Σύνορα φαντασίας ( 1 )

Ηταν νύχτα ακόμα.
Ξύπνησε καταϊδρωμένος μα ήταν καλοκαίρι κι αυτό δικαιολογούσε τον ιδρώτα.
Ομως ήξερε οτι αυτο δεν ηταν φυσιολογικό.
Κοίταξε γύρω του.
Ησυχία που έσπαζε μόνο απο ενα γρύλλισμα τρυζονιού κάπου μακριά.
Σηκώθηκε κι ήπιε ενα ποτήρι κρύο νερό.
Προσπάθησε να θυμηθεί το όνειρο που έβλεπε.
Δεν ηταν μια συνεχής ιστορία με σαφή πρόσωπα αλλα θυμόταν οτι έβλεπε να πηγαίνει μακριά να δει αγαπημένα του πρόσωπα κι έκανε ταξίδι μακρύ, σε δρόμο μεγάλο.

Ωσπου κάτι έγινε, κάτι πολύ ασαφές και το ταξίδι διακόπηκε κι εκείνος πετάχτηκε καταϊδρωμένος απο τον ύπνο του προσπαθώντας ακόμα να βγεί ζωντανός απο το αυτοκίνητο του. Ειχε γίνει κάποιο τροχαίο ατύχημα και σε αυτό βρισκόταν  ο ίδιος και μερικά αγαπημένα του πρόσωπα.
Κοίταξε το ρολόϊ : 04.25' πρωί της 19 Αυγούστου 2001.
Γέλασε με τις πλάκες που κάνουν τα όνειρα ... και ξαναπήγε να ξαπλώσει.
Το φωτεινό ρολόϊ στην κρεβατοκάμαρα έδειχνε 04.29' οταν χτύπησε το τηλέφωνο.
Για μισό δευτερόλεπτο σκέφτηκε μήπως ειναι όνειρο και αυτό, μετά το σήκωσε.
- " Ναι ; "
- " Αντρέα  ; σε ξύπνησα αλλα έπρεπε να σε ειδοποιήσω ... "
- " Μάνια τι έγινε ; με τρομάζεις ! "
- " Ο Αλκης κι ο Πέτρος με τη Μαρία γύριζαν απο Εδεσσα στη Βέροια σήμερα ... "
" ... και ; εγινε τίποτα ; "
" ... καλά ειναι, σε νοσοκομείο. Ελα ντύσου να πάμε "
Το τηλέφωνο ακόμα δε θυμάται αν το έκλεισε, ουτε θυμάται πότε ντύθηκε κι έφυγε, βγήκε στο δρόμο, πάτησε γκάζι κι έφυγε. Τα χιλιόμετρα τα κατάπινε ασταμάτητα, να φτάσει να δει τους ανθρώπους του ζωντανούς. Ακόμα ως σήμερα, δεν εχει ξεχωρίσει ποιό ήταν το όνειρο και ποιά η πραγματικότητα.