Πάθημα No.61

Μόλις που είχε περάσει η ώρα 12 το μεσημέρι.
Ο διάδρομος των γραφείων του εργοστασίου πεντακάθαρος και ήσυχος.
Κατευθυνόμουν στο γραφείο του εργοδηγού για να δώσω κάτι χαρτιά.
Απολαυστική βόλτα σε ενα τόσο τέλειο χώρο.
Αλλά αγχωμένος σαν κάθε 16χρονο που δουλεύει για  πρώτη φορά,
τάχυνα το βήμα μου, για να μην πούν οτι αργώ.
Το σόκ ήταν φοβερό.
Δεν κατάλαβα απο πού μου ήρθε, τι συνέβη και γιατί.
Μου πήρε κάτι αιώνες να καταλάβω οτι στη μέση του  διαδρόμου
υπήρχε μία τζαμαρία, δίφυλλη πόρτα δηλαδή, πεντακάθαρη όπως όλα.
Και λέω υπήρχε,γιατί μόλις την είχα κατεδαφίσει με την κεφαλιά που
της έριξα ανυποψίαστος  για  το οτι είχα ενα εμπόδιο μπροστά  μου.
Ειχα περάσει απο μέσα, στην  κυριολεξία.
Πώς δε σφάχτηκα όλος δεν ξέρω.

Κάποιος που άκουσε τον θόρυβο βγήκε να δει τι συμβαίνει και με βλέπει
εμβρόντητο να κρατάω μια το κεφάλι και μια το χέρι, μια τη τζαμαρία και
μιά το διάδρομο προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω απο πού εχω αίματα,
γιατί το έπαθα αυτό, ωχ  ρόμπα έγινα, αμαν ποιός θα πληρώσει τώρα το τζάμι.
Αλλα με συγχώρεσαν και το έφτιαξαν χωρίς να  χρεωθώ κάτι.

Το βρήκαν και χαριτωμένο αυτο που έπαθε ο  μικρός, δηλαδή εγω.
Το καρούμπαλο φαινόταν απο το διάστημα για μερικές χιλιετίες αλλά
σήμερα το σκέφτομαι και γελάω λιγάκι.

---------------------------------------------------------------------

* Μια και το πάθημά μου εχει σχέση με τζάμια, δες την παρακάτω φωτογραφία.
Το τζάμι δείχνει πολύ ραγισμένο, όμως δεν ειναι :)