Aftermath

Ψάχνω να βρώ πώς να γράφω.
Επι πάνω απο μια δεκαετία στο Διαδίκτυο, έγραφα κι έγραψα πολλά.
Τόνοι γραφής, ασήκωτο βάρος καταθέσεων και όλα αυτά αναρωτιέμαι καμμια φορά γιατί.
Νομίζω οτι αν μπορούσε κανείς να βρίσκει αποτυπώματα, θα χε ο καθένας αφήσει τα δικά του στο διάβα του. Και θες να γράψεις πάλι και σκέφτεσαι ξανά πώς να γράψεις.
Θα συνεχίσω να γράφω όπως συνήθως :
Με τις λέξεις να βγαίνουν μόνες τους στα δάχτυλα τη στιγμή που θα πατιέται κάθε πλήκτρο.
Θα είμαι αυτός που πραγματικά νιώθω πως είμαι συν αυτός που θα θελα να γίνω συν αυτός που οταν μπορεί θα ειναι χρήσιμος σε άλλους.
Εγραψα για την Αμαλία στο μπλόγκ της όσο ζούσε και είχα την συγκίνηση να μου απαντήσει η ίδια σε πόστ. Το τελευταίο μου πόστ στο μπλόγκ της ηταν και το τελευταίο πριν την είδηση του θανάτου της. Σοκαρίστηκα.
Εγινε ντόρος με το θέμα και δεν θέλω να κοπάσει το σύννεφο και να ξεχαστεί. Σε αυτό θα κάνω οτι μπορώ για να πιάσει τόπο η κραυγή αγωνίας αυτής της κοπέλλας και όσων άλλων χάθηκαν πριν απο αυτήν χωρίς ποτε να μάθουμε την ιστορία τους.
Ταυτόχρονα, η ζωή έτρεχε, τρέχει ακόμα.
Πρέπει να την ζήσω, να προσαρμοστώ σε όσα συμβαίνουν και να να προσπαθήσω να την κάνω καλύτερη. Οχι μόνος μου. Μαζί με άλλους.
Οι χιλιάδες μπλόγκερς έδειξαν οτι ο κόσμος έχει σωστή κρίση και πραγματικά δεν μπορεί κανεις να "κοροϊδέψει" ετσι εύκολα, χωρίς αντίδραση.
Ακούστηκαν σκόρπιες και κάποιες ελάχιστες φωνές που έλεγαν να μην υπερβάλλουμε και μη μιλάμε για νεκρούς κλπ κλπ και πού ξέρουμε, και δε θα γίνει κάτι με όλο αυτό και άλλα τινα φιλοσοφικά.
Θα εμπιστευτώ την κρίση μου και το ένστικτό μου. Αυτό να κάνουν όλοι.
Να είναι αληθινοί και γνήσιοι. Να γράφουμε ακριβώς όπως αισθανόμαστε και αφού πρώτα κρίνουμε πως πρέπει κατι να γράψουμε.
Πραγματικά δεν θέλω να γράφω κάτι, ετσι για προβολή χωρίς ουσία.
Οση αξία έχει ενα διάσημο και άξιο μπλόγκ, μια Ψιλικατζού, ενας Πιτσιρίκος, ενας Νίκος Δήμου και άλλοι, άλλη τόση αξία και πλούτος υπάρχει και στα μικρά και άσημα μπλογκάκια, αρκεί να ψάξει κανεις να τα βρεί.
Και πραγματικά, υπάρχουν διαμάντια γραφής παντού. Κρυμμένα σε μια γωνιά, αλλα έχουν να πούν κάτι, εχουν να πούν πολλά, επειδή γράφουν γνήσια, αυθεντικά, ανθρώπινα.

Γλαρένιες αγκαλιές, Πικο εξάρες, Ενεσούλα πονάει, Χαζοβιόλες σας βγάζω γλώσσα, Σπιτόγατε πάρε τηλέφωνο, Παράφωνε φώναξε, Τσοπάνη πρρρρρρρρ, Λορελέι αη λάβ γιου, Θαλασσοβαζελμένη χελλο, Νάντια αη λάηκ γιορ αβαταρ, Καλλιτέχνες χοχοχο, Πρέζα εισαι πρώτος, Καφροδίτες χεβ ε νάης ντέη, Καλτσόβρακο χώσε, και μπορεί να ξέχασα πολλούς αλλα όλοι ειστε διαμάντια γραφής ή αλλιώς, στην καθομιλουμένη, και γαμω τα παιδιά !

Καλό Σαββατοκύριακο :)