Γράμμα πρoς συνblogger

Αγαπητή τάδε

Καλημέρα. Ειναι μετα τα μεσάνυχτα κι έτσι χωρίς λόγο, γράφω ενα μέηλ.
Περιδιάβαινα τα μπλόγκς και διάβασα πολλά και διάφορα θέματα.
Φαίνεται εχω καλό αισθητήριο γιατι δεν έπεσα σε σκουπίδια. Αντίθετα μου άρεσαν όλα οσα διάβασα.
Μερικοί και μερικές με μπερδεύουν. Στην αρχή επικοινωνούμε, μετά αισθάνομαι οτι κάτι λείπει.
Κάτι δεν κατάλαβα, κάτι θέλει ο/η άλλος να βγάλει μεσα απο αυτά που έγραψε.
Δεν επιμένω. Παρακολουθώ με υπομονή την συζήτηση. Μπορεί να μάθω κάτι.
Κάποιοι επιμένουν σε πόστς αισθησιακά, άλλοι αναρτούν ενα πολιτικό μπινελίκι.
Κάποιοι ειναι πορωμένοι με την αεκ ή με την Μακεδονία, άλλοι με την ποίηση και πολλοί πετάνε ενα βιντεάκι πάνω και ξεπετάνε ετσι μία νέα δημοσίευση.
Εσυ πάλι εισαι όλο εκπλήξεις. Ανεβάζεις φοβερά κείμενα, με δύναμη κι ενα πείσμα.
Εγωισμός, αλλα σωστός και εύστοχος.
Αν παίζαμε σε διαγωνισμό στόχευσης σε δάσος με τόξα, εσυ θα διάλεγες τους πιο ασυνήθιστους στόχους, που όμως δίνουν πόντους.
Και στο τέλος θα έπρεπε στο γλέντι μετά τον Τελικό, να αναγνωρίσω την ανωτερότητά σου για να σε δω να χαμογελάς.
Δεν με νοιάζει τόσο να νικήσω, όσο να φτάσω κοντά με τον νικητή κι αγκαλιασμένοι να γιορτάσουμε μετά. Εχει αξία αυτό.
Ξέρεις, αλλάζουν μερικές φορες το χρόνο οι στόχοι. Πίνω ενα ποτάκι τωρα, αλλα δεν ειναι παραλήρημα, αυτοκριτική ειναι κι ανάγκη να τα πώ σε άνθρωπο που ξέρω οτι θα ακούσει ακόμα κι αν δεν απαντήσει. Ξέρω οτι θα με διαβάσεις προσεκτικά.
Δεν σου επιτρέπει η φύση σου να μην με προσέξεις. Παίζει να με εκτιμάς κι αρκετά, παρά τις ψιλές διαφωνίες μας απο παλιά, μετά που συνεργαστήκαμε για ενα διάστημα.
Ηταν μια καλή εποχή. Και τώρα ειναι μιά άλλη εποχή.
Ενα μικρό κορίτσι το απόγευμα έλεγε στην μαμά του να του κόψει ενα λουλουδάκι.
Και γω χάζευα χαμογελώντας. Αφοπλισμένος, άοπλος.
Αθωότητα. Πάει, την χάσαμε με τις πρώτες σφαλιάρες. Μεγαλώσαμε, αγαπήσαμε, προδοθήκαμε, παλέψαμε και ξανα παλεύουμε.
Και κατα πως φαίνεται θα παλεύουμε για πολύ ακόμα. Για μια καλύτερη ζωή, για μιά αξιοπρέπεια, τη δική μας, των δικών μας, και άλλων, πιο μακρυνών που πεθαίνουν αβοήθητοι χωρίς να χουν την ευκαιρία να χαμογελάσουν στο μικρό κορίτσι με το μυγδαλούλουδο.
Ειδα μια φωτογραφία απο νεκρό παιδί στην Παλαιστίνη.
Τι άλλο να δω μετά απο αυτό ;
Μπορώ να κάνω κάτι άλλο εκτός απο το να βάλω μεσα στη μάχη μου κι εκείνο που θα ήθελε εκείνο το παιδί να ζήσει αν το άφηναν να μεγαλώσει ;
Κι ύστερα λένε ισως με φιμώσουν επειδή εχω μπλόγκι. Και τότε πώς θα ακούγεται η φωνή του καθενός γι αυτά που πρέπει να ακουστούν ; Ποιός θα τα λέει ;
Καληνύχτα γλυκιά μπλόγκεριν. Αμα δεν γράφεις εσυ και 30 άλλοι αυτά που γράφετε, θα μαι μόνος. Τελευταίος.
Συνεχίστε να γράφετε, θα μαι εδώ.

Να σαι καλά.
Τζονάκος

05/03/2008