Πλόες

Κάθε φορά που ανεβαίνω σε ενα πλοίο, εχω συναισθήματα που
ομολογώ είναι πολλά και περισσότερα απο αυτά που νιώθω οταν
μπαίνω σε αυτοκίνητο για ταξίδι, ή σε αεροπλάνο, ή  τραίνο.
[Ακόμα γράφω με αλφα γιώτα το τραίνο.]
Η ράμπα του πλοίου, η αναμονή, ο κόσμος που σαν κι εμένα πηγαίνει
σε νησί ή απλά απέναντι, πόσην ώρα θα τρώμε την αρμύρα και τον
αέρα πάνω στο πλοίο, αν θα μας βρει θαλασσοταραχή, αν θα πεινάσω,
αν θα νυστάξω, τι να διαβάσω στη διαδρομή, αν θα δω δελφίνια, πώς
θα είμαι οταν φτάσουμε, πόσους καφέδες να πιώ,
αν ξέχασα κάτι [μόνιμη η αίσθηση οτι κάτι ξέχασα],
αν θα γνωρίσω κάποιους στη διαδρομή, ναι, αυτο ειδικά οσες φορές
εχει συμβεί ήταν ενδιαφέρον και σε περιπτώσεις που οι νέες γνωριμίες
ήταν ντόπιοι ή με καταγωγή απο τον προορισμό μας, βοήθησαν να
μάθω  πράγματα, να διευκολυνθώ κατα τη διαμονή εκεί και με κάποιους
κρατήσαμε επαφή και μετά.
Δε θυμάμαι να εχω φοβηθεί ποτέ μέσα σε πλοίο, κι εχω πέσει σε εννιάρι
μεσοπέλαγα νύχτα, σε οχτάρι με μικρό πλοίο στο Ικάριο πέλαγος, και σε
ενα άλλο παλιό καράβι που έγερνε κιόλας !
Πάντα περνάω ώρες έξω, να αγναντεύω τη θάλασσα, τους γλάρους που
μας συνοδεύουν, να αναρωτιέμαι ποιό τάχα νησί ειναι αυτο που τώρα
περνάμε απο κοντά του ; Η Μήλος ; η Τήνος ; α, αυτο ειναι η Σίφνος
κι απέναντι στο βάθος η Φολέγανδρος, κοντά φαίνεται, πέντα κουπιά δρόμος.
Δεν υπάρχουν πινακίδες σήμανσης στη θάλασσα, ετσι δεν μπορείς να εισαι
απόλυτα σίγουρος ποιά στεριά κοιτάζεις.
Ρώτησα μιά φορά στη διαδρομή απο Ρόδο για Κάλυμνο, εναν του πληρώματος
του πλοίου ποιά νησάκια ειναι αυτά στο βάθος, πίσω απο την Ψέριμο.
Μου απάντησε οτι ειναι τούρκικα, και αυτο συνέβη πολλά χρόνια πριν
συμβούν τα γεγονότα που συνέβησαν... τα νησάκια ήταν τα Ίμια.
Ορισμένα μέρη με εντυπωσιάζουν τόσο που θέλω να κατέβω εκεί και να
μείνω σχεδόν για πάντα, να φύγω, να αλλάξω ζωή σε βαθμό που να μπορώ να
βλέπω τη ζωή  μου να κυλά καθημερινά σαν ζωή και όχι σαν υποχρέωση.
Ετσι, δεν ειναι λίγες οι φορές που περνώντας το πλοίο σχεδόν ξυστά  απο ενα
νησί, θέλω να βουτήξω και να κολυμπήσω ως έξω, αφήνοντας τα πάντα.
Δεν είμαι τόσο θαρραλέος για να το κάνω, ούτε τόσο βλάκας, αλλά ξέρω
οτι τα καλύτερα πράγματα ήρθαν εκει που δεν το περιμέναμε, και οτι σαν
ενθουσιώδης και παρορμητικός έχω κάνει διάφορα τρελά,  αλλά οταν δεν
έχεις λίγη λογική να σε συντροφεύει, τότε κάνεις χοντρές μαλακίες.
Κι αυτοί οι γλάροι, βαλτοί είναι να τονίζουν το ταξίδεμα σε βαθμό που σε
απογειώνει απο την πραγματικότητα και δεν εχω ιδέα αν αυτοί με ζηλεύουν
που πατάω στη γή, αλλά εγω σίγουρα τους ζηλεύω που σχίζουν τον αέρα
απο  πάνω απο το απέραντο μπλε του Αιγαίου.

* Φωτογραφία απο την Σύρο το 2013
Άποψη της βόρειας και δυτικής πλευράς  του  νησιού απο το πλοίο.