Ο γεράκος

Κατέβηκε αργά απο το τρόλλεϊ με τη βοήθεια ενός νεαρού και με τη μαγκούρα του να τον στηρίζει. Γύρω η πόλη βούϊζε.
Μόλις είχε πιά κατέβει, το τρόλλεϊ απομακρύνθηκε με ενα σύριγμα κάπως ράθυμο.
Κοίταξε γύρω του για να αποφασίσει προς τα πού θα πάει.
Δυό φοιτήτριες με βιβλία στα χέρια περπατούσαν απέναντι, διασταυρώθηκαν με μιά γυναίκα στα 40 της που φορούσε μαύρα. Πιο πίσω ακολουθούσε ενας 28ρης μαλλιάς με μούσι.
Γύρισε το κεφάλι του δεξιά. Ειδε κόσμο να πάει, κόσμο να έρχεται.
Εβδομήντα δύο χρόνια ζωής. Ολάκερος αιώνας σχεδόν και πέρασε. Πού πήγε ;
Ηταν παιδί οταν ενα βράδι άκουσε κροτάλισμα. Σφαίρες έπεσαν πιο πέρα. Περίμενε λίγο και πήγε να δεί κρυφά. Είδε τον γείτονά του, συνομήλικο, πεσμένο νεκρό στο χώμα. Ειχε προσπαθήσει να κλέψει μία ρόδα απο κάτι Γερμανούς.
Θα γύριζε στο σπίτι του μετά απο τον γιατρό. Το σπίτι του ηταν κοντά, μα οι αποστάσεις για εναν ηλικιωμένο δεν ειναι εύκολη υπόθεση. Δυό, τρείς φορές τη βδομάδα έβγαινε μια βόλτα με το τρόλλεϊ. Tωρα το έχει αραιώσει κιόλας, δεν αντέχει το ίδιο.
Ομως προσέχει τον εαυτό του. Πάντα καλοντυμένος με καθαρά ρούχα και παπούτσια, βαδίζει αργά και προσεκτικά, ανάμεσα στο πλήθος.
Δεν θυμόταν τόσο πολυπληθή την Αθήνα. Στα χρόνια που έλειψε στην Γαλλία συνέβησαν αλλαγές. Εξι χρόνια έλειψε για να δουλέψει σε ενα εμπορικό στην Μασσαλία και μετά γύρισε.
Μόνος. Η γυναίκα του έφυγε ξαφνικά ενα πρωί απο μιά ασθένεια που δεν την ήξερε κανείς τότε παρα μόνο οι γιατροί και η καρδιά της δεν άντεξε.
Πάνε σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια που την έχασε και δεν το δέχτηκε ποτέ οτι εκείνη εχει φύγει.
Κάθε φορά που βγαίνει βόλτα, οταν σταθεί σε ενα παγκάκι να ξεκουραστεί, βγάζει απο την τσέπη του μια φωτογραφία της κι ενα λευκό λουλουδάκι, φρεσκοκομμένο.
Τα κρατάει κι ατενίζει γύρω, απόμαχος ζωής, να περνούν απο μπροστά του περαστικοί σαν να ταν κι εκείνος ενα ακόμα άγαλμα στην πλατεία, ακίνητο, με μόνιμη έκφραση. Σαν να ξέρουν οτι ο γεράκος ειναι σίγουρο πως πρέπει να υπάρχει αλλα δεν μπορεί να τους προσφέρει τίποτα. Εχουν να πάνε στις δουλειές τους...
Εκείνος αποζητά μιά κουβέντα, ενα χαμόγελο, μιά ευχάριστη συντροφιά, μα δεν έμαθε να ειναι ζητιάνος, αυτο ποτέ δεν το 'κανε. Αυτο που μπορεί τωρα πιά να κάνει, το κάνει, υπάρχει, υπάρχει επειδή πρέπει να υπάρχει, τον θέλουμε, ειναι ο παππούς του παραμυθιού μας. Το παραμύθι της ζωής μας, αυτο που εχει απ όλα μέσα.
Σήμερα το παγκάκι ηταν ζεστό, κάποιος καθόταν εκει λίγο πριν. Κάθησε και χάζευε κάτι περιστέρια να τσιμπολογάνε ψίχουλα χάμω. Και τρόμαζαν λίγο οταν περνούσε πεζός κοντά τους. Ο γεράκος έβλεπε τα πόδια των πεζών μόνο, καθώς ειχε εστιάσει στα περιστέρια.
Εγειρε αργά πίσω, βάζοντας το χέρι στην τσέπη. Εβγαλε την φωτογραφία και το άσπρο λουλουδάκι μαζί.
Σκέφτηκε, μια μέρα μπορεί να τον βρεί ξαφνικά το μοιραίο ανάμεσα στο πλήθος, εκει στο παγκάκι με τη φωτογραφία στο χέρι. Χαμογέλασε ... σκέφτηκε οτι τότε θα έχει την κουβέντα που τόσο ήθελε απο όλους αυτούς τους άγνωστους. Θα λένε διάφορα, μα κυρίως μιά φράση θα πούν όλοι :
"Ποιά ειναι αυτη στη φωτογραφία ; Θα την αγαπούσε, για να χει και λουλούδι ! "