Οταν η συγνώμη δεν ειναι αρκετή

Μεσάνυχτα και κάτι λεπτά ...
Σάββατο βράδι ... Οκτώβριος 29, 2010
Το τηλέφωνο χτυπάει και τσιτώνομαι λιγάκι.
Απαντάω και ειναι ο παλιός μου φίλος που ακούγεται σαν να μην ξέρει τι να πεί.
Μου λέει ... "η Αμαλία ... " .... "ειμαι στο νοσοκομείο, στο Αττικόν"
Τι έγινε ρε ; του λέω  ... λέγε γαμώτο ...
Ηξερα οτι κάτι κακό έχει συμβεί κι εκείνη τη μέρα όλη μέρα ένιωθα περίεργα.
..."πέθανε ... " ..... .....
Εχω μείνει με ενα ακουστικό στο χέρι λες και κρατώ απολίθωμα είκοσι χιλιάδων  ετών και του λέω :
"Πότε ; Πώς ; τι έγινε γαμώτο ;  ... "
"Ελα ... δεν ξέρω... ελα απο δώ ... τι να σου λέω τώρα ... "
Κλείνω, ντύνομαι και φεύγω.
Εκανα τη διαδρομή ως το "Αττικόν" σε 19 λεπτά ενω συνήθως χρειάζονται κάπου 50', το μάτι καρφωμένο στον δείκτη θερμοκρασίας του αυτοκινήτου και στο ρολόϊ, 8° C και ώρα 12.19'. Ετρεχα λες και θα προλάβαινα να τη δώ ζωντανή πριν εκπνεύσει για τελευταία φορά. Εβαλα μουσική να παίζει.  Celine Dion... ήξερα οτι λατρεύει τη μουσική και το θέατρο, δεν ήμουν σίγουρος πόσο χρονών ηταν, τελικά ήταν 37. ............ Ειναι 37.

Στην είσοδο του νοσοκομείου με περίμεναν ο φίλος μου, ενας άλλος κοινός φίλος και η μητέρα της Αμαλίας. Ο πατέρας φάνηκε εκει, 5 λεπτά μετά.
Η πανιασμένη όψη της μάνας, χωρίς δάκρυα μα μόνο με ενα κρύσταλλο δακρύου στην άκρη των ματιών με ξάφνιασε ... περίμενα οτι ενας γονιός που χάνει το παιδί του θα ηταν σε μόνιμη κατάρρευση. Μιλήσαμε, μου ειπε οτι δυό βδομάδες ηταν μεσα, με πρόβλημα καρδιάς. Η καρδιά δεν άντεξε στο τέλος.
Βλαστήμησα λίγο τον φίλο γιατι δεν με ειχε ενημερώσει πως ηταν μέσα η Αμαλία τόσες  μέρες, μα κι εκείνος πριν λιγο ειχε μάθει τι συνέβη. Δεν ήξερε. Και δεν ξέραμε τι να πούμε, τι λένε σε αυτές τις περιπτώσεις που ενα "συλληπητήρια" φαντάζει τόσο φτωχό και λίγο.
Τι στο καλό ρε γαμώτη μου ! ... οκ ξέραμε οτι έχει μεσογειακή αναιμία κι έκανε μεταγγίσεις σε όλη της τη ζωή. Νομίζαμε οτι ειναι εντελώς καλά και ζει με το πρόβλημά της εκείνη κι εμείς με τα δικά μας. Εγωιστές και μοναχοφάγηδες.
Μα οτι αυτές οι θεραπείες και κατι φάρμακα που έπαιρνε δεν μας πέρναγε απ το μυαλό οτι θα της κάναν πρόβλημα στην καρδιά.
Ο πατέρας ο Γιώργης... παίζει να ειναι ο πιο δυνατός άνθρωπος που  ΄χω γνωρίσει.
Αφου έβαλε να ξεκουραστεί λιγάκι η μητέρα, μας πήρε να πάμε να μιλήσουμε στο μπαρ του "Αττικόν" κι εγω περίμενα οτι θα 'σκαγε μύτη κι η κόρη του να μας κάνει παρέα .... μόνο βούρκωσε μια στιγμή ο Γιώργης, περήφανος, δυνατός, ψύχραιμος.
Δεν ξέρω αν θα ήμουν σαν εκείνον σε τέτοιες στιγμές ... παράξενο πράμα ο άνθρωπος.

Είχαμε μαζέψει τα πράγματά της απο το δωμάτιο και τα κουβαλήσαμε ως το αμάξι του πατέρα της. Ηταν το τελευταίο αντίο στην φίλη Αμαλία, ενα άγγιγμα μου σε ενα προσωπικό της αντικείμενο, μιά βαλίτσα που ειχε πάρει μαζί της στο νοσοκομείο.
Ο πατέρας ο Γιώργης μας είπε πολλά που δεν ξέραμε, πόσο ταλαιπωρήθηκε αυτη η ψυχή σε όλη της τη ζωή, πόσο δύσκολα ειναι να αντιμετωπίζεις τέτοιες ασθένειες, πόσο απίθανο ήταν η μητέρα να εχει το Στίγμα, και του πατέρα να μην το βρίσκουν, να κάνουν τρία παιδιά και το ένα να εχει μεσογειακή αναιμία. Το κορίτσι.
Το πρωί θα  ειχε ταξίδι για Κέρκυρα.
Αποχαιρετισμός απο τρείς φίλους και τους γονείς.

Η κηδεία θα γινόταν την Κυριακή και δεν μπορούσα να πάω.
Δεν ξέρω πώς θα ήμουν αν πήγαινα κι αν θα άντεχα να την δώ νεκρή ... ίσως επειδή δεν πιστεύω οτι έφυγε για πάντα. Ολο το χωριό, ειχε πάει στην κηδεία ενός νέου και άτυχου παιδιού που τελικά, μας έδωσε ενα γερό μάθημα : Οτι πρέπει να πολεμάς ρε μπαγάσα οτι και να γίνει, να πολεμάς ! Και να το γουστάρεις να πολεμάς !
Το πάλεψε όσο δεν πάει, κι εκείνη και οι δικοί της.

Αμαλία Κ, 1973-2010 φιλιά σου άγγελε ... δεν έκλαψα στο νοσοκομείο μα κλαίω τώρα που το γράφω αυτό. Φιλιά βρε μαγκάκι, να θυμάσαι πόσο καλά περνάγαμε. Θα περιμένω να έρθεις να μας φτιάξεις μπουρδέτο και παστιτσάδα. Φιλιά.

ΥΓ. Συγγνώμη για τις άσχημες στιγμές, ευχαριστώ για τις όμορφες και ξανά συγγνώμη που έφυγες πριν απο εμάς και ξανά ευχαριστώ που μας έκανες να δούμε πάλι μέσα μας, να κοιτάξουμε καθαρά ποιοί είμαστε. Επρεπε να νοιαστούμε περισσότερο για σένα, συγγνώμη.... Καλό ταξίδι άγγελέ μας.