Πού 'σαι ρε φίλε ;

- Καλημέρα.
- Καλημέρες τι φκιάν'ς ;
Αφού είχε λυθεί η παρεξήγηση τότε, που ήθελε να με κάνει μαύρο στο ξύλο και δεν θα ήξερα κιόλας γιατί, ο φιλαράκος ο Σ. κι εγω μαζι και άλλοι, γίναμε φέσι κάμποσες φορές και πάντα σχεδιάζαμε ταξίδια και κάναμε πλάνα για το μέλλον, ο καθένας τα δικά του αλλα τα λέγαμε κι ο ένας στον άλλο κι αυτό μας έδινε όρεξη για την συνέχεια.
- Θα πάμε πουθενά το τριήμερο ; Τι λές ;
- Και δεν πάμε ; Τι έχεις κατα νού ; Μόνο μην είναι κακοτράχαλα, κι εχω τ' αμάξι καινούργιο, ενάμισι μήνα το εχω μόλις.
Ξεκινήσαμε μαζι με δύο φίλες, με τις σκηνές μας πίσω και όχι πολλά πράγματα, προς Πελοπόννησο. Κάπου στη διαδρομή, αποφασίστηκε να πάμε Ελαφόνησο.
Δεν είχαμε ιδέα τι θα βρούμε και πηγαίναμε στο άγνωστο.
Κόντευε να βραδιάσει οταν φτάσαμε στη Νεάπολη. Απέναντι ηταν το νησάκι.
Είπαμε να μείνουμε εκει για το βράδι και το άλλο πρωί πάμε απέναντι.
Στήσαμε σκηνές οταν σουρούπωνε, και βράδιασε πια ώσπου ν' αράξουμε κάτω στην άμμο με δυό μπουκάλια κρασί χύμα που αγοράσαμε απο κει, με τραγούδι, κουβέντα και το κυματάκι να σκάει σαν μουσική υπόκρουση νανουριστικά.
- Εχω ενα στρώμα ρε, χτες τ' αγόρασα, το φουσκώνεις και κοιμάσαι μεσα στη σκηνή.
- Το φούσκωσες ; ( χικ )
- Εχμμμ, όχι ακόμα, πωπω είναι και μεγάλο.
- Καλά, θα το φουσκώσουμε με το στόμα όλοι μαζί, φέρε δω.
Και δως του φου και φου ώσπου να φουσκώσει.
Μας πήρε ο ύπνος ούτε κατάλαβα πώς, κι ούτε ξέρω πόσο ήπιαμε.
Το πρωί ξύπνησα πρώτος. Απίστευτα όμορφο πρωινό, και δεν ήθελα να ξυπονήσω τους άλλους. Πήγα βόλτα στην παραλία.
Καμμιά φορά άρχισαν να ξυπνάνε και να σκάνε μύτη έξω απ τη σκηνή με κάτι μάτια σαν αυγά.
Παραπέρα ενας τύπος χτύπαγε χταπόδια στο βράχο. Τα έπιανε εύκολα με το χέρι κι όταν ζύγωσα, ειδα πως ητανε μικρά. Του το είπα οτι δεν επιτρέπεται να πιάνει τόσο μικρά.
- Ελα μωρε, όλοι πιάνουν ! ... απάντησε.
- Ναι, όλοι πιάνουν αλλα σε λίγο δεν θα βρίσκει κανείς.
Ξεφούσκωσα το στρώμα που καθώς έβγαζε τον αέρα απο μέσα μύριζε έντονα κρασίλα !
Οταν το φουσκώσαμε, ήμασταν ήδη πιωμένοι. Ετσι, ο αέρας μύριζε κοκκινέλι ! χαχαχα...

Η Ελαφόνησος έμοιαζε ήρεμη, γαλήνια. Τα νερά είχαν ενα όμορφο τυρκουάζ-πράσινο χρώμα.
Ψάξαμε να βρούμε παραλία να αράξουμε. Ο Σίμος μας άρεσε πολύ.
Στήσαμε σκηνές ξανά. Το μέρος ήτανε σαν έρημος με τόση άμμο. Αλλα ήταν η άμμος και το μπλέ της θάλασσας και τ' ουρανού. Μαύρισα σε μια μέρα.
- Θα μαζέψω ξύλα ν' ανάψουμε φωτιά το βράδι.
- Ερχομαι, λές να βρούμε ;
- Ολο και κάτι θα έχει.
Ο Σ. είχε πολλή προϋπηρεσία στο να βρίσκει ξύλα για φωτιά. Θυμάμαι μια φορά στην Εύβοια είχε κουβαλήσει ολόκληρο δεντράκι που βρήκε ξερό και πεσμένο, απο μακριά.
Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλα η φωτιά στην παραλία το βράδι, με παρέα δίπλα στο κύμα, με γαληνεύει, με ταξιδεύει, ξέρω οτι είμαι αλλού, όχι στον κόσμο της καθημερινότητας.
Και το ταβάνι ειναι ο ουρανός με τόσα αστέρια να ειναι ορατά, που στην πόλη δεν τα βλέπεις.
Αλήθεια, που είσαι τώρα φίλε μου ; Πού είμαστε ;
Καλά ηταν τότε, με λίγα πράγματα περνούσαμε καλά. Τώρα που τα χουμε όλα - σχεδόν - χαθήκαμε, η πόλη και οι τέσσερις τοίχοι μας κρατάνε φυλακισμένους.
Πρέπει να γίνει κάτι γι αυτό.
Σε παίρνω τηλέφωνο σε 5 λεπτά.