Δεν ειχα μαζί μου φωτογραφική μηχανή.
Αν είχα, η εικόνα που θα τραβούσα θα ήταν αυτή :
Μεσημεράκι και η βροχή έπεφτε και δυνάμωνε σιγά σιγά.
Στην πολυσύχναστη οδό διπλής κυκλοφορίας με νησίδα στη μέση, άνθρωποι πήγαιναν κι έρχονταν, πεζοί ή με τροχοφόρα οχήματα. Ο ουρανός μας έκανε πλάκα. Βαρύς σαν να παράφαγε πρόσφατα, έπαιζε με την απορία μας πότε και πόσο θα στείλει στα κεφάλια μας νερό. Κάτι βροντές έμοιαζαν με απειλητικό ρέψιμο χοντρού φαταούλα.
Η γιαγιά μαζι με τον παππού, κρατώντας ομπρέλλες δρασκέλισαν τη νησίδα.
Η ομπρέλλες έκρυβαν κάπως το οπτικό πεδίο της γυναίκας και δεν ειδε, ούτε άκουσε το δίκυκλο που ανέβαινε με φόρα το δρόμο, με ελιγμούς ανάμεσα στα αυτοκίνητα, όπως οι κούριερς ξέρουν να κάνουν. Ούτε το απεγνωσμένο κορνάρισμα του δίκυκλου κατάφερε να ακούσει η γιαγιά, ανάμεσα σε μιά βροντή και στη φασαρία του δρόμου. Ισως να ήταν και βαρήκοη, μεγάλη γυναίκα.
Ο κούριερ ξέροντας οτι το πίσω φρένο της μηχανής του ειναι ανύπαρκτο, πάτησε το μπροστινό φρένο με δύναμη και ξάπλωσε κάτω την μηχανή με τρόπο ωστε να αποφύγει να χτυπήσει την γιαγιά αλλα και να μην βρεθεί ο ίδιος κάτω απο διερχόμενες ρόδες αμαξιών. Ο δρόμος ήταν μούσκεμα και το γλίστρημα μεγάλο. Το πόδι του τον πόνεσε απο το σούρσιμο στην άσφαλτο και την ώρα της σύγκρουσης με την γιαγιά, ποιός ξέρει τι να σκέφτηκε μεσα του. Νέο παιδί, στο μεροκάματο. Του δρόμου.
Η μηχανή πήρε τα πόδια της γιαγιάς κι εκείνη βρέθηκε στην άσφαλτο με το κεφάλι, εκει που έμεινε μετα εκείνος ο λεκές.
Ο παππούς της μιλούσε προσπαθώντας να δει αν ειναι καλά, κι εκείνη μετά που ψιλοβρήκε τις αισθήσεις της του ειπε "δεν μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου" ...
Αστυνομία, περιπολικά, ασθενοφόρο, και η ιστορία θα συνεχιστεί κάπου αλλού.
Λίγο μετά, απο τον ουρανό έπεσαν 200 νεροχύτες νερό ανα κοπρίτη... πολίτη.
Εύχομαι να ειναι όλοι καλά σύντομα, μετά την περιπέτεια τους αυτή.
Πάω στοίχημα οτι ο λεκές αίματος δεν θα είναι εκεί, σε λίγο που θα ξαναπεράσω απο το σημείο εκείνο.
Ούτε και διαβάσεις πεζών θα έχουν διαγραμμιστεί, και πάλι πολλοί θα δρασκελάνε τη νησίδα για να περάσουν απέναντι, κάτω απο το νωχελικό ψιχάλισμα πια.
* Ειναι μιά ανάρτηση με εικόνα και χωρίς εικόνα, πραγματικό περιστατικό, σήμερα το μεσημέρι.
Αν είχα, η εικόνα που θα τραβούσα θα ήταν αυτή :
Ενα διαφημιστικό φυλλάδιο μουσκεμένο απο βροχή και αίμα, πάνω στα χόρτα της διαχωριστικής νησίδας. Απο τη γωνία που θα τραβούσα, θα φαινόταν και ο λεκές αίματος στην άσφαλτο, αρνούμενος να ξεπλυθεί απο τη βροχή.
Μια ρόδα αυτοκινήτου θα είχε μόλις πλησιάσει, ερχόμενη καταπάνω στον λεκέ, αγνοώντας σαδιστικά οτι θα πατούσε αίμα ανθρώπου.
Μεσημεράκι και η βροχή έπεφτε και δυνάμωνε σιγά σιγά.
Στην πολυσύχναστη οδό διπλής κυκλοφορίας με νησίδα στη μέση, άνθρωποι πήγαιναν κι έρχονταν, πεζοί ή με τροχοφόρα οχήματα. Ο ουρανός μας έκανε πλάκα. Βαρύς σαν να παράφαγε πρόσφατα, έπαιζε με την απορία μας πότε και πόσο θα στείλει στα κεφάλια μας νερό. Κάτι βροντές έμοιαζαν με απειλητικό ρέψιμο χοντρού φαταούλα.
Η γιαγιά μαζι με τον παππού, κρατώντας ομπρέλλες δρασκέλισαν τη νησίδα.
Η ομπρέλλες έκρυβαν κάπως το οπτικό πεδίο της γυναίκας και δεν ειδε, ούτε άκουσε το δίκυκλο που ανέβαινε με φόρα το δρόμο, με ελιγμούς ανάμεσα στα αυτοκίνητα, όπως οι κούριερς ξέρουν να κάνουν. Ούτε το απεγνωσμένο κορνάρισμα του δίκυκλου κατάφερε να ακούσει η γιαγιά, ανάμεσα σε μιά βροντή και στη φασαρία του δρόμου. Ισως να ήταν και βαρήκοη, μεγάλη γυναίκα.
Ο κούριερ ξέροντας οτι το πίσω φρένο της μηχανής του ειναι ανύπαρκτο, πάτησε το μπροστινό φρένο με δύναμη και ξάπλωσε κάτω την μηχανή με τρόπο ωστε να αποφύγει να χτυπήσει την γιαγιά αλλα και να μην βρεθεί ο ίδιος κάτω απο διερχόμενες ρόδες αμαξιών. Ο δρόμος ήταν μούσκεμα και το γλίστρημα μεγάλο. Το πόδι του τον πόνεσε απο το σούρσιμο στην άσφαλτο και την ώρα της σύγκρουσης με την γιαγιά, ποιός ξέρει τι να σκέφτηκε μεσα του. Νέο παιδί, στο μεροκάματο. Του δρόμου.
Η μηχανή πήρε τα πόδια της γιαγιάς κι εκείνη βρέθηκε στην άσφαλτο με το κεφάλι, εκει που έμεινε μετα εκείνος ο λεκές.
Ο παππούς της μιλούσε προσπαθώντας να δει αν ειναι καλά, κι εκείνη μετά που ψιλοβρήκε τις αισθήσεις της του ειπε "δεν μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου" ...
Αστυνομία, περιπολικά, ασθενοφόρο, και η ιστορία θα συνεχιστεί κάπου αλλού.
Λίγο μετά, απο τον ουρανό έπεσαν 200 νεροχύτες νερό ανα κοπρίτη... πολίτη.
Εύχομαι να ειναι όλοι καλά σύντομα, μετά την περιπέτεια τους αυτή.
Πάω στοίχημα οτι ο λεκές αίματος δεν θα είναι εκεί, σε λίγο που θα ξαναπεράσω απο το σημείο εκείνο.
Ούτε και διαβάσεις πεζών θα έχουν διαγραμμιστεί, και πάλι πολλοί θα δρασκελάνε τη νησίδα για να περάσουν απέναντι, κάτω απο το νωχελικό ψιχάλισμα πια.
* Ειναι μιά ανάρτηση με εικόνα και χωρίς εικόνα, πραγματικό περιστατικό, σήμερα το μεσημέρι.
Κρίμα ρε γμτ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνατρίχιασα σύγκορμη μόνο με την περιγραφή σου φαντάσου εσύ που'ζησες όλη τη σκηνή.:))
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς είναι όλοι καλά και το παιδί και η γιαγιά σε κανένα σπίτι μην πέσει δάκρυ!
Τα θαλασσινά μου!
Όντως κρίμα, μεγάλο κρίμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήMακάρι η γιαγιά να συνεχίσει να κάνει παρέα με τον παππού για πολλά χρόνια ακόμα. Και το παλληκάρι να μπορεί πάντα να προστατεύει τους άλλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις... σ΄αυτές τις περιπτώσεις δεν ξέρω ποιόν να πρωτολυπηθώ....Δεν είναι μόνο το θύμα του τροχαίου αλλά και οι περιπτώσεις που ο ό,ποιος δυστυχής οδηγός θα του τύχει παρόμοιο περιστατικό και διαλύεται στην κυριολεξία το σπιτικό του (αγωγές και εφέσεις επί εφέσεων) για πολλά πολλά χρόνια
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Τί κι αν λείπει η φωτογραφία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ περιγραφή σου είναι εξίσου συγκλονιστική..
Ας ευχηθούμε όλα να έχουν πάει καλά!
Καθημερινές ιστορίες τρέλας στη σύγχρονη Ελλάδα της αναρχίας των πάντων φίλε μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνεπης πάντα αφου λυθηκε το θεμα με το ιστολογιο μου περασα να αφησω ευχες για το ξεκινημα μιας νεας και καλης εβδομάδας.Να εισαι καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήMακαρι ολα να πηγαν καλα.
Είναι αυτά τα καθημερινά αναπότρεπτα ατυχή ή δυστυχή συμβάντα... που μπορεί ν' αλλάξουν κάθετα τη ζωή μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς που το συγκεκριμένο ήταν μόνον ατυχές και ελπίζω και οι δύο εμπλακέντες στο ατύχημα να το ξεπεράσουν γρήγορα...
Δεν χρειαζόσουν φωτογραφική μηχανή Τζόνυ μου, η περιγραφή σου ήταν η ...τέλεια εικόνα των πραγμάτων αλλά και των συναισθημάτων! Και αυτό δεν αποτυπώνεται με καμία φωτογραφική μηχανή.
Δεν θέλω να κάνω κανένα σχόλιο, τα είπα όλα στην ανάρτησή μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα χαιρετήσω όμως εναν-έναν όλους.
@Kantharos κρίμα, απο το τίποτα και δυστυχούν άνθρωποι.
@zoyzoy η περιγραφή ειναι σαν εικόνα παγωμένη στο χρόνο. Τα γράφω όπως ακριβώς τα είδα.
@kitsosmitsos κρίμα, για 3 δευτερόλεπτα πιο πριν ή πιο μετά, δε θα γινόταν τίποτα.
@Swell έπιασες μια πτυχή του θέματος, το παιδί προσπάθησε να προστατέψει τη γιαγιά αλλα τελικά έμπλεξε. Ισως της έσωσε τη ζωή παρά το οτι την χτύπησε.
Τελικά σχολιάζω, κι ειναι και 01.48' μαύρη νύχτα.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ ΓΛΑΡΕΝΙΑ εχεις δίκιο. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν ξέρεις ποιον να πρωτολυπηθείς και διστάζεις να πείς οτι έφταιγε ο Α ή ο Β. Απο κείνη τη μέρα τους σκέφτομαι συνέχεις τους ανθρώπους που έμπλεξαν με αυτό.
@ next_day δεν ξερω αν ειχα φωτογραφία, αν θα ειχα καταφέρει να δείξω όσα περιέγραψα. Μπορεί και όχι.
@ Ταχυδρόμε η τρέλα κάθε μέρα ειναι τόση, που απο θαύμα ζούμε πολλοί απο εμάς.
@ Σκρουτζάκο χαίρομαι που λύθηκε το πρόβλημά σου το έμαθα απο τον VAD. Να σαι καλά.
@ marianaonice το σχόλιό σου αξίζει ολόκληρη ανάρτηση και συζήτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλιστα προχτές η δολοφονία ενός 44χρονου πατέρα ενω πήγαινε τη γυναίκα του να γεννήσει το δεύτερο παιδί τους ειναι χαρακτηριστική του τι μπορεί να συμβεί.
Ειλικρινά θα ήθελα να μάθω οτι ΜΙΑ, εστω μία μέρα του χρόνου δεν χτύπησε κανένας. Κανένας δεν πλήγωσε και δεν έμπλεξε, κανένας δεν έπαθε κάτι σοβαρό.
Σε ρώσικη ρουλέτα ζούμε γαμώτο μου ;
Σκέψου, μιας μάνας το παιδί χτύπησε ενός άλλου παιδιού τη γιαγιά, και δύο οικογένειες αναστατώθηκαν πολύ.
Απο το τίποτα, απο μια τυχαία στιγμιαία συγκυρία, βροχής και απροσεξίας.
Συγκινητικό αλλά βασικά καλογραμμένο ποστ τι να πω, τι να την κάνεις την φωτογραφική μηχανή. Ατυχήματα συμβαίνουν αλλά, Ελπίζω όλοι να προσέχουμε, και να έχουμε κοινή λογική
ΑπάντησηΔιαγραφή