Ενα SMS, 1.000 εικόνες

❂ Καλημέρα. Ειμαι Πειραιά. Φεύγω για Σύρο.
❂ Φέρε δυό με γύρο όπως θά 'ρχεσαι. Κομπλέ.
❂ Θέλω να ξεχάσω ... να ξεχάσεις... να ηρεμήσω, να ηρεμήσεις...
❂ Δεν θέλουν όλα εξήγηση, περνάς καλά κι αυτό εχει σημασία.
❂ Θέλω να ρωτήσω πότε, αλλα φοβάμαι πως η απάντηση θα ειναι "δεν ξέρω" ...
❂ Το υπόλοιπο της ζωής σας είναι 372 μήνες και 16 μέρες, 4 ωρες, 32' λεπτά, 53"

Mερικά SMS λίγων λέξεων, λένε τα πάντα.

Σύνορα φαντασίας ( 1 )

Ηταν νύχτα ακόμα.
Ξύπνησε καταϊδρωμένος μα ήταν καλοκαίρι κι αυτό δικαιολογούσε τον ιδρώτα.
Ομως ήξερε οτι αυτο δεν ηταν φυσιολογικό.
Κοίταξε γύρω του.
Ησυχία που έσπαζε μόνο απο ενα γρύλλισμα τρυζονιού κάπου μακριά.
Σηκώθηκε κι ήπιε ενα ποτήρι κρύο νερό.
Προσπάθησε να θυμηθεί το όνειρο που έβλεπε.
Δεν ηταν μια συνεχής ιστορία με σαφή πρόσωπα αλλα θυμόταν οτι έβλεπε να πηγαίνει μακριά να δει αγαπημένα του πρόσωπα κι έκανε ταξίδι μακρύ, σε δρόμο μεγάλο.

Ωσπου κάτι έγινε, κάτι πολύ ασαφές και το ταξίδι διακόπηκε κι εκείνος πετάχτηκε καταϊδρωμένος απο τον ύπνο του προσπαθώντας ακόμα να βγεί ζωντανός απο το αυτοκίνητο του. Ειχε γίνει κάποιο τροχαίο ατύχημα και σε αυτό βρισκόταν  ο ίδιος και μερικά αγαπημένα του πρόσωπα.
Κοίταξε το ρολόϊ : 04.25' πρωί της 19 Αυγούστου 2001.
Γέλασε με τις πλάκες που κάνουν τα όνειρα ... και ξαναπήγε να ξαπλώσει.
Το φωτεινό ρολόϊ στην κρεβατοκάμαρα έδειχνε 04.29' οταν χτύπησε το τηλέφωνο.
Για μισό δευτερόλεπτο σκέφτηκε μήπως ειναι όνειρο και αυτό, μετά το σήκωσε.
- " Ναι ; "
- " Αντρέα  ; σε ξύπνησα αλλα έπρεπε να σε ειδοποιήσω ... "
- " Μάνια τι έγινε ; με τρομάζεις ! "
- " Ο Αλκης κι ο Πέτρος με τη Μαρία γύριζαν απο Εδεσσα στη Βέροια σήμερα ... "
" ... και ; εγινε τίποτα ; "
" ... καλά ειναι, σε νοσοκομείο. Ελα ντύσου να πάμε "
Το τηλέφωνο ακόμα δε θυμάται αν το έκλεισε, ουτε θυμάται πότε ντύθηκε κι έφυγε, βγήκε στο δρόμο, πάτησε γκάζι κι έφυγε. Τα χιλιόμετρα τα κατάπινε ασταμάτητα, να φτάσει να δει τους ανθρώπους του ζωντανούς. Ακόμα ως σήμερα, δεν εχει ξεχωρίσει ποιό ήταν το όνειρο και ποιά η πραγματικότητα.

Τα εικοσάρια

Τις προάλλες ειχαμε βγεί με μιά παρέα σε ψαροταβέρνα, ουζερί.
Πάμε που λες μετά απο δεκα τηλεφωνήματα να συναντηθούμε με την παρέα στο Πεντάγωνο και μετά να πάμε για μπύρα ή κανα μεζεδάκι.
Επέμεναν να πάμε εκεί που ήθελαν αυτοί, οκ πάω πάσο, λέω, πάμε.
Μπροστά αυτός πίσω εγω με το αμάξι να στρίβουμε συνεχως σε κάτι δρόμους που στο τέλος ψιλοχάθηκα, φτάνουμε σε ενα πάρκινγκ, λέει 4 ευρώ η στάθμευση λέει, οκ.
Πληρώνει ο άλλος, λέει θα τα βρούμε μετά.
Πάμε σε ενα ουζερί, γεμάτο, δεν ειχε τραπέζι κρίμα πάμε σε άλλο.
Στο μεταξύ να με πονάει το πόδι και να βρίζω μεσα μου, δεν ήθελα να περπατάω.
Φτάνουμε στο άλλο, ησυχία, δυό τραπέζια γεμάτα, ειναι λέει καλό λεει ο φίλος.
Οκ ... καθόμαστε.
Στα όρθια δεν τρώω ποτέ εκτός αν βρεθώ σε κανα μπουφέ γιορτής.
Παραγγέλνουμε, ο άλλος με τη γυναίκα του λέγαν διάφορα, η κορούλα έπαιζε με ενα Πι-Ες-Πι... με εκανε να σκέφτομαι, " τα νιάτα πι-ες-πι, κι εμείς μόνο με Πι ".
Πάνω που αρχίζουμε να εχουμε μια καλή κουβεντούλα, μου έλεγε η γυναίκα του για τη δουλειά της, εγω για τα δικά μου, ο άλλος δε μίλαγε και πολύ, πετάγεται η μικρή ( 14 ετών ) τσούπ ! "Μπαμπά πεινάω" ... έρχονται της λέει, "χταπόδια πήρατε ; " η μικρή.
"Πήραμε, πήραμε " μπα σε καλό λεω μικρό παιδί πόσο χταπόδι τρώει ;
Κλείνει το Πι-Ες-Πι κι αρχίζει να μη μας αφήνει να κουβεντιάσουμε καθόλου, αλλα καθόλου όμως ! Πεταγόταν όλη την ωρα, μας διέκοπτε, έπρεπε να συζητήσουμε αυτο που αυτην ενδιέφερε, και βασικά το οτι ειχε όλο βαθμούς εικοσάρια στο -ιδιωτικό- σχολείο που πάει.
Ερχεται ο οκτάπους και ο γάβρος και τα λοιπά, αρχίζουμε να τρώμε, λέω θα το βουλώσει η μικρή ... μπα ! τα ίδια. Ασε που εξαφάνισε το χταπόδι, ενα κομματάκι πρόλαβα.
Παραγγέλνει άλλο ο μπαμπάς της, και δως του πάρλα η μικρη οκ λεω μικρό παιδί ειναι ας κάνω υπομονή ...  μα μόλις πήγαινα να μιλήσω στον πατέρα της, στην τρίτη λέξη που έλεγα, μας διέκοπτε. Είκοσι φορές έγινε αυτό. Τα νεύρα μου.
Μάνα και πατέρας της μικρής ήταν λες και έξι μαντράχαλοι είχαμε βγάλει το 14χρονο βόλτα σε ουζερί ... με το που μας διέκοπτε η μικρή, το 101% της προσοχής τους στρεφόταν στο παιδί. Καλάαααα ....
Ο ορισμός του "μη μιλάς οταν σε διακόπτω".
Ηρθε κι άλλο χταπόδι στο μεταξύ.
Τελος πάντων ηταν ψιλοχάλια τα φαγητά, λέω να πληρώσουμε γιατι με πονάει κάτι, δε θυμάμαι τι ειπα οτι με πονούσε, αργούσε ο λογαριασμός, σιωπή στην παρέα, μόλις έβλεπα σιωπή και πήγαινα να μιλήσω, τσούπ ! η πι-ες-πι πλέηερ γκέρλ πεταγόταν !
Αντε, λέω αργούμε ... καλά ερχεται λογαριασμός, ο φίλος ειχε πει παλιότερα οτι ηθελε να κανει ενα κέρασμα λόγω μιας επαγγελματικής του επιτυχίας, ωστόσο έκοψε το λογαριασμό σε μερίδια, τόσο ο ενας, τόσο ο άλλος, οκ. Πληρώνουμε. Εδωσα και το πουρμπουάρ. Το τι έφαγε η μικρή ίσαμε με δυο μεγάλους δεν το βαλε στο λογαριασμό. Το πληρώσαμε εμείς. Δεν ειπα τίποτα.
Φεύγουμε. Πάμε να πάρουμε τα αμάξια απο το πάρκιν, του χρωστούσα 4 ευρώ, βγάζω να τα δώσω, ειχα πενηντάρικο, δεν ειχε ρέστα  ο φίλος.
Και η αποθέωση :
Κάθεται σε ενα σημείο και με περιμένει να πάω απέναντι 100 μέτρα -με πόδι πονεμένο- να χαλάσω το πενηντάρικο, να γυρίσω,  να πάρει αυτος τα 4 ευρώ, του δίνω πεντάευρο, το παίρνει, δεν μου δίνει το ενα πίσω.
Μου λέει περάσαμε ωραία, να ξαναβρεθούμε !
Του ειπα ναι, αλλα μεσα μου έκανα τάμα να μην τονε ξαναδώ ... μα τι μαλ... !

Με πήρε τηλέφωνο τις προάλλες να βγούμε, του λέω πονάν τα πόδια μου, εχω και χοληστερίνη δεν κάνει ουζερί, μου λεει πάμε για καφέ του λέω απέκτησα αλλεργία στον καφέ, αλλα ξέρεις ποιό ειναι το φοβερό ;
Οση ωρα μιλούσαμε, απο μεσα ακουγόταν η κόρη του να του λέει διάφορα με φωνή επιτακτική που δεν σήκωνε αντίρρηση. Γμτ την κατάντια κάποιων ρε συ, να μεγαλώνουν παιδί και να μην το μαθαίνουν μερικά βασικά πράγματα !
Να τα βράσω τα εικοσάρια. Ας πάρει και εικοσιπέντε :)

Δέκα πραγματάκια

Πάλι μπλογκοπαίχνιδο, δέκα πράματα λέει π'  αγαπάω.

0001. Το μπάσκετ και γενικά τον αθλητισμό, όλα τα σπόρ.
0002. Την ζωγραφική και τους πολύ ταλαντούχους ζωγράφους.
0003. Τους ανθρώπους με φρεσκάδα, ενέργεια και καθαρή σκέψη και λόγο.
0004. Τη θάλασσα και τις παραλίες.
0005. Το καλό, έξυπνο, καλοπροαίρετο, εύστοχο χιούμορ.
0006. Να ταξιδεύω, να γυρίσω ολόκληρη την Ελλάδα, ολόκληρη πολλές φορές.
0007. Την κοπανιστή Χίου.
0008. Τα παστουρμαδοπιτάκια.
0009. Το ψάρεμα.
0010. Οσους με συμπαραστάθηκαν οταν στραβοπατούσα και παρέμειναν φίλοι.

Ξέρεις, ολα αυτά μου θύμισαν και οσα μισώ αλλα αστο καλύτερα.
Μόνο δέκα ε ;
Και πού θα βάλω τώρα οτι αγαπάω και τις εικόνες και μου αρέσει να φτιάχνω μερικές στα φωτοσόπια μου ;
Εχω μιά μεγάλη συλλογή απο εικόνες, ειτε φωτογραφίες ειτε επεξεργασμένες φωτογραφίες ειτε γραφικά που κάνω οταν εχω όρεξη για τέτοια.

ΥΓ. η zoyzoy φταίει που με βάζει να τα παίζω αυτά :P
Δεν πειράζει, ας χαλαρώνουμε λιγο με τέτοια, αρκετές ειναι οι σκοτούρες της καθημερινότητας. Πότε πότε ας προσπαθούμε να μην είμαστε και τόσο σοβαροί ;

Kαι τι

Και τι έγινε που βγήκες στην Αθήνα με πλακάτ διαμαρτυρίας κατά της γερμανικής πολιτικής ; Ωραίος !

Ετσι θα μπλογκάρουμε αν μας κλείσουν τα μπλόγκς μας. (Οχι, δεν ειμαι εγω αυτός). Καταμασήμερο στο Σύνταγμα και χωρίς καπέλο ουτε γυαλούμπα. Για να περάσεις ενα μύνημα. Μπράβο φίλε.

Και τι έγινε που περιμένεις το τράμ με πετσέτα στο κεφάλι ; Ειχες πλάκα πάντως.

Οκ, ειχε 41 βαθμούς στις 26/08, συγχωρείσαι.

Ο καθένας όπως μπορεί εκφράζεται.
Πολύ το γουστάρω αυτό, πολυ καλύτερα να εκφράζεσαι όπως νιώθεις παρά να μην μιλάς. Αρκει να εισαι ωραίος οταν εκφράζεσαι. Αμα λες μαλακίες, τότε άστο.

Δε φρέντ'ς οφ μή

H κατάσταση στο Ιντερνέτι ειναι για να βάλεις τι φωνές σαν να σου χάλασε το ασανσέρ ενω  μένεις στον 5ο.
Η πλάκα ειναι που χιλιάδες άνθρωποι θεωρούν οτι εχουν κάνει κατι τρελά σπουδαίο με το να εχουν βλόγκια με 4-5 διαφορετικές περσόνες και φατσομπούκι οπωσδήποτε, μη χάσουν κανα 'φίλο' ... η έννοια της φιλίας εχει εξευτελιστεί, κάτσε και κλείσε το πι-σι και αναρωτήσου ποιούς φίλους εχεις εκτός νετ, ποιούς πραγματικούς φίλους και πόσοι ειναι αυτοί. Αν μετρήσεις πάνω απο 2 τότε εισαι ευτυχής και νιώθεις άνθρωπος.
... τωρα άνοιξε ξανά το πι-σι και μέτρα πόσους φίλους εχεις στο φατσομπούκιον και θα σου εχει μετρήσει ηδη αυτό μόνο του κάπου 100 και βάλε, μεταξύ των οποίων και κάποιοι 'επώνυμοι' ...
Ξανακλείσε το πισι, λιγο πριν πας για ύπνο το βράδι και σκέψου πόσο μόνος νιώθεις.
Σκέψου με ποιούς θα άνοιγες την ψυχή σου και θα μοιραζόσουν το ίδιο τραπέζι σε ενα ουζερί, με ποιούς απο όλους δεν θα σκεφτόσουν ουτε καν πού τον/την γνώρισες, σε ποιούς θα δάνειζες και την τελευταία σου δεκάρα, με ποιούς θα πήγαινες κάπου μαζι χωρίς να σκέφτεσαι πως οτι πεις ... θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου.
Σκέψου ακόμα και ποιοί σε αγαπάνε και τους εχεις αδικήσει. Και τρέχα να τους δείς χωρίς αναβολή.

Πάω να πλερώσω ενα λογαριασμό.
Η ΔΕΗ ειναι φίλη μου, κάθε δίμηνο μου στέλνει γράμμα.
Και οι Τράπεζες ειναι φίλες μου αν και δεν τις εχω προσθέσει σε λίστα φίλων, με θυμούνται κάθε μήνα.
Μάλιστα μία μου έστειλε και δυο γράμματα επιπλέον αυτο το μήνα επειδή όφειλα υπόλοιπο 27,16 ευρώ, ευγενέστατη δε λέω τα ζητάνε ευγενικά, με σκλάβωσαν τι να σε λέω !
Οταν γυρίσω αργότερα, θα ξεθάψω κατι τηλέφωνα πραγματικών παλιών φίλων, απο την εποχή που δεν υπήρχε καν Ιντερνετ και ομως μερικοί γίναμε κομπιουτεράδες, πήραμε άλλο δρόμο ο καθένας και χαθήκαμε αφου δεν κάναμε ποτέ τον κόπο να προσθέσουμε ο ένας τον άλλο σε λίστα φίλων στο νετ. Κι ούτε θα το κάνουμε ποτέ.

To fake, το real κι η τσέπη

Δεν ξέρω ρε παιδί μου, εχω προβληματιστεί πολλές φορές στο παρελθόν αλλα και στο παρόν, πριν κανα εικοσάρι μέρες, αν θα αγοράσω κινέζικο μπλουζάκι ή αν θα πάω να τα σκάσω να πάρω το γνήσιο -και καλά- το original οπως το λεν στο χωριόμ'.
Στην πράξη εχω δει οτι τα 7 απο τα 10 επώνυμα ρούχα που αγοράζω βγαίνουν άριστα, πολύ καλά. Τα 2 στα 10 βγαίνουν ψιλομέτρια κι ενα με κάνει να μετανιώσω που το χρυσοπλήρωσα.
Μιά φορά αγόρασα ενα Calvin Klein μπλου τζην παντελόνι κι έσκασα 106 € κι αυτο προσφορά, πριν 5 χρόνια. Πολλά λεφτά. Ειπα να ικανοποιήσω μια ετσι ιδέα μου οτι το επώνυμο θα ηταν πιο καλό επάνω μου. Και ηταν, αλλα η διαφορά πχοιότητας απο το τζήν των 30 ευρώ δεν ηταν και τεράστια.
Και μετά, γεμίσαμε κινέζους κι έβλεπα κόσμο να ψωνίζει.
Μεχρι κι εγω αγόρασα καμμια δεκαριά μπλουζάκια και δύο βερμούδες μέηντ ιν Τσάϊνα.
Δεν αγοράζω ρούχα που φέρουν επάνω τους απομίμηση εμπορικού σήματος επώνυμης φίρμας, πχ προτιμώ τα παπούτσια μου του τέννις να ειναι γνήσια adidas ή asics και το σορτσάκι επίσης κανονικό και οχι μαϊμούδι.
Λέω μήπως, μήπως ρε παιδί μου κάνουμε το ίδιο κακό στις φίρμες τις καλές, με αυτο που κάνουμε οταν αγοράζουμε απο τον καμερουνέζο τα παράνομα γραμμένα dvd ;
 Για τη μουσική εχω μια άλλη αντίληψη απο αυτη που εχω για τα ρούχα.
Τα ρούχα τα καταναλώνεις ενω τη μουσική τη θεωρώ κάπως 'θεόσταλτη' και δώρο στην ανθρωπότητα ( εεε ;; ), πράγμα που αδικεί τον καλλιτέχνη, ομολογώ.
 Οκ, αμα δω την τσέπη μου ξέρω οτι θα πάω να πάρω το φτηνό ή εστω το best-buy δηλαδη αυτο που δεν απέχει ιδιαίτερα πολύ απο το γνήσιο σε πχοιότης.
Η φτήνια τρώει τον παρά, οπότε δεν αγοράζω βλακία φτηνιάρικο ρούχο των 5 ευρώ οταν ξέρω οτι θα το βάλω 5 φορές και μετά θα γίνει σαν ξεχειλωμένο πατσαβούρι.
 Αλλα δεν σκάω και πολλά αν δω οτι ο μάγκας ο adidas πχ η ο Nike ζητάει 200 ευρώ για παπούτσι του μπάσκετ επειδή γράφει επάνω 'Michael Jordan'. ( Tzonakos έπρεπε να γράφει και απο πάνω ενα καρτελάκι να γράφει ... Φτηνάκος ).
Δε μπα να εχει και αερόσολες και μαγνήτες κι ελατήρια, ρε φιλε δεν εχει ο κόσμος τόσα φράγκα λέμε !
Εδω θα αρχίσουμε να φοράμε τα ίδια βρακιά μεχρι να κάνουν τρύπες εξαερισμού,μετά απο τις τόσες περικοπές μισθών, συν οτι πάει να ανεβάσει κι άλλο τον Φαγωτή Περισσευούμενων Αποδοχών ( ΦΠΑ ) ... τη βάψαμε.
Ε, θα το κοιτάς απο δω, θα το κοιτάς απο κει, και θ' αγοράζεις τελικά αυτό που προσφέρει την καλύτερη σχέση τιμής/απόδοσης. Ο θεός της τσέπης εχει δώσει εντολή :
Οτι βγαίνει δεν ξαναμπαίνει, οτι μπαίνει, αυτο εχεις, κάνε κουμάντο.

Α, καλό μήνα,μπαίνει επίσημα φτηνόπωρο !