Ανήμερα θεριά

Σήμερα άκουσα λιγο ραδιόφωνο. Μουσική με ειδησούλες απο αυτές που μας θυμίζουν πόσο η ζωή ειναι όμορφη. Χθες δεν ειχα ακούσει ραδιόφωνο και φυσικά δεν βλέπω τηλεόραση.
Ειχα κι εναν αγώνα τέννις το βραδάκι οπότε μόλις γύρισα πλύθηκα και την έπεσα στο μαξιλάρι με γδούπο, τόσο που ο φρονιμίτης πόνεσε.

Η αρμονία που δίνει η μουσική συγκρίνεται μόνο με τον έρωτα, εκείνο τον πρώτο έρωτα, στις αρχές του, ή με τη μοναξιά της απέραντης θάλασσας.
Η ειδησεογραφία ποτέ δεν θα αλλάξει στην Ελλάδα σημαντικά. Τα ίδια και τα ίδια αν πάρεις τα τελευταία 2 χρόνια με δύο εξαιρέσεις, τις φωτιές του 2007 και τις φασαρίες του Δεκέμβρη 2008 που έφεραν την ποινικοποίηση αυτού που οι ίδιοι οι κυβερνώντες χρησιμοποιούν για να την γλυτώνουν : της κουκούλας.
Κάθε μερα τα ίδια και τα ίδια : Τόσα τα θύματα της γρίππης, ο τάδε κατήγγειλε τον άλλο για εχθρό της πατρίδας, ο τάδε πέθανε και πωπω τι φοβερός που ηταν, φραστικές επιθέσεις κυβέρνησης και αντιπολίτευσης , φορομπηχτικές πολιτικές, εισπραχτικές ρυθμίσεις σε βάρος μας, ποτέ ελαφρύνσεις μεσω αναδιανομής, το έλλειμμα χειροτερεύει, οι Τούρκοι μας τσιγκλάνε, οι Μασεντόνες το χαβά τους εχουν ανάγει σε τέχνη σχεδόν, την παραχάραξη της ιστορίας όσο και εμείς εχουμε ανάγει σε τέχνη την παραβατικότητα κι απο αύριο οι τσακωμοί με αντιπαθητικούς αντικαπνιστές.
Ανήμερα θεριά οι ειδήσεις, ενα κεφάλι κόβεις και δύο φυτρώνουν.
Τίποτα δεν προχωράει με ρυθμό, αλλα θα διαλέξω εναν ρυθμό που με εκφράζει, με κάνει να νιώθω καλά, αυτον της μουσικής.
Λίγη μουσική καθημερινά, ειναι ότι χρειάζομαι για να εχω φρέσκο το περιεχόμενο αυτού που αποκαλείται εγκέφαλος και να μην φρικάρω απο τον βομβαρδισμό των τελάληδων με άσχημα νεα. Οχι δεν κρύβομαι, τα βλέπω, τα μαθαίνω, τα υπολογίζω, υπάρχουν, δεν κάνω πως δεν υπάρχουν. Απλά πρέπει να εχω τον εαυτό μου. Για να τον έχω πρέπει να τον φροντίσω.
Τα μπουζούκια ποτέ δεν ηταν κατι που με ξετρέλλαινε, αντίθετα ενα ρεμπετάδικο ειναι εντάξει και μπορώ απλά να ακούω τη μουσική και να σιγοτραγουδώ, η να χαζεύω εναν της παρέας που χορεύει και μεσα μου να χορεύω κι εγω. Λένε οτι το ζεϊμπέκικο το χορεύω καλά.
Λίγοι το εχουν δει ωστόσο. Προτιμώ τον εσωτερικό χορό, τον ρυθμό, αυτον που δέχεται ως σχεδόν ερωτικό χάδι η αίσθησή μου. Αυτο που δεν μπορεί κανεις να μου φορολογήσει, να υπεξαιρέσει, να 'λαδώσει' γιατι μουσική ειναι για μενα ακόμα και το αεράκι και το κύμα.
Τ' ανήμερα θεριά πασχίζουνε να μας κάνουν να πάψουμε να είμαστε άνθρωποι, μα εμείς θα προχωρήσουμε με την μουσική και την αγάπη, με την ανθρωπιά και το χαμόγελο.