Τα εικοσάρια

Τις προάλλες ειχαμε βγεί με μιά παρέα σε ψαροταβέρνα, ουζερί.
Πάμε που λες μετά απο δεκα τηλεφωνήματα να συναντηθούμε με την παρέα στο Πεντάγωνο και μετά να πάμε για μπύρα ή κανα μεζεδάκι.
Επέμεναν να πάμε εκεί που ήθελαν αυτοί, οκ πάω πάσο, λέω, πάμε.
Μπροστά αυτός πίσω εγω με το αμάξι να στρίβουμε συνεχως σε κάτι δρόμους που στο τέλος ψιλοχάθηκα, φτάνουμε σε ενα πάρκινγκ, λέει 4 ευρώ η στάθμευση λέει, οκ.
Πληρώνει ο άλλος, λέει θα τα βρούμε μετά.
Πάμε σε ενα ουζερί, γεμάτο, δεν ειχε τραπέζι κρίμα πάμε σε άλλο.
Στο μεταξύ να με πονάει το πόδι και να βρίζω μεσα μου, δεν ήθελα να περπατάω.
Φτάνουμε στο άλλο, ησυχία, δυό τραπέζια γεμάτα, ειναι λέει καλό λεει ο φίλος.
Οκ ... καθόμαστε.
Στα όρθια δεν τρώω ποτέ εκτός αν βρεθώ σε κανα μπουφέ γιορτής.
Παραγγέλνουμε, ο άλλος με τη γυναίκα του λέγαν διάφορα, η κορούλα έπαιζε με ενα Πι-Ες-Πι... με εκανε να σκέφτομαι, " τα νιάτα πι-ες-πι, κι εμείς μόνο με Πι ".
Πάνω που αρχίζουμε να εχουμε μια καλή κουβεντούλα, μου έλεγε η γυναίκα του για τη δουλειά της, εγω για τα δικά μου, ο άλλος δε μίλαγε και πολύ, πετάγεται η μικρή ( 14 ετών ) τσούπ ! "Μπαμπά πεινάω" ... έρχονται της λέει, "χταπόδια πήρατε ; " η μικρή.
"Πήραμε, πήραμε " μπα σε καλό λεω μικρό παιδί πόσο χταπόδι τρώει ;
Κλείνει το Πι-Ες-Πι κι αρχίζει να μη μας αφήνει να κουβεντιάσουμε καθόλου, αλλα καθόλου όμως ! Πεταγόταν όλη την ωρα, μας διέκοπτε, έπρεπε να συζητήσουμε αυτο που αυτην ενδιέφερε, και βασικά το οτι ειχε όλο βαθμούς εικοσάρια στο -ιδιωτικό- σχολείο που πάει.
Ερχεται ο οκτάπους και ο γάβρος και τα λοιπά, αρχίζουμε να τρώμε, λέω θα το βουλώσει η μικρή ... μπα ! τα ίδια. Ασε που εξαφάνισε το χταπόδι, ενα κομματάκι πρόλαβα.
Παραγγέλνει άλλο ο μπαμπάς της, και δως του πάρλα η μικρη οκ λεω μικρό παιδί ειναι ας κάνω υπομονή ...  μα μόλις πήγαινα να μιλήσω στον πατέρα της, στην τρίτη λέξη που έλεγα, μας διέκοπτε. Είκοσι φορές έγινε αυτό. Τα νεύρα μου.
Μάνα και πατέρας της μικρής ήταν λες και έξι μαντράχαλοι είχαμε βγάλει το 14χρονο βόλτα σε ουζερί ... με το που μας διέκοπτε η μικρή, το 101% της προσοχής τους στρεφόταν στο παιδί. Καλάαααα ....
Ο ορισμός του "μη μιλάς οταν σε διακόπτω".
Ηρθε κι άλλο χταπόδι στο μεταξύ.
Τελος πάντων ηταν ψιλοχάλια τα φαγητά, λέω να πληρώσουμε γιατι με πονάει κάτι, δε θυμάμαι τι ειπα οτι με πονούσε, αργούσε ο λογαριασμός, σιωπή στην παρέα, μόλις έβλεπα σιωπή και πήγαινα να μιλήσω, τσούπ ! η πι-ες-πι πλέηερ γκέρλ πεταγόταν !
Αντε, λέω αργούμε ... καλά ερχεται λογαριασμός, ο φίλος ειχε πει παλιότερα οτι ηθελε να κανει ενα κέρασμα λόγω μιας επαγγελματικής του επιτυχίας, ωστόσο έκοψε το λογαριασμό σε μερίδια, τόσο ο ενας, τόσο ο άλλος, οκ. Πληρώνουμε. Εδωσα και το πουρμπουάρ. Το τι έφαγε η μικρή ίσαμε με δυο μεγάλους δεν το βαλε στο λογαριασμό. Το πληρώσαμε εμείς. Δεν ειπα τίποτα.
Φεύγουμε. Πάμε να πάρουμε τα αμάξια απο το πάρκιν, του χρωστούσα 4 ευρώ, βγάζω να τα δώσω, ειχα πενηντάρικο, δεν ειχε ρέστα  ο φίλος.
Και η αποθέωση :
Κάθεται σε ενα σημείο και με περιμένει να πάω απέναντι 100 μέτρα -με πόδι πονεμένο- να χαλάσω το πενηντάρικο, να γυρίσω,  να πάρει αυτος τα 4 ευρώ, του δίνω πεντάευρο, το παίρνει, δεν μου δίνει το ενα πίσω.
Μου λέει περάσαμε ωραία, να ξαναβρεθούμε !
Του ειπα ναι, αλλα μεσα μου έκανα τάμα να μην τονε ξαναδώ ... μα τι μαλ... !

Με πήρε τηλέφωνο τις προάλλες να βγούμε, του λέω πονάν τα πόδια μου, εχω και χοληστερίνη δεν κάνει ουζερί, μου λεει πάμε για καφέ του λέω απέκτησα αλλεργία στον καφέ, αλλα ξέρεις ποιό ειναι το φοβερό ;
Οση ωρα μιλούσαμε, απο μεσα ακουγόταν η κόρη του να του λέει διάφορα με φωνή επιτακτική που δεν σήκωνε αντίρρηση. Γμτ την κατάντια κάποιων ρε συ, να μεγαλώνουν παιδί και να μην το μαθαίνουν μερικά βασικά πράγματα !
Να τα βράσω τα εικοσάρια. Ας πάρει και εικοσιπέντε :)