Pε ταγάρ'

Αυτό το Πάσχα δεν ήταν τόσο καταπληκτικό, όσο άλλα, παλιότερα. Αλλα όχι και άσκημο.
Μιά το θέμα το οικονομικό, μιά με κάτι θέματα υγείας γονιών,
απο δω, απο κεί, δεν είχε πολλά περιθώρια να γίνει ενα  πετυχημένο Πάσχα.
Αφου να φανταστείς αγόρασα τρία μικρά -αλλά ακριβούτσικα- κοκορέτσια
έτοιμα, απο Καρφούρ ! ντροπή.  Ποιός ;
Εγω ! εγω που το φτιάχνω μόνος μου με όλη την ιεροτελεστία που αρμόζει,
και την ταλαιπωρία του οκ ναι,  εχει κούραση ενα σωστό κοκορέτσι.
[Δεν θα τα αγόραζα καν, αλλά τα κέρασε μία συγγενής.]
Διόδια και βενζίνες για Γιάννενα, κάπου 180 €.
Κάτι καφέδες και κάτι τσιπουράκια  στον "Χρύσανθο" στο μικρό χωριουδάκι
Αμφιθέα (φωτο) ήταν τα υπόλοιπα έξοδα. Υπέροχος ο Χρύσανθος, με θέα λίμνη
και νησάκι, ανακαινισμένος και εξυπηρετικός. Αλλα το χταπόδι κόστισε κάπου
4,50 € το πλοκάμι. Καλά που μετά τα τσίπουρα δεν το σκεφτόμουν αυτό.

Ο γύρος της λίμνης Παμβώτιδας αξίζει οταν θέλεις μιά  χαλαρή βόλτα,
με πολλά  σημεία για στάση, χάζεμα, χαλάρωμα σε παραλίμνιο περιβάλλον.
Εντυπωσιακό το θέαμα με  μεγάλες φάρμες με ζώα και πράσινο,  προς τα νότια.
Επίσης εντυπωσιακό το οτι ο προσανατολισμός όλων των καφέ στα Ιωάννινα
είναι βόρειος, δηλαδή κοιτάνε  προς τη λίμνη και βόρεια.
Αποτέλεσμα να μην βρίσκεις ουτε μιά  καφετέρια να απολαύσεις  ηλιοβασίλεμα,
ή σχεδον ηλιοβασίλεμα αφου τα βουνά της Παραμυθιάς κρύβουν τον ήλιο πιο νωρίς.
Μερικά φαγάδικα ωστόσο έχουν τέτοια θέα, προς νότια, αρκει να θες να φάς πάλι !

Οδηγοί στους δρόμους υπάρχουν
- οι ντόπιοι  "ραλλίστες" που πάνε με χίλια.
- οι με καταγωγή ντόπιοι με  Μερσεντέ και Μπεμβέ απο Γερμανία με συμπεριφορά
"στην μπάντα ούλοι πιρνάου ιγώ με τ Μερσιντέ απου τη Γιερμανία ιγώ ιέγινα μιγάλους
κι τρανός κι πήρα Μερσιντέ στη μπάντα ρε βλάκα με τ' Φιατ !"
Είναι ενα είδος οδηγών για φάπες και φούντο στη λίμνη με τσιμεντόλιθο δεμένο στα πόδια.
- Οι "αθηναίοι" σαν και λόγου μου που προσπαθούν να πάνε με το όριο ταχύτητας, να
βγάζουν φλάς και να συμμορφώνονται με τις πινακίδες γενικά. Αλλά το πατάνε κι 180 άμα λάχει πότε πότε γιατι δεν παλεύεται 6ωρο ταξίδι με τα όρια ταχύτητας.
- Οι Θεσσαλονικείς εκδρομείς που πλέον με την Εγνατία Οδό φτάνουν σε ούτε 2,5 ωρες
Γιάννενα με το κοντέρ στα 200 και -δε-μπαναπνιγούνε-οι-κάμερες.
- Οι έχοντες απωθημένα απο την βρεφική ηλικία που δεν τους έπαιρναν παιχνίδια.
Πήραν αμάξι, τζιπούρα κατα προτίμηση και πατάνε συνεχώς την κόρνα με το παραμικρό.
Αν τους πεις "τι κουρνάρ'ς ρε φίλε;" σε βρίζουν.

Οι πεζοί είναι δύο ειδών κυρίως :
Οι γιαγιάδες με  κινητό στο αυτί που δεν καταλαβαίνουν τι πα να πει δρόμος κι αυτοκίνητα.
Οι νεαροί/ές με κινητό κι ακουστικά που δεν καταλαβαίνουν τι πα να πεί φανάρι πράσινο για πεζούς.
Μιά μικρή μειοψηφία πεζών τα κάνει όλα σωστά και μάλλον ειναι αυτοί που έχουν αμάξι
αλλά κάπου το άφησαν, πάνε με τα πόδια και απο συνήθειο ψάχνουν πού ειναι το φλάς.

Φρόντζος
Στο λόφο του Φρόντζου εχει γίνει μια μεγάλη επένδυση που πολύ θα ήθελα να μάθω τι έβγαλε
ο ΣΔΟΕ οταν και αν έψαξε τα πόθεν έσχες των επενδυτών.
Ομορφο μέρος, με πέτρινα κτίρια, καφέ, εστιατόριο, ξενώνας και ωραία θέα  προς βόρεια φυσικά.
Πολύς κόσμος, βαβούρα, φασαρία, σπάνια είναι ήσυχα, αλλά ο κατάφυτος με πεύκα λόφος και
η θέα σε αποζημιώνουν αρκετά για τον  οχι φτηνό, καφέ.

Συμβουλές :
-Μην πάτε στο Πέραμα εκτός αν τόοσο πολύ θέλετε  να δείτε το ωραίο Σπήλαιο.
-Μην πάτε απο Κορίνθου-Πατρών γιατι θα αλλαξοπιστήσετε ώσπου να βγείτε απο κει,
συν τα ακριβά διόδια για  ενα δρόμο που επιεικώς  χαρακτηρίζεται "κώλος".
-Αν ο καιρός ειναι ψυχρούλης προτιμήστε διαμονή με τζάκι.
-Καλού κακού, μπουφανάκι πάντα μαζί. Με κουκούλα.

ΥΓ. Δεν είμαι Αθηναίος  ρε γαμώτη, απλώς μένω Αθήνα και δεν εχω -ευτυχώς- τη νοοτροπία  Αθηναίου.
ΥΓ. Ενα παραπάνω φωτογραφικό  αφιέρωμα πρέπει να το κάνω, εχω μαζέψει φωτος απο διάφορα μέρη και θέλω να τα μοιραστώ.

Πάθημα No.61

Μόλις που είχε περάσει η ώρα 12 το μεσημέρι.
Ο διάδρομος των γραφείων του εργοστασίου πεντακάθαρος και ήσυχος.
Κατευθυνόμουν στο γραφείο του εργοδηγού για να δώσω κάτι χαρτιά.
Απολαυστική βόλτα σε ενα τόσο τέλειο χώρο.
Αλλά αγχωμένος σαν κάθε 16χρονο που δουλεύει για  πρώτη φορά,
τάχυνα το βήμα μου, για να μην πούν οτι αργώ.
Το σόκ ήταν φοβερό.
Δεν κατάλαβα απο πού μου ήρθε, τι συνέβη και γιατί.
Μου πήρε κάτι αιώνες να καταλάβω οτι στη μέση του  διαδρόμου
υπήρχε μία τζαμαρία, δίφυλλη πόρτα δηλαδή, πεντακάθαρη όπως όλα.
Και λέω υπήρχε,γιατί μόλις την είχα κατεδαφίσει με την κεφαλιά που
της έριξα ανυποψίαστος  για  το οτι είχα ενα εμπόδιο μπροστά  μου.
Ειχα περάσει απο μέσα, στην  κυριολεξία.
Πώς δε σφάχτηκα όλος δεν ξέρω.

Κάποιος που άκουσε τον θόρυβο βγήκε να δει τι συμβαίνει και με βλέπει
εμβρόντητο να κρατάω μια το κεφάλι και μια το χέρι, μια τη τζαμαρία και
μιά το διάδρομο προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω απο πού εχω αίματα,
γιατί το έπαθα αυτό, ωχ  ρόμπα έγινα, αμαν ποιός θα πληρώσει τώρα το τζάμι.
Αλλα με συγχώρεσαν και το έφτιαξαν χωρίς να  χρεωθώ κάτι.

Το βρήκαν και χαριτωμένο αυτο που έπαθε ο  μικρός, δηλαδή εγω.
Το καρούμπαλο φαινόταν απο το διάστημα για μερικές χιλιετίες αλλά
σήμερα το σκέφτομαι και γελάω λιγάκι.

---------------------------------------------------------------------

* Μια και το πάθημά μου εχει σχέση με τζάμια, δες την παρακάτω φωτογραφία.
Το τζάμι δείχνει πολύ ραγισμένο, όμως δεν ειναι :)

Πλόες

Κάθε φορά που ανεβαίνω σε ενα πλοίο, εχω συναισθήματα που
ομολογώ είναι πολλά και περισσότερα απο αυτά που νιώθω οταν
μπαίνω σε αυτοκίνητο για ταξίδι, ή σε αεροπλάνο, ή  τραίνο.
[Ακόμα γράφω με αλφα γιώτα το τραίνο.]
Η ράμπα του πλοίου, η αναμονή, ο κόσμος που σαν κι εμένα πηγαίνει
σε νησί ή απλά απέναντι, πόσην ώρα θα τρώμε την αρμύρα και τον
αέρα πάνω στο πλοίο, αν θα μας βρει θαλασσοταραχή, αν θα πεινάσω,
αν θα νυστάξω, τι να διαβάσω στη διαδρομή, αν θα δω δελφίνια, πώς
θα είμαι οταν φτάσουμε, πόσους καφέδες να πιώ,
αν ξέχασα κάτι [μόνιμη η αίσθηση οτι κάτι ξέχασα],
αν θα γνωρίσω κάποιους στη διαδρομή, ναι, αυτο ειδικά οσες φορές
εχει συμβεί ήταν ενδιαφέρον και σε περιπτώσεις που οι νέες γνωριμίες
ήταν ντόπιοι ή με καταγωγή απο τον προορισμό μας, βοήθησαν να
μάθω  πράγματα, να διευκολυνθώ κατα τη διαμονή εκεί και με κάποιους
κρατήσαμε επαφή και μετά.
Δε θυμάμαι να εχω φοβηθεί ποτέ μέσα σε πλοίο, κι εχω πέσει σε εννιάρι
μεσοπέλαγα νύχτα, σε οχτάρι με μικρό πλοίο στο Ικάριο πέλαγος, και σε
ενα άλλο παλιό καράβι που έγερνε κιόλας !
Πάντα περνάω ώρες έξω, να αγναντεύω τη θάλασσα, τους γλάρους που
μας συνοδεύουν, να αναρωτιέμαι ποιό τάχα νησί ειναι αυτο που τώρα
περνάμε απο κοντά του ; Η Μήλος ; η Τήνος ; α, αυτο ειναι η Σίφνος
κι απέναντι στο βάθος η Φολέγανδρος, κοντά φαίνεται, πέντα κουπιά δρόμος.
Δεν υπάρχουν πινακίδες σήμανσης στη θάλασσα, ετσι δεν μπορείς να εισαι
απόλυτα σίγουρος ποιά στεριά κοιτάζεις.
Ρώτησα μιά φορά στη διαδρομή απο Ρόδο για Κάλυμνο, εναν του πληρώματος
του πλοίου ποιά νησάκια ειναι αυτά στο βάθος, πίσω απο την Ψέριμο.
Μου απάντησε οτι ειναι τούρκικα, και αυτο συνέβη πολλά χρόνια πριν
συμβούν τα γεγονότα που συνέβησαν... τα νησάκια ήταν τα Ίμια.
Ορισμένα μέρη με εντυπωσιάζουν τόσο που θέλω να κατέβω εκεί και να
μείνω σχεδόν για πάντα, να φύγω, να αλλάξω ζωή σε βαθμό που να μπορώ να
βλέπω τη ζωή  μου να κυλά καθημερινά σαν ζωή και όχι σαν υποχρέωση.
Ετσι, δεν ειναι λίγες οι φορές που περνώντας το πλοίο σχεδόν ξυστά  απο ενα
νησί, θέλω να βουτήξω και να κολυμπήσω ως έξω, αφήνοντας τα πάντα.
Δεν είμαι τόσο θαρραλέος για να το κάνω, ούτε τόσο βλάκας, αλλά ξέρω
οτι τα καλύτερα πράγματα ήρθαν εκει που δεν το περιμέναμε, και οτι σαν
ενθουσιώδης και παρορμητικός έχω κάνει διάφορα τρελά,  αλλά οταν δεν
έχεις λίγη λογική να σε συντροφεύει, τότε κάνεις χοντρές μαλακίες.
Κι αυτοί οι γλάροι, βαλτοί είναι να τονίζουν το ταξίδεμα σε βαθμό που σε
απογειώνει απο την πραγματικότητα και δεν εχω ιδέα αν αυτοί με ζηλεύουν
που πατάω στη γή, αλλά εγω σίγουρα τους ζηλεύω που σχίζουν τον αέρα
απο  πάνω απο το απέραντο μπλε του Αιγαίου.

* Φωτογραφία απο την Σύρο το 2013
Άποψη της βόρειας και δυτικής πλευράς  του  νησιού απο το πλοίο.