Δεν είσαι εδω

Μεσα απο το αυτοκίνητο βράδι με βροχή, μπορείς με ασφάλεια να χαζεύεις τις σταγόνες πάνω στο τζάμι. Μια μουσικούλα σε συντροφεύει σπάζοντας τη μοναξιά ευχάριστα και συ βυθισμένος σε σκέψεις που γεμίζουν τον χώρο μικρές φευγαλέες λάμψεις.
Δεν υπάρχουν, όμως εσυ τις βλέπεις, για την ακρίβεια τις νιώθεις.
Κάπου γιορτάζουν, κάπου γελούν, σου φέρνει κι εσένα χαμόγελο αυτό χωρίς να τους ξέρεις.
Φαίνονται τα φώτα απο δω, βλέπεις κόσμο, καταλαβαίνεις οτι εκει μέσα ενας ιδρώτας απο το χορό και τις φωνές εχει μετατρέψει τέσσερις τοίχους σε διασκεδαστήριο και ταυτόχρονα σε ξεχαστήρι σκέψης. Ειναι μερικοί άνθρωποι που περνάνε καλά. Εστω, για λίγο και μετά πίσω στο σπίτι του ο καθένας, με τα δικά του φαντασματάκια.
Δεν σ' έχουν καλέσει, μα πώς να το κάνουν αν δεν σε ξέρουν ; Και δώρο ; Δώρο έχεις ;
Τότε, σε κείνη τη γιορτή, άφραγκος εικοσάρης φοιτητής πήγες χωρίς δωράκι, αλλα σε φίλεψαν.
Σε πήρε η ντροπή κι απο τότε θες να το ξεπληρώσεις. Μα δεν σε καλούν, μα δεν σε ξέρουν !
Κι όμως ειναι κάποιοι άλλοι που σε ξέρουν και, περίεργο, ούτε κι αυτοί σε καλούν και ξέρεις γιατί ; Επειδή δεν γιορτάζουνε. Το γιατί, άγνωστο, χαμένο σε μονοπάτια χρόνου.
Δε βαριέσαι, θα κάνεις εσύ μιά γιορτή, στις 17 του Σεπτέμβρη και θα καλέσεις μερικούς, ε ;
Να θυμηθείτε τα παλιά, να γελάσετε, να πείτε κανα τραγούδι και να πιείτε, να πιείτε όσο πάει.
Ως τότε, θα σαι σιωπηλός μέσα κάπου να περιμένεις, να ακούς την ανάσα σου, να περιμένεις, να γεύεσαι μόνο με τη φαντασία όσα δεν εχεις, οσα θες ή δεν θες να δώσεις, οσα δεν επιτρέπεται να έχεις ή σου αφαίρεσαν.
Ως τότε, δεν θα σαι εδω. Δεν θα απαντάς σε κλήσεις, ούτε κι εκκλήσεις.
Δεν θα σε ψάξουν, δε θές να ενοχλήσεις, ετσι κι αλλιώς δεν εχει σημασία.
Εσυ θα εισαι καλά, αλλα για τους άλλους, δεν θα 'σαι εδω.