Ντυρόπιτα ( με κρέμα παρακαλώ )

Λοιπόν αμα δω κατι και μ' αρέσει θα το κάνω.
Μπορεί να αργήσω, αλλα θα το κάνω.
Παλιά ειχα φτιάξει μια σαλάτα απο συνταγή που ειδα στην αγαπητή cook και έκτοτε εχω φτιάξει διάφορες σαλάτες, όλες πετυχημένες εκτός απο αυτη που έβαλα μεσα και σύκο και ανανά και δίκταμο... μακακία ... τεσπα.
Αυτη τη φορά μια συνταγή που είδα ΕΔΩ την έφτιαξα δύο μέρες μετά.
Τυρόπιτα λέει με κρέμα , ιντερέστινγκ !
Εχω στα υπ όψη απο καιρό και το κέηκ με κρέμα της cook και κάτι με κόλλησε με τις κρέμες παρά το οτι δεν ειμαι ιδιαίτερα οπαδός των κρεμωδών φαγητών, προτιμώ τα ψητά, κοκορέτσι ας πούμε. Ε, δεν υπάρχει κοκορέτσι με κρέμα, μόνο με τσίπουρο.

Λοιπόν εχτέλεσις, όπως τα λέει η αγαπητή συνμπλογκέρ αμορτισέρ, παρτενέρ, ειδες ξέρω και γαλλικά.  Να 'χεις τα υλικά έτοιμα αλλιώς είσαι γαπ. Να δω το ΓΑΠ να φτιάχνει τυρόπιτα και τι στον κόσμο !
Τα υλικά και την εχτέλεσις τη διαβάζεις είπαμε ΕΔΩ.
Πήγε καλά, με τη διαφορά οτι εκει που λεει "5 ποτήρια γάλα" βάλε κανονικά ποτήρια κι οχι μεγαλούτσικα όπως εγω, αλλιως θα γίνει ελαφρά νερουλή η κρέμα κι ίσως αναγκαστείς να τσοντάρεις μέσα λιγο σιμιγδάλι να ρουφήξει κανα υγρό.
Επίσης εκτός απο φέτα έβαλα και κασέρι για να κάνει "κόρδα" όπως λέει η σέφ, τρομάρα μου ήθελα και κόρδα, τίποτα δεν έκανε. Την άλλη φορά θα την κάνω με γίδινο τυρί και Ceddar ! Χα !
Ψήσιμο στους 180° με αερόθερμο αλλα θα πρότεινα ψήσιμο 15 λεπτά πάνω κάτω σε χαμηλό ράφι και μετά άλλα 30 λεπτά σε αερόθερμο αλλα στο ενα ράφι πιο πάνω. Αυτο για να μην σου καεί το φύλλο απο τα πρώτα λεπτά και γίνει μαύρο, ειδικά αμα δεν εχεις λαδώσει καλά.

Φωτογραφίες απο το έγκλημα :

Το φύλλο και το αλεύρι.
Είπαμε θέλει και τγία αυγά και πέντε ποτήρια γάλα και μετά ανακάτεμα όλα αυτά και μετά ρίχνεις μέσα τη φέτα τριμμένη με πηρούνι να γίνει κομματάκια και το κασέρι τριμμένο, λίγο πιπεράκι και ελάχιστο αλατάκι μη το κάνεις λύσσα.

Ανακάτεμα καλό τη γέμιση συνέχεια μη σου κολλήσει στον πάτο ο αλεύρης και ξύνεις μετά να το βγάλεις.
Οι τζονακοχερούκλες εμφανίζονται εδω μεγαλοπρεπώς αναδεύουσες την wannabe κρέμα της τυρόπιτας μας.
Ειλικρινά δεν έκανα την κουζίνα σαν βομβαρδισμένο τοπίο, ορκίζομαι.

Ετοιμο το μωρό για το φούρνο.
Ταψί Νο.28 δεν τα ξέρω αυτά τα νούμερα εγω, πήρα όποιο βρήκα στο ντουλάπι και νά το ! Τετράγωνο σχεδόν, το κάθε φύλλο χωρούσε και εξείχε 2-3 εκατοστά, ε μετά το δίπλωσα. 
Α, ναι, πριν το φούρνισμα, χάραγμα οπωσδήποτε λέει η σέφισσα. Το έκανα κι αυτό, σαν εγχείρηση ήταν.

Και  βουα-λά, νά το, έτοιμο μετά απο 45' λεπτά ψήσιμο ακριβώς.
Εδω ειναι που ειναι λαχταριστή αλλα πολύ ζεστή κι ετσι η κρέμα αν σου εχει βγει κάπως νερουλή θέλει κουταλάκι να τη φάς. την άλλη μέρα που ειχε κρυώσει, στεκόταν μιά χαρά.
Ηταν η πρώτη μου απόπειρα να φτιάξω τυρόπιτα και ειμαι πολύ ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα. Σίγουρα θα φτιάξω πάλι.
Μακάρι να μπορούσε καθένας να δοκιμάσει ενα κομμάτι απο εδω, αλαλ δε γίνεται, οπότε μην προσπαθήσεις να τρυπήσεις την οθόνη σου με κανα πηρούνι, ειδικά αν εισα στη δουλειά και σε βλέπουν :)

Blogging 2011

Παρακολουθώ θέματα σε μπλογκς, τικάροντας την επιλογή να μου έρχονται τα επόμενα σχόλια μέσω μέηλ. Aυτη την εποχή διαβάζω περίπου 15 θέματα την ημέρα, αφήνω 6-8 σχόλια περίπου.Παλιότερα διάβαζα κάπου 35 θέματα και σχολίαζα στα 30.
Διαβάζω 5-6 άλλα μπλόγκς που γράφουν μεγάλα κείμενα και μπορεί να σχολιάσω, μπορεί και όχι. Γράφουν φοβερά, θα ήθελα να γράφω ετσι.
Παρακολουθώ τις εξελίξεις και το πώς κινείται ο κόσμος που χρησιμοποιεί το διαδίκτυο για επικοινωνία. Υπάρχουν πιά ενα σωρό καλούδια. Παλιότερα είχαμε πολύ λιγότερα και βραδυκίνητα μέσα επικοινωνίας.
Ηταν Δεκέμβρης του 2004 οταν ειπα να βγάλω αυτο εδω το μπλογκ στην ελληνική μπλογκόσφαιρα και μετά απο κάποιες απαραίτητες αλλαγές, βγήκα τον Ιανουάριο του 2005.

Ειμαι σε σκέψη για το αν το κλασσικό παραδοσιακό blogging πρέπει να αλλάξει, τουλάχιστον για μένα, ισως πρέπει. Ηδη προ πολλού εχω μειώσει τον χρόνο που περνάω στο νετ, βρίσκω εναλλακτικούς τρόπους έκφρασης που δεν εχει απαραίτητα να κάνει με σχολιασμό και με κοινωνική δικτύωση ( σίγουρα όχι όπως την εννοούν οι φατσομπούκιοι ). Εχουν φαγωθεί με τα social media λες και ειναι κάτι το απολύτως απαραίτητο για να ζούμε.
Δεν απαντώ σε ενα προς ενα στα σχόλια ειδικά αν αυτά ειναι τύπου 'καλημέρα, συμφωνώ' ... φαντάσου να εχει βάλει ο άλλος παρακολούθηση του θέματος και να λαμβάνει κάθε τόσο κι απο μια απάντηση οχι επι της ουσίας του θέματος, αλλά απαντήσεις προς άσχετα.
Ενας σοβαρός λόγος να πάψω να παρακολουθώ ενα μπλογκ, ειναι οι σχολιαστές του.
Ανάλογα με την αξία των σχολιαστών - αναγνωστών αντανακλάται αξία και στον/στην   μπλόγκερ - ιδιοκτήτη.
Σε τσακωμούς δεν μπαίνω,ειδικά σε θέματα πολιτικής  όπου μόλις πέσει μιά κουβέντα περι αριστεράς κλπ. αρχίζουν και την πέφτουν όλες οι συνιστώσες και φωνάζουν ποιός εχει πιο πολύ δίκιο. Δε γίνεται κουβέντα ετσι.
Επίσης δεν μπαίνω σε ζητήματα προσωπικού χαρακτήρα, ξεκατινιάσματα και τέτοιες ομορφιές. Δεν κάνω άλλωστε hate blogging.

Μη θέλοντας να κάνω το blog μου ενα νεροχύτη γκρίνιας και μιζέριας, που ειναι ότι χειρότερο, ειδικά αν τη συνδυάσει κανείς με την ισοπέδωση και την καρεκλάτη αγωνιστικότητα των δήθεν μαχόμενων πολιτών, ναι, αυτών που πάνε σε πορείες διαμαρτυρίας μόνο και μόνο για να βγάλουν φωτογραφίες ωστε αμέσως στο μπλογκ τους να αποδείξουν οτι ήταν εκεί, μαχόμενοι, θα γράφω πότε πότε και οχι συχνά.
Αμα θες να αγωνιστείς για κάτι τρέχεις έξω και το κάνεις. Εδω βάζεις κείμενα, αλλα η ζωή ειναι έξω. Προβάλλεις εδω ενα μερος της ζωής, όποιο θες, αλλα μην ξεχνάς, δεν εισαι εισαγγελέας, ούτε δικαστής, ούτε δημοσιογράφος, ναι, εσυ που βρίζεις τους δημοσιογράφους, οταν βάζεις λινκ απο ενα θέμα απο ειδησεογραφική σελίδα, ενας δημοσιογράφος το έγραψε αλλα τότε σου αρέσει, και δεν τον βρίζεις. Τότε δεν ειναι αλήτης-ρουφιάνος κλπ.

Νέες μορφές blogging ξεπηδάνε ασταμάτητα και πρέπει να διαλέξω αν θα κάνω κάτι άλλο, τι με εκφράζει, αν υπάρχει κάτι καλό και σωστό, τι μου ταιριάζει και θα με διασκεδάζει όσο πρέπει χωρίς να μου τρώει πολύ χρόνο απαραίτητα.
Τα παλιά μου μπλογκς, το "Βότσαλο", και το αθλητικό "Sportsquall" έχουν σιγήσει εδω και πολύ καιρό. Δεν ειχα χρόνο, δεν είχα διάθεση, τέλος. Δεν τα διαγράφω ακόμα.
Παραμένω ως συντάκτης σε ομαδικά μπλογκς που ειμαι, όσο διάστημα θεωρώ οτι μπορώ να υπάρχω εκει, θα γράφω σε αυτο εδω το μπλογκ όταν εχω κάτι να πώ, -και τελευταία δεν εχω να πω κατι καλό ή έχω τόσα πολλά που θα έπρεπε να ασχολούμαι όλη μερα με το μπλογκ - και θα κάνω δοκιμές σε διάφορες άλλες πλατφόρμες.
Δεν μου πάει να κόψω τα σχόλια απο εδω, και δεν το κάνω, επειδή υπάρχουν συνμπλόγκερς που με εκτιμούν και τους εκτιμώ σε ολα αυτά τα 6 χρόνια στο χώρο των μπλογκς ... όμως πρέπει να γίνει το ένα ή το άλλο. Η παρατάω αυτο το είδος μπλόγκινγκ ή όχι, αφου η μέση λύση ειναι να εχω όσα εχω, συν οτι νέο ! Δηλαδη αντι να κερδίσω χρόνο, να φορτωθώ κι άλλο !

Μιά αποστασιοποίηση απο την επικαιρότητα θα μου έδινε ίσως μερικές ανάσες, η μόδα ειναι να βρίζεις τον ΓΑΠ, αλλιώς δεν εισαι "μπλόγκερ" ή κάτι τέτοιο τελος πάντων. Και δε θέλω άλλες GR-ίνιες ελληνικές :) για την ωρα. Ο κόσμος ειναι πολύ θυμωμένος και αυτό πρέπει να το καταλάβει όλος ο πολιτικός κόσμος, πλέον δεν αρκούν τα συνθήματα και πρέπουν πράξεις να γίνουν, δράση αληθινή και με ομαδικό πνεύμα.
Να επιβάλλουμε στους εαυτούς μας ως λαός να είμαστε ομάδα πάνω απ' όλα.
Ευχαριστώ όλους όσους στα 6 αυτά χρόνια μιλήσαμε, επικοινωνήσαμε θετικά και προσφέραμε όλοι μαζι απο ενα λιθαράκι στο να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Νέο ελληνικό λεξικό : -άρω

Μάθημα 1ον : Ρήματα εις -άρω  :

Βολτάρω	Πήρα την κάτω βόλτα.
Ζαχάρω	Εχω ζάχαρο.
Ζουμάρω	Πίνω τα ζουμιά.
Ζουράρω	Το παίζω Ζουράρις
Κλικάρω	Εχω σύνδρομο του κλικ. Ανάγκη άμεσης θεραπείας.
Κορνάρω	Εκτελώ ενα κόρνερ στο ποδόσφαιρο.
Κουλάρω	την πέφτω στην Κούλα.
Κριτικάρω	Αγοράζω κάρο απο την Κρήτη.
Μαρινάρω	κάνω βόλτα στη μαρίνα με τα κότερα.
Πατινάρω	Βλέπω Πάττι στο Μέγκα.
Πλασάρω	κάνω πλασαρέλα.
Ποζάρω	Εχω πατήσει το pause.
Ποστάρω	φοράω ποστίς
Προβοκάρω	Κάνω πρόβα το κάρο.
Ραφινάρω	πάω Ραφήνα.
Ρετουσάρω	Ρε τους άρω ( τρείς λέξεις )
Ρεφάρω	Φτιάχνω σαλάτα του ρέφ
Ροκάρω	Κάνω σαλάτα με ρόκα.
Ρολάρω	Φτιάχνω ρολό στο φούρνο με πατάτες.
Σιγοντάρω	Μιλάω σιγά.
Σολάρω	κάνω σολάριουμ.
Τικάρω	Εχω τικ.
Τρατάρω	πάω για ψάρεμα με τράτα.
Φαλτσάρω	Βάζω φάλτσο στη μπάλλα του πινκ πονγκ.
Φιλμάρω	Φιλάω τη Μάρω.
Φορμάρω	Φοράω φόρμα.
Φρενάρω	Εχω σώας τας φρένας.
Φρικάρω	Κάνω free βόλτα με το κάρο.

Ας μάθουμε επιτέλους ελληνικά.
Δεν επιτρέπεται κοτζάμ άνθρωποι να μου λενε οτι γραφουν greeklish λόγω συνήθειας ! ή οτι δεν ξέρουν ορθογραφία ! Αίλαιος και είμαρτων ! 

* Κάθε συνεισφορά στη σύνταξη της νέας ελληνικής, δεκτή, ομπρός στο δρόμο που χάραξε το άτζελα ντιμιτρίου.

To άλμπουμ

Πήρα ενα μικρό παλιό άλμπουμ με φωτογραφίες.
Τις ξεφύλισσα σαν να 'θελα να μιμηθώ εκείνη τη στιγμή που λένε οταν φεύγεις, πως περνά η ζωή σου όλη απο μπροστά σου. Δεν ξέρω αν ειναι αλήθεια αλλα θα το μάθω κάποτε και εγω.

Στις πρώτες φωτογραφίες ειναι φίλοι και φίλες που τραγουδάμε ολοι μαζι και χορεύουμε στο σπίτι που έμενα τότε στο Παγκράτι. Ενα ώπα χοροπήδηξε μέσα μου.
Μετά ειμαι εγω με μιά φίλη να παίζουμε τάβλι κατάχαμα, απόγευμα στο Λυκαβηττό.
Ρίξε μια ζαριά καλή, και για μενα βρε ζωήηηη ... χαχαχ, το χορεύαμε αυτό.
Μετά πάλι εγω  και το παλιό μου το αμάξι, το πρώτο μου.
Μετά κατι φωτογραφίες φίλων σε βόλτα στην Καστέλλα στον Πειραιά ενα μεσημέρι.
Με τους ίδιους φίλους είχα πάει στον Πόρο εκδρομή κάποτε και η επόμενη φωτογραφία δείχνει δύο απο αυτούς να παίζουν τάβλι πάνω στην παραλία, δυο μέτρα απ' το κύμα.
Δυό ζευγάρια κάτω απ τις ομπρέλλες, εγω με μια Ολλανδέζα δίπλα σε ενα σκάφος, ο Πόρος, δυό παλιές γνωστές πάνω στο κύμα ποζάρουν, μετά εγω, πάλι εγω με κάτι φίλους, πάλι εγω με φίλο, μιά φωτογραφία της Αθήνας απο τον Υμηττό, μετά 6-7 απο κάμπινγκ στη Χιλιαδού το 1994 -πολύ τρελά είχαμε περάσει- μετά πάλι εγω με ενα σκυλάκι, α, να και μια που παίζω μπάσκετ, χοχο καλός ήμουν τότε.
Ωπα, να και οι φωτογραφίες απο το τριήμερο ξεπέταγμα στη Θεσσαλονίκη τον Δεκέμβρη του '95, σαν να χουν περάσει αιώνες μου φαίνεται.
Το άλμπουμ τελειώνει με φωτογραφίες  απο Απόκριες  του 2000 και μετά πρέπει να το κλείσω.
Οι στιγμές διαρκούν όσο και το πέσιμο του κλείστρου της φωτογραφικής μηχανής.
Οσο δυό ανάσες, όσο να τυπωθούν στο μυαλό και την καρδιά.
Ισως απο ματαιοδοξία να κρατήσω ζωντανές όσες περισσότερες στιγμές της ζωής μου μπορώ, εχω μαζέψει πάνω απο 5.000 φωτογραφίες τυπωμένες και πάνω απο 8.000 ψηφιακές ... πόσα κλικ, πόσες αποθηκευμένες μνήμες κι ομως κάνω προσπάθεια για να μπορέσω να θυμηθώ πώς ήταν ο ήχος του γέλιου όσων εικονίζονται, πόση ζέστη ειχε εκείνη την ωρα ή πόσο κρύο, πώς μύριζε γύρω, τι άλλο ακουγόταν, τι ακολούθησε μετά απο το τράβηγμα της κάθε φωτογραφίας.
Ο κάθε ενας ειναι κι ενα ξεχωριστό και μοναδικό άλμπουμ ο ίδιος που ποτέ κανείς δεν θα μπορέσει να το ξεφυλλίσει όλο, ως το τέλος ...