H μέρα φεύγει... η θάλασσα γαληνεύει, μερώνουνε τα σύννεφα που πριν απειλούσαν με βροχή, σαν αερικά πλανιώνται πάνω κάτι πέπλα, σαν σκέψεις χαμένες αλλωνών.Αρχίζουν να σκοτεινιάζουν γωνιές στο οπτικό μας πεδίο.
Μυστηριώδεις φόρμες απο το φώς και τη σκιά περιγελάνε τη φαντασία μας.
Πάντα σε μια θάλασσα μπροστά γαληνεύεις.
Αραγε γαληνεύουνε έτσι οι ψυχές οταν φεύγουν ; Πού πάνε ;
Ιδέα μου θα ναι....
Η κυνική πραγματικότητα θα με προσγειώσει σύντομα.
Ως τότε, ας γίνω ενα με τη θάλασσά μου, ας στείλω σκέψεις εκει πάνω.
Κάποιος θα ακούει...
Ιδέα μου ;
Ρώτησα κάποτε ένα θείο μουθ πολύ θρησκόληπτο για τον προορισμό των ψυχών και πήρα την, κατά τη γνώμη μου, φαιδρή απάντηση: "Βρίσκονται σε κατάσταση αναμονής....μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας"
ΑπάντησηΔιαγραφήΚουφάθηκα η γυναίκα΅: "Θείο του λέω, δισ-τρισ-τετράκις-εκατομμύρια ψυχές αυτό περιμένουν εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια;
"Πού να σου εξηγώ..." που λέει και κάποιο άσμα.
Φίλε μου, όπου πάνε και τα λουλούδια, τα ζώα και όλα τα έμβυα όντα..
Μια ανακύκλωση είμαστε. Φεύγουμε εμείς και έρχονται άλλοι...και ύστερα άλλοι... εκατομμύρια χρόνια τώρα
Γλαρένιες αγκαλίτσες
Το δειλινό είναι η πιο όμορφη στιγμή της ημέρας, για μένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΏρα για απολογισμό, για εσωτερική αναζήτηση, για χαλάρωση.
Η ώρα που αμβλύνονται οι γραμμές και οξύνονται τα συναισθήματα.
Να τα λέμε, να τα ουρλιάζουμε, να τα στέλνουμε.
Κάποιος μπορεί ν' ακούει...
Ποιος ξέρει; Κανείς δε γύρισε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα ακούει κάποιος ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή εβδομάδα :))