"... ναι, διαβάζει, να, δως του κατι και θα δείς ..."
ο μικρός με χαμηλωμένο το κεφάλι κάτω, άκουγε οτι τον θεωρούσαν σπουδαίο που μπορούσε να διαβάζει κι ας ήταν μόλις τριάμισι χρονών, σε δυο μήνες θα γινόταν τεσσάρων." Ε δεν εχω κάτι μωρε, μόνο αυτο εδω για το σχολείο" είπε ο δάσκαλος κύριος Κώστας " είναι στ' αρχαία όμως, θα μπερδευτεί το παιδί... "
" Διαβάζει οτι να ναι " πετάχτηκε ο πατέρας, ο μαστρο-Μήτσος με καμάρι."Ε, να τότε πάρε αυτό" είπε ο δάσκαλος και διάλεξε τυχαία μια σελίδα.
Τα γράμματα ήταν αρκετά μεγάλα αλλα όχι τόσο μεγάλα όσο στα παιδικά βιβλία.
Και δεν είχε εικόνες ! Μόνο κείμενο.Το παιδί, πήρε στα χέρια του με λαχτάρα να διαβάσει φωναχτά, ξέροντας οτι κι αν δεν καταλάβει και πολλά απο αυτο το βιβλίο για μεγάλους, εστω θα του μείνουν στο μυαλό κάποιες έννοιες, λέξεις, ονόματα.
Οι πρώτες προτάσεις ήταν τόσο δύσκολες που το παιδί ένιωσε ντροπή να προσπαθεί να διαβάσει κάτι τόσο ακατανόητο, που όμως οι μεγάλοι το καταλάβαιναν.
Μετά, οι λέξεις άρχισαν να γίνονται πιο εύκολες, και κάπως πιο κατανοητές.Του φάνηκε οτι χρειάστηκε 5 ώρες να τελειώσει μια σελίδα.Την τέλειωσε όμως. Ο δάσκαλος δεν είχε πει λέξη, παρα μόνο χαμογελούσε κοιτώντας χαμηλά το παιδάκι. Ο γύρω κόσμος δεν υπήρχε, μόνο μάτια, μυαλό, βιβλίο, κι ο χτύπος μιας καρδούλας.
"...πενομένους και λίαν απόρως διακειμένους υβρίζειν εικός, αλλα τους πολλώ πλείω των αναγκαίων κεκτημένους..."
Κι όμως ο μικρός κατάλαβε τι θέλει να πει εδω ο Λυσίας.
Το τέλος του κειμένου ήρθε ανακουφιστικό κι ο κόσμος γύρω ξαναπήρε γήινη μορφή.Τα "μπράβο" που δέχθηκε δεν ειχαν και πολλή σημασία, δεν καταλάβαινε γιατι ήταν τόσο φοβερό αυτο, το να διαβάσει !
Εφυγε παραπέρα, ψάχνοντας να βρεί καμμια μπάλλα να παίξει, τότε τα παιδιά παίζαν στις αλάνες. Θα παιρνε άλλα 4-5 χρόνια ώσπου να αρχίσουν και τ' άλλα παιδιά να διαβάζουν
"Λόλα, να ενα μήλο ", κι άλλα 10 ωσπου ο μικρός να μεταφράσει στο γυμνάσιο πια, τρία άγνωστα αρχαία κείμενα εκτός βιβλίου, και τον θεολόγο της τάξης να κοιτάζει όπως τότε, ο δάσκαλος, με τα μάτια ορθάνοιχτα...
lola na ena milo....
ΑπάντησηΔιαγραφήkai den gnorizoun simera ta ellinopoula oxi arxea...ma kai to ti tha pi ellinas.
Αυτά τα παιδιά που κουβαλούν την κατάρα της ιδιοφυίας, που χρειάζονται πολύ προσεκτική μεταχείριση για να μην αποξενωθούν κοινωνικά και να ζήσουν μια φυσιολογική παιδική ηλικία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά τα παιδιά που πρέπει να μάθουν από πολύ μικρά να κρύβονται και ότι η μεγαλύτερη εξυπνάδα είναι να μη δείχνουν αυτό που είναι.
Αυτά τα μικρά θαύματα που σε κάνουν να νιώθεις υπερηφάνια για το ανθρώπινο είδος...
" Διαβάζει οτι να ναι " πετάχτηκε ο πατέρας, ο μαστρο-Μήτσος με καμάρι.[...]Τα "μπράβο" που δέχθηκε δεν ειχαν και πολλή σημασία, δεν καταλάβαινε γιατι ήταν τόσο φοβερό αυτο, το να διαβάσει !
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγκλωβιστήκαμε στα βλέμματα όσων μας είπαν μπράβο. Γι'αυτούς οι παραστάσεις μετά, γι'αυτούς οι υποκλίσεις, το τρακ πίσω από την κουίντα γι'αυτούς, γι'αυτούς κι όταν ακόμα κλείσουν τα μάτια τους. Γι'αυτούς και σήμερα, και αύριο και χθες.
...πολύ όμορφο κείμενο! Με ταξίδεψες στο χρόνο.
Αυτοβιογραφικό να υποθέσω;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν δεν είναι έχει αυτή τη γκυκόπικρη γεύση. Σαν περγαμόντο.
Ωραίο κείμενο. Ο πρωταγωνιστής μοναχικός στην ουσία, στεναχωρήθηκα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα έναν ξαδερφο , παιδί θαύμα, στη μουσική(έπαιζε πιάνο στο πανεπιστήμιο σε ηλικία 5 χρονών, συναυλίες με τη συμφωνική του Βερολίνου κ.ο.κ). Το μυαλό του δούλευε 100 φορές περισσότερο από τα παιδιά της ηλικίας του. Αυτή η διαφορετικότητα όμως τον έκανε δυστυχισμένο έφηβο και ενήλικα. Δεν είχε καλό τέλος.
taradela έχεις απόλυτο δίκιο κι επίσης και η Ενεσούλα λεει σχεδόν το ίδιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι μικρές "ιδιοφυίες" θέλουν ιδιαίτερη μεταχείριση, διαφορετικά θα καταλήξουν αλλού. Κρίμα ειναι, αλλα ετσι είναι.
Απλά κατα καιρούς θα δείχνουν δείγματα της ικανότητάς τους αλλα κανείς δεν εγγυάται συνέχεια ανάλογη της αρχής.
Και αυτό ειναι μια τεράστια απογοήτευση.
Τετραπέρατο, πανέξυπνο από μικρό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ, tzonako μου, τί μου θύμησες.
Με έβαλε στην πρώτη δημοτικού, ο πατέρας μιας συμμαθήτριάς μου να διαβάσω τον τίτλο μιας εφημερίδας.
Να, σαν να τη βλέπω, τη σήκωσε όρθια από μακριά...
Τώρα; Εγώ πού να τονίσω τις λέξεις που ήσαν ΟΛΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ;
- Ξέρετε...δε βλέπω από μακριά... (εγωϊστρια..περήφανη...η ... άτιμη, μή χαρακτηριστώ "τούβλο"...)
΄Ασε...κατάλαβε ο άνθρωπος..με τί είχε να κάνει..
Γλαρένιες αγκαλιές
Λίγο άσχετο αλλά και σχετικό. Έβαλα ανάρτηση στο ιστολόγιό μου περί ελιάς στο μπαλκόνι. Αναμένω απαντήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ Γιατί σχετικό; Γιατί η περιποίηση ενός φυτού μπορεί να αποδειχτεί ευεργετική, αναζωογονητική, αγχολυτική... Διαλέγει ο καθένας και παίρνει!
Οντως άσχετο Κίτσεμήτσε αλλα θα περάσω, δεν πέρασα σημερα απ το βλόγκι σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Γλαρένια τα κεφαλαία ηταν τα πολυ εύκολα βρε, χαχαχα.
Αληθεια, απο τα κεφαλαία αρχίζουν τα μικρά να διαβάζουν.
Σχολικές αναμνήσεις. Μια νοσταλγία κάθε Σεπτέμβρη, όσο να'ναι με πιάνει. Ίσως ο σημαντικότερος λόγος αν αποφάσιζα ποτέ να ακολουθήσω τη διδασκαλία, να μένει κανείς πάντα παιδί - ή κοντά σε αυτά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίο αν και κάτι μου λέει και μένα ότι είναι αυτοβιογραφικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτοβιογραφικό ειναι, συγχωρέστε αλλα θυμήθηκα εκείνο το παιδί και αρχές Σεπτέμβρη όλα τα παιδιά ξεκινούν σχολείο χαμογελώντας με όνειρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟνειρα που κάποτε άλλα θα καταλήξουν αλλού, και άλλα ...αλλού.
Εύκολα τα κεφαλαία tzonako μου, αλλά τις πρωτάκουστες λέξεις ...πού... τις τονίζουνε;...κάτι σαν σανσκριτικά ήτανε για μένα 6 ετών παιδάκι...
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
Γλαρένιες αγκαλιές
Ο άνθρωπος είναι σαν το σπόρο. Αν πέσει σε γόνιμο έδαφος θα αναπτυχθεί, αν όχι... θα το φάνε τα πουλάκια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς το περιβάλλον είναι ο καθοριστικότερος παράγοντας για την τύχη των ανθρώπων.
Χμμμ... καμία εντύπωση δε μου κάνει που είναι αυτοβιογραφικό αυτό Τζονάκο μου, ούτε το γεγονός ότι "εμεις γι αλλού κινήσαμε, γι αλλού κι αλλού η ζωή μας πάει".
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ευχηθούμε μόνο στα παιδάκια αυτά που ξεκινούν τώρα, να βοηθηθούν από την τύχη, τη μοίρα την κοινωνία, την οικογένεια και το σχολείο, να αναγνωρίσουν, να καλλιεργήσουν και ν' αξιοποιήσουν τα ταλέντα και τις κλίσεις τους!
Καλή σχολική χρονιά!
Aν υπάρχει ακόμα αυτο το παιδάκι εστω λίγο, εχω μια ελπιδα οταν πεθάνω κάποτε να το δω να μου χαμογελάει, και τότε θα φύγω γαλήνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ φίλε Κώστα.
Πολύ συγκινητικά τα λόγια σου. Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να προσθέσει κανείς.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαριτωμένο παιδάκι...Να όμως ένας λόγος για να ξέρουν οι γονείς σε ποιούς τομείς διαπαιδαγώγησης να δίνουν βαρύτητα...Σα γονείς, θα πρέπει να ιεραρχούμε και να μην εντυπωσιαζόμαστε από τις φυσικές-νοητικές δεξιότητες του παιδιού μας. Τι να τις κάνει αυτές όταν δε μπορεί να ζήσει με υγιή κοινωνικότητα και να ξέρει πώς να αντιμετωπίζει τα προβλήματά του...Οι τεχνικές του να είσαι Άνθρωπος ισορροπημένος θα έπρεπε να ενδιαφέρουν περισσότερο τους γονείς από τη νοητική εξυπνάδα του παιδιού τους. Άλλωστε έτσι αυτομάτως λειτουργούν ανεμπόδιστα και τα υπόλοιπα, άντε με λίγη ενθάρρυνση ακόμη και καλλιέργεια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ σωστά. Καλημέρα betty.
ΑπάντησηΔιαγραφή