Ντυρόπιτα ( με κρέμα παρακαλώ )

Λοιπόν αμα δω κατι και μ' αρέσει θα το κάνω.
Μπορεί να αργήσω, αλλα θα το κάνω.
Παλιά ειχα φτιάξει μια σαλάτα απο συνταγή που ειδα στην αγαπητή cook και έκτοτε εχω φτιάξει διάφορες σαλάτες, όλες πετυχημένες εκτός απο αυτη που έβαλα μεσα και σύκο και ανανά και δίκταμο... μακακία ... τεσπα.
Αυτη τη φορά μια συνταγή που είδα ΕΔΩ την έφτιαξα δύο μέρες μετά.
Τυρόπιτα λέει με κρέμα , ιντερέστινγκ !
Εχω στα υπ όψη απο καιρό και το κέηκ με κρέμα της cook και κάτι με κόλλησε με τις κρέμες παρά το οτι δεν ειμαι ιδιαίτερα οπαδός των κρεμωδών φαγητών, προτιμώ τα ψητά, κοκορέτσι ας πούμε. Ε, δεν υπάρχει κοκορέτσι με κρέμα, μόνο με τσίπουρο.

Λοιπόν εχτέλεσις, όπως τα λέει η αγαπητή συνμπλογκέρ αμορτισέρ, παρτενέρ, ειδες ξέρω και γαλλικά.  Να 'χεις τα υλικά έτοιμα αλλιώς είσαι γαπ. Να δω το ΓΑΠ να φτιάχνει τυρόπιτα και τι στον κόσμο !
Τα υλικά και την εχτέλεσις τη διαβάζεις είπαμε ΕΔΩ.
Πήγε καλά, με τη διαφορά οτι εκει που λεει "5 ποτήρια γάλα" βάλε κανονικά ποτήρια κι οχι μεγαλούτσικα όπως εγω, αλλιως θα γίνει ελαφρά νερουλή η κρέμα κι ίσως αναγκαστείς να τσοντάρεις μέσα λιγο σιμιγδάλι να ρουφήξει κανα υγρό.
Επίσης εκτός απο φέτα έβαλα και κασέρι για να κάνει "κόρδα" όπως λέει η σέφ, τρομάρα μου ήθελα και κόρδα, τίποτα δεν έκανε. Την άλλη φορά θα την κάνω με γίδινο τυρί και Ceddar ! Χα !
Ψήσιμο στους 180° με αερόθερμο αλλα θα πρότεινα ψήσιμο 15 λεπτά πάνω κάτω σε χαμηλό ράφι και μετά άλλα 30 λεπτά σε αερόθερμο αλλα στο ενα ράφι πιο πάνω. Αυτο για να μην σου καεί το φύλλο απο τα πρώτα λεπτά και γίνει μαύρο, ειδικά αμα δεν εχεις λαδώσει καλά.

Φωτογραφίες απο το έγκλημα :

Το φύλλο και το αλεύρι.
Είπαμε θέλει και τγία αυγά και πέντε ποτήρια γάλα και μετά ανακάτεμα όλα αυτά και μετά ρίχνεις μέσα τη φέτα τριμμένη με πηρούνι να γίνει κομματάκια και το κασέρι τριμμένο, λίγο πιπεράκι και ελάχιστο αλατάκι μη το κάνεις λύσσα.

Ανακάτεμα καλό τη γέμιση συνέχεια μη σου κολλήσει στον πάτο ο αλεύρης και ξύνεις μετά να το βγάλεις.
Οι τζονακοχερούκλες εμφανίζονται εδω μεγαλοπρεπώς αναδεύουσες την wannabe κρέμα της τυρόπιτας μας.
Ειλικρινά δεν έκανα την κουζίνα σαν βομβαρδισμένο τοπίο, ορκίζομαι.

Ετοιμο το μωρό για το φούρνο.
Ταψί Νο.28 δεν τα ξέρω αυτά τα νούμερα εγω, πήρα όποιο βρήκα στο ντουλάπι και νά το ! Τετράγωνο σχεδόν, το κάθε φύλλο χωρούσε και εξείχε 2-3 εκατοστά, ε μετά το δίπλωσα. 
Α, ναι, πριν το φούρνισμα, χάραγμα οπωσδήποτε λέει η σέφισσα. Το έκανα κι αυτό, σαν εγχείρηση ήταν.

Και  βουα-λά, νά το, έτοιμο μετά απο 45' λεπτά ψήσιμο ακριβώς.
Εδω ειναι που ειναι λαχταριστή αλλα πολύ ζεστή κι ετσι η κρέμα αν σου εχει βγει κάπως νερουλή θέλει κουταλάκι να τη φάς. την άλλη μέρα που ειχε κρυώσει, στεκόταν μιά χαρά.
Ηταν η πρώτη μου απόπειρα να φτιάξω τυρόπιτα και ειμαι πολύ ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα. Σίγουρα θα φτιάξω πάλι.
Μακάρι να μπορούσε καθένας να δοκιμάσει ενα κομμάτι απο εδω, αλαλ δε γίνεται, οπότε μην προσπαθήσεις να τρυπήσεις την οθόνη σου με κανα πηρούνι, ειδικά αν εισα στη δουλειά και σε βλέπουν :)

Blogging 2011

Παρακολουθώ θέματα σε μπλογκς, τικάροντας την επιλογή να μου έρχονται τα επόμενα σχόλια μέσω μέηλ. Aυτη την εποχή διαβάζω περίπου 15 θέματα την ημέρα, αφήνω 6-8 σχόλια περίπου.Παλιότερα διάβαζα κάπου 35 θέματα και σχολίαζα στα 30.
Διαβάζω 5-6 άλλα μπλόγκς που γράφουν μεγάλα κείμενα και μπορεί να σχολιάσω, μπορεί και όχι. Γράφουν φοβερά, θα ήθελα να γράφω ετσι.
Παρακολουθώ τις εξελίξεις και το πώς κινείται ο κόσμος που χρησιμοποιεί το διαδίκτυο για επικοινωνία. Υπάρχουν πιά ενα σωρό καλούδια. Παλιότερα είχαμε πολύ λιγότερα και βραδυκίνητα μέσα επικοινωνίας.
Ηταν Δεκέμβρης του 2004 οταν ειπα να βγάλω αυτο εδω το μπλογκ στην ελληνική μπλογκόσφαιρα και μετά απο κάποιες απαραίτητες αλλαγές, βγήκα τον Ιανουάριο του 2005.

Ειμαι σε σκέψη για το αν το κλασσικό παραδοσιακό blogging πρέπει να αλλάξει, τουλάχιστον για μένα, ισως πρέπει. Ηδη προ πολλού εχω μειώσει τον χρόνο που περνάω στο νετ, βρίσκω εναλλακτικούς τρόπους έκφρασης που δεν εχει απαραίτητα να κάνει με σχολιασμό και με κοινωνική δικτύωση ( σίγουρα όχι όπως την εννοούν οι φατσομπούκιοι ). Εχουν φαγωθεί με τα social media λες και ειναι κάτι το απολύτως απαραίτητο για να ζούμε.
Δεν απαντώ σε ενα προς ενα στα σχόλια ειδικά αν αυτά ειναι τύπου 'καλημέρα, συμφωνώ' ... φαντάσου να εχει βάλει ο άλλος παρακολούθηση του θέματος και να λαμβάνει κάθε τόσο κι απο μια απάντηση οχι επι της ουσίας του θέματος, αλλά απαντήσεις προς άσχετα.
Ενας σοβαρός λόγος να πάψω να παρακολουθώ ενα μπλογκ, ειναι οι σχολιαστές του.
Ανάλογα με την αξία των σχολιαστών - αναγνωστών αντανακλάται αξία και στον/στην   μπλόγκερ - ιδιοκτήτη.
Σε τσακωμούς δεν μπαίνω,ειδικά σε θέματα πολιτικής  όπου μόλις πέσει μιά κουβέντα περι αριστεράς κλπ. αρχίζουν και την πέφτουν όλες οι συνιστώσες και φωνάζουν ποιός εχει πιο πολύ δίκιο. Δε γίνεται κουβέντα ετσι.
Επίσης δεν μπαίνω σε ζητήματα προσωπικού χαρακτήρα, ξεκατινιάσματα και τέτοιες ομορφιές. Δεν κάνω άλλωστε hate blogging.

Μη θέλοντας να κάνω το blog μου ενα νεροχύτη γκρίνιας και μιζέριας, που ειναι ότι χειρότερο, ειδικά αν τη συνδυάσει κανείς με την ισοπέδωση και την καρεκλάτη αγωνιστικότητα των δήθεν μαχόμενων πολιτών, ναι, αυτών που πάνε σε πορείες διαμαρτυρίας μόνο και μόνο για να βγάλουν φωτογραφίες ωστε αμέσως στο μπλογκ τους να αποδείξουν οτι ήταν εκεί, μαχόμενοι, θα γράφω πότε πότε και οχι συχνά.
Αμα θες να αγωνιστείς για κάτι τρέχεις έξω και το κάνεις. Εδω βάζεις κείμενα, αλλα η ζωή ειναι έξω. Προβάλλεις εδω ενα μερος της ζωής, όποιο θες, αλλα μην ξεχνάς, δεν εισαι εισαγγελέας, ούτε δικαστής, ούτε δημοσιογράφος, ναι, εσυ που βρίζεις τους δημοσιογράφους, οταν βάζεις λινκ απο ενα θέμα απο ειδησεογραφική σελίδα, ενας δημοσιογράφος το έγραψε αλλα τότε σου αρέσει, και δεν τον βρίζεις. Τότε δεν ειναι αλήτης-ρουφιάνος κλπ.

Νέες μορφές blogging ξεπηδάνε ασταμάτητα και πρέπει να διαλέξω αν θα κάνω κάτι άλλο, τι με εκφράζει, αν υπάρχει κάτι καλό και σωστό, τι μου ταιριάζει και θα με διασκεδάζει όσο πρέπει χωρίς να μου τρώει πολύ χρόνο απαραίτητα.
Τα παλιά μου μπλογκς, το "Βότσαλο", και το αθλητικό "Sportsquall" έχουν σιγήσει εδω και πολύ καιρό. Δεν ειχα χρόνο, δεν είχα διάθεση, τέλος. Δεν τα διαγράφω ακόμα.
Παραμένω ως συντάκτης σε ομαδικά μπλογκς που ειμαι, όσο διάστημα θεωρώ οτι μπορώ να υπάρχω εκει, θα γράφω σε αυτο εδω το μπλογκ όταν εχω κάτι να πώ, -και τελευταία δεν εχω να πω κατι καλό ή έχω τόσα πολλά που θα έπρεπε να ασχολούμαι όλη μερα με το μπλογκ - και θα κάνω δοκιμές σε διάφορες άλλες πλατφόρμες.
Δεν μου πάει να κόψω τα σχόλια απο εδω, και δεν το κάνω, επειδή υπάρχουν συνμπλόγκερς που με εκτιμούν και τους εκτιμώ σε ολα αυτά τα 6 χρόνια στο χώρο των μπλογκς ... όμως πρέπει να γίνει το ένα ή το άλλο. Η παρατάω αυτο το είδος μπλόγκινγκ ή όχι, αφου η μέση λύση ειναι να εχω όσα εχω, συν οτι νέο ! Δηλαδη αντι να κερδίσω χρόνο, να φορτωθώ κι άλλο !

Μιά αποστασιοποίηση απο την επικαιρότητα θα μου έδινε ίσως μερικές ανάσες, η μόδα ειναι να βρίζεις τον ΓΑΠ, αλλιώς δεν εισαι "μπλόγκερ" ή κάτι τέτοιο τελος πάντων. Και δε θέλω άλλες GR-ίνιες ελληνικές :) για την ωρα. Ο κόσμος ειναι πολύ θυμωμένος και αυτό πρέπει να το καταλάβει όλος ο πολιτικός κόσμος, πλέον δεν αρκούν τα συνθήματα και πρέπουν πράξεις να γίνουν, δράση αληθινή και με ομαδικό πνεύμα.
Να επιβάλλουμε στους εαυτούς μας ως λαός να είμαστε ομάδα πάνω απ' όλα.
Ευχαριστώ όλους όσους στα 6 αυτά χρόνια μιλήσαμε, επικοινωνήσαμε θετικά και προσφέραμε όλοι μαζι απο ενα λιθαράκι στο να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Νέο ελληνικό λεξικό : -άρω

Μάθημα 1ον : Ρήματα εις -άρω  :

Βολτάρω	Πήρα την κάτω βόλτα.
Ζαχάρω	Εχω ζάχαρο.
Ζουμάρω	Πίνω τα ζουμιά.
Ζουράρω	Το παίζω Ζουράρις
Κλικάρω	Εχω σύνδρομο του κλικ. Ανάγκη άμεσης θεραπείας.
Κορνάρω	Εκτελώ ενα κόρνερ στο ποδόσφαιρο.
Κουλάρω	την πέφτω στην Κούλα.
Κριτικάρω	Αγοράζω κάρο απο την Κρήτη.
Μαρινάρω	κάνω βόλτα στη μαρίνα με τα κότερα.
Πατινάρω	Βλέπω Πάττι στο Μέγκα.
Πλασάρω	κάνω πλασαρέλα.
Ποζάρω	Εχω πατήσει το pause.
Ποστάρω	φοράω ποστίς
Προβοκάρω	Κάνω πρόβα το κάρο.
Ραφινάρω	πάω Ραφήνα.
Ρετουσάρω	Ρε τους άρω ( τρείς λέξεις )
Ρεφάρω	Φτιάχνω σαλάτα του ρέφ
Ροκάρω	Κάνω σαλάτα με ρόκα.
Ρολάρω	Φτιάχνω ρολό στο φούρνο με πατάτες.
Σιγοντάρω	Μιλάω σιγά.
Σολάρω	κάνω σολάριουμ.
Τικάρω	Εχω τικ.
Τρατάρω	πάω για ψάρεμα με τράτα.
Φαλτσάρω	Βάζω φάλτσο στη μπάλλα του πινκ πονγκ.
Φιλμάρω	Φιλάω τη Μάρω.
Φορμάρω	Φοράω φόρμα.
Φρενάρω	Εχω σώας τας φρένας.
Φρικάρω	Κάνω free βόλτα με το κάρο.

Ας μάθουμε επιτέλους ελληνικά.
Δεν επιτρέπεται κοτζάμ άνθρωποι να μου λενε οτι γραφουν greeklish λόγω συνήθειας ! ή οτι δεν ξέρουν ορθογραφία ! Αίλαιος και είμαρτων ! 

* Κάθε συνεισφορά στη σύνταξη της νέας ελληνικής, δεκτή, ομπρός στο δρόμο που χάραξε το άτζελα ντιμιτρίου.

To άλμπουμ

Πήρα ενα μικρό παλιό άλμπουμ με φωτογραφίες.
Τις ξεφύλισσα σαν να 'θελα να μιμηθώ εκείνη τη στιγμή που λένε οταν φεύγεις, πως περνά η ζωή σου όλη απο μπροστά σου. Δεν ξέρω αν ειναι αλήθεια αλλα θα το μάθω κάποτε και εγω.

Στις πρώτες φωτογραφίες ειναι φίλοι και φίλες που τραγουδάμε ολοι μαζι και χορεύουμε στο σπίτι που έμενα τότε στο Παγκράτι. Ενα ώπα χοροπήδηξε μέσα μου.
Μετά ειμαι εγω με μιά φίλη να παίζουμε τάβλι κατάχαμα, απόγευμα στο Λυκαβηττό.
Ρίξε μια ζαριά καλή, και για μενα βρε ζωήηηη ... χαχαχ, το χορεύαμε αυτό.
Μετά πάλι εγω  και το παλιό μου το αμάξι, το πρώτο μου.
Μετά κατι φωτογραφίες φίλων σε βόλτα στην Καστέλλα στον Πειραιά ενα μεσημέρι.
Με τους ίδιους φίλους είχα πάει στον Πόρο εκδρομή κάποτε και η επόμενη φωτογραφία δείχνει δύο απο αυτούς να παίζουν τάβλι πάνω στην παραλία, δυο μέτρα απ' το κύμα.
Δυό ζευγάρια κάτω απ τις ομπρέλλες, εγω με μια Ολλανδέζα δίπλα σε ενα σκάφος, ο Πόρος, δυό παλιές γνωστές πάνω στο κύμα ποζάρουν, μετά εγω, πάλι εγω με κάτι φίλους, πάλι εγω με φίλο, μιά φωτογραφία της Αθήνας απο τον Υμηττό, μετά 6-7 απο κάμπινγκ στη Χιλιαδού το 1994 -πολύ τρελά είχαμε περάσει- μετά πάλι εγω με ενα σκυλάκι, α, να και μια που παίζω μπάσκετ, χοχο καλός ήμουν τότε.
Ωπα, να και οι φωτογραφίες απο το τριήμερο ξεπέταγμα στη Θεσσαλονίκη τον Δεκέμβρη του '95, σαν να χουν περάσει αιώνες μου φαίνεται.
Το άλμπουμ τελειώνει με φωτογραφίες  απο Απόκριες  του 2000 και μετά πρέπει να το κλείσω.
Οι στιγμές διαρκούν όσο και το πέσιμο του κλείστρου της φωτογραφικής μηχανής.
Οσο δυό ανάσες, όσο να τυπωθούν στο μυαλό και την καρδιά.
Ισως απο ματαιοδοξία να κρατήσω ζωντανές όσες περισσότερες στιγμές της ζωής μου μπορώ, εχω μαζέψει πάνω απο 5.000 φωτογραφίες τυπωμένες και πάνω απο 8.000 ψηφιακές ... πόσα κλικ, πόσες αποθηκευμένες μνήμες κι ομως κάνω προσπάθεια για να μπορέσω να θυμηθώ πώς ήταν ο ήχος του γέλιου όσων εικονίζονται, πόση ζέστη ειχε εκείνη την ωρα ή πόσο κρύο, πώς μύριζε γύρω, τι άλλο ακουγόταν, τι ακολούθησε μετά απο το τράβηγμα της κάθε φωτογραφίας.
Ο κάθε ενας ειναι κι ενα ξεχωριστό και μοναδικό άλμπουμ ο ίδιος που ποτέ κανείς δεν θα μπορέσει να το ξεφυλλίσει όλο, ως το τέλος ...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ 2011

Το 2010 έμελλε να είναι η πιο ανατρεπτική χρονιά για εκατομμύρια Ελληνες αλλα και -ισως γι άλλους λόγους- για ακόμα εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους στη Γή.
Αυτο που εξακολουθεί να δυναμώνει και να κάνει τους ανθρώπους να εξαρτώνται απο αυτό, είναι το χρήμα. Μιά ανθρώπινη εφεύρεση που έμελλε να καταδυναστεύσει πολλές γενιές ανθρώπων και συνεχίζει να το κάνει, ακάθεκτο.
Θα ευχηθώ λοιπόν και χρήμα και υγεία πάνω απ' όλα κι ύστερα ας γίνει οτι καλό μπορεί να φτιαχτεί με χρήματα για να γίνει ο κόσμος καλύτερος.
Μικρός ειχα ενα όνειρο -μεταξύ άλλων- να μπορούσα για ενα χρόνο να κάνω ενα μαγικό και να μην υπάρχει ούτε μιά παράνομη πράξη σε όλο τον κόσμο, ούτε το παραμικρό που θα μπορούσε να βλάψει ανθρώπους, ζώα, φύση. Οτι παράνομο μπορεί να αγοραστεί με χρήμα να μην υπάρχει, για μία χρονιά, για εναν χρόνο μόνο, έστω.
Να γίνω μάγος για λίγο και θα 'κανα αυτό και μερικά ακόμα, όπως να ειναι πάντα Μάϊος μήνας, χαχα... παιδικές αναμνήσεις και όνειρα.  Σήμερα θα 'θελα να ξαναγίνω παιδί, τότε ήθελα να μεγαλώσω, μεγάλωσα και θυμήθηκα μια γιαγιά 76 ετών που τη ρώτησα μιά φορά :
"Θα 'θελες να ξαναγίνει δεκαέξι ετών ;"
... και μου απάντησε αποστομωτικά :
"Γιατι παιδί μου ; για να ξαναζήσω τα ίδια ; " ...
Βλέπεις ειχε ζήσει δυό παγκόσμιους πολέμους, εναν εμφύλιο και πείνα, φτώχεια, με τον σύζυγο φαντάρο στην Αλβανία και με τρία παιδιά πίσω να τα μεγαλώσει μόνη ... αν γινόταν πάλι δεκά'ξι ίσως ξαναζούσε κάτι τέτοια. Κι απο λεφτά ... δυσεύρετα κι αυτά,  λίγα, και πάλι πώς μεγάλωσε τέσσερα παιδιά, ειναι θαύμα.
Ζητείται θαύμα λοιπόν για το 2011, ας ευχηθούμε το θαύμα του ο καθένας.

Πολλές και θερμές ευχές στους συν-bloggers,  ξέρουν αυτοί ποιοί ειναι, που μαζι γράψαμε λέξη - λέξη τόσα χρόνια στα ημερολόγιά μας στιγμές ανθρώπινες, λίγες σκέψεις, αστεία και σοβαρά, εικόνες και ιδέες, xαρές και παράπονα, λέξεις και κείμενα που μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους.

Γειά σου 2010, σε ευχαριστώ για τα καλά που έδωσες, λυπάμαι για τα άσχημα, μα καταλαβαίνω, δεν σε αφήνουν να δίνεις μόνο χαρές, άδικος κόσμος.
Πες καμμιά καλή κουβέντα στο 2011 γιατι ειναι ακόμα μικρό και δεν ξέρει :)

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ !

Το πρόγραμμα - fine tuning

Λιγότερο κρέας περισσότερο ψάρι λιγότερο άγχος περισσότερο διάβασμα λιγότερη βενζίνη περισσότερη περίσκεψη και αυτοκριτική λιγότερος θυμός περισσότερο χαμόγελο λιγότερο κέτσαπ και μουστάρδα περισσότερη σωματική άσκηση λιγότερη τεμπελιά περισσότερη εγκράτεια λιγότερη σπατάλη περισσότερη σαλάτα λιγότερα γλυκά περισσότερο περπάτημα λιγότερο bungee jumping περισσότερες πτήσεις λιγότερες ενοχές περισσότερη πίστη λιγότερη πολιτική περισσότερη κοινωνία λιγότερα λόγια περισσότερη ποιότητα λιγότερο ποτό περισσότερη καθαριότητα λιγότερο κουτσομπολιό περισσότερη συμμετοχή λιγότερος φθόνος περισσότερη αγάπη λιγότερο ξενοδοχείο περισσότερο camping λιγότερα ρούχα περισσότερο ενδιαφέρον λιγότερα ψέμματα περισσότερη ειλικρίνια λιγότερη θρησκεία περισσότερη τέχνη λιγότερες προσδοκίες περισσότερα όνειρα λιγότερη ματαιοδοξία περισσότερη ισορροπία λιγότερη θλίψη περισσότερη ζωγραφική λιγότερο ξενύχτι περισσότερα φρούτα λιγότερο ποδόσφαιρο περισσότερο μπάσκετ λιγότερη ανησυχία περισσότερη αυτοπεποίθηση λιγότερη αγωνία περισσότερη θάλασσα λιγότερο ασανσέρ περισσότερη επαφή λιγότερα sms περισσότερα φιλιά λιγότερος φόβος περισσότερη ενέργεια λιγότερη μιζέρια περισσότερο φώς λιγότερα σκουπίδια περισσότερη ανακύκλωση λιγότερος φανατισμός περισσότερο πράσινο .... και τέλος ... περισσότερο blogging, λιγότερα έσοδα, λιγότερα έξοδα !

Αυτορυθμιζόμαστε αλλιώς ...βουλιαζόμαστε.

Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα

Χριστός γεννάται σήμερον

κι ας εχει απεργία,

ετσι κι αλλιώς δεν είχανε,

τότε λεωφορεία,

Χριστού τη θεία γέννηση,

μολό- μολότοφ στη Βουλή μας,

λες και εκει γεννήθηκε,

παρά- παρά τη συμβουλή μας,

Αγιος Βασίλης έρχεται,

ελάτε  και μην τρέχετε,

α-πο από την Τροϊκανία,

κι από από τη Γερμανία,

Με δουνουτούδια και φουπου-ά,

και άλλα τέτοια, τρο-μεράαα,

νοοομί- νομίζει πως γιορτάζουν,

μα είναι όλοι άφραγκοι, 

δωωωρά- δωράκι δε θα πά-αάρουν !

... και του χρόνου, πέσε τώρα κυρά τα φράγκα και δε μπιστέβω να θές απόδειξη ;
Τι ; 50 λεπτά ; τι 'ν αυτό ; δε φεύγω, εδω θα κάτσω μέχρι να μου δώσεις 3 ευρώ.
Μπάμμ ;;; τι μπάμμμ !
- Η πόρτα έκανε μπαμ, πάμε σε άλλους αυτοί είναι τσίπηδες.
- Ρε λες να 'πρεπε να είχαμε ντυθεί Στρώς - Καν και Μέρκελ ;
- Μέρκελ να σε πεί η μάνα σου.
- ... καλά ... πάμε, μισά μισά είπαμε, ετσι ;

Ας ειναι αυτές οι Γιορτές γεμάτες λάμψη, αυτη τη λάμψη που θα βγάλουμε όλοι απο μέσα μας να φωτίσει τις μέρες μας και τους ανθρώπους μας.

Με την μιζέρια και την απαισιοδοξία δεν κερδίζουμε κάτι, αλλα γινόμαστε πιό άσχημοι.

Πολλές Ευχές σε όλους τους ανθρώπους που θέλουν να  αγαπούν, να δίνουν, να συγχωρούν, πολλές ευχές για λιγότερο μίσος, λιγότερη μιζέρια, λιγότερες κραυγές, περισσότερη ανθρωπιά και περισσότερες αγκαλιές.

Οταν η συγνώμη δεν ειναι αρκετή

Μεσάνυχτα και κάτι λεπτά ...
Σάββατο βράδι ... Οκτώβριος 29, 2010
Το τηλέφωνο χτυπάει και τσιτώνομαι λιγάκι.
Απαντάω και ειναι ο παλιός μου φίλος που ακούγεται σαν να μην ξέρει τι να πεί.
Μου λέει ... "η Αμαλία ... " .... "ειμαι στο νοσοκομείο, στο Αττικόν"
Τι έγινε ρε ; του λέω  ... λέγε γαμώτο ...
Ηξερα οτι κάτι κακό έχει συμβεί κι εκείνη τη μέρα όλη μέρα ένιωθα περίεργα.
..."πέθανε ... " ..... .....
Εχω μείνει με ενα ακουστικό στο χέρι λες και κρατώ απολίθωμα είκοσι χιλιάδων  ετών και του λέω :
"Πότε ; Πώς ; τι έγινε γαμώτο ;  ... "
"Ελα ... δεν ξέρω... ελα απο δώ ... τι να σου λέω τώρα ... "
Κλείνω, ντύνομαι και φεύγω.
Εκανα τη διαδρομή ως το "Αττικόν" σε 19 λεπτά ενω συνήθως χρειάζονται κάπου 50', το μάτι καρφωμένο στον δείκτη θερμοκρασίας του αυτοκινήτου και στο ρολόϊ, 8° C και ώρα 12.19'. Ετρεχα λες και θα προλάβαινα να τη δώ ζωντανή πριν εκπνεύσει για τελευταία φορά. Εβαλα μουσική να παίζει.  Celine Dion... ήξερα οτι λατρεύει τη μουσική και το θέατρο, δεν ήμουν σίγουρος πόσο χρονών ηταν, τελικά ήταν 37. ............ Ειναι 37.

Στην είσοδο του νοσοκομείου με περίμεναν ο φίλος μου, ενας άλλος κοινός φίλος και η μητέρα της Αμαλίας. Ο πατέρας φάνηκε εκει, 5 λεπτά μετά.
Η πανιασμένη όψη της μάνας, χωρίς δάκρυα μα μόνο με ενα κρύσταλλο δακρύου στην άκρη των ματιών με ξάφνιασε ... περίμενα οτι ενας γονιός που χάνει το παιδί του θα ηταν σε μόνιμη κατάρρευση. Μιλήσαμε, μου ειπε οτι δυό βδομάδες ηταν μεσα, με πρόβλημα καρδιάς. Η καρδιά δεν άντεξε στο τέλος.
Βλαστήμησα λίγο τον φίλο γιατι δεν με ειχε ενημερώσει πως ηταν μέσα η Αμαλία τόσες  μέρες, μα κι εκείνος πριν λιγο ειχε μάθει τι συνέβη. Δεν ήξερε. Και δεν ξέραμε τι να πούμε, τι λένε σε αυτές τις περιπτώσεις που ενα "συλληπητήρια" φαντάζει τόσο φτωχό και λίγο.
Τι στο καλό ρε γαμώτη μου ! ... οκ ξέραμε οτι έχει μεσογειακή αναιμία κι έκανε μεταγγίσεις σε όλη της τη ζωή. Νομίζαμε οτι ειναι εντελώς καλά και ζει με το πρόβλημά της εκείνη κι εμείς με τα δικά μας. Εγωιστές και μοναχοφάγηδες.
Μα οτι αυτές οι θεραπείες και κατι φάρμακα που έπαιρνε δεν μας πέρναγε απ το μυαλό οτι θα της κάναν πρόβλημα στην καρδιά.
Ο πατέρας ο Γιώργης... παίζει να ειναι ο πιο δυνατός άνθρωπος που  ΄χω γνωρίσει.
Αφου έβαλε να ξεκουραστεί λιγάκι η μητέρα, μας πήρε να πάμε να μιλήσουμε στο μπαρ του "Αττικόν" κι εγω περίμενα οτι θα 'σκαγε μύτη κι η κόρη του να μας κάνει παρέα .... μόνο βούρκωσε μια στιγμή ο Γιώργης, περήφανος, δυνατός, ψύχραιμος.
Δεν ξέρω αν θα ήμουν σαν εκείνον σε τέτοιες στιγμές ... παράξενο πράμα ο άνθρωπος.

Είχαμε μαζέψει τα πράγματά της απο το δωμάτιο και τα κουβαλήσαμε ως το αμάξι του πατέρα της. Ηταν το τελευταίο αντίο στην φίλη Αμαλία, ενα άγγιγμα μου σε ενα προσωπικό της αντικείμενο, μιά βαλίτσα που ειχε πάρει μαζί της στο νοσοκομείο.
Ο πατέρας ο Γιώργης μας είπε πολλά που δεν ξέραμε, πόσο ταλαιπωρήθηκε αυτη η ψυχή σε όλη της τη ζωή, πόσο δύσκολα ειναι να αντιμετωπίζεις τέτοιες ασθένειες, πόσο απίθανο ήταν η μητέρα να εχει το Στίγμα, και του πατέρα να μην το βρίσκουν, να κάνουν τρία παιδιά και το ένα να εχει μεσογειακή αναιμία. Το κορίτσι.
Το πρωί θα  ειχε ταξίδι για Κέρκυρα.
Αποχαιρετισμός απο τρείς φίλους και τους γονείς.

Η κηδεία θα γινόταν την Κυριακή και δεν μπορούσα να πάω.
Δεν ξέρω πώς θα ήμουν αν πήγαινα κι αν θα άντεχα να την δώ νεκρή ... ίσως επειδή δεν πιστεύω οτι έφυγε για πάντα. Ολο το χωριό, ειχε πάει στην κηδεία ενός νέου και άτυχου παιδιού που τελικά, μας έδωσε ενα γερό μάθημα : Οτι πρέπει να πολεμάς ρε μπαγάσα οτι και να γίνει, να πολεμάς ! Και να το γουστάρεις να πολεμάς !
Το πάλεψε όσο δεν πάει, κι εκείνη και οι δικοί της.

Αμαλία Κ, 1973-2010 φιλιά σου άγγελε ... δεν έκλαψα στο νοσοκομείο μα κλαίω τώρα που το γράφω αυτό. Φιλιά βρε μαγκάκι, να θυμάσαι πόσο καλά περνάγαμε. Θα περιμένω να έρθεις να μας φτιάξεις μπουρδέτο και παστιτσάδα. Φιλιά.

ΥΓ. Συγγνώμη για τις άσχημες στιγμές, ευχαριστώ για τις όμορφες και ξανά συγγνώμη που έφυγες πριν απο εμάς και ξανά ευχαριστώ που μας έκανες να δούμε πάλι μέσα μας, να κοιτάξουμε καθαρά ποιοί είμαστε. Επρεπε να νοιαστούμε περισσότερο για σένα, συγγνώμη.... Καλό ταξίδι άγγελέ μας.

Bρές τις ομοιότητες

Δεν  πηγαίνω σε φαστι-φούντι πάνω απο 2 φορές το μήνα.
Ομως η πείνα εκείνη τη μέρα με έφερε σε ενα KFC και λόγω παρέας ειπα εντάξει ας φάμε κάτι.
Παρήγγειλα αυτο της φωτογραφίας που φαίνεται δεξιά στον κατάλογο τους.
Παρέλαβα αυτο που φαίνεται αριστερά.
Ακόμα ψάχνω να βρώ τις ομοιότητες.
Mιλάμε για φτώχεια ! Κοιτάς μιά τη φωτογραφία, μιά αυτό που σου 'δωσαν και λες " μα καλά, αυτο πήρα ; " και εισαι άλλη μια φορά κορόϊδο.


Πήρα και μία σαλάτα με μαρούλι με κρουτόν, κοτόπουλο, τυρί και άσπρη σάλτσα.
Παρέλαβα μία που οταν την άνοιξα διαπίστωσα οτι το κοτόπουλο ειχε κάνει φτερά, δεν υπήρχε. Στην ίδια τιμή με τη σαλάτα με κοτόπουλο. Την επέστρεψα φυσικά. Και δεν ζήτησαν συγνώμη, είπαν έγινε λάθος. Τα λάθη γίνονται μόνα τους, κανείς δεν τα κάνει, είναι θεόσταλτα.
Αλλα το κυρίως γεύμα, ακόμα ψάχνω να δώ πού μοιάζει με την φωτογραφία στον κατάλογο.

Καλώ όποιον μπλόγκερ συναντήσει κάτι παρόμοιο να το αναρτήσει στο μπλογκ του με την ετικέτα "Not Exactly"

Kiss μάη αss

Αγώνας κατα της φτώχειας λέει και kiss my ass... ποιον κοροϊδέυουν ;
Μαλακίες, ποδόσφαιρο κατά της φτώχειας ; Ξέρεις πόσα παίρνουν οι ποδοσφαιριστές ;
Ασε μας ρε φιλε ... τι λες τώρα.
Αμα θέλανε να μην υπάρχει φτώχεια θα ειχαν κάνει απο δεκαετίες τώρα αυτά που έπρεπε. Αλλα αφησαν την Ινδονησία, την Ινδία, το Πακιστάν, να γεννοβολλάνε ανεξέλεγκτα, μιας και τα παιδιά ειναι δώρο θεού, δε λέω, ναι, ειναι αλλα 8 παιδιά ρε παπάρα πού τα πάς ; Πώς θα ζήσουν ; Ανεγκέφαλε, θα τα στείλεις μετανάστες στην Ελλάδα ; για να κάνουν τι ; Προσευχές στα Προπύλαια και καθαρισμό τζαμιών με το ζόρι ; Κάνε μας τη χάρη ...
Για να λέμε την αλήθεια, το ποδόσφαιρό μας δεν αξίζει καμμία σημασία, λόγω των μυαλών που καλλιεργούν όσα ειναι γύρω απο αυτό. Φτιάχνει νέους που πάνε και γράφουν σε τοίχους αυτά που λέει εκει στη φωτογραφία. Και χειρότερα. Πόσω μάλλον να γίνει στην Ελλάδα ενας τέτοιος ποδοσφαιρικός αγώνας, σε μια χώρα γεμάτη φτωχούς πλέον αλλα και γεμάτη λαμόγια που δεν ξέρουν τι θα πει φτώχεια, και λέω λες να πήγαν όλα τα λαμόγια στο Γαβραϊσκάκη ; Ενδιαφέρουσα οπτική.
Ευτυχώς που δεν πήγα, θα με έλεγαν μη φτωχό, θα έβλεπα γάβρους και επιπλέον θα άκουγα πιθανότατα ύμνους αφιερωμένους στην Λεωφόρο και τα σχετικά. Απο άλλους μη φτωχούς.
Κι επειδή δε βλέπω να βελτιώνω άλλο την ησυχία που επικρατεί, το βουλώνω για μερικές μέρες μέχρι να εχω κατι άλλο να πώ. Τωρα εχω βαρέσει "τιλτ", να συνέλθω πρώτα.

Αυριο ειναι μια νέα μέρα που δεν ξέρω τι θα φέρει. Ελπίζω κατι ενδιαφέρον και καλό.

* Η φωτογραφία ειναι τραβηγμένη στην Χίο κοντά στους Ολύμπους, κάτω απο γέφυρα.
Οποιος την κλέψει ας βάλει αναφορά πηγής, δεν ειναι δύσκολο. Αντε, γιατι παραέγινε με το κλόπυ. Σε λίγο θα ανεβάζουμε τις αναρτήσεις σε βίντεο για να μην κλέβονται χωρίς να φαίνεται ποιανού είναι.