Με τι έχεις αγανακτήσει ακριβώς

Το κίνημα αγανακτισμένων πολιτών εχει πια πάρει μια μορφή, ενα σχήμα και μια κατεύθυνση αν και εχει πολύ δρόμο ακόμα.
Η αγανάκτηση υπήρχε απο χρόνια πριν και εκφραζόταν σε καφενεία και σε παρέες, σε μπλογκς, σε φόρουμς και γενικότερα στο διαδίκτυο.
Αφήνουμε πληκτρολόγια και πάμε πλατείες.
Πάμε για να προσθέσουμε τον εαυτό μας στο πλήθος αλλα και τη φωνή μας.
Πάμε αφού πρώτα έχουμε ξεκαθαρίσει μέσα μας με ποιά πράγμτα έχουμε αγανακτίσει και όχι επειδη όλα μας φταίνε. Δεν ειναι δυνατόν να απαξιώνεις τα πάντα, απο κάπου πρέπει να αρχίζεις, απο μιά βάση.
Παράδειγμα, συμφωνώντας και με την συνμπλόγκερ Τσούγδω, η κοινοβουλευτική δημοκρατία ειναι τελος πάντων οτι καλύτερο υπάρχει διαθέσιμο, δεν ειναι δυνατόν να καταλυθεί και να έχουμε διάλυση γενική, ετσι επειδη μας αγανάκτησαν κάποιοι, γενικά, ισοπεδωτικά και γενικευμένα.
Πρέπει να απαιτηθεί η αλλαγή της λειτουργίας της, αλλαγή θεσμών, με κατάργηση της ατιμωρησίας πολιτικών, επιστροφή κλεμμένων, δηλ. πλουτισμού που επετεύχθη όσο ο πολιτικός ηταν εν ενεργεία και λιγα χρόνια μετά την θητεία του.
Θα μου πεις, καλά, απαγορεύεται να πλουτίσει ενας πολιτικός ;
Οχι φίλε μου δεν απαγορεύεται αλλα όχι αλα Γκρήκ, με σκοτεινούς τρόπους και με ενα Ε9 που οταν το βλέπω να αναρωτιέμαι πώς "τα φάγαμε μαζί" ! Ενα πόθεν έσχες που δεν ισχύει, ενα κίβδηλο Ε9 που βγάζει γλώσσα στον απλό πολίτη μισθωτό των 900 € και στον άνεργο.
Ο κόσμος ειναι αγανακτισμένος με πολλά.
Δεν ξέρω εσυ, αλλα εγω ειμαι αγανακτισμένος με 
τον ταξιτζή που κλέβει στα ρέστα, με τον παπά που τα παίρνει απο δέκα μεριές, με τον διεφθαρμένο αστυνομικό, με τον τύπο που παρκάρει τη τζιπάρα πάνω στο πεζοδρόμιο, με τις τιμές στα σούπερ μάρκετ, με τον βλαμένο που δε φοράει κράνος και πρέπει εγω να προσέχω μην πάθει τίποτα γιατι εμένα θα πάνε μεσα, με τους πακιστανούς καθαριστές τζαμιών στα φανάρια, με τις τρελές απαιτήσεις εργολάβων για αγορά σπιτιού, με τις Τράπεζες που σε χτυπάνε αλύπητα λες κι εισαι μηχανή που κόβει χρήμα, με τις συντάξεις άγαμων θυγατέρων, με τους διορισμένους παρατρεχάμενους στη Βουλή, με την ανεργία, με τους δημοσιογράφους πρετεντέρ και ζούγκλα στάηλ, με τον γείτονα που βάζει ντενεκέ για να καβατζώσει θέση στάθμευσης, με τους Μπέους και Μαρινάκηδες, με τους ηλίθιους που πετούν αντικείμενα σε αθλητικά γεγονότα, με τους μαλάκες που πετάνε τα σκουπίδια τους όπου να 'ναι ( και μετά πάνε στο Ιντερνετ και γράφουν κατά όσων ρυπαίνουν ), με τις τιμές στα καύσιμα, με τους λογαριασμούς ΔΕΗ κλπ, με τον ηλίθιο που δεν μαζεύει τα σκατά του σκύλου του, με τους στρατευμένους σε κόμματα, με παρωπίδες και περισσή υποκρισία, με αυτούς που δηλώνουν ελάχιστα ενω εχουν περιουσία εκατομμυρίων, με την τηλεόραση που μας περνά όλους για ηλίθιους, με το παπαδαριό που ζεί στον μεσαίωνά του με περισσή υποκρισία επίσης και δεν εχει ακόμα φορολογηθεί απο την κυβέρνηση παρά την αντίθετη πρεοκλογική δέσμευση, με τον βλάκα που σταυροκοπιέται όποτε περνά απο εκκλησία αλλά κάθε 50 μέτρα κορνάρει και βρίζει. Με το δικαστικό σύστημα, με τη διαπλοκή των ΜΜΕ, με τους εφοπλιστές που βάζουν ότι τιμή γουστάρουν στα πλοία και πάνε μόνο όπου θέλουν, αλλιώς απαιτούν επιδότηση γραμμής εκβιάζοντας μια χώρα νησιωτική, με τους συνωμοσιολάτρες, με τους καχύποπτους, και με τους φανατικούς γενικότερα.
Με το Κράτος που φορολογεί πάντα τους μισθωτούς και συνταξιούχους αλλα δεν μπορεί να εισπράξει οφειλόμενα εκατομμυρίων, με το γιατρό που απαιτεί φακελλάκι, με την ανυπαρξία ουσιαστικής στήριξης των ΑΜΕΑ, αλλα και με την -ανίκητη- ηλιθιότητα συμπολιτών που θεωρούν τους ΑΜΕΑ ως απόβλητους περιθωριακούς και στρέφει το κεφάλι αλλού.

Ειναι μεγάλη η λίστα και σίγουρα κάτι θα ξέχασα. Αν θες να προσθέσω κι άλλα, εχω, όρεξη να χεις να διαβάζεις. Μη με αγανακτίσεις κι άλλο όμως με ενα ηλίθιο σχόλιο γιατι κακό σκοπό δεν έχω. Θέλω να πώ οτι η αγανάκτηση ειναι σαν πολύεδρο γυάλινο μπαλάκι, με δεκάδες πλευρές. Δεν ειναι μονόπλευρη.
Δεν πιστεύω οτι υπάρχει πολίτης που να πεί οτι οκ εγω ειμαι αγανακτισμένος με το πολιτικό σύστημα γιατι θα ειναι ψέμα. Το πολιτικό σύστημα μας εχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για όσα συμβαίνουν αλλα δεν πάει μόνο του.
Αν υπάρχει ατιμωρησία βουλευτών, αφήσαμε να γίνει κάποτε και δεν αντιδράσαμε γιατι πολλοί απο εμάς σκεφτήκαμε οτι αυτος ο ατιμώρητος βουλευτής θα βοηθήσει κι εμάς να μείνουμε ατιμώρητοι οταν χρειαστεί να κάνουμε τη λαμογιά μας. Τον ψηφίσαμε, πήρε τα προνόμιά του και μετά τον γλύφαμε να μας κάνει χατίρια. Ε, κι αυτός έκανε κάποια χατίρια ξέροντας οτι ποτέ δεν θα τιμωρηθεί κάπως.
Κι εμείς οι ίδιοι κάνουμε πράγματα που αγανακτούν άλλους. Πρέπει να μάθουμε ποιά ειναι αυτά και να διορθωθούμε. Κάτι σαν ... αυτοκάθαρση.
Ειναι ενα ερώτημα κι αυτό, πόσοι "αγανακτισμένοι" έχουν σοβαρή διάθεση να αναπροσδιοριστούν και να αλλάξουν για χάρη όλων και των ιδίων.
Εχω κάνει την αυτοκριτική μου και καταλαβαίνω τι μπορεί να ενόχλησε άλλους απο τη δική μου συμπεριφορά ως πολίτης κι ως άνθρωπος. Αυτο πρέπει να κάνει καθένας για να ξέρει ποιά ειναι εκείνα που τον έχουν αγανακτήσει, να ξέρει πού πάει.
Αν δεν κοιτάς πού πάς, τότε θα πάς εκει που κοιτάς.

 Βίντεο απο τις συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, Αθήνα, 27 Μάη 2011.

To Nησί

Ποιό νησί ; Απ όλα τα χιλιάδες του Αιγαίου, ποιό ;
Ταξιδεύοντας, εχω περάσει απο πολλά, αμέτρητα νησιά, νησίδες και βραχονησίδες όπου στα περισσότερα θα 'θελα να 'χω πατήσει επάνω, χώμα  πατρίδας ελληνικό, άκρη γι' αγνάντεμα του απέραντου γαλάζιου.

Δεν έχουν όλα τα νησιά όμορφες μεγάλες παραλίες, δέντρα, δρόμους, ξενοδοχεία.
Εχουν όμως μιά μυστηριακή ομορφιά, ασκούν επάνω μου μία έλξη ανεξήγητη. Η μάλλον ξέρω την εξήγηση μα δε θέλω να τηνε πώ.
Πάντα αναρωτιόμουν ποιοί, πώς, πόσοι, πότε, πάτησαν κι έζησαν πάνω στα νησάκια αυτά στη θάλασσά μας. Ποιές ιστορίες θα είχαν να πούν.
Τηλεόραση, δε βλέπω παρα ελάχιστα, έλαχε όμως να κολλήσω εξ' αρχής με μια σειρά βασισμένη σε βιβλίο. Το βιβλίο δε θα το διάβαζα, ομολογώ. Ομως η μεταφορά -και διασκευή του- για την τηλεόραση ηταν καταπληκτική.
Ενα νησάκι πολύ κοντά στη στεριά, που πάνω του έζησαν και πέθαναν άνθρωποι για πολλά χρόνια. Ενα νησάκι με παραπάνω ιστορίες απο πολλά άλλα νησιά μαζί.
Απο αυτη την σειρά θέλω να ξεχωρίσω μερικούς χαρακτήρες για τη δύναμη που έβγαζαν, την προσωπικότητα και το ρόλο τους στην υπόθεση. Δεν θέλω να λέω οτι ο πρωταγωνιστής παίρνει όλα τα εύσημα, γι αυτό και ποτέ δεν λάτρεψα ηγέτες, κανέναν, πουθενά. Οι αληθινοί πρωταγωνιστές είναι κάποιοι που δε φαίνονται, συνήθως. Απλά κάποιοι άλλοι, κάπως βγαίνουν πιο μπροστά κι αυτούς ο κόσμος θυμάται κι ειναι άδικο αυτό.
Ο τύπος που έπαιξε τον Αντώνη, εκτός απο καλός ηθοποιός, επιλέχτηκε σοφά για το βλοσυρό του ύφος, κι έπαιξε άριστα εναν κρητικό νέο που το αίμα του βράζει και δεν αντέχει τα λάθη, τις βλακίες, θέλει να 'ναι τα πράματα ταιριαστά.
Η αδελφή της 'πρωταγωνίστριας' Αννας, η Μαρία, έπαιξε άριστα το ρόλο του καλοσυνάτου κοριτσιού με την ψυχή μάλαμα, που αγαπούσε όλους και κακό δε σκεφτότανε. Εβαζε τον εαυτό της πίσω απο τους άλλους και στήριζε παντού, βοήθαγε όπου μπορούσε.
Ο δήμαρχος του νησιού των λεπρών -πάλι μου διαφεύγουν τα ονόματα των ηθοποιών- έπαιξε άριστα, τουλάχιστον απέδωσε ενα χαρακτήρα εμβληματικό θα ΄λεγα, με αποφασιστικότητα και σθένος.
Ο γερο ψαράς, αυτόν τον έπαιξε ο Στέλιος Μάϊνας το θυμάμαι, απίστευτη φιγούρα, βαριά χτυπημένος απο τη μοίρα και πάντα ο ηθοποιός ανάλογα την εποχή απέδωσε τέλεια σχεδόν, αυτη τη φιγούρα του φτωχού ψαρά που χωρίς να φταίξει ο ίδιος σε κάτι, του συνέβησαν τόσα μα τόσα πολλά.
Ο μικρός Δημήτρης στα πρώτα επεισόδια ήταν απλά καταπληκτικός.
Τέλος πρωταγωνιστές ήταν και το επιτελείο της παραγωγής  με την όμορφη σκηνοθεσία και άριστη φωτογραφία αλλα κι επειδή έβαλαν ζωντανούς πρωταγωνιστές σε σκηνές της σειράς. Απο επιζήσαντες της Σπιναλόγκας μέχρι την σεναριογράφο αλλα και την συγγραφέα Victoria Hisslop.
Eίδες που ενα μικρό νησάκι μπορεί να 'χει επάνω του τόσες ιστορίες ;
Δε θα πάψω να αναρωτιέμαι για κάθε νησάκι που αντικρύζω ή πατάω πάνω του,τι ιστορίες άραγε έχει να πεί.

* Η φωτογραφία του άρθρου εχει τραβηχτεί πριν 15 χρόνια στην Πάρο.
Αυτοί οι δύο βράχοι έχουν να πούν ιστορίες. εκει βυθίστηκε αργότερα, το ΣΑΜΙΝΑ ...

Ψιλά τα χέρια

Τζονάκος προς αστυνομικό της ομάδας Βρούμ-βρούμ :
" Να ρωτήσω κάτι ; καλησπέρα ... "
Αστυνομικός της ομάδας με αναμμένα μπλέ φώτα που με στραβώνουν :
" Ναι, πείτε μου ... "
Τζονάκος ( θεόστραβος ) :
" Για να καταγγείλω κάτι τύπους που πάνε μόνιμα ανάποδα και τρέχουν σε ενα δρόμο, εσάς καλώ ; "
Αστυνομικός ( κατεβάζει την κουκούλα προσώπου για το κρύο ) :
" Τι ακριβώς συμβαίνει ; πού ; "
Τζονάκος ( εκστασιασμένος που συνομιλεί με προστάτες του κοπρίτη ) :
" Να, στην τάδε οδό που εχει μονοδρομηθεί πάνε ανάποδα και τρέχουν σαν τρελοί "
Αστυνομικός ( κέρδισε την προσοχή μου με τη λέξη 'τρελοί' ) :
" Θα πάτε στο τοπικό Αστυνομικό Τμήμα και θα τους το πείτε και πείτε τους να στείλουν περιπολικό στην περιοχή "
Τζονάκος ( εκστασιασμένος επι δύο που θα δώσει εντολή σε αστυνομικούς ) :
" Α, ωραία και θα έρθουν να γράψουν κανα καλόπαιδο εκεί ; "
Αστυνομικός ( δε θα 'ναι παραπάνω απο 25 χρονώ ) :
" Ναι, κανονικά πρέπει να έρθουν να κάνουν περιπολία "
Τζονάκος ( διαισθανόμενος οτι τίποτα δε θα γίνει ) :
" Α, εντάξει ευχαριστώ καλό βράδι ... "
Αστυνομικός προς τον άλλο αστυνομικό :
" Ρε συ τίποτα ψιλά, έχεις ; "
Τζονάκος με το που ακούει ψιλά, πάει να σηκώσει τα χέρια δειλά δειλά ...
αλλα καταλαβαίνει γρήγορα οτι δεν εννοούν "ψηλά" και τα κατεβάζει ... και φεύγει ...

Γαμώτη μου, προστάτες του κοπρίτη, ε ; Σπουδαίο πράμα και με στολές και μηχανάρες. Στην επιστροφή έβαλα το ράδιο, ροκιές στη διαπασών. Ολοι θυμούνται στην περιοχή ενα αυτοκινητάκι με τέρμα τη μουσική. Προστατευμένος κοπρίτης. Μεγάλο πράμα.

Μα γιατι εχω την εντύπωση οτι αν δεν αναφέρεις βία, σέξ, τρέλα, σαματά, ίσως δεν ενδιαφερθεί κανείς ιδιαίτερα για να διορθώσει κάτι λάθος και επικίνδυνο ; Πρέπει πρώτα να υπάρξουν θύματα ;

( Το περιστατικό έγινε τον περασμένο Φεβρουάριο κι είχε και συνέχεια )

Κοτόπουλο με σάλτσα μπύρας

Μια συνταγή που δοκίμασα πρώτη φορά. Τη βρήκα σημειωμένη σε τετράδιο ποιός ξέρει απο πότε. Πέτυχε εύκολα, γευστικό, όμορφο.

4 φιλέτα κοτόπουλο
1 μπύρα μεγάλο κουτάκι. ( οτι μάρκα θες, εκει θα κολλήσουμε ; )
4 φρέσκα κρεμμυδάκια ( ψιλοκομμένα )
2 καρότα ( ψιλοκομμένα )
2-3 κλαράκια μαϊντανό ( ψιλοκομμένο, μην κόψεις κανα χέρι, το νού σου )
2 κουταλιές σούπας, ελαιόλαδο
ελάχιστο κορν φλάουρ
ελάχιστο αλάτι ( λίγο λέμε )
πιπέρι ( κανόνισε να καίει σαν κόλαση να μην τρώγεται μετά )

Ρύζι άγριο ινδιάνων του Καναδά
( Η όποιο ρύζι θες αλλα όχι να γίνει λαπάς, μα να ειναι σπυρωτό )

Πριν αρχίσεις, πλύνε τα κοτόπουλα και σκούπισε τα με χαρτί απορροφητικό.

Πάμε, παίρνεις μιά κατσαρόλα και βάζεις μέσα το λάδι, το κρεμμύδι και το καρότο και τα τσιγαρίζεις κανα 5λεπτο και μετά ρίχνεις μεσα με μίσος το κοτόπουλο.
Μόλις ροδίσει παντού, πετάς μέσα τη μπύρα ( καλή φάση ) και το μαϊντανό. Αν ο μαϊνατνός διαμαρτυρηθεί φτιάξε ενα φραππέ και μην ακούς, άστονε να βράζει μαζι με το κοτόπουλο για κανα 40-45λεπτο μέχρι να μαλακώσει καλά  το πουλί. Αν θες προσθέτεις λίγη μπύρα ακόμα να έχεις πολλή σάλτσα μετά.
Στο 45λεπτο είπαμε, βγάζεις το κοτόπουλο έξω, στην άκρη και προσθέτεις στην κατσαρόλα το ελάχιστο κορν φλάουρ, τόσο λίγο που μοιάζει με δόση πρέζας, ανακατεμένο πριν σε ενα μικρό ποτηράκι νερό. Σιγοβράζει αυτό κανα 5λεπτο να δέσει κάπως η σάλτσα.

Τι ; Το ρύζι ; Α, ναι, το βράζεις σε άλλη κατσαρόλα, και μόλις ειναι οκ το σερβίρεις περιχύνοντάς το με τη σάλτσα. Μιαμμμ ....

Την επόμενη φορά θα το κάνω με πατάτες και θα βρω τρόπο να μην αφήνει πίκρισμα η μπύρα στο τέλος της γλώσσας, στη γεύση. Πάντως ηταν πεντανόστιμο.

Χρόνος μαγειρέματος 1 ώρα κι αν εισαι σβέλτος με τα υλικά κι αυτά δε θες πολύ χρόνο να τα ετοιμάσεις.

Πενηνταδύο λέξεις μιά εικόνα

Δεν ειχα μαζί μου φωτογραφική μηχανή.
Αν είχα, η εικόνα που θα τραβούσα θα ήταν αυτή :

Ενα διαφημιστικό φυλλάδιο μουσκεμένο απο βροχή και αίμα, πάνω στα χόρτα της διαχωριστικής νησίδας. Απο τη γωνία που θα τραβούσα, θα φαινόταν και ο λεκές αίματος στην άσφαλτο, αρνούμενος να ξεπλυθεί απο τη βροχή.

Μια ρόδα αυτοκινήτου θα είχε μόλις πλησιάσει, ερχόμενη καταπάνω στον λεκέ, αγνοώντας σαδιστικά οτι θα πατούσε αίμα ανθρώπου.

Μεσημεράκι και η βροχή έπεφτε και δυνάμωνε σιγά σιγά.
Στην πολυσύχναστη οδό διπλής κυκλοφορίας με νησίδα στη μέση, άνθρωποι πήγαιναν κι έρχονταν, πεζοί ή με τροχοφόρα οχήματα. Ο ουρανός μας έκανε πλάκα. Βαρύς σαν να παράφαγε πρόσφατα, έπαιζε με την απορία μας πότε και πόσο θα στείλει στα κεφάλια μας νερό.  Κάτι βροντές έμοιαζαν με απειλητικό ρέψιμο χοντρού φαταούλα.
Η γιαγιά μαζι με τον παππού, κρατώντας ομπρέλλες δρασκέλισαν τη νησίδα.
Η ομπρέλλες έκρυβαν κάπως το οπτικό πεδίο της γυναίκας και δεν ειδε, ούτε άκουσε το δίκυκλο που ανέβαινε με φόρα το δρόμο, με ελιγμούς ανάμεσα στα αυτοκίνητα, όπως οι κούριερς ξέρουν να κάνουν. Ούτε το απεγνωσμένο κορνάρισμα του δίκυκλου κατάφερε να ακούσει η γιαγιά, ανάμεσα σε μιά βροντή και στη φασαρία του δρόμου. Ισως να ήταν και βαρήκοη, μεγάλη γυναίκα.

Ο κούριερ ξέροντας οτι το πίσω φρένο της μηχανής του ειναι ανύπαρκτο, πάτησε το μπροστινό φρένο με δύναμη και ξάπλωσε κάτω την μηχανή με τρόπο ωστε να αποφύγει να χτυπήσει την γιαγιά αλλα και να μην βρεθεί ο ίδιος κάτω απο διερχόμενες ρόδες αμαξιών. Ο δρόμος ήταν μούσκεμα και το γλίστρημα μεγάλο. Το πόδι του τον πόνεσε απο το σούρσιμο στην άσφαλτο και την ώρα της σύγκρουσης με την γιαγιά, ποιός ξέρει τι να σκέφτηκε μεσα του. Νέο παιδί, στο μεροκάματο. Του δρόμου.

Η μηχανή πήρε τα πόδια της γιαγιάς κι εκείνη βρέθηκε στην άσφαλτο με το κεφάλι, εκει που έμεινε μετα εκείνος ο λεκές.
Ο παππούς της μιλούσε προσπαθώντας να δει αν ειναι καλά, κι εκείνη μετά που  ψιλοβρήκε τις αισθήσεις της του ειπε "δεν μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου" ...

Αστυνομία, περιπολικά, ασθενοφόρο, και η ιστορία θα συνεχιστεί κάπου αλλού.
Λίγο μετά, απο τον ουρανό έπεσαν 200 νεροχύτες νερό ανα κοπρίτη... πολίτη.
Εύχομαι να ειναι όλοι καλά σύντομα, μετά την περιπέτεια τους αυτή.
Πάω στοίχημα οτι ο λεκές αίματος δεν θα είναι εκεί, σε λίγο που θα ξαναπεράσω απο το σημείο εκείνο.
Ούτε και διαβάσεις πεζών θα έχουν διαγραμμιστεί, και πάλι πολλοί θα δρασκελάνε τη νησίδα για να περάσουν απέναντι, κάτω απο το νωχελικό ψιχάλισμα πια.

* Ειναι μιά ανάρτηση με εικόνα και χωρίς εικόνα, πραγματικό περιστατικό, σήμερα το μεσημέρι.