Κυκλάδες, ΣΥΡΟΣ.

Εχω ξαναβρεθεί στις θάλασσες των Κυκλάδων.
Ξέρω πώς είναι τα μέρη, πώς ειναι τα χρώματα σε κείνο  το κομμάτι Αιγαίου,
πώς ειναι οι αέρηδες και φυσικά πόσο υπέροχη ειναι η θάλασσα.

Ξαναπήγα φέτος δύο φορές σ' αυτές τις θάλασσες. Χόρτασα, χορταίνεται όμως ποτέ η θάλασσα ;
Μήλος, Τήνος, Πάρος, Νάξος, Κουφονήσια, Αντίπαρος, Σαντορίνη, Ιος, Φολέγανδρος, Σίφνος οι προηγούμενοί μου κυκλαδίτικοι προορισμοί και φέτος η Τζιά και η Σύρος. Δεκατρία νησιά.
Είπαμε δε θα πάω Μύκονο ποτέ. Και δε θέλω.
Για τον τελευταίο μου προορισμό, τι να γράψω άλλο, τα εχει γράψει όλα το αρμενάκι.
Oμως είχα ξαναπάει για τρείς μέρες πριν πολύ καιρό και δεν είχα δει πολλά τότε, ετσι είχα την ευκαιρία φέτος να δω σχεδόν τα πάντα.  Θα καταγράψω μια προσωπική μου ματιά.

Η Ερμούπολη ειναι εντυπωσιακή. Απο τις λίγες "Χώρες" νησιού που δεν εχει όνομα ίδιο με  το νησί.
Το όνομα δόθηκε παλιά απο ενα Χιώτη έμπορο προς τιμή του κερδώου Ερμή των αρχαίων Ελλήνων.
Είναι μία πόλη που εκεί που πάει να σου θυμίσει Ζάκυνθο ή Χίο ή Κέρκυρα, σου μιλάει με τον τρόπο της και σου φανερώνει την δική της προσωπικότητα. Διατηρεί το κυκλαδίτικο ύφος αλλά αναδίδει στον επισκέπτη μιά αρχοντιά ιδιαίτερη.
Οι απολαυστικές βόλτες στο λιμάνι και στα στενάκια δεν χορταίνονται.

Η μεγάλη ιστορία του νησιού αποτυπώνεται στα κτίσματα και στη φυσιογνωμία του που έχουν επιρροές απο βενετσιάνους, έλληνες, καθολικούς χριστιανούς, μικρασιάτες. Μια ελαφρά τραγουδιστή, σαν χιώτικη λαλιά είναι χαρακτηριστική σε  μερικούς ντόπιους.


Ο Μάρκος Βαμβακάρης κυριαρχεί παντού σαν καμάρι του νησιού κι έχουν ενα  μικρό μουσείο προς τιμή του στην Ανω Σύρο. Κατα τη γνώμη μου αυτο που αντιπροσωπεύει ο Βαμβακάρης ειναι τόσο μεγάλο που θα πρεπε να τύχει πιο σοβαρής και μεγάλης αναγνώρισης αντι να μένουμε σε μια "φραγκοσυριανή", ενα μικρό μουσείο, σχεδόν θλιβερό και καναδυό αγάλματα.

Η Ανω Σύρος, παλιός μεσαιωνικός οικισμός με στενά δαιδαλώδη σοκάκια και σπιτάκια μικρά αξίζει μια βόλτα και ειδικά βραδάκι που ανοίγουν διάφορα μαγαζάκια για φαγητό, ποτό και καταπληκτική θέα.

Ο Γαλησσάς ήταν το μέρος που φιλοξένησε το φιλόδοξο αλλά ταλαίπωρο κορμί μου για λίγες μέρες.
Δεν αντέχουμε οικονομικά πια για πολλές μέρες και πάλι παράπονο δεν εχω, δεν ήμουν ποτέ ο τουρίστας τύπου Μυκόνου ή της χλίδας και μεγάλης ζωής. Δεν είμαι  ετσι σαν άνθρωπος ετσι κι αλλιώς.
Το υπέροχο ηλιοβασίλεμα κάθε απόγευμα στον Γαλησσά έδινε το απαραίτητο  χαμόγελο για μια όμορφη συνέχεια οπουδήποτε κι αν βρισκόμουν αφου έπεφτε νύχτα.

Η Ερμούπολη το βράδι φωτίζεται ετσι που αναδύει μιαν αρχοντιά, μιά δεσποσύνη, μια παράξενη παρουσία πλανάται σαν να κατοικεί εκεί η ιστορία αιώνων και περιφέρεται να τσεκάρει ποιοί ξέρουν την ιστορία της και ποιοί όχι. Οφείλεις σαν επισκέπτης -όπου και να πας- να αφήνεις τον  τόπο να σου μιλάει, να σου πει οσα εχει να σου πει πρώτα πριν απαιτήσεις εσυ τις δικές σου μικρές απολαύσεις. Αυτό κάνω πάντα, υπομονή μεχρι να δεχτεί κι ο τόπος οτι τον σέβομαι.

Και την ημέρα η Ερμούπολη ειναι όμορφη, καθαρή, με τάξη και με πολλές επιλογές για βόλτες, καφέ, ακόμα και παραλία-καφέ οπως στα μοναδικά "Αστέρια", όπου πίνεις τον καφέ σου με το μαγιό και κάνεις τις βουτιές σου στο βαθύ μπλε  της θάλασσας. Ενα beach bar χωρίς αμμουδιά, αλλά υπέροχο.

Οφείλω να πω οτι όπου και να πήγα  είχα εξαιρετική αντιμετώπιση και καλή εξυπηρέτηση, φιλική συμπεριφορά και χαλαρή διάθεση. Αυτο απο μόνο του είναι τέλειο.

Σε άλλη αναρτηση θα γράψω για τις βόλτες και τις βουτιές στο νησί.
Για την ώρα αναπολώ το απέραντο μπλε της θάλασσας.

 

υγ. Ευχαριστώ, είστε υπέροχοι, ξέρετε σείς.