Ενα βράδι ...

Του Οκτώβρη ενα βράδι, με τον καιρό πεισματικά να αρνείται να θυμηθεί τον παλιό του εαυτό,τότε, το 1968 που Οκτώβρη μήνα είχαμε χιόνια στη Θήβα απ' όσο μου 'χουνε πει οι μεγαλύτεροι, οι βάρκες λικνίζονται ανάλαφρα ανάμεσα στις ευθείες αντανακλάσεις στο ήσυχο κύμα απο τα φώτα της πόλης.
Ο Πειραιάς απέναντι έριχνε ανταύγειες στο σκοτεινό νερό.
Οταν τον πλησίασε ο λαχειοπώλης, εκείνος δεν άκουσε αμέσως, απορροφημένος στις σκέψεις του. Τον είχαν απορροφήσει εντελώς οι σκέψεις, τα φώτα τον υπνώτιζαν και, άγνωστο για πόσην ώρα, ο κόσμος είχε πάψει να υπάρχει. Υπήρχε μόνο ενας ψίθυρος απο το αεράκι κι ενα σούσουρο μακρινό απο την λεωφόρο πιο πίσω όπου μανιασμένα τροχοφόρα μετέφεραν ανθρώπους σε προορισμούς διασταυρούμενους, αχ και νά 'μουν ενας θεός, να βλέπω απο ψηλά τόσες διαδρομές, κάθε μια, και μιά μοναδική ιστορία.
Η δική του ιστορία δεν ενδιέφερε κανέναν.
Μάλλον όσοι τον αγαπούσαν θα θελαν πολύ να ξέρουν, μα κράταγε μυστική την ύπαρξη τόσων διαδρομών, για τον εαυτό του. Η δικιά του φωτεινή γραμμή δεν ειναι σαν αυτές που σκίζουν το σκοτάδι, που στράφτουν πάνω στο νερό. Είναι μια αλλόκοτη πορεία, όπως τα σύννεφα που συνέχεια αλλάζουν και δε στεριώνουν σε μιά μορφή πάνω απο δυό λεπτά.
Δυό παιδιά παίζουν στην άκρη του μώλου, ενα ζευγαράκι κάθεται στο παγκάκι δέκα πέντε μέτρα πιο 'κει, κι ενας τύπος που μοιάζει πιο πολύ με περιπτερά, σούρνει ενα καρότσι με κάποιο μωρό μεσα, προφανώς.  Πολύ πιο μακριά, δυό νέα κορίτσια κρατάνε απο ενα τεράστιο στρογγυλό γλυφειτζούρι και χαζογελάνε πανευτυχείς.
Ολα ειναι πάνω στη σκηνή, κι εκείνος νιώθει θεατής, μόνο που κατα παράξενο τρόπο ειναι πρωταγωνιστής σε ενα θέατρο που δεν τον κάλεσαν να μπεί. Απλά βρέθηκε εκεί.
Δεν ξέρω πόση ώρα είχε περάσει  οταν συνειδητοποίησε οτι κάποιος καθόταν πίσω του.
- Θα πάρεις λαχείο Γιάννη ; Μπορεί να είναι τυχερό ...
- .... !!!! Μιχάλη !!!! ρε συ τι κάνεις εδώ ;
- Λαχεία πουλάω, τι λες να κάνω ;
- Ρε συ θα με τρελάνεις ; Πόσην ώρα εισαι εδώ ;
- Δεν ξέρω, κανα τέταρτο ίσως ...
- Και δε μιλάς ρε μαλάκα ; Πωωωω σόρρι ταξίδευα ... σκεφτόμουν ...
- Το είδα. Πάντα σκεφτόσουν πολύ, ελπίζω να σου βγήκε σε καλό. Ενα σε λήγοντα 14 ;
- Ρε Μιχάλη τι 14 ; Πού χάθηκες ; Πάνε 15 χρόνια που 'χω να σε δώ !
- ... άστα ... διαδρομές, παραδρομές, ... εκδρομές. μεγάλη ιστορία.
- Ρε μαλάκα με πέθανες ... πωωω τι γίνεσαι ρε συ ;
- Φίλε ... πρέπει να πάω σπίτι, είναι κι αργά, εχω να περάσω κι απο Πειραιά σε λίγο, πάρε λαχείο σου λέω. Μπορεί να 'ναι τυχερό.
- Φέρε ενα ρε να λήγει στο γαμημένο το 14 αλλα λέγε ρε, πού χάθηκες ;
Το παράτησες το μπόξ ; Η Σουηδέζα η γυναίκα σου ; κάνατε παιδιά ; πες ρε !
- Γιάννο ... υπάρχει ενα ψητοπωλείο στο Μενίδι, ο "Πειρασμός", ελα ενα βράδι αργά όποτε θες απο κει να τα πούμε, εκει δουλεύω τα βράδια. Πάρε το λαχείο σου.

Το λαχείο πληρώθηκε και οι δύο παλιοί φίλοι χαιρετήθηκαν τόσο σιωπηλά, όσο ο τζίτζικας το χειμώνα. Απόμεινε να σκέφτεται τι στι καλό συμβαίνει ρε γαμώτο ; ... κι ενα χαρτί στα χέρια του ηταν οτι είχε απο ενα παλιό φίλο που ειχαν περάσει μαζι μέρες και νύχτες δύσκολες, με ψωμί και κρεμμύδι για μεσημεριανό, χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά. Και να, που η μοίρα τό 'φερε, ο ένας μετά απο τόσο καιρό να πουλήσει τύχη για λεφτά,  στον άλλον ....

Εκείνο το βράδι ηταν τόσο μακρύ που ανθρώπου νούς μονάχα μπορεί να φτιάξει μια φωτεινή διαδρομή πάνω στη νύχτα να δείχνει την πορεία του.