Yπάρχουν ;

Δεν με πιάνει ύπνος.
Ειναι πέντε παρά, το πρωί.
Αν φέξει, πάει οριστικά χαμένος ο αποψινός μου περίπατος σε μονοπάτια ονείρων.
Αν δε φέξει, θα έχει καταστραφεί ο κόσμος νωρίτερα απ΄οτι το περιμέναμε.
Αλλά πάλι, δεν είναι αυτό το πρόβλημά μου.
Ανησυχώ υπερβολικά μερικές φορές για το πού πηγαίνουμε και αν όλος  ο κόπος μας
για ενα καλύτερο αύριο θα εχει αποτέλεσμα ή θα πάει στράφι, ενα πρωί.
Με φως ή χωρίς φως, δεν εχει σημασία. Θα χαθεί σα να μην υπήρξε.
Η νομιμοποίηση του μίσους που καλλιεργήθηκε απο όσους είχαν συμφέρον να συμβεί αυτό,
έχει βρεί πρόσφορο έδαφος στην εποχή της οικονομκής κρίσης που προκλήθηκε σε ενα βαθμό
απο την κρίση αξιών εδω και πολλά χρόνια. Κοντά δυό γενιές μεγάλωσαν μέσα σε
οτι δηλώσεις είσαι, ατιμωρησία και υπερβολικό πλούτο των πολιτικών και άλλες ομορφιές.

Μπουζούκια δεν πήγαινα ποτέ, φόρους πλήρωνα μια ζωή μέχρι και το σεντς
αλλά στο μεταξύ κάποιοι χτίζανε καριέρες τροφοδοτώντας το σάπιο σύστημα.
Εσχάτως δε, κάποιοι άλλοι χτίζαν καριέρες εκμεταλλευόμενοι ακριβώς αυτο το μίσος
που είπα πριν. Το οτι αυτο που κάνουν θα ωθήσει άλλους να συμπεριφερθούν άσχημα,
δεν τους ενδιαφέρει. Κι όποιον πάρει ο χάρος.

Μέρες που είναι, αντι να γράφω ευχές και όμορφα πράματα, κάθομαι και γράφω αυτά
και δεν ειναι ούτε το ενα εικοστό αυτά, απο όσα θέλω να πώ.
Δεκαπέντε αναρτήσεις περιμένουν πίσω,  εχουν γραφτεί στο μεταξύ και δεν δημοσιεύτηκαν.
Δεν είχα το κέφι να το κάνω, όσοι με διαβάζαν απο παλιά θα καταλαβαίνουν.
Τη θέση της ελπίδας και της ενέργειας για συμμετοχή σε ενα καλύτερο μέλλον
έχει πάρει η αγωνία και ο φόβος οτι όλα αυτά θα χαθούν επειδή ετσι θέλησε
ο οποιοσδήποτε που και αυτον τον νομιμοποίησαν οι κρατούντες
ή νομιμοποιήθηκε δημοκρατικά να έχει εξουσία και μετά φέρεται σα βόδι.
Συμπαθέστατα πλάσματα τα βόδια, απλά τους μιλάς και δεν καταλαβαίνουν.
Παράξενο.

Προσπαθώ να κάνω κάποιου είδους Γιορτές και τίποτα δεν είναι όπως παλιά,
αλλα κι αυτό δεν θα με πείραζε, αν δεν έβλεπα τοσο παραλογισμό παντού.
Με το φακό ψάχνεις να βρείς αξιόλογους και ψύχραιμους ανθρώπους.

Υπάρχουν ;

Κυκλάδες, ΣΥΡΟΣ.

Εχω ξαναβρεθεί στις θάλασσες των Κυκλάδων.
Ξέρω πώς είναι τα μέρη, πώς ειναι τα χρώματα σε κείνο  το κομμάτι Αιγαίου,
πώς ειναι οι αέρηδες και φυσικά πόσο υπέροχη ειναι η θάλασσα.

Ξαναπήγα φέτος δύο φορές σ' αυτές τις θάλασσες. Χόρτασα, χορταίνεται όμως ποτέ η θάλασσα ;
Μήλος, Τήνος, Πάρος, Νάξος, Κουφονήσια, Αντίπαρος, Σαντορίνη, Ιος, Φολέγανδρος, Σίφνος οι προηγούμενοί μου κυκλαδίτικοι προορισμοί και φέτος η Τζιά και η Σύρος. Δεκατρία νησιά.
Είπαμε δε θα πάω Μύκονο ποτέ. Και δε θέλω.
Για τον τελευταίο μου προορισμό, τι να γράψω άλλο, τα εχει γράψει όλα το αρμενάκι.
Oμως είχα ξαναπάει για τρείς μέρες πριν πολύ καιρό και δεν είχα δει πολλά τότε, ετσι είχα την ευκαιρία φέτος να δω σχεδόν τα πάντα.  Θα καταγράψω μια προσωπική μου ματιά.

Η Ερμούπολη ειναι εντυπωσιακή. Απο τις λίγες "Χώρες" νησιού που δεν εχει όνομα ίδιο με  το νησί.
Το όνομα δόθηκε παλιά απο ενα Χιώτη έμπορο προς τιμή του κερδώου Ερμή των αρχαίων Ελλήνων.
Είναι μία πόλη που εκεί που πάει να σου θυμίσει Ζάκυνθο ή Χίο ή Κέρκυρα, σου μιλάει με τον τρόπο της και σου φανερώνει την δική της προσωπικότητα. Διατηρεί το κυκλαδίτικο ύφος αλλά αναδίδει στον επισκέπτη μιά αρχοντιά ιδιαίτερη.
Οι απολαυστικές βόλτες στο λιμάνι και στα στενάκια δεν χορταίνονται.

Η μεγάλη ιστορία του νησιού αποτυπώνεται στα κτίσματα και στη φυσιογνωμία του που έχουν επιρροές απο βενετσιάνους, έλληνες, καθολικούς χριστιανούς, μικρασιάτες. Μια ελαφρά τραγουδιστή, σαν χιώτικη λαλιά είναι χαρακτηριστική σε  μερικούς ντόπιους.


Ο Μάρκος Βαμβακάρης κυριαρχεί παντού σαν καμάρι του νησιού κι έχουν ενα  μικρό μουσείο προς τιμή του στην Ανω Σύρο. Κατα τη γνώμη μου αυτο που αντιπροσωπεύει ο Βαμβακάρης ειναι τόσο μεγάλο που θα πρεπε να τύχει πιο σοβαρής και μεγάλης αναγνώρισης αντι να μένουμε σε μια "φραγκοσυριανή", ενα μικρό μουσείο, σχεδόν θλιβερό και καναδυό αγάλματα.

Η Ανω Σύρος, παλιός μεσαιωνικός οικισμός με στενά δαιδαλώδη σοκάκια και σπιτάκια μικρά αξίζει μια βόλτα και ειδικά βραδάκι που ανοίγουν διάφορα μαγαζάκια για φαγητό, ποτό και καταπληκτική θέα.

Ο Γαλησσάς ήταν το μέρος που φιλοξένησε το φιλόδοξο αλλά ταλαίπωρο κορμί μου για λίγες μέρες.
Δεν αντέχουμε οικονομικά πια για πολλές μέρες και πάλι παράπονο δεν εχω, δεν ήμουν ποτέ ο τουρίστας τύπου Μυκόνου ή της χλίδας και μεγάλης ζωής. Δεν είμαι  ετσι σαν άνθρωπος ετσι κι αλλιώς.
Το υπέροχο ηλιοβασίλεμα κάθε απόγευμα στον Γαλησσά έδινε το απαραίτητο  χαμόγελο για μια όμορφη συνέχεια οπουδήποτε κι αν βρισκόμουν αφου έπεφτε νύχτα.

Η Ερμούπολη το βράδι φωτίζεται ετσι που αναδύει μιαν αρχοντιά, μιά δεσποσύνη, μια παράξενη παρουσία πλανάται σαν να κατοικεί εκεί η ιστορία αιώνων και περιφέρεται να τσεκάρει ποιοί ξέρουν την ιστορία της και ποιοί όχι. Οφείλεις σαν επισκέπτης -όπου και να πας- να αφήνεις τον  τόπο να σου μιλάει, να σου πει οσα εχει να σου πει πρώτα πριν απαιτήσεις εσυ τις δικές σου μικρές απολαύσεις. Αυτό κάνω πάντα, υπομονή μεχρι να δεχτεί κι ο τόπος οτι τον σέβομαι.

Και την ημέρα η Ερμούπολη ειναι όμορφη, καθαρή, με τάξη και με πολλές επιλογές για βόλτες, καφέ, ακόμα και παραλία-καφέ οπως στα μοναδικά "Αστέρια", όπου πίνεις τον καφέ σου με το μαγιό και κάνεις τις βουτιές σου στο βαθύ μπλε  της θάλασσας. Ενα beach bar χωρίς αμμουδιά, αλλά υπέροχο.

Οφείλω να πω οτι όπου και να πήγα  είχα εξαιρετική αντιμετώπιση και καλή εξυπηρέτηση, φιλική συμπεριφορά και χαλαρή διάθεση. Αυτο απο μόνο του είναι τέλειο.

Σε άλλη αναρτηση θα γράψω για τις βόλτες και τις βουτιές στο νησί.
Για την ώρα αναπολώ το απέραντο μπλε της θάλασσας.

 

υγ. Ευχαριστώ, είστε υπέροχοι, ξέρετε σείς.

Mνημoνιακό

  Δεν εχω γράψει κάτι για τα πολιτικά πράγματα εδω και καιρό, παρα μερικές φράσεις μονάχα, της εποχής που ζούμε και που θα μείνει στην ιστορία που θα διαβάζουν άλλοι σε πολλά  χρόνια απο σήμερα όταν δεν θα υπάρχω, όπως κι εσυ.
  Κάποιοι μπλόγκερς έγραφαν περίπου την εποχή λιγο πριν πέσει η κυβέρνηση κουρασμένου και λίγο μετά  που ανέλαβε ο ΓΑΠ οτι "η ευτυχία μας είναι πλαστή".
  Επειδή οταν εισαι πολλά χρόνια σε ενα χώρο,όπως ειναι και το Διαδίκτυο, μαθαίνεις να διαβάζεις  καλύτερα και να ερμηνεύεις με πολλούς τρόπους τα γραφόμενα άλλων, ξέρεις με ποιό πνεύμα και ποιό σκεπτικό γράφονταν αυτά, τότε. Μπορεί σήμερα να φαίνεται οτι ειχαν δίκιο,  ωστόσο ήταν συχνά, άλλα τα κίνητρα πολλών "προφητών" και αυτό φαίνεται πεντακάθαρα αν τους εχεις αναγνώσει πολλές φορές σε πολλά δημοσιεύματά τους.
  Τότε, ουτε κατα διάνοια δεν υπήρχε σκέψη στους πολλούς απο τους έλληνες πολίτες οτι θα είχαμε σήμερα την Χρυσή (Κρ)Αυγή στην Βουλή.
  Ομως απο τότε και πιο  πριν ακόμα, ήταν αρκετοί που στα γραπτά τους ούρλιαζαν και διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους με μια ρητορική (αν υπάρχει τέτοια) κράμα αυριανισμού και χρυσαυγής. Ειχαν την ανάγκη να δείξουν οτι εχουν δίκιο και σε κάποια πράγματα θα συμφωνήσω μαζί τους αλλά δεν θα υιοθετούσα ποτέ γραπτό λόγο ύφους τόσο ακραίου και υβριστικού που σχεδόν ξεπερνάει την φασίζουσα υπερβολή των άκρων.
  Μια και μιλάω για άκρα, δεν ειναι εντελώς ψέμα οτι τα δύο άκρα ειναι πολύ κοντά.
  Αλλά αυτό ανήκει σε άλλη συζήτηση. Ναι.
  Σήμερα, δεν εχω ιδέα τι γράφουν και αν γράφουν και με ποιό απ όλα τα ψευδώνυμά τους, πολλοί "επαναστάτες" του πληκτρολογίου. Ισως και να έχουν θαφτεί στην μιζέρια τους.
  Δεν μπαίνω στον κόπο να τους ψάξω, να τους διαβάσω ή να αφήσω σχόλιο. Σχόλιο αφήνεις σε άνθρωπο λογικό, αν ο άλλος δεν ειναι στα καλά του, τότε τι να του πείς ; Αφου πρέπει να του λές όλο "ναι" και φυσικά να είσαι αποδεδειγμένα το ίδιο ή πιο δυστυχής απο αυτόν, αλλιώς δεν σου αναγνωρίζει καν δικαίωμα άποψης.  Ο δημοκράτης μπλόγκερ που επιλέγει ποιός ειναι δημοκράτης, ποιός ειναι "βολεμένος",  ποιός δεν είναι, και πάντα αποφασίζει, δικάζει, καταδικάζει, όποιον δεν γουστάρει. Αλλο που δεν γουστάρει ούτε καν τον εαυτό του.
  Μεγάλο θέμα των μπλόγκερς εδω και 4-5 χρόνια είναι το "ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ" και υπάρχουν εκατοντάδες δημοσιεύματα γι αυτο το θέμα, άλλα νηφάλια και άλλα όχι, άλλα με επιχειρήματα και άλλα με κατάρες και εξορκισμούς.
  Φταίει το ΠΑΣΟΚ, φταίει ο Καραμανλής, φταίει ο ΓΑΠ, φταίει η ΕΕ, φταίει η Μέρκελ, φταίει το Μνημόνιο.
  Αν πεις οτι φταίνε όλοι τότε γενικεύεις,  και πρέπει να διευκρνήσει κανείς το "όλοι".
  Το πολιτικό σύστημα, με τα πλοκάμια των κομματικών μηχανισμών απλωμένα πάνω του σαφώς  ειναι σάπιο και δεν μπορεί πλέον να δώσει τίποτα άλλο εκτός αν αλλάξει τον εαυτό του ριζικά.
  Κάτι σαν Μνημόνιο μόνο για το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ θα ηταν ισως η αρχή της λύσης πολλών προβλημάτων μας.
  Το ίδιο το Μνημόνιο .... το ενα το δύο το τρία κλπ, κανείς δεν το γουστάρει.
  Οποιος λέει οτι ειναι "μνημονιακός" (οπως πρόσφατα κάποιος δήμαρχος και οι σύμβουλοί του) πρέπει να υποκρίνεται τρελά ή δεν ξέρω σε τι γιατρό να τον στείλουμε.
  Ειναι ομως γεγονός οτι τα Μνημόνια ζητούν να εφαρμοστούν αρκετά πράγματα που μπορούσαμε ως χώρα να τα έχουμε κάνει πολύ  νωρίτερα απο μόνοι μας χωρίς να μας τα επιβάλλουν έτσι.
  Οπως οι μαϊμού συντάξεις, οι καταθέσεις εκατομμυρίων απο γιατρούς δικηγόρους και παπάδες που δεν δικαιολογούνται απο τα δηλωθέντα εισοδήματα, δημόσιοι υπάλληλοι αποσπασμένοι στο πουθενά, επίδομα άγαμης θυγατέρας στρατιωτικού, κάτι απίθανα επιδόματα σε διάφορους,  συμμάζεμα της Βουλής και των γύρω απο αυτήν παρατρεχάμενων που σκανδαλωδώς απολαμβάνουν ακόμα και σήμερα τρελά προνόμια και επιβολή νοικοκυρέματος και νομιμότητα; στα πολιτικά  κόμματα.
  Αυτά τα ολίγα αν ειχαν γίνει εδω και είκοσι χρόνια, δεν θα είχαμε περιέλθει σήμερα σε απελπισία.
  Αν ταυτόχρονα την εποχή που ο Ανδρέας Παπανδρέου ειχε μεγάλη επιρροή στο εκλογικό σώμα, ανέβαζε και πέντε μόλις χρονάκια το όριο για συνταξιοδότηση των γυναικών, ισως το Ασφαλιστικό  να ηταν σε  καλύτερη μοίρα.
  Θα μου πεις οκ  και θα ερχόταν μετά η κυβέρνηση του μπούλη της Ραφήνας να τα ξοδέψει και πάλι στα ίδια θα είμαστε. Ισως οχι,  γιατι απο πριν ο έλληνας θα ειχε μπει σε άλλη λογική αντι να τρέχει να πάρει στεγαστικά δάνεια και αμάξια 2.000 κυβικών εκατοστών. Η ευμάρεια ήταν προσωρινή και ηταν παγίδα.
  Οσα αποκτήθηκαν, σπίτια, αυτοκίνητα, χωράφια θα φορολογούνται στο εξής.
  Επιτέλους θα εκλείψει απο την κοινωνία ο "επιτυχημένος" τύπος που έκανε 5 διαμερίσματα, εξοχικό και τζιπ, κυρίως με μαύρο χρήμα.
  Αλλά ας μην βιάζομαι.
  Μένει να γίνει εκείνο το φορμάτ που έλεγα, στο πολιτικό σύστημα.
  Και αυτο δεν θα γίνει ποτέ όσο υπάρχουν κόμματα με την μορφή που ξέρουμε εδω και 35 χρόνια, για να μην πω και περισσότερα.
  Γίνεται μιά απόπειρα απαγκίστρωσης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με νέο νόμο που φτιάχνουν ωστε να αποκοπεί η Τ.Α. απο τις κομματικές εξαρτήσεις. Είμαι υπέρ, σε κάθε τέτοια προσπάθεια.

  Είμαι κατά, σε κάθε τέτοιου είδους προτροπές που σιγοντάρονται ίσως απο κάποια κόμματα σιωπηλά επειδή καρπώνονται ψήφους απο την δυσαρέσκεια του κόσμου :

Και μην με  ρωτάς τι θα ψηφίσω στις Βουλευτικές. Δεν ξέρω.

Ομπραντόϊρο

Το να πείς μιά γυναίκα όμορφη είναι ενα κοπλιμέντο, μια διαπίστωση, μια πραγματικότητα.
Ομως δεν καταλαβαίνουν όλοι πάντα πώς το εννοείς.
( - δηλαδη σου αρέσει ρε  φίλε ; αχααα )
( - ασε μας ρε δεν ειναι για τα μούτρα σου )
Τρώς και αγριοκοίταγμα απο τον συνοδό της και άντε μετά να αποδείξεις οτι δεν είσαι οπόσσουμ.
Τελος πάντων κάπως ετσι ξεκίνησε μια ωραία καλοκαιρινή βραδιά προχτές κάπου στην επαρχία που ζεί και αναπνέει στους ρυθμούς της υπόλοιπης Ελλάδας, δηλαδή της Αθήνας, αλλα με  λιγάκι περισσότερη παραβατικότητα σε θέματα οικονομικής φύσης.
Ενα ζευγάρι στην παρέα μας εξιστορούσε διάφορα που είδαν κι έκαναν στην ... Ομπραντόϊρο.
Θέμα διαφωνίας μας οτι το μέρος δεν λέγεται Ομπραντόϊρο αλλα Santiago de Compostella στην Γαλικία της Ισπανίας, και Obradoiro λέγεται η ομάδα μπάσκετ της πόλης και η πλατεία όπου είναι το Δημαρχείο τους.
Δεν ήθελαν με τίποτα να δεχτουν πως το μέρος που πήγαν λέγεται ετσι κι όχι όπως νόμιζαν, για να τους πείσει τελικά ένας  φίλος που ήταν διαιτητής  μπάσκετ παλιότερα και ήξερε και αυτός καλά κάποια πράγματα.
Μια μέρα λέει ενώ περπατούσαν στην παλιά πόλη του Σαντιάγο, γνωρίστηκαν με άλλους τουρίστες απο Ιταλία και κάτι Ισπανούς. Ολοι τους είπαν πόσο όμορφη ηταν η γυναίκα του ζευγαριού μας.
Ο σύζυγος, ασυνήθιστος στο να ακούει τέτοια κομπλιμέντα έμενε λίγο άφωνος, στην αρχή με βλέμμα σαν ινδιάνος του Αμαζονίου που του δίνεις ενα τηλέφωνο και του λες "σε ζητάνε".
Μπερδευόταν, ζήλευε, δεν ήξερε πώς να το διαχειριστεί.
Αλλα μέσα του δεν μπορούσε να πεί με σιγουριά οτι ενοχλείτο έντονα. Συγχυζόταν.
Εκεί που τα λέγαμε λοιπόν μεταξύ αστείων και ιλαρής ατμόσφαιρας, περνάει ενα άλλο ζευγάρι παλιών συμμαθητών, που τα χρόνια επάνω τους ειχαν αφήσει εντονότερο σημάδι απ' οτι σε άλλους.
Σταμάτησαν για ενα γειά και πάνω στην κουβέντα, η γυναίκα του ζευγαριού αυτού λέει στον άντρα του άλλου -του ομπραντόϊρο- ζεύγους :
- Ομόρφυνες Βασίλη, βλέπω  εισαι μια χαρά.
Καμάρι ο Βασίλης, τονε κοιτάμε όλοι αμίλητοι για λίγα δευτερόλεπτα σιωπής και μετά πέφτει σαν κεραυνός ενα ομαδικό χαχανητό που χρόνια είχα να ακούσω.
Αντε τώρα να εξηγείς στην άλλη που δεν ήξερε τι θέμα είχαμε πριν περί Ομπραντόϊρο και κοπλιμάν.
Τελος  πάντων της εξηγήσαμε  κάπως οτι κάτι λέγαμε πριν και έληξε το θέμα.

Μένει να μάθουμε,  οταν ξαναδούμε το Βασίλη, αν εχει αναθεωρήσει ή εχει μάθει να διαχειρίζεται αλλιώς το θέμα που είχε οταν άλλοι του έλεγαν πως εχει όμορφη γυναίκα, ή αν απέκτησε και η γυναίκα του ανάλογο θεματάκι με αυτό. Λές ;


Στην φωτογραφία είναι η Plaza del Obradoiro στην πόλη Santiago de Compostella της Ισπανίας. Απο flickr (Laura Ortiz)

H Σκούνα

Μιά ακόμα αυθεντική ιστορία που μου μεταφέρθηκε απο τον Μιχάλη Καριαμή απο τη βόρεια Χίο.

Η "Σκούνα" ήταν ενας γνωστός μπεκρής της Χίου που τριγυρνούσε δω κι εκεί γυρεύοντας ποτό.

Μιά μέρα πριν πραγματικά  πολλά  χρόνια γλένταγαν ο Λιβανός με τους γαμπρούς του Ωνάση και το Νιάρχο, κάπου στη Χίο. Τυχαία, πέρασε έξω από τον κήπο της βίλας του η Σκούνα.
Ζήτησε ένα ούζο. Δεν το έδωσαν ....
Όταν τους έγινε αφόρητος κορσές, του λέει ο Λιβανός
"Φύγε από δω γιατί θα φωνάξω την αστυνομία"
 ...Λόγο στο λόγο του λέει ο Εφοπλιστής "Ξέρεις ποιος είμαι εγώ...;"
 - Όχι του λέει η Σκούνα ..... Ο Λιβανός, τότε του λέει ποιός ειναι !!!! ....-

Σαν άκουσε η Σκούνα το όνομα του είπε το τραγούδι ...

Η Θάλασσα και ο ουρανός έχουν το ίδιο χρώμα...
Η Σκούνα και ο Λιβανός θα μπουν στο ίδιο χώμα .!!!..

Ο διάσημος μεγαλοεφοπλιστής του πέταξε μια λίρα ....
Η Σκούνα τη σήκωσε απο χάμω του την πέταξε στα μούτρα, λέγοντας του ...\
"Ένα ρακί σου ζήτησα, όχι ζητιανιά και ελεημοσύνη !"

Μετά από χρόνια του είπαν ότι πέθανε ο Λιβανός.
Αυτός ο γραφικός άνθρωπος άρχισε τον αμανέ ... μπλα μπλα αμαν αμαν.., καταλήγοντας :

...Ο Λιβανός κι αν πόθανε, η Σκούνα ζει ακόμα......!!!

  

* Η φωτογραφία ειναι απο τη Χίο, κοντά  στο Λιθί.

Η γρανίτα και μιά αληθινή φιλία

Τρία άτομα προσπέρασαν βιαστικά άλλα τρία νεαρά άτομα που κατέβαιναν τα σκαλοπάτια με  ρυθμό αργό. Το βλέμμα μου έπεσε στη μία νεαρή με μια μαλλούρα πλούσια και όμορφα χείλη.
Δεν κατάλαβα γιατί περπατούσε αργά  και με το κεφάλι σκυμμένο. Αλλά μου άρεσε.

Μετά, πρόσεξα  την άλλη νεαρή δίπλα της, πολύ  κοντή που με δυσκολία  κατέβαινε  τα σκαλοπάτια της Ιουλίδας,  της Χώρας της Τζιάς, κι αυτό, με την υποστήριξη της όμορφης με τη μαλλούρα και ενός άλλου νεαρού.
Θα ήταν συνομήλικοι, υπέθεσα, ενω έρχονταν προς το μέρος μου.
Η νέα γυναίκα στη μέση ηταν φανερά άτομο με σοβαρά  κινητικά προβλήματα, ωστόσο μπορούσε  με βοήθεια να βαδίζει, αργά όμως και κουτσαίνοντας.

Το πανηγύρι της πανσελήνου απο κάτω, βοούσε όμορφα με ήχους ντόπιους.

Είχα σταματήσει να ξεκουραστώ απο το ανέβασμα σε κείνο το σημείο, κι ενω ρουφούσα λίγη ακόμα  απο την κρύα γρανίτα μου, μπόρεσα να ακούσω την νεαρή με τη μαλλούρα να μιλάει  σε  τηλέφωνο. Ετσι εξηγείται γιατί ήταν ετσι σκυμμένη.
Με το ένα χέρι κρατούσε το κινητό και το  άλλο  το  είχε τοποθετήσει έτσι ωστε η άλλη κοπέλλα  να μπορεί να στηρίζεται.

"... ναι ....  πάμε τώρα προς το πανηγύρι ...
 ... ναι αμέ ... έχει πολύ κόσμο αλλά να σου πω, τώρα δε μπορώ να μιλήσω να τα πούμε αργότερα καλύτερα ; "
   Η αναπηρη κοπελίτσα τότε παρεμβαίνει και της λέει :
" όχι, όχι μίλησε, μην το κλείνεις για μένα ! "

  Τότε η κοπέλλα κλείνει το τηλέφωνό της, την κοιτάει όλο αγάπη και της απαντά :
" όχι,  σήμερα είναι η μέρα αφιερωμένη σε σένα, τηλέφωνο θα μιλήσω αργότερα σήμερα είναι η μέρα σου :) "
  κι έβαλε το μπράτσο της για να μπορέσει να πιαστεί καλύτερα η φίλη της και να συνεχίσουν να κατεβαίνουν, ενα μπράτσο απο δω, ενα απο κεί, του νεαρού, βήμα βήμα, σκαλί σκαλί.
Σαν σκηνή απο  σινεμά.

Ενώ ξεμακραίνουν, έχω μείνει αποσβολωμένος και αισθάνομαι πολύ μικροπρεπής επειδή το σημαντικό για μένα πριν δύο λεπτά ήταν να μείνει κρύα η γρανίτα φράουλά μου ...

Πανσέληνος πάνω  αποτη Χώρα της  Τζιάς, Ιούνιος 2013

Hχοι, στίχοι, τοίχοι

Οι ήχοι που έρχονται στα φτωχά αυτιά που μου δόθηκαν με τη γέννησή μου,
φτάνουν σαν απόκοσμοι παφλασμοί βότσαλων σε νερό,
καμμιά φορά και σαν μικρές εκρήξεις  θυμού.

Ενα ταξιδάκι αναγκαστικό μεν, αναγκαίο  δε,
ανανεώνει πνευματικά αλλά και κουράζει σωματικά,
εφ όσον το κάνεις για χάρη άλλων που έχουν ανάγκη την βοήθειά σου.
Κι ας μην το καταλαβαίνουν απόλυτα. Εσυ πρέπει να πας.


Ομως ο γυρισμός σε βρίσκει περισσότερο αποφορτισμένον απο ότι θα περίμενες,
δεν ξέρω γιατί περίμενες Τζόνι μου οτι οι αντοχές, σωματικές και ψυχολογικές  μαζί,
που διαθέτεις, ειναι μεγάλες.
Τώρα το καταλαβαίνεις αυτό, που απο το παράθυρο εισβάλλουν ήχοι του δρόμου,
ήχοι ανθρώπων, το σούσουρο του αέρα και όλα αυτά ανακατεμμένα πότε πότε με
στριγγλιές άγνωστης προέλευσης.
Σαν θρίλερ.

Η ξεκούραση του "πολεμιστή" ; χαχα, σχεδόν, ίσως.
Παιχνίδια μυαλού, ονειροπράματα και νεφελοβασίες.
Και μετά, άλλο ενα ταξιδάκι, σε  μια εποχή, που δεν είναι για έξοδα αλλά βλέπεις, κι η φτώχεια καλοπέραση θέλει.  Σε αναζήτηση νέων ήχων,  νέων παράξενων ακουσμάτων στη νύχτα, γιατί ποτέ δεν σταματούν οι ήχοι και πάντα υπάρχει κάτι νέο να ακούσεις. Αν μπορείς να ακούς.

Ωρα 2.12 προς το ξημέρωμα της αμέσως πιο  μικρής απο τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου.
Κι όμως, είναι η νύχτα, που μου φαίνεται μεγάλη.

Oταν μιλάς

Οταν μιλάς για κάτι, πρέπει να είσαι έτοιμος για αντίδραση.
Αλλες αντιδράσεις  είναι θετικές, άλλες όχι και άλλες ειναι επιθετικές.
Οι θετικές αντιδράσεις ενισχύουν την άποψή σου της δίνουν μεγαλύτερη διάσταση.
Οι αρνητικές μπορούν να δείξουν πλευρές του θέματός  σου που χρειαζονται παραπάνω εξέταση.
Οι επιθετικές είναι απο ανθρώπους που παίρνουν προσωπικά αυτά που λες επειδή θεωρούν οτι τα λές για να θιγούν οι ίδιοι και οτι  κάνεις τον έξυπνο κλπ κλπ τρολιές. Και κατινιές.
Για να μπορέσουμε ως άνθρωποι και ως κοινωνία να οικοδομήσουμε κάτι καλό,  ένα πράγμα ειναι απαραίτητο, τα ανοιχτά μυαλά. Με μυαλό ανοιχτό, δύσκολα κάποιος θα ειναι κοντόφθαλμος και επικριτής των πάντων, χωρίς μάλιστα  να προτείνει εναλλακτικές λύσεις σε προβλήματα.
Οταν εισαι ανοιχτόμυαλος θα δεις πιο καθαρά.
Αυτό κάνε.

* Η φωτογραφία ειναι τραβηγμένη στη Ζάκυνθο, (δες χάρτη) σε ενα πανέμορφο αν και ακριβό μπαράκι πάνω στη θάλασσα, λίγο έξω απο την πόλη. Μιά και είναι ήδη αρχές  του καλοκαιριού ας έχουμε όλοι όμορφες μέρες και νύχτες καλοκαιρινές.

Kαλό Πάσχα με οτι αυτό συνεπάγεται.

ΦΑΓΗΤΟ ΟΤΙ ΘΈΛΩ ΒΛΕΠΩ

Στην αρχή δεν έβλεπα σωστά.
Διάβασα "ΜΠΡΙΖΟΛΕΣ ΜΑΪΜΟΥ"


Αλλά  μετά ξαναδιάβασα προσεκτικότερα.














ΦΡΑΠΕΔΟΣΚΟΥΡΟΣ

Πιο μετά έκανα ενα φραππέ ελληναράδικο εντελώς.
Τον ήπια.
Κι άλλον ενα μετά που δεν τον πέτυχα. Μυστήριο, αφου έβαλα πάλι πράσινο  καλαμάκι.

Φέτος τα παγάκια εξαντλούνται γρήγορα, η ζέστη εχει χτυπήσει 30άρες και βάλε αφου να σκεφτείς εχω μαυρίσει ήδη γι αυτό δεν με γνώρισε εκείνη η πρώην μου στο δρόμο προχτές. Αμα παίζω και τένις στον ήλιο, καταλαβαίνεις φίλε.
Συναγωνίζομαι πλέον τους καθαριστές ασιάτες αλλοδαπούς των φαναριών. Στο χρώμα.









 ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗ


Μετά είπα να φτιάξω κουλουράκια. Ετοιμα για ψήσιμο.

Κάποιοι είπαν πως υπάρχει κάποιο λάθος στα κουλουράκια αυτά.

Βρες το λάθος.









Ε, τι ειναι το Πάσχα ;
Για μένα είναι γιορτή της Άνοιξης σε απόλυτα ταιριαστή εποχή, τώρα που ανθίζει η γή κι αναγεννιέται μετά τον χειμώνα. Οχι οτι καταλάβαμε και χειμώνα εδω που τα λέμε στην Αθήνα άντε είκοσι μέρες κρύο κι άλλες δέκα βροχές. Μετά ήρθε η σκόνη απο την έρημο Σαχάρα που συμβολίζει το οτι είμαστε ρημάδια σωματικά και ψυχικά. Τέλειο.

[Τυχαία] το Πάσχα ταιριάζει με την ανάσταση της φύσης μετά το πέρασμα του χειμώνα.
[Τυχαία] οι απόστολοι ήταν 12 όπως [συμπτωματικά] οι θεοί του Ολύμπου.
Δεν νηστεύω. Οταν πέρασα μικρός κάτι αναιμίες δεν  γινόταν να μην τρώω κανονικά.
Αλλά [τυχαία] ενας παπάς μου είπε οτι αμαρτάνω. Εκείνος δεν αμάρτησε οταν η μάνα μου του 'χωσε στο χέρι 500ρικο επειδή μας ευλόγησε περνώντας απο το σπίτι. Ούτε η μάνα μου αμάρτησε,  που δεν πήρε απόδειξη.

Την πίστη δεν την ορίζει κανένας άλλος παρα μόνο εσύ, μέσα σου.
Προσευχήσου να έχεις θετική ενέργεια στη συνέχεια. 
Αυτο είναι το Πάσχα, θετική ενέργεια. Αυτό έχουμε ανάγκη γι αυτό και έχουμε ανάγκη να γιορτάζουμε μιάν Ανάσταση.

Οι περιπέτειες ενός νεραντζιού

Μιά φορά κι ενα καιρό, κάπου σε εναν κήπο ήταν ενα νεράντζι.
Ενα χέρι το έκοψε και το 'βαλε μεσα σε σακκούλα μαζί με άλλα 36 απο το ίδιο δένδρο. Επάνω του είχε κι εναν λαθρεπιβάτη.

Η σακκούλα ταξίδεψε σε άλλη πόλη και εκεί το νεράντζι βαρέθηκε να περιμένει να δει τι θα γίνει. Αφού άρχισε να φωνάζει "ρε τι θα γίνει με εμάς, τι θα μας κάνουν;"
Αλλα τα υπόλοιπα νεράντζια το είχαν ρίξει σε ύπνο βαθύ και μερικά ονειρεύονταν κιόλας  μια κυβέρνηση σύριζα με βασικό μισθό χίλια τετρακόσα τόσα. Μερικά ονειρεύονταν να πέσουν στα χέρια μεγάλου Γάλλου σεφ. Ωραίο πράγμα τα όνειρα. Καλά που είχε μια νεραντζούλα δίπλα του και τη φλέρταρε αν και αυτη ήταν ανένδοτη.  "Γλυκό θα μας κάνουν κι εσυ θες να γαμήσεις ;" Πάντα πιο ρεαλίστριες οι γυναίκες. Ολο πονοκέφαλο έχουν, δικαιολογίες.

Οι μέρες περνάγανε και τα φύλλα άρχισαν να χαλάνε,  οπότε το ίδιο χέρι έπιασε και τα έβγαλε ολα τα νεράντζια απο τη σακκούλα έξω. Καθάρισε τα φύλλα κι έπιασε να τα τρίβει για να βγεί το εξωτερικό της φλούδας. Επιτέλους και τα είχε πιάσει μια φαγούρα τόσο καιρό μεσα στη σακκούλα στριμωγμένα.
Υπομονετικά  περίμενε τη σειρά του για ξύσιμο.
Στο τέλος όλα τα νεράντζια ήταν ξυσμένα και μοιάζαν με κεφάλια κουρεμένων αντρών σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Μετά, ενα μαχαίρι έκοψε τις άκρες των νεραντζιών και χάραξε τις φλούδες τους κάθετα για να ακολουθήσει πλήρες γδύσιμο εν μέσω τσιρίδων γιατι ο γυμνισμός στην νεραντζοχώρα ήταν κάτι σοκαριστικό εκτός αν ήσουν σε διακοπές.
Το εσωτερικό πετάχτηκε, θεός σχωρέσ'το.
Οι φλούδες τυλίχτηκαν και μετά τις διαπέρασε μία μία ή και δύο μαζί μιά αιχμηρή οδοντογλυφίδα απο  αυτές σε μέγεθος ακόντιου για  αγώνες στίβου πεταλούδων.
Αφου τρυπηθήκανε ολα, ήταν ώρα για ενα δροσερό μπανάκι.
Σε μία  λεκάνη μέσα, σκεπάστηκαν με νερό και μπήκαν στο ψυγείο για 24 ώρες.
Ενδιάμεσα, τους άλλαξαν το νερό δύο φορές. Για φρεσκάδα.

Το μπανάκι στην πισίνα ψυγείου έληξε την επόμενη μέρα  και μία ωρα μετά, άλλαξαν πισίνα σε μία μεταλλική  με  νερό ζεστό και όλο πιο ζεστό μέχρι να βράσουν για κανα 15λεπτο.
Στο μεταξύ χαμός, κάθε νεράντζι έψαχνε να βρει τα κομμάτια  του, χάνει το παιδί τη μάνα που λένε. Μπέρδεμα  και στρίμωγμα, μετά τη δροσιά το κάψιμο και ευτυχώς που ήρθε η ωρα να βγούν απο το ζεστό  μπανάκι και να τους αφαιρεθεί η οδοντογλυφίδα. Ανάσαναν με ανακούφιση αποκαμωμένα και ξάπλα σαν δεκαθλητές μετά τα 1.500 μέτρα.


Το πρόγραμμα είχει ενα ακόμα μπανάκι προσφορά, σε κατσαρόλα με 2 ποτήρια νερό και 3 ζάχαρη. Κι ενα χυμό λεμονιού, δεν ξέρω γιατί.
Σε χαμηλή φωτιά βράσανε καμμια ωρα και βάλε μέχρι να δέσει το σιρόπι.

Απομένει να μπούν σε αποστειρωμένα βάζα και μετά ενας θεός ξέρει πότε οι περιπέτειες του νεραντζιού  μας θα τελειώσουν.

Οπως κατάλαβες φίλε  έφτιαξα γλυκό νεράντζι και η παραπάνω ιστορία ειναι η συνταγή. Αμα θες φτιάξε κι εσύ,  άμα δε θες, άσε ενα σχόλιο αποκάτω, εγω πάω για ύπνο. 
Αν δεν το φτιάξεις,  τότε θα χαρώ να ξέρω πως γέλασες λιγάκι.

Εφημερ-είδες

Είδες ; Εφημερίδες.

Χωρίς λόγια, αφού όπως λένε,  "μιά  εικόνα = χίλιες  λέξεις".
Θα μιλήσουν τα σχόλια, υποθέτω :)

A, μην ξεχάσω και μπλογκογενέθλια, 8 χρόνια  για αυτό το μπλογκ.
Ευχαριστώ  πολύ ολους τους κανονικούς  μπλόγκερς, όσους με διαβάουν κι όσους διαβάζω,  ξέρετε  σείς ποιοί είστε :) Να είστε καλά.

Πώς τα φέρνει η ζωή

Στις 25 Δεκεμβρίου του 2004, ενα κοριτσάκι, η Νέλλη, πήρε για δώρο Χριστουγέννων μιά κιβωτό του Νώε, πλαστική, με δεκάδες μικρά ζωάκια μέσα.
Την επόμενη μέρα, χτύπησε το τσουνάμι εκεί που είχαν πάει με την οικογένειά της για διακοπές, κάπου στο Πουκέ της Ταϊλάνδης.
Ειρωνία ! Μιά κιβωτός  χρειαζόταν για να σωθούν οι 140.000 άνθρωποι που χάθηκαν τότε στις λάσπες. 

Κάποτε, γεννήθηκαν δύο δίδυμα αδέλφια, κωφάλαλα.
Μεγάλωσαν μαζί, έζησαν μαζί, έμεναν μαζί, δούλευαν μαζί.
Και πρόσφατα, έμαθαν οτι θα έχαναν και το φώς τους.
Και ζήτησαν να τους γίνει ευθανασία.
Δεν άντεχαν στη σκέψη οτι δεν θα μπορούσαν να στηρίξουν ο ένας τον άλλον πια.

Μιά γυναίκα πέθανε στο εξοχικό της κάπου στην Αίγινα πριν 12  χρόνια.
Την ανακάλυψαν μόλις τώρα.
Πώς λένε, δεν σε ήξερε κανείς ; Αυτό.

Ο μικρός Παντελής έπαιζε με μία μπάλλα.
Στην πλατεία.
Οταν πήγε να μαζέψει την μπάλλα  απο το δρόμο, ενα αυτοκίνητο τον απέφυγε την τελευταία στιγμή. Ο μικρός συνέχισε να παίζει.
Το αυτοκίνητο καρφώθηκε στο φανάρι, το φανάρι έπεσε πάνω σε διερχόμενο δίκυκλο το οποίο πέφτοντας κάτω σύρθηκε για τέσσερα-πέντε μέτρα μέχρι να πετύχει έναν νεαρό στο πόδι.
Ο νεαρός ήταν αστέρι του  μπάσκετ πολλά υποσχόμενο.
Δεν ξανάπαιξε μπάσκετ απο τότε.

Στις γραμμές του τραμ στη Γλυφάδα, σκύβω να πιάσω  ενα κέρμα που μου έπεσε.
Σηκώνομαι και το τραμ περνάει 2 εκατοστά απο το κεφάλι μου.
Ο οδηγός σταμάτησε και με ρώτησε : "είσαι με τα καλά σου ;" ...
Δεν είχα ακούσει το τράμ να έρχεται, γαμημένη χάλια-ακοή.

Παρα τρίχα ή και τρίχα τι σε περιμένει δεν ξέρεις.
Αλλά να ετοιμάζεσαι γι αυτό, καλό έιναι.