Δροσιά οπωσδήποτε

Με αυτη τη ζέστη, το μόνο που θέλω ειναι να πάω κάπου δροσερά, με θάλασσα αν γίνεται και ηρεμία. Και να μην εχει κουνούπια.

Δεν είναι οτι δεν εχω να πώ πράγματα για όσα συμβαίνουν.

Είναι που δε θέλω να πώ κάτι για την επικαιρότητα των ημερών.

Δε θα μου βγεί καλά, αν έρθει ωρα να γράψω, θα το κάνω, τώρα ομως δε θέλω να γίνω μίζερος.

Απέβαλα αυτη την ασθένεια προ πολλού.

Η μιζέρια μπορεί να πνίγει ακόμα και την φαντασία.

Και δε μπορώ να ζώ χωρίς φαντασία, ούτε χωρις όνειρα.

Κάποιος λοιπον, προσφέρει κάτι πολύ καλό για να το αρνηθείς, απο αυτά που αλλάζουν ζωές, πορείες, οπτικές και στάσεις ζωής, κάτι απο αυτά που σε κάνουν σχεδόν άλλον άνθρωπο, καλύτερο, πιο γεμάτο, πιο δυνατό.

Εντάξει, πάμε.

Για την ώρα,καλά μπάνια σε όλους τους καλούς και χαιρετίσματα στις κατσίκες των γειτόνων των υπολοίπων :)

Μπάμ μπούμ

Οποιος εχει διαβάσει για τα γεγονότα στις διαδηλώσεις στο Σύνταγμα, και συγκεκριμένα το πώς ενας αστυνομικός μετά απο εντολή ανωτέρου του, έριξε βόμβα κρότου-λάμψης μισό μέτρο απο το πρόσωπο ενός ανθρώπου, θα πρέπει να ειναι οργισμένος.
Ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος ηταν εκει για να καταγράφει ως όφειλε τα γεγονότα. Αφου τον ρώτησαν γιατι τραβά φωτογραφίες, επέδειξε δημοσιογραφική ταυτότητα. Τότε ενας αστυνομικός πήγε σε άλλον και του έδειξε τον κ.Κυπραίο. Ο άλλος αμέσως πέταξε μιά βόμβα κρότου-λάμψης που έσκασε πολύ κοντά στον κ.Κυπραίο και ειχε σαν αποτέλεσμα να πέσει κάτω και οταν κάπως βρήκε τις αισθήσεις του να αντιληφθεί πως δεν άκουγε τίποτα.
Αν τα πράγματα έγιναν ετσι, τότε δε μπορεί να μείνει κανείς χωρίς να εχει συγκλονιστεί.

Στο νοσοκομείο του είπαν οτι καταστράφηκαν οι κοχλίες. Ακοή κατεστραμμένη.
Ε, καί ;

Θα ζήσει τώρα χωρίς να ακούει. Ε και ;

Και αυτός  που το έκανε θα ζήσει ατιμώρητος και άνετος να το ξανακάνει. Μετά  απο εντολή ή και πιθανώς και χωρίς εντολή. Αυτος δεν ενδιαφέρεται αν άφησε ανάπηρο εναν  άνθρωπο, ίσως ζεί όλος καμάρι γι αυτά που κάνει και θα παινεύεται. Μεχρι που μια μέρα ο ίδιος θα πάρει τη ζωή κάποιου άλλου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Δεν ειμαι σίγουρος αν η βλάβη στους κοχλίες επιδιορθώνεται ούτε τι κόστος έχει αυτό και ποιός θα το καλύψει.
Ειμαι σίγουρος όμως οτι ο άνθρωπος αυτός θα υποφέρει απο αυτη την αναπηρία κι όλο θα σκέφτεται " γιατί εμένα ; "

Θα πρέπει να εκπαιδευτεί απο την αρχή να διαβάζει τα χείλη όσων του μιλούνε και να κοιτάζει κατα πρόσωπο τους συνομιλητές του φυσικά. Θα πρέπει να μην ακούει το κουδούνι και το τηλέφωνο. Δεν θα μπορεί να συνομιλεί στο τηλέφωνο. Θα πρέπει να προσέχει που περπατάει επειδή ο έλληνας οταν δει πεζό το πρώτο που κάνει ειναι να κορνάρει και συνεχίζει ακάθεκτος. Δεν του περνά απ' το μυαλό να σταματήσει, μήπως κι ο άνθρωπος αυτός ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ.

Τα ΜΜΕ διαδίδουν επιτυχίες της Αστυνομίας σε άλλα θέματα, όπως συλλήψεις κακοποιών και λοιπά, λες και αυτο δεν ειναι στα καθήκοντά τους αλλα πρέπει να προβληθούν, σαν για να μαλακώσει η άποψη του κόσμου για τους κακούς μπάτσους.
Ε, λοιπόν, φροντίζετε εκει στην Αστυνομία, να σας βλέπει ο κόσμος με άλλο μάτι.
Ρίξατε εκείνη τη βόμβα κρότου στον κ.Κυπραίο, ρίξατε ταυτόχρονα τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Χάσατε κάθε υποστηρικτή σας. Σας αγαπάει μόνο η μάνα σας. Και θα 'θελαν πολλοί, να πούν κάτι στη μητέρα σας. Δεν ξέρω όμως πόσοι θα ειχαν κάτι καλό να πούν στην μητέρα του κ.Κυπραίου.

Να καλυφθεί απο τις τσέπες σας η αποκατάσταση του κ.Κυπραίου, να αποζημιωθεί για τον τρόμο που έζησε και την αναπηρία του, -πιθανόν μη αναστρέψιμη βλάβη, δεν ξερω- και θα ευχόμουν να σας μουδιάσει μόνιμα το χεράκι που πετάει βομβίτσες. Μα ποιός θα ήταν κακός για να ευχηθεί κακό ...
Οσο για το αφεντικό σας τον κ.Παπουτσή, πολλοί, έχουν δεκάδες φορές ευχηθεί να βρισκόταν στον πάτο μαζι με το "Σάμαινα" αλλα πάντα τον διασώζουν εκει στο κόμμα του και πάντα εχει αξιώματα και ασυλίες. Κάτι σαν τη Φάνη-Πάλλη του Πασοκ... Ποιά προστασία του πολίτη ; Απο εσάς ...

Δε θα σταματήσω να ασχολούμαι με το θέμα αυτό μέχρι να θεραπευτεί πλήρως ο Μανώλης Κυπραίος. Είμαι ήδη σχεδόν κουφός. Και ξέρω πώς ειναι. Δεν έφαγα βόμβα, αλλα όλη μου τη ζωή ζω τον τρόμο να μην μπορώ να αναγνωρίζω αμέσως τον κόσμο που με περιβάλλει, να μην ακούω ψιθύρους, και σε κάθε κρότο να τρομάζω μη μπορώντας να αναγνωρίσω τι ήταν αυτό, απο πού έρχεται, κι αν κινδυνεύω.
Ζω σε ενα κόσμο που με εχει κάνει να κατανοώ τον κάθε ανήμπορο άνθρωπο και σχεδόν και το τι περνάει.

Αποκατάσταση του Μανώλη Κυπραίου τώρα. Μέχρι τότε, ζήστε την ντροπή σας.

O καφές, η τσάντα και το φώς

Ελα, πάμε για καφέ, μου είπε.
Ητανε 2:30 το πρω,  περίπου.
Αναρωτήθηκα πού να πάμε τέτοια ώρα και μου είπε να μην ανησυχώ  και ολα θα ειναι εντάξει. Φτάσαμε σε μια περιοχή που έμοιαζε με σκηνικό ταινίας, για μένα, τότε.
Φώτα, δέντρα, αυτοκίνητα, κίνηση, ενω η πόλη έμοιαζε να κοιμόταν.

Ανθρωποι ξυπνητοί,  με τσάντες στο χέρι, οι πιο πολλοί, καλοντυμένοι θα έλεγα.
Ηταν το παλιό ανατολικό αεροδρόμιο της Αθήνας, όχι μακριά απο κει που μέναμε.
Εκείνη κρατούσε μια μικρή τσάντα, εγω όχι. Ενα πορτοφόλι μόνο, στη μιά κωλότσεπη, χρήματα λίγα, φορτωμένος με όνειρα κι ελπίδες για ενα μέλλον που τότε δεν μπορούσα να φανταστώ πώς θα εξελισσόταν.

Οσην ώρα μείναμε εκεί, μιλούσε χαμηλόφωνα, με αποτέλεσμα συχνά να μην καταλαβαίνω τι λέει. Ηταν και εκείνος ο ψίθυρος, τα βήματα του κόσμου γύρω, που μπέρδευαν τα λόγια της. Ενιωσα γυμνός χωρίς μία τσάντα, να δείχνω κι εγω σαν όλους αυτούς που σε λίγο θα ανέβουν σε ενα αεροπλάνο με προορισμό κάποια χώρα του εξωτερικού. Τυχεράκηδες.
Ο καφές ουτε που μου άρεσε.
Δεν ξέρω...  εκείνη τη βραδιά αισθάνθηκα την ανάγκη να επιστρέψω στη σιγουριά του διαμερίσματός μου, να νιώσω βολικά σε χώρο οικείο αν και τόσο σκέτο -τότε- που ήξερα οτι δεν μπορούσα εκεί να δώσω σε κάποιον να μοιραστεί κάποια όνειρά μου. Οι τοίχοι δεν μιλούνε, διαπιστωμένο αυτό.
Καφέ, νύχτα, δεν πίνω, εκτός  αν πρέπει να μείνω ξυπνητός για συγκεκριμένο λόγο.
Το να εχω βγεί βόλτα με μία καλή φίλη δεν ηταν αρκετός λόγος να με κάνει να πιω καφέ. Ούτε ποτό ήθελα, τι στην ευχή ήθελα τότε, ακόμα δεν εχω καταλάβει, και πάνε χρόνια πιά.
Αν κι απρόθυμα, δέχτηκε να φύγουμε αλλα πριν την αφήσω σπίτι της να κάνουμε μια βόλτα με τα παράθυρα ανοιχτά και με μουσική. Το αμάξι μου ειχε μεγάλες πόρτες και ηταν απόλαυση να το οδηγείς με τα τζάμια κατεβασμένα. Το ραδιόφωνο έπαιζε όμορφα κομμάτια και αναθάρρησα. Ενιωσα πως κάτι κάνω, σε πιο οικείο χώρο, και η μουσική έλουζε τα παραζαλισμένα μυαλά μας. Το βιολογικό ρολόϊ που λέει οτι στις 5:20' το πρωί πρέπει να κοιμάσαι -εκτός αν πας κάπου- σταμάτησε να με ενοχλεί.
Είκοσι χρόνια μετά, η φίλη δεν υπάρχει παρα μόνο στις καρδιές μας.
Τότε δεν μπορούσα να φανταστώ οτι σήμερα δεν θα υπάρχει στη ζωή κι οτι δε θα 'χαμε την ευκαιρία να  πηγαίνουμε παρέα με καφέ στο χέρι, στις λαϊκές συνελεύσεις των "αγανακτισμένων" και βόλτα με την μηχανή της.
Δεν μπορούσα να φανταστώ με ακρίβεια το μέλλον κι αυτο αποδείχτηκε συχνά.
Κι εμείς όλοι εχουμε στο μεταξύ, περπατήσει σε αυτό που τότε το λέγαμε μέλλον.

Εκείνο το βράδι, μπήκα στο διαμέρισμα και έκλεισα την πόρτα, κλείδωσα κιόλας και μεσα στο σκοτάδι, ψηλαφητά έψαξα το διακόπτη για το φώς. Η λάμπα του φωτιστικού δαπέδου άναψε και ένιωσα οτι τουλάχιστον αυτο το φώς ηταν λίγο απο το μέλλον που δεν ήξερα την ώρα που έπινα καφέ, απέναντι απο ενα 747.

Λίγο μετά, αποκοιμήθηκα χωρίς να με νοιάζει τι ώρα θα ξυπνήσω, ειχα ρεπό τη μέρα εκείνη. Προσπάθησα θυμάμαι να δω, σε όνειρο, το μέλλον. Αδύνατον. Δεν είδα αγανακτισμένους, δεν είδα φωτιές σε όλη τη χώρα, δεν είδα ΔΝΤ και δεν είδα πόσο θα ζήσω, πού και πώς. Το μόνο που είδα ηταν κάποια λάμπα να στέκει αναμμένη, ενα φώς. Οταν ξύπνησα, η λάμπα ακόμα έκαιγε. Την έσβησα. Οπως και τις αναμνήσεις μου απο το μέλλον. Πήγα να το ζήσω αυτο το μέλλον, καλημέρα και έφυγα :)
...................................................................................................................................

Και με μια εικόνα απο την εποχή που δεν ξέραμε το μέλλον μας, τραβηγμένη στην Κέρκυρα, στο Κομμένο, το 1997, εύχομαι στους πάντες ενα καλό καλοκαίρι γεμάτο φώς και χρώμα.

Kαι πού'σαι ; Ακόμα προσπαθώ να φανταστώ το μέλλον. Εχεις τίποτα υπ' όψιν ;