Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

Ο γεράκος

Κατέβηκε αργά απο το τρόλλεϊ με τη βοήθεια ενός νεαρού και με τη μαγκούρα του να τον στηρίζει. Γύρω η πόλη βούϊζε.
Μόλις είχε πιά κατέβει, το τρόλλεϊ απομακρύνθηκε με ενα σύριγμα κάπως ράθυμο.
Κοίταξε γύρω του για να αποφασίσει προς τα πού θα πάει.
Δυό φοιτήτριες με βιβλία στα χέρια περπατούσαν απέναντι, διασταυρώθηκαν με μιά γυναίκα στα 40 της που φορούσε μαύρα. Πιο πίσω ακολουθούσε ενας 28ρης μαλλιάς με μούσι.
Γύρισε το κεφάλι του δεξιά. Ειδε κόσμο να πάει, κόσμο να έρχεται.
Εβδομήντα δύο χρόνια ζωής. Ολάκερος αιώνας σχεδόν και πέρασε. Πού πήγε ;
Ηταν παιδί οταν ενα βράδι άκουσε κροτάλισμα. Σφαίρες έπεσαν πιο πέρα. Περίμενε λίγο και πήγε να δεί κρυφά. Είδε τον γείτονά του, συνομήλικο, πεσμένο νεκρό στο χώμα. Ειχε προσπαθήσει να κλέψει μία ρόδα απο κάτι Γερμανούς.
Θα γύριζε στο σπίτι του μετά απο τον γιατρό. Το σπίτι του ηταν κοντά, μα οι αποστάσεις για εναν ηλικιωμένο δεν ειναι εύκολη υπόθεση. Δυό, τρείς φορές τη βδομάδα έβγαινε μια βόλτα με το τρόλλεϊ. Tωρα το έχει αραιώσει κιόλας, δεν αντέχει το ίδιο.
Ομως προσέχει τον εαυτό του. Πάντα καλοντυμένος με καθαρά ρούχα και παπούτσια, βαδίζει αργά και προσεκτικά, ανάμεσα στο πλήθος.
Δεν θυμόταν τόσο πολυπληθή την Αθήνα. Στα χρόνια που έλειψε στην Γαλλία συνέβησαν αλλαγές. Εξι χρόνια έλειψε για να δουλέψει σε ενα εμπορικό στην Μασσαλία και μετά γύρισε.
Μόνος. Η γυναίκα του έφυγε ξαφνικά ενα πρωί απο μιά ασθένεια που δεν την ήξερε κανείς τότε παρα μόνο οι γιατροί και η καρδιά της δεν άντεξε.
Πάνε σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια που την έχασε και δεν το δέχτηκε ποτέ οτι εκείνη εχει φύγει.
Κάθε φορά που βγαίνει βόλτα, οταν σταθεί σε ενα παγκάκι να ξεκουραστεί, βγάζει απο την τσέπη του μια φωτογραφία της κι ενα λευκό λουλουδάκι, φρεσκοκομμένο.
Τα κρατάει κι ατενίζει γύρω, απόμαχος ζωής, να περνούν απο μπροστά του περαστικοί σαν να ταν κι εκείνος ενα ακόμα άγαλμα στην πλατεία, ακίνητο, με μόνιμη έκφραση. Σαν να ξέρουν οτι ο γεράκος ειναι σίγουρο πως πρέπει να υπάρχει αλλα δεν μπορεί να τους προσφέρει τίποτα. Εχουν να πάνε στις δουλειές τους...
Εκείνος αποζητά μιά κουβέντα, ενα χαμόγελο, μιά ευχάριστη συντροφιά, μα δεν έμαθε να ειναι ζητιάνος, αυτο ποτέ δεν το 'κανε. Αυτο που μπορεί τωρα πιά να κάνει, το κάνει, υπάρχει, υπάρχει επειδή πρέπει να υπάρχει, τον θέλουμε, ειναι ο παππούς του παραμυθιού μας. Το παραμύθι της ζωής μας, αυτο που εχει απ όλα μέσα.
Σήμερα το παγκάκι ηταν ζεστό, κάποιος καθόταν εκει λίγο πριν. Κάθησε και χάζευε κάτι περιστέρια να τσιμπολογάνε ψίχουλα χάμω. Και τρόμαζαν λίγο οταν περνούσε πεζός κοντά τους. Ο γεράκος έβλεπε τα πόδια των πεζών μόνο, καθώς ειχε εστιάσει στα περιστέρια.
Εγειρε αργά πίσω, βάζοντας το χέρι στην τσέπη. Εβγαλε την φωτογραφία και το άσπρο λουλουδάκι μαζί.
Σκέφτηκε, μια μέρα μπορεί να τον βρεί ξαφνικά το μοιραίο ανάμεσα στο πλήθος, εκει στο παγκάκι με τη φωτογραφία στο χέρι. Χαμογέλασε ... σκέφτηκε οτι τότε θα έχει την κουβέντα που τόσο ήθελε απο όλους αυτούς τους άγνωστους. Θα λένε διάφορα, μα κυρίως μιά φράση θα πούν όλοι :
"Ποιά ειναι αυτη στη φωτογραφία ; Θα την αγαπούσε, για να χει και λουλούδι ! "

44 σχόλια:

  1. Παντα τις κουβέντες τις λέμε οταν ειναι πια πολυ αργά και δεν έχουνε νοημα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αισθάνθηκα μ' αυτή σου την ανάρτηση ότι χρωστάμε πολλά σ' αυτούς τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας
    και όταν θα σκεφτούμε να τους τα προσφέρουμε τότε θα είναι αργά...

    Οι γονείς μου μένουν σε διαμέρισμα ακριβώς πάνω από εμένα, και περνά μέρα που μπορεί να μην ανέβω να τους δω!

    Δεν θα το ξανακάνω. Θα ανεβαίνω έστω και 5 λεπτά να τους δίνω την ευκαιρία να μου λένε τις κουβέντες τους, όσο ανιαρές κι αν μου φαίνονται καμιά φορά...

    Τζονάκο, αν αυτό το γεράκο τον συναντάς στο διάβα σου, είμαι σίγουρη ότι θα του λες μια καλημέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σωστά, princess ... και τότε αισθανόμαστε κενο, λύπη, λάθος, ολιγωρία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν ειναι μόνο η μοναξιά των ηλικιωμένων ανθρώπων αλλα και μια ζωή πίσω τους με τόσα ξεχασμένα πράγματα, πρόσωπα, καταστάσεις, ανθρώπους.
    Εκείνοι νοιάζονται γι αυτά κι ο κόσμος προχωράει και τους αφήνει πίσω ... ώσπου να νοιαστεί γι αυτούς για μια στιγμή, την τελευταία τους.
    @marianaonice.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Οι μνήμες και τα ανεκπλήρωτα όνειρα βαραίνουν περισσότερο κι από τα χρόνια τις πλάτες μας καθώς περνούν τα χρόνια και γίνονται αβάστακτες στα γηρατιά.
    Τις μνήμες τους θέλουν να μοιραστούν μαζί μας για να να τις κρατήσουν ζωντανές στην καρδιά τους, μα τους προσπερνάμε βιαστικά κουβαλώντας τις δικές μας μνήμες, τα δικά μας ανεκπλήρωτα όνειρα στα σκοτάδια της μοναξιάς μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το σχόλιο του princess ειναι το κερασακι στην τουρτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πολύ ρεαλιστικό το κείμενο.. Γεμάτο συναισθήματα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλημερα, πολυ συγκινητικη αναρτηση!

    Την εχω κανει και γω τη μλκ να αποφευγω τις επαφες με μεγαλους ανθρωπους, και το εχω μετανιωσει κατοπιν εορτης βεβαια.
    Προσπαθω απο τοτε να κραταω επαφες οσο μπορω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κάποιες φορές θεωρούμε πράγματα , καταστάσεις και ανθρώπους... ΔΕΔΟΜΕΝΑ/ΕΣ/ΟΥΣ
    Όταν φτάνει όμως η στιγμή που το δεδομένο μας φεύγει μέσα από τα χέρια χωρίς εμείς να έχουμε εκμεταλευτεί σωστά το καιρό που είχαμε την ευκαιρία να πούμε και να κάνουμε... τότε πονάμε!Τότε μετανιώνουμε για τη συμπεριφορά μας και είναι πολύ αργά για να επανορθώσουμε. Ο χρόνος ευτυχώς δε γυρίζει πίσω.
    Αν και θα ήθελα να γύριζε για να έσβηνα ή ακόμη και να πρόσθετα από κατι τη φορά στη ζωή μου, λέω ευτυχώς γιατι αυτό με βοήθησε να βρω τα λάθη μου και να προσπαθήσω να μην τα επαναλάβω...
    Μου λείπει πολύ και μένα κάποιος γεράκος που δε πρόλαβα να του πω αυτά που ήθελα ούτε να του δείξω κάποια άλλα γιατί πίστευα πως θα γύριζε...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανθρωποι μοναχοι...
    Ειχες δει εκεινη τη διαφημιση με τη γιαγιουλα που ηταν γιορτες και ειχε στολιστει, προσδοκωντας πως θα παει καποιο απο τα παιδια η τα εγγονια της να τη δει και περιμενε, περιμενε, πηγαινε στο παραθυρο και κοιταζε με λαχταρα εξω...αλλα κανεις δεν ηρθε...
    Πως μπορουν καποιοι ανθρωποι και ξεχνουν αυτους που τους εδωσαν ζωη;
    Κι ακομα, ποσους και ποσους ηλικωμενους, αλλα και νεοτερους, αφηνουμε καθε μερα να βουλιαζουν στη μοναξια τους, επειδη ειμαστε χαμενοι στο τρεξιμο μας;
    Υπεροχο κειμενο Τζονακο! Αν συναντησεις το γερακο, πες του μια καλημερα απο μια Πεταλουδα, που εχασε τους δικους της παππουδες και γιαγιαδες νωρις και θα εδινε τα παντα να τους ειχε ακομα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. καλημερα τζονακο..πολυ σωστος..
    ετσι παει..ο χρονος ειναι το μονο που προχωραει αφήνοντας πισω του τα πατνα..
    οφειλουμε τα παντα στους ηλικιωμενους μας..

    το θεμα ειναι να τα προσφερουμε οσο νωριτερα γινεται..

    φταιει κ κρατος σε αυτο..εχουμε καταντησει ζομπι που μονο τρεχουν κ ζομπι που δεν εχουν χρονο κ χρημα για να προσφερουν στους γονεις τους οτι τους προσεφεραν αυτοι οταν ηταν παιδια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ωραίο φρέσκο λουλουδάκι αυτό το post ... μοσχοβολάει :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Τα κατάφερες και με συγκίνησες Τζονάκο!!Μου θύμισες ένα παπού που ρχόταν καθημερινά επί 5χρόνια κάθε πρωί για καφέ στο μαγαζί και του'λεγα δυό κουβέντες και τι χαρά που'κανε όταν μ'εβλεπε γιατί του μιλούσα.Το τελευταίο 6μηνο τον έχασα έμαθα οτι μπήκε στο γηροκομείο δεν είχε κανένα και αυτοεξυπηρετούνταν μόνος.Ομως βάρυνε και δεν μπορούσε πια.Ολο λέω να πάω να τον δω και όλο στα λόγια μένω τώρα πρέπει με αυτό και λόγο εορτών οπωσδήποτε.
    Καλό απόγευμα!!βράδυ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πολλές φορές τους βλέπω στο δρόμο και νόμιζω ότι τους έχουμε κάνει να νομίζουν ότι ζουν σε έναν διαφορετικό κόσμο. Κι όμως, πολλοί από αυτούς δεν το βάζουν κάτω, συνεχίζοντας να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή!

    Χρειάζονται κι αυτοί όμως στήριξη από μας. Κι εγώ απέφευγα τις επαφές με πολύ μεγαλύτερους ηλικιακά ανθρώπους και το ξανασκέφτομαι καθώς βλέπω συγγενείς να είναι κοντά στο να μπουν σε αυτές τις ηλικίες.

    Τα όνειρά μου θα με στείλουν στο εξωτερικό μάλλον... Όμως και πάλι θα προσπαθήσω να κρατήσω επαφή με αυτούς, όσο το δυνατόν περισσότερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Τζονάκο και εγώ την διαφήμιση που αναφέρει η butterfly είχα στο μυαλό μου όταν το διάβασα. Δστυχώς οι ηλικιωμένοι εκτός από όλα τα άλλα προβλήματα έχουν να αντιμετωπίσουν και την μοναξιά. Και αυτό είναι το δυσκολότερο. Πρέπει να περνάμε κάπου κάπου, ίσως να τους χαμογελάμε στο δρόμο, να ακουμε καμιά κουβέντα στο αστικό ή στο μετρό...

    Την πρώτη φορά που πήγα στις Βρυξέλλες πήρα το μετρό για να πάω στο σπίτι των φίλων που θα με φιλοξενούσαν. Απέναντι μου καθόταν 2 μεγέλς σε ηλικία κυρίες που ήταν καλοντυμένες, βαμένες κτλ κρατώντας ένα μπαστούνι η καθεμία. Οταν σηκώθηκε η μία για να κατέβει από το τρένο κοντεψε να πέσει, σηκώθηκα και την στήριξα. Με ευχαρίστησε και έφυγε. Η φίλη της άρχισε να μου μιλάει Γαλλικά φυσικά στα οποία εγώ δεν ξέρω λέξη. Μέχρι την επόμενη στάση μου μιλούσε ασταμάτητα, χωρίς να με ρωτ΄σηει κάτι και χωρίς να την διακόψω. Φεύγοντας με χαιρετησε και εγώ απλά χαμογέλασα. Ηθελε κάτι να πει η κακομοίρα και βρέθηκε σε μένα που ξέρω λιγότερα γαλλικά από ότι ο Σαρκοζύ ελληνικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Η μανούλα έφυγε στα 84 της,στις 23/1/2009.
    Ο σύζυγος με έλεγε "γραφική" γιατί κάθε βράδυ,περνούσα από το σπίτι προκειμένου να πούμε δυο -τρεις κουβέντες ,να τη τρίψω,να μου φτιάξει τηγανοκουλούρα,(όπως τότε που ήμουν παιδάκι),να μιλήσουμε για το μπαμπά...γιατί όπως έλεγε η ίδια"όταν μνημονεύεις αυτούς που φύγαν,όταν τους έχεις στη ψυχή σου,ΔΕΝ πεθαίνουν ΠΟΤΕ".
    Είμαι σίγουρη πως έφυγε ευτυχής!
    Και τα έξη εγγόνια της(μια εβδομάδα κράτησε η ...αρρώστια της ,το φευγιό της),ούτε στη δουλειά ,ούτε στο σχολείο (τα μικρά )δεν πήγαν.
    Είμασταν ΟΛΟΙ εκεί.Μας τα 'πε ΟΛΑ, από αστεία,έως μνήμες ΕΑΜ.Μοίρασε και τα προικιά με σημειωματάκια μέσα γεμάτα ευχές για τα εγγόνια,κοιμήθηκε και....έφυγε.
    Οι ηλικιωμένοι,οι μεγάλοι άνθρωποι,θέλουν να μιλούν,να ανασκαλεύουν τις αναμνήσεις τους καλές και κακές.Πάντα μένει λίγος χρόνος για αυτούς που α μη τι άλλο κάτι μας έδωσαν.
    Μια καλή κουβέντα ,λίγη προσοχή και ένα χάδι,τους φτιάχνει τη μέρα και τη ζωή .Ας το κάνουμε ΔΕΝ κοστίζει τίποτα.
    Τζονάκο,μπράβο σου !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ό,τι και να λέμε, ό,τι και να κάνουμε, η αλήθεια είναι ότι μόνοι μας ερχόμαστε και μόνοι μας φεύγουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Αχ!Με συγκινησες πάλι...

    Είναι απίστευτο να συνειδητοποιείς ότι μετά από κάποια χρόνια εσύ ο δυνατός και τόσο ενεργητικός άνθρωπος θα γίνεις ακριβώς έτσι...

    Και όταν το συνειδητοποιείς καλό είναι να τους δίνεις λίγο από αυτό που θα ήθελες για σένα...

    ΠΡΟΣΟΧΉ και ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ...

    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. πρεπει να μιλησω σε αυτους που θελω να πω κατι.
    αυτο καταλαβα και η καθημερινοτητα με εχει αποξενωσει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ο Μοναχικός λύκος με πρόλαβε. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Έτσι είναι η πραγματικότητα Τζονάκο. Το καλοκαίρι τους παρατάνε σε νοσοκομεία για να πάνε διακοπές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. TI ΩΡΑΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ;ΠΟΛΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ.ΜΟΥ ΘΥΜΗΣΕΣ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ.ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ.Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΝΙΩΘΕΙΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ.ΠΟΣΟΙ ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ ΓΕΡΟΙ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ ΘΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΕΡΑΜΕ ΚΑΤΙ.ΕΣΤΩ ΜΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ.ΤΟΤΕ ΟΜΩΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΟΥΜΕ.ΑΣ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΜΕ.ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. ΥΠΕΡΟΧΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ!ΤΖΟΝΑΚΟ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ ΝΑ ΜΑΣ ΤΑΡΑΚΟΥΝΗΣΕΙΣ ΟΛΟΥΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Χαίρομαι πολυ που διαβάστηκε αυτη η ιστορία και σχολιάστηκε απο εξαίρετους @φίλους του μπλογκ παλιούς και νέους.
    Πάντα νομίζω πως τα έχουμε πει όλα, αλλα πάντα υπάρχει κάτι ακόμα ή άλλος ενας τρόπος να πείς οσα βγαίνουν απο μέσα σου.
    Στη θέση του γεράκου θα φτάσουμε -πρώτα ο θεός που λένε- όλοι μας λιγο η πολύ.
    Λίγοι θα εχουν την τύχη της μαμάς της kaithpan όπως περιέγραψε πιο πάνω.
    Ελπίζω όμως να έχουμε την τύχη να μας σκέφτονται, να ξέρουν οτι θέλουμε μιά κουβέντα, όπως η γαλλίδα κυρία του NdN και ο γερούλης της zoyzoy.
    Νομίζω οτι αυτο το λίγο, μια κουβέντα, το βλέμμα, η παρουσία, το χαμόγελο ειναι πολύ σημαντικά και δεν μας κοστίζει τίποτα να τα προσφέρουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Με κάνεις και κλαίω Τζονάκο μου, κι έχω αφήσει ανθρώπους πίσω...
    Τεσπα, νά ΄σαι καλά, σε φιλώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. monahikoslikos > ετσι ακριβώς, μνήμες και ανεκλπήρωτα όνειρα που βαραίνουν, απολογισμός ζωής, τι πετύχαμε, τι όχι και γιατι.

    Λιολιόπουλος > ζεις στην επαρχία, κι εκει οι γεράκοι το ίδιο ειναι μόνο ζουν σε πιο ήσυχα μέρη. Κι εκει όμως μοναξιά.

    ΓιώργοΤ. > καλημερα χαίρομαι που το διάβασες και σε έκανε να νιώσεις πράγματα το κείμενο μου.

    Αντώνη > Δεν ειναι δύσκολο να πούμε δυο παραπάνω κουβέντες σε εναν ηλικιωμένο. Οχι προσποιητές, αληθινές, αν δεις το βλέμμα τους, προσμένουν μια αληθινή "καλημερα" ... Δυο-τρία λεπτά μας, αρκούν να τους κάνουν να ζήσουν καλύτερα.

    Butterfly > την θυμάμαι την διαφήμιση. Ο γεράκος μου θα πάρει και την δική σου καλημέρα.
    Πάντα έρχεσαι εδω με καλή διάθεση, σ ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. laplace > πρέπει οσο μπορούμε περισσότερα να προσφέρουμε. Λίγη παρέα δεν κοστίζει τίποτε.
    Κρίμα οι απόμαχοι της ζωής να μην νιώθουν οτι ειναι κομμάτι του κόσμου και σωστά, πρέπει και το κράτος να νοιαστεί αληθινά.

    grsail > συχνά βλέπω γέροντες και γερόντισσες με ενα λουλουδάκι στο χέρι ...

    zoyzoy > ειμαι σίγουρος οτι ο γεράκος σου ξέρει οτι τον σκέφτεσαι. Σε ψάχνει, χαμογελάει, ξέρει.

    de_sou_lew > οτι καλύτερο, ενας ενεργός ηλικιωμένος που προσπαθεί και δεν παραιτείται παρα μόνο οταν δεν θα αντέχει πια.
    Κράτα επαφή όσο μπορείς με τους μεγαλύτερους. Ειναι για όλους καλό.

    swell > είναι αλήθεια αυτό, μα όσο ζούμε δεν θέλουμε να είμαστε μόνοι κι έρημοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. μόνος δε γεννιέσαι, γίνεσαι

    ΑΡΑ???

    ...

    ΚΑΠΗ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Από μικρό παιδί ένιωθα μια αγάπη και αδυανμία στους ηλικιωμένους ανθρώπους.
    Ειδικά σε εκείνους που πορεύονται με τόση αξιοπρέπεια και γνώση στη ζωή.
    Δεν κουβαλάνε το βάρος των γηρατειών, αλλά το βάρος της ζωής και των καταστάσεων.
    Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι είναι το στολίδι της κοινωνίας. Το άστρο στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο της ζωής.
    Οπου τους βρείτε εύκαιρους, πλησιάστε τους.
    είναι ανείπωτη η εμπειρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Σπουδαίο!
    Όχι προσποιητές κουβέντες!
    Λίγες αλλά αληθινές!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Προσπερνάμε χωρίς να δίνουμε σημασία..
    Είτε γιατί δεν έχουμε τον χρόνο, ή γιατί δεν ξέρουμε τι να πούμε, είτε πάλι γιατί απλά αδιαφορούμε..

    Δυστυχώς..:-(

    *Την καλησπέρα μου :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Εχω μετανιώσει πολλές φορές για πράξεις παρόμοιες που δεν έχω κάνει.Δεν πρέπει ν'αναβάλουμε γιατί πολλές φορές μένει μόνο η σκέψη και πονάμε γιατί δεν προλάβαμε να το κάνουμε πράξη!!Ας μη μένουμε στα λόγια λοιπόν!!
    Καλό Βράδυ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Ξέρεις φαντάζομαι πως εκεί έξω αυτούς τους απόστρατους της ζωής τους βιάζουν ψυχή και σώμα, τους ληστεύουν, τους δέρνουν....τα τέρατα!
    Δεν φτάνει η μοναξιά τους, η φτώχεια τους, οι κόποι μιας ζωής, τα πόδια που σέρνουν τα βήματα τους μα μαστιγώνουμε και τα τελευταία τους όνειρα με όλους τους τρόπους όλοι εμείς.

    Καλή ΑΝΆΣΤΑΣΗ πραγματική εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Ο παππούλης πως αισθάνεται τον παππούλη, τι συγκινητικό. Ελπίζω να είσαι όμορφος παππούλης... Όχι ξεδοντιάρης με ζάρες και με μπαστουνάκι. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. O "γεράκος" ειναι ενας απο μάς.
    Ειναι ο διπλανός μας, ο θείος μας, ο παππούς μας, ο συγγενής, ο γείτονας.
    Εζησε μιά ζωή για να καταφέρει να φτάσει στα γεράματα πλήρης σοφίας και εμπειρίας που σύντομα μάλλον θα χαθεί μαζί του, αν δε προλάβει να την μεταδώσει σε άλλους, στις επερχόμενες γενιές.
    Αυτο που μπορούμε να κάνουμε ειναι να του προσφέρουμε την ευγένειά μας, μια κουβέντα.
    Το βάρος της ζωής που κουβαλάνε ειναι μεγάλο.
    Αν προσθέσεις και το γερασμένο σώμα τότε μπορείς να φανταστείς πόσο διαφορετικά πρέπει να νιώθει ενας ηλικιωμένος απο εναν με τα μισά του χρόνια.
    Ο γεράκος της ιστορίας μας θα μεταδώσει εστψ και ενα σημαντικό μύνημα σε αυτούς που θα τον δουν να στέκει με το λουλουδάκι στο χέρι ή ακόμα και σε αυτούς που θα τον βρούν άπνοο μια μερα.
    Το μύνημα ειναι ανθρωπιά, αγάπη, συντροφιά, μνήμη, ζωή.

    Να μην ξεχνάμε να είμαστε άνθρωποι, οσα λάθη και αν κάνουμε, να μην ξεχνάμε όσους αγαπάμε και μας αγαπούν και πάντα να έχουμε θετική διάθεση, ενα καλό λόγο και χαμόγελο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Ειναι μία απο τις αναρτήσεις που για δικούς μου λόγους δεν ηθελα ή δεν μπόρεσα να απαντήσω σε όλα τα σχόλια. Ζητώ κατανόηση γι αυτό.
    Αισθάνομαι καλά όμως που το κείμενο διαβάστηκε και έκανα αρκετούς να σκεφτούν και κάτι παραπάνω, κάποιον παραπάνω που ζεί γύρω μας.

    Ευχαριστώ όλους για την ανάγνωση και τα σχόλια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. α ...στο καλο...μου εφερες δακρυα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. cook κι εγω δάκρυσα που ειδα το σχόλιό σου.
    Θα το μάθει ο γεράκος οτι τον σκεφτόμαστε.
    Και θα χαμογελάσει τρίβοντας απαλά στα δάχτυλά του το λουλουδάκι....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Υπέροχη ανάρτηση!!!Γύρισα απο ιατρικό κέντρο..το μεσημέρι διάβασα την ανάρτηση αυτή αλλα δεν είχα χρόνο να γράψω..Καλύτερα έτσι, γιατί στο ιατρικό κέντρο είδα εναν νεαρό να συνοδεύει τον πατέρα του για εξετάσεις και είχε δυσκολία στην κίνηση λόγω ηλικίας και σκέφτηκα τον γεράκο της ανάρτησης αυτής..Μπορεί το δέρμα να αλλάζει, οι δυνάμεις να μειώνονται όμως τα μάτια κάθε ηλικιωμένου και γενικά κάθε ανθρώπου ανεξάρτητα με ηλικία μένουν ίδια όταν σε κοιτάζουν με αγάπη.Καλησπέρες!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

-πες οτι θες αλλα να σέβεσαι τους άλλους συνομιλητές-
Δεν συνηθίζω να απαντάω σε μη μπλόγκερς κρυμμένους πίσω απο σκέτο λογαριασμό google. Θα τα σβήνω.
Α, και είμαι υπευθυνος ΜΟΝΟ για οσα λεω... δεν ειμαι υπευθυνος για οσα καταλαβαινεις.
ΤΖΟΝ παπαρολόγος.

Tweet

Related Posts with Thumbnails

Do not clopy

Page copy protected against web site content infringement by Copyscape