Tα πρέπει, τα θέλω

Ξημέρωσα σε μια αμμοθίνα της παραλίας.
Ο ήλιος δεν ειχε αρχίσει ακόμα να καίει καλά κι ηταν δροσερά, στη αυγή το γλυκοχάραμα έσφαζε την νύχτα με μώβ πορτοκαλιές γραμμές σαν μαστίγιο κι ο άνεμος ο ελαφρύς σαν να 'σκαγε να συμπληρώσει το σκηνικό μαζι μ' αυτο το σούσουρο του κύματος μπροστά μου ...
Ηταν 6 το πρωί, μια ωρα που το υπόλοιπο έτος πρέπει να κοιμάμαι...
Εξι παρα κάτι κι ενα τσιγάρο μαζι μ εναν καφέ παρέα μου στο σινεμά "Η ΦΥΣΙΣ".
Ειμαι σε Διακοπές και το απολαμβάνω.

Τα 'πρέπει' μου εχουν πάει περίπατο και τη θέση τους εχουν πάρει άλλα 'πρέπει' πολυ πιο ευχάριστα.

Μουσική το κύμα, θέαμα τα χρώματα τα πορτοκαλοκόκκινα και μωβ που παλεύουν με τα γκρί της νύχτας, σε μια φιλική ήττα της νύχτας, εναν αναπόφευκτο συμβιβασμό, μια απέραντη ησυχασιά και όλα δικά μου, όλα για μενα, όλα για όσους αγαπώ. Αγαπάω, ναι αγαπάω κάποιους που με αγαπάνε κι αυτοί.
Ανάμεσα σε δύο βράχους μέσα στο πουθενά στη θάλασσα την άγρια έχει σκάσει τώρα κάποιο κίτρινο ήλιου, καυτό και δεν θέλω να το κοιτώ. Σβήνω το τσιγάρο στην άμμο, εκεί στο ίδιο σημείο που τα σβήνω ώσπου να τα μαζέψω. Σηκώνομαι αργά, πάω πιο πέρα λες και τινάζω την άμμο απο το γυμνό μου σώμα γνέφοντας πονηρά προς το κύμα οτι θα ρθω να με αγκαλιάσει. Κι αυτο καμώνεται πως δεν άκουσε μα ξέρω και ξέρει οτι ξέρω πως με άκουσε, με θέλει,το θέλω.
Ενας γλάρος παραπέρα είτε ξενύχτης ηταν, είτε ξύπνησε νωρίς.
Ολος απορία τι στο καλό κάνει αυτο το πλάσμα στην ερημιά εδω και πού ειναι κι άλλα σαν αυτο, του έστειλα την απάντηση νοερά, του είπα οτι κοιμούνται κι αυτός σαν να έλαβε τη σκέψη μου πήδηξε με ενα φτερούγισμα του πιο πέρα. Γλαρίσια δεν μιλάω μα ελπίζω να καταλαβαίνουν ανθρωπίσια γλώσσα τα άλλα πλάσματα.
Εχω την αίσθηση οτι πολλές φορές που νιώθουμε μόνοι χωρίς κάποιους να συμπαραστέκονται στα δύσκολα, περιτριγυρισμένοι απο απειλητικούς και κατα συνθήκη φίλους μέχρι να βρούν ευκαιρία να χτυπήσουν ύπουλα, μόνο κάποια άλλα πλάσματα μπορούν να μας καταλάβουν.
Αρκεί να απευθυνθούμε σε αυτά.
Τα 'θέλω' μας και τα 'πρέπει' μας σε ισορροπία που εμείς καθορίζουμε και οι επιλογές μας έταξαν, δεν θα μας αφήσουν ποτέ σε ησυχία. Πρέπει να ζήσουμε με αυτο, να ισορροπούμε αυτα τα δύο, να προσπαθούμε να ταιριάζουν όσο γίνεται.
Ετσι δεν ταίριαξε ο γιαλός με το κύμα ; Μια το ενα, μια το άλλο, σπρώχνουν, και το κύμα νικάει ελαφρά, όπως τα χρώματα της μέρας νικάνε αυτα της νύχτας σε σταθερά χρονικά διαστήματα για να υπάρχει αυτη η ισορροπία, μια τραμπάλα σαν αυτη που έχουμε κι εμείς μεσα μας με τα θέλω μας και τα πρέπει μας.

Αφιερωμένο.