Με χρειάζεσαι

Κι εγω εσένα.
Οπως τά 'φεραν τα πράματα ποιοί ; ...εμείς, θα ιδωθούμε κάποτε ποιός ξέρει πού.
Ομως κάθε φορά που σ' αποχαιρετώ, αισθάνομαι οτι μπορεί να ναι κι η τελευταία.
Μιά διαδρομή ζωής που δεν ξέρω ποιός σου την όρισε, και πώς στο δρόμο βρεθήκατε μαζί με τον μικρασιάτη μεροκαματιάρη, να παλεύετε για ενα κόσμο πιο ανθρώπινο, για δίκιο και για ανθρωπιά.
Και να, που ανήμπορος στέκεις δακρυσμένος που πρέπει να σε αφήσω πάλι για λίγο καιρό. Εχε γειά, με τα όμορφα, τα μερακλίδικά και με τα λάθη, αφου ενας πόλεμος δεν σού δωκε μόρφωση παραπάνω, ωστόσο σ' έμαθε να στέκεις περήφανος.
Οταν έρθει ωρα να φύγεις, δεν ξέρω αν θα μπορώ να γράψω κάποιο "αντίο" γιατι θα βλέπω την όψη σου, μισο-αξύριστη αλλα λαμπερή, με μισό δάκρυ να λέει σιωπηλά πως με αγαπάς.
Πατέρα σε αγαπώ.