάθε περιγραφή, 

όπου στο κέντρο του υπάρχει αυτη η πλατεία, γεμάτη πλέον με καρέκλες για καφέ ή φαγητό.

Πρόλαβα το μέρος  αυτό χωρίς ούτε μια καρέκλα !

Τώρα πιά πάς  για καφέ  και εχεις και δωρεάν WiFi, αλλά πάντα ειναι απολαυστική μιά  βόλτα στα Μεστά, χαλαρωτική και σε επαφή με  μία άλλη εποχή.

 

Εξάρχεια, 2012 ενα graffity απο τα πολλά, κάπου στην Καλλιδρομίου πάνω σε  ανακαινισμένο παραδοσιακό σπίτι.

Παραμένει μια περιοχή της Αθήνας όπου χειμώνα ή καλοκαίρι νιώθεις αλλιώς, δυνατά συναισθήματα ανθρωπιάς σε ενα, θα έλεγα, καταφύγιο ιδεών.

Moναξιά είναι να ...

Μοναξιά είναι να μην είσαι εκεί που θέλεις.
Μοναξιά είναι να είσαι με πολλούς και να νιώθεις μόνος.
Μοναξιά είναι να μην σε καταλαβαίνει κανένας.
Μοναξιά είναι να μην καταλαβαίνεις κανέναν.

Αν συμβαίνουν τρία απο τα τέσσερα παραπάνω, καλύτερα να δείς γιατρό.

Μοναξιά είναι να ψαρεύεις 5 ωρες και να μην εχεις πιάσει τίποτα.
Μοναξιά ειναι να τραγουδάνε 25 άτομα και εσύ οχι.
Μοναξιά ειναι να είσαι σε παιδότοπο και να μην εχεις δικό σου παιδί.
Μοναξιά είναι να οδηγείς μόνος επί 700 χιλιόμετρα.
Μοναξιά είναι να κάνουν έρανο και να εισαι ο μόνος που δεν εχει λεφτά.
Μοναξιά είναι να εισαι ο μόνος που δε περνάει με κόκκινο,
ο μόνος που δεν κορνάρει στον μπροστινό στο πράσινο φανάρι
και δεν παρκάρεις στο πεζοδρόμιο.
Μοναξιά ειναι να πίνεις αγουροξυπνημένος καφέ στις 12.
Μοναξιά είναι να πίνουν όλοι του σκασμού κι εσυ να παίρνεις αντιβίωση.
Μοναξιά είναι να δανείζεις προφυλακτικά σε φιλους σου.
Μοναξιά είναι να είσαι τερματοφύλακας ή φαροφύλακας.
Μοναξιά είναι να πας 8 το πρωί στην Εφορία για να πληρώσεις.
Μοναξιά είναι να πονας και να μην ειναι κανείς να σου κρατάει το χέρι.
Μοναξιά είναι οταν σου έρχεται να γελάσεις, σε κηδεία.
Μοναξιά είναι οταν ολοι σε κοιτάνε να δούν τι θα πείς.
Μοναξιά είναι, να έχεις γενέθλια και να μην σου εχει ευχηθεί κανείς.

Μεγάλο πράγμα η μοναξιά,  αλλά
στο κάτω κάτω, μερικές φορές η μοναξιά ειναι και επιλογή για μερικούς.
Επιλέγεις για χ ψ λόγους, να μείνεις μόνος.
Το χρειάζεσαι, το θέλεις, να συνομιλήσεις με σένα, να αφήσεις
να σου μιλήσουν οι σκέψεις σου, να χαλαρώσει το κορμί,
μακριά απο πρέπει και απο καθωσπρέπηδες.

Ζήσε, όπως γουστάρεις.
Αν δεν εχεις περάσει και κάποιες μοναξιές, δεν εκτιμάς την παρέα.
Αλλά αν δεν εχεις  παρέα, τότε, βρες.

Φωνή λαού, αρχή καλοκαιριού

Μεγάλες αλήθειες.
Οσοι εχουν ασχοληθεί λίγο πιο ενεργά με την πολιτική,
ξέρουν οτι αυτο το πολιτικό σύστημα,  παράγει τέτοιους πολιτικούς,
που προέρχονται φυσικά απο τέτοιον λαό.

Ενα μικρό ανθολόγημα απο το Twitter όπου οι εν συντομία απόψεις
διαφόρων ελλήνων αλλα και οι παραπομπές σε άρθρα, λένε  πολλά :

Έχουμε μακράν το πιο γελοίο πολιτικό προσωπικό στον γαλαξία. Αμόρφωτα γίδια, εμποράκοι σταυρών, μικροί ξιπασμένοι Ναπολέοντες.
— Φιδάς (@Fidi_ass) June 8, 2014

«Είναι τόσο δύσκολο να μην μας ξεχνούν οι πολιτικοί, αμέσως μετά τις εκλογές;», του Αλέκου Λιδωρίκη http://t.co/uFdMzw8ui6
— protagon.gr (@protagongr) June 5, 2014

αντισυστημικός ναζί: αυτός που υποσχόταν κρεμάλες πολιτικών και τώρα απειλεί ότι θα κρεμαστεί ο ίδιος επειδή οι πολιτικοί τον έριξαν φυλακή
— Εddie (@N0nServ1am) June 3, 2014

Μωρέ ειδοποιάτε ότι στην #anatropi έχουν μαζευτεί πολιτικοί γίγαντες (και μας τελείωσαν τα φασολάκια τα μαυρομάτικα)
— Haris Nikolakakis (@Haris_Nk) June 2, 2014

Xτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Oι πολιτικοί έχουν διδακτορικό. Αλλά και οι δημοσιογράφοι δεν πάνε πίσω.
— Vasilis Adamopoulos (@vasadamopoulos) May 28, 2014

Αν σταματήσουν να πηγαίνουν πολιτικοί στον #enikos υπάρχει μια ελπίδα να αρχίσει να καλεί τραγουδίστριες πάλι/
— KrinostoKtinos (@KrinostoKtinos) April 7, 2014

Η ΑΕΚ δεν είναι κρατική ομάδα για να δεσμεύονται πολιτικοί για γήπεδο. Έλεος κάπου. Να σημειωθεί οτι είμαι ΑΕΚ.
— Τσούγδω (@tsougdw) March 26, 2014

Καλημερα .......κάπως ετσι πιστεύει ο μέσος έλληνας ..οτι ειναι οι πολιτικοί pic.twitter.com/Br7lyOEFjm
— ο υποψηφιος (@djdim7) March 12, 2014

Η συνήθης πολιτική τακτική είναι οι πολιτικοί να δημιουργούν το πρόβλημα επειδή δεν έκαναν αυτό που πρέπει στη συνέχεια δήθεν να το επιλύουν
— Georgoulas Ilias (@IL_GEORGOULAS) June 7, 2014

Πρέπει να με πείσετε οτι είναι καλοκαίρι, όπως τα παλιά, εκείνα με τα λεφτά.

Mάης

Kάθε Μάρτη, κάθε Απρίλη, κάθε Μάη,
το τρενάκι της ψυχής μου ξεκινάει,
και στης νιότης με γυρίζει τα λημέρια,
στα μεγάλα τα ζεστά μου καλοκαίρια.

Μοναδική φωνή του Γιάννη Πουλόπουλου στο τραγούδι αυτό.
Σε ταξιδεύει όσο λίγα τραγούδια.
Και σε γυρίζει πραγματικά σε αυτά που μικρός ονειρευόσουν,
λαχταρούσες να έρθουν, κάθε Μάη μήνα μετά το σχολείο.

Ξένοιαστες διακοπές, παραλίες, ελάχιστες υποχρεώσεις και
ισως κι ενα ταξίδι, με τους γονείς και συγγενείς.
Δεν είχαμε ποτέ πολλά λεφτά, πάντα έπρεπε κάπως να παλέψουμε
με την καθημερινή ανάγκη για το φαγητό, για την αξιοπρέπεια.
Ενα καθαρό κρεβάτι, ρούχα καθαρά, ενα πιάτο φαϊ με μπόνους την
σαλάτα που γινόταν μάχη ποιός θα φάει το ζουμί στο τέλος.
Το Πάσχα πάντα ήταν πρόσφατο και υπήρχε η ικανοποίηση οτι
γλεντήσαμε με συγγενείς και φίλους, ψήσαμε, φάγαμε, ήπιαμε.
Τώρα, το μεροκάματο του πατέρα θα έφερνε ισα ισα τα καθημερινά.
Η μητέρα έχωνε κανα εικοσάδραχμο σε κουμπαρά για να αγοράσουμε
ενα πλυντήριο ρούχων. Στο τέλος πλήρωσε με αυτά.
Τότε ενα εικοσάδραχμο ήταν οτι και το σημερινό ας πούμε δίευρο.
Το Μαη φοράγαμε πια, κοντά παντελονάκια και μπλουζάκια, θυμάμαι,
οχι σαν τωρα που φοράνε σκισμένα τζήν και σκουλαρίκι στη γλώσσα.
Δεν είχαμε κινητά, ο μόνος τρόπος να βρείς παρέα ήταν να πας ο ίδιος
να τους συναντήσεις, ή το πολύ να έπαιρνες κι ενα τηλέφωνο πριν, αν ο
άλλος είχε τηλέφωνο  στο σπίτι του, σταθερό εννοείται, αυτο με το
καντράν που γύριζε κι έκανε αυτον τον ήχο κρκλικκλικκ κλικλικλικ.
Και μετά ήρθε η έγχρωμη τηλεόραση και το Μουντιάλ όπου μπορούσες
να δεις ανθρώπους απο άλλα μέρη της Γής να κυνηγάνε τη δόξα στα
γήπεδα μιας άλλης μακρινής χώρας που ονειρευόσουν να επισκεφτείς.
Και μετά σπουδές, δουλειά, μεροκάματο, θητεία στο στρατό, ξανά δουλειά
όπου να'ναι αρκεί να βγαίνει μεροκάματο. Τότε, έβρισκες δουλειά.
Πέντε βιογραφικά έστελνες, δεν σου απαντούσαν σε κανένα, πήγαινες
ομως να ενοχλήσεις ο ιδιος κι έβρισκες αμέσως δουλειά.
Αν πρέπει να πώ σε ποιόν μήνα του χρόνου γίνηκαν οι πιο πολλές αλλαγές
και σημαντικά  βήματα, θα επέλεγα τον Μάη.
Οχι οτι τους άλλους μήνες δε γινόταν τίποτα, αλλά ο Μάης με την αισιοδοξία
που εχει στην ατμόσφαιρα βοηθάει να αισθάνεσαι λίγο πιο ελεύθερος.
Ελεύθερος να ονειρευτείς αυτά που απο παιδί πάντα ήθελες.
Αλλο θέμα, αν σου κλέβανε τα όνειρα, οπως αποδείχτηκε.

* η φωτογραφία ειναι τραβηγμένη εκει όπου σήμερα βρίσκεται το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας κάποιον Μάη παλιά. Πολύ παλιά. Στο βάθος διακρίνεται το παλιό Τηγάνι, γνωστό και ως Στάδιο Καραϊσκάκη.

Pύπανση

Ξυπνάτε.
Μια  μέρα έμεινε μέχρι να πάμε να ψηφίσουμε για δήμαρχο.
Οσοι εχουν διαβάσει προσεκτικά  τα προγράμματα των υποψηφίων
πρεπει να μπούν σε  ενα μουσείο για το ανθρώπινο είδος.
Καλά κάνουν.
Αλλά απο αυτά που βλέπω δεν αλλάζει η νοοτροπία του Ελληνα.
Θέλει ηγέτες-λαμόγια,  θέλει τσαμπουκάδες, θέλει βιτρίνα.
Στο παρασκήνιο, εχει γίνει ο χαμός φέτος  σε πολλούς Δήμους
με την αφισσοκόλληση και τα πανό. Δεν σέβονται τίποτα.
Κάποιων υποψηφίων τα πανό ειναι μόνιμα βανδαλισμένα και κάποιων
άλλων όχι, ενω και αυτη την ωρα που τυπικά απαγορεύεται πια η
αφισσοκόλληση, κολλάνε  αφίσες  παντού. Σάββατο,  ωρα 2.30'.
Νυν δήμαρχοι αναθρεμμένοι στα πασοκικά παρασκήνια και όχι μόνο,
εχουν κρεμάσει και αεροπανό που απαγορεύεται δια νόμου.
Η παραπληροφόρηση απο 'μπλογκς' της κακιάς ώρας στο ζενίθ.
Οι ανταλλαγές ύβρεων έχουν αντικαταστήσει τον πολιτικό διάλογο με
επιχειρήματα και με προτάσεις ρεαλιστικές.
Τα κόμματα προβάλλουν τους δικούς τους 'χρισματικούς' υποψηφίους.
Ο ψηφοφόρος σε ζάλη μεσα στην γενική ταραχή.
Στο τέλος ισως και να μην πάει να ψηφίσει.
Και μετά, όλους θα τους μουντζώνει ως φταίχτες.
Μόνο εκείνος δε θα φταίει, ετσι θέλει να πιστεύει.

ΑΣ ΠΑΜΕ ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ.
ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΙ ΛΕΕΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΑΞΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ, ΜΙΛΑΜΕ, ΡΩΤΑΜΕ, ΣΥΖΗΤΑΜΕ, ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ.
ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΑΣ ΣΕ ΒΡΩΜΙΚΟΥΣ.

Με Eκλoγές

Οι Εκλογές δεν λύνουν προβλήματα.
Αυτο ειναι συμπέρασμα αποτις τελευταίες 5-6  Βουλευτικές Εκλογές,
2-3 Ευρωεκλογές και 4-5 Αυτοδιοικητικές Εκλογές.
Αυτο ειναι το κατόρθωμα ποιανού ακριβώς δεν είμαι σίγουρος.
Του λαού ;
Των πολιτικών ; [που προέρχονται απο το λαό]
Των κομμάτων ;
Των Ευρωπαίων ;
Των Αμερικανών ;
Των Νεφελίμ ;
Ολων των παραπάνω ;
Και τι θες τώρα, να κάτσουμε να μετρήσουμε με το κρεμαλόμετρο ποιοί φταίνε
περισσότερο ωστε να τους στείλεις στις κρεμάλες ;
Νομίζεις οτι θα βγεί άκρη ;
Νομίζεις για παράδειγμα οτι οταν δεν θέλεις να διαχωρίσεις τι θα ψηφίσεις για
Δήμαρχο απο το τι θα ψηφίσεις για Βουλή, σου αξίζει κάτι περισσότερο ;
Νομίζεις οτι το δικό σου τι δίκιο είναι μεγαλύτερο απο του άλλου το δίκιο ;
Νομίζεις οτι με όσους διαφωνείς δεν εχεις κοινά σημεία ;
Νομίζεις ..... οτι με Εκλογές σου δίνεται όπλο εκδίκησης ;
Νομίζεις οτι θα αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη Κράτους-Πολίτη με Εκλογές ;

υγ.
Επεσε στην αντίληψή μου οτι για την ημέρα των Εκλογών κάθε παράταξη,
θα χρειαστεί πάνω απο 120 άτομα για "εκλογικούς αντιπροσώπους" ανα Δήμο.
Στρατιές απο δαύτους, στο σύνολό τους.
Εργο τους μεταξύ άλλων και μια εποπτεία ωστε να μη γίνουν λάθη και τέτοια.
Κατάλαβες πόσο εμπιστευόμαστε τους θεσμούς ;

Pε ταγάρ'

Αυτό το Πάσχα δεν ήταν τόσο καταπληκτικό, όσο άλλα, παλιότερα. Αλλα όχι και άσκημο.
Μιά το θέμα το οικονομικό, μιά με κάτι θέματα υγείας γονιών,
απο δω, απο κεί, δεν είχε πολλά περιθώρια να γίνει ενα  πετυχημένο Πάσχα.
Αφου να φανταστείς αγόρασα τρία μικρά -αλλά ακριβούτσικα- κοκορέτσια
έτοιμα, απο Καρφούρ ! ντροπή.  Ποιός ;
Εγω ! εγω που το φτιάχνω μόνος μου με όλη την ιεροτελεστία που αρμόζει,
και την ταλαιπωρία του οκ ναι,  εχει κούραση ενα σωστό κοκορέτσι.
[Δεν θα τα αγόραζα καν, αλλά τα κέρασε μία συγγενής.]
Διόδια και βενζίνες για Γιάννενα, κάπου 180 €.
Κάτι καφέδες και κάτι τσιπουράκια  στον "Χρύσανθο" στο μικρό χωριουδάκι
Αμφιθέα (φωτο) ήταν τα υπόλοιπα έξοδα. Υπέροχος ο Χρύσανθος, με θέα λίμνη
και νησάκι, ανακαινισμένος και εξυπηρετικός. Αλλα το χταπόδι κόστισε κάπου
4,50 € το πλοκάμι. Καλά που μετά τα τσίπουρα δεν το σκεφτόμουν αυτό.

Ο γύρος της λίμνης Παμβώτιδας αξίζει οταν θέλεις μιά  χαλαρή βόλτα,
με πολλά  σημεία για στάση, χάζεμα, χαλάρωμα σε παραλίμνιο περιβάλλον.
Εντυπωσιακό το θέαμα με  μεγάλες φάρμες με ζώα και πράσινο,  προς τα νότια.
Επίσης εντυπωσιακό το οτι ο προσανατολισμός όλων των καφέ στα Ιωάννινα
είναι βόρειος, δηλαδή κοιτάνε  προς τη λίμνη και βόρεια.
Αποτέλεσμα να μην βρίσκεις ουτε μιά  καφετέρια να απολαύσεις  ηλιοβασίλεμα,
ή σχεδον ηλιοβασίλεμα αφου τα βουνά της Παραμυθιάς κρύβουν τον ήλιο πιο νωρίς.
Μερικά φαγάδικα ωστόσο έχουν τέτοια θέα, προς νότια, αρκει να θες να φάς πάλι !

Οδηγοί στους δρόμους υπάρχουν
- οι ντόπιοι  "ραλλίστες" που πάνε με χίλια.
- οι με καταγωγή ντόπιοι με  Μερσεντέ και Μπεμβέ απο Γερμανία με συμπεριφορά
"στην μπάντα ούλοι πιρνάου ιγώ με τ Μερσιντέ απου τη Γιερμανία ιγώ ιέγινα μιγάλους
κι τρανός κι πήρα Μερσιντέ στη μπάντα ρε βλάκα με τ' Φιατ !"
Είναι ενα είδος οδηγών για φάπες και φούντο στη λίμνη με τσιμεντόλιθο δεμένο στα πόδια.
- Οι "αθηναίοι" σαν και λόγου μου που προσπαθούν να πάνε με το όριο ταχύτητας, να
βγάζουν φλάς και να συμμορφώνονται με τις πινακίδες γενικά. Αλλά το πατάνε κι 180 άμα λάχει πότε πότε γιατι δεν παλεύεται 6ωρο ταξίδι με τα όρια ταχύτητας.
- Οι Θεσσαλονικείς εκδρομείς που πλέον με την Εγνατία Οδό φτάνουν σε ούτε 2,5 ωρες
Γιάννενα με το κοντέρ στα 200 και -δε-μπαναπνιγούνε-οι-κάμερες.
- Οι έχοντες απωθημένα απο την βρεφική ηλικία που δεν τους έπαιρναν παιχνίδια.
Πήραν αμάξι, τζιπούρα κατα προτίμηση και πατάνε συνεχώς την κόρνα με το παραμικρό.
Αν τους πεις "τι κουρνάρ'ς ρε φίλε;" σε βρίζουν.

Οι πεζοί είναι δύο ειδών κυρίως :
Οι γιαγιάδες με  κινητό στο αυτί που δεν καταλαβαίνουν τι πα να πει δρόμος κι αυτοκίνητα.
Οι νεαροί/ές με κινητό κι ακουστικά που δεν καταλαβαίνουν τι πα να πεί φανάρι πράσινο για πεζούς.
Μιά μικρή μειοψηφία πεζών τα κάνει όλα σωστά και μάλλον ειναι αυτοί που έχουν αμάξι
αλλά κάπου το άφησαν, πάνε με τα πόδια και απο συνήθειο ψάχνουν πού ειναι το φλάς.

Φρόντζος
Στο λόφο του Φρόντζου εχει γίνει μια μεγάλη επένδυση που πολύ θα ήθελα να μάθω τι έβγαλε
ο ΣΔΟΕ οταν και αν έψαξε τα πόθεν έσχες των επενδυτών.
Ομορφο μέρος, με πέτρινα κτίρια, καφέ, εστιατόριο, ξενώνας και ωραία θέα  προς βόρεια φυσικά.
Πολύς κόσμος, βαβούρα, φασαρία, σπάνια είναι ήσυχα, αλλά ο κατάφυτος με πεύκα λόφος και
η θέα σε αποζημιώνουν αρκετά για τον  οχι φτηνό, καφέ.

Συμβουλές :
-Μην πάτε στο Πέραμα εκτός αν τόοσο πολύ θέλετε  να δείτε το ωραίο Σπήλαιο.
-Μην πάτε απο Κορίνθου-Πατρών γιατι θα αλλαξοπιστήσετε ώσπου να βγείτε απο κει,
συν τα ακριβά διόδια για  ενα δρόμο που επιεικώς  χαρακτηρίζεται "κώλος".
-Αν ο καιρός ειναι ψυχρούλης προτιμήστε διαμονή με τζάκι.
-Καλού κακού, μπουφανάκι πάντα μαζί. Με κουκούλα.

ΥΓ. Δεν είμαι Αθηναίος  ρε γαμώτη, απλώς μένω Αθήνα και δεν εχω -ευτυχώς- τη νοοτροπία  Αθηναίου.
ΥΓ. Ενα παραπάνω φωτογραφικό  αφιέρωμα πρέπει να το κάνω, εχω μαζέψει φωτος απο διάφορα μέρη και θέλω να τα μοιραστώ.

Πάθημα No.61

Μόλις που είχε περάσει η ώρα 12 το μεσημέρι.
Ο διάδρομος των γραφείων του εργοστασίου πεντακάθαρος και ήσυχος.
Κατευθυνόμουν στο γραφείο του εργοδηγού για να δώσω κάτι χαρτιά.
Απολαυστική βόλτα σε ενα τόσο τέλειο χώρο.
Αλλά αγχωμένος σαν κάθε 16χρονο που δουλεύει για  πρώτη φορά,
τάχυνα το βήμα μου, για να μην πούν οτι αργώ.
Το σόκ ήταν φοβερό.
Δεν κατάλαβα απο πού μου ήρθε, τι συνέβη και γιατί.
Μου πήρε κάτι αιώνες να καταλάβω οτι στη μέση του  διαδρόμου
υπήρχε μία τζαμαρία, δίφυλλη πόρτα δηλαδή, πεντακάθαρη όπως όλα.
Και λέω υπήρχε,γιατί μόλις την είχα κατεδαφίσει με την κεφαλιά που
της έριξα ανυποψίαστος  για  το οτι είχα ενα εμπόδιο μπροστά  μου.
Ειχα περάσει απο μέσα, στην  κυριολεξία.
Πώς δε σφάχτηκα όλος δεν ξέρω.

Κάποιος που άκουσε τον θόρυβο βγήκε να δει τι συμβαίνει και με βλέπει
εμβρόντητο να κρατάω μια το κεφάλι και μια το χέρι, μια τη τζαμαρία και
μιά το διάδρομο προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω απο πού εχω αίματα,
γιατί το έπαθα αυτό, ωχ  ρόμπα έγινα, αμαν ποιός θα πληρώσει τώρα το τζάμι.
Αλλα με συγχώρεσαν και το έφτιαξαν χωρίς να  χρεωθώ κάτι.

Το βρήκαν και χαριτωμένο αυτο που έπαθε ο  μικρός, δηλαδή εγω.
Το καρούμπαλο φαινόταν απο το διάστημα για μερικές χιλιετίες αλλά
σήμερα το σκέφτομαι και γελάω λιγάκι.

---------------------------------------------------------------------

* Μια και το πάθημά μου εχει σχέση με τζάμια, δες την παρακάτω φωτογραφία.
Το τζάμι δείχνει πολύ ραγισμένο, όμως δεν ειναι :)

Πλόες

Κάθε φορά που ανεβαίνω σε ενα πλοίο, εχω συναισθήματα που
ομολογώ είναι πολλά και περισσότερα απο αυτά που νιώθω οταν
μπαίνω σε αυτοκίνητο για ταξίδι, ή σε αεροπλάνο, ή  τραίνο.
[Ακόμα γράφω με αλφα γιώτα το τραίνο.]
Η ράμπα του πλοίου, η αναμονή, ο κόσμος που σαν κι εμένα πηγαίνει
σε νησί ή απλά απέναντι, πόσην ώρα θα τρώμε την αρμύρα και τον
αέρα πάνω στο πλοίο, αν θα μας βρει θαλασσοταραχή, αν θα πεινάσω,
αν θα νυστάξω, τι να διαβάσω στη διαδρομή, αν θα δω δελφίνια, πώς
θα είμαι οταν φτάσουμε, πόσους καφέδες να πιώ,
αν ξέχασα κάτι [μόνιμη η αίσθηση οτι κάτι ξέχασα],
αν θα γνωρίσω κάποιους στη διαδρομή, ναι, αυτο ειδικά οσες φορές
εχει συμβεί ήταν ενδιαφέρον και σε περιπτώσεις που οι νέες γνωριμίες
ήταν ντόπιοι ή με καταγωγή απο τον προορισμό μας, βοήθησαν να
μάθω  πράγματα, να διευκολυνθώ κατα τη διαμονή εκεί και με κάποιους
κρατήσαμε επαφή και μετά.
Δε θυμάμαι να εχω φοβηθεί ποτέ μέσα σε πλοίο, κι εχω πέσει σε εννιάρι
μεσοπέλαγα νύχτα, σε οχτάρι με μικρό πλοίο στο Ικάριο πέλαγος, και σε
ενα άλλο παλιό καράβι που έγερνε κιόλας !
Πάντα περνάω ώρες έξω, να αγναντεύω τη θάλασσα, τους γλάρους που
μας συνοδεύουν, να αναρωτιέμαι ποιό τάχα νησί ειναι αυτο που τώρα
περνάμε απο κοντά του ; Η Μήλος ; η Τήνος ; α, αυτο ειναι η Σίφνος
κι απέναντι στο βάθος η Φολέγανδρος, κοντά φαίνεται, πέντα κουπιά δρόμος.
Δεν υπάρχουν πινακίδες σήμανσης στη θάλασσα, ετσι δεν μπορείς να εισαι
απόλυτα σίγουρος ποιά στεριά κοιτάζεις.
Ρώτησα μιά φορά στη διαδρομή απο Ρόδο για Κάλυμνο, εναν του πληρώματος
του πλοίου ποιά νησάκια ειναι αυτά στο βάθος, πίσω απο την Ψέριμο.
Μου απάντησε οτι ειναι τούρκικα, και αυτο συνέβη πολλά χρόνια πριν
συμβούν τα γεγονότα που συνέβησαν... τα νησάκια ήταν τα Ίμια.
Ορισμένα μέρη με εντυπωσιάζουν τόσο που θέλω να κατέβω εκεί και να
μείνω σχεδόν για πάντα, να φύγω, να αλλάξω ζωή σε βαθμό που να μπορώ να
βλέπω τη ζωή  μου να κυλά καθημερινά σαν ζωή και όχι σαν υποχρέωση.
Ετσι, δεν ειναι λίγες οι φορές που περνώντας το πλοίο σχεδόν ξυστά  απο ενα
νησί, θέλω να βουτήξω και να κολυμπήσω ως έξω, αφήνοντας τα πάντα.
Δεν είμαι τόσο θαρραλέος για να το κάνω, ούτε τόσο βλάκας, αλλά ξέρω
οτι τα καλύτερα πράγματα ήρθαν εκει που δεν το περιμέναμε, και οτι σαν
ενθουσιώδης και παρορμητικός έχω κάνει διάφορα τρελά,  αλλά οταν δεν
έχεις λίγη λογική να σε συντροφεύει, τότε κάνεις χοντρές μαλακίες.
Κι αυτοί οι γλάροι, βαλτοί είναι να τονίζουν το ταξίδεμα σε βαθμό που σε
απογειώνει απο την πραγματικότητα και δεν εχω ιδέα αν αυτοί με ζηλεύουν
που πατάω στη γή, αλλά εγω σίγουρα τους ζηλεύω που σχίζουν τον αέρα
απο  πάνω απο το απέραντο μπλε του Αιγαίου.

* Φωτογραφία απο την Σύρο το 2013
Άποψη της βόρειας και δυτικής πλευράς  του  νησιού απο το πλοίο.

Aμήχανος

Η αμήχανη στιγμή που εύχεσαι τα καλύτερα ακόμα κι αν αυτό σε ρίχνει και εισπράττεις κατάρες,  μίσος και άλλες ευχές.
--- Δύσκολα αναγνωρίζεται στις σχέσεις των ανθρώπων το τι καλό μας κάνει ο άλλος.
     Βλέπεις μόνο τα λάθη και κρίνεις μόνο απο αυτά. #wrong αλλά #fact

Η αμήχανη στιγμή που ξέρεις οτι η επιλογή  σου μπορεί να μην σε δικαιώσει στο μέλλον.
---   Aναγκαστικά πρέπει να πάρεις μία επιλογή για να πας παρακάτω. Ξέρεις το ρίσκο αλλά δεν έχεις μια πραγματικά καθαρή επιλογή να πάρεις. Ετσι, παίρνεις μία με βάση το ένστικτο. Ή με βάση την ένταση μιας δεδομένης στιγμής. Kαι προχωράς με  αυτήν ξέροντας οτι μπορεί να μη σου βγει, να μείνεις ξεκρέμαστος και να μην μπορείς και να γυρίσεις πίσω.

Ξέρεις τι λένε ;
Αν εισαι αμήχανος, ... βάλε μηχανή.

* Πριν απο τρία χρόνια ακριβώς,  στο Νέο Ηράκλειο Αττικής.
Οι γραμμές των τραίνων πάντα με κάνουν να θέλω να φύγω ταξίδι.