Δεν ξέρω

Ειναι κάτι φορές που λίγο πριν τον βραδινό ύπνο ανοίγω το μπλογκ κι ανοίγω και 4-5 άλλα μπλογκς ανθρώπων που διαχρονικά εχουν αποδείξει οτι έχουν κάτι σημαντικό να πούν και μετά επιστρέφω στο μπλογκ μου ξανά.
Ανοίγω να γράψω μια νέα ανάρτηση.
Το κουτί μένει λευκό για ώρα.
Εχει περάσει άλλη μια μέρα απ τη ζωή και την έζησα.
Δεν μου βγαίνει να γράψω κάτι ετσι απλά για να γράψω, το μυαλό ειναι στο καθημερινό πάλεμα και στο αυριανό που θα 'ρθει. Εκει ειναι η ζωή, κι εκεί πρέπει να πάω.
Εδω ειναι ενα e-μερολόγιο, μια γωνίτσα όπου χύνεται λίγο μελάνι να αφήσει χνάρια απ τη ζωή μας, να διαβαστούν απο 10-20 άτομα και μετά να ξεχαστούν. Και να πεις οτι εχω γράψει και λίγα ... Ζηλεύω λιγάκι όσους έχουν ακόμα φλόγα και πάθος να γράφουν, μια τελειομανία θα έλεγα, μερικοί απο αυτούς οταν πρωτοξεκίνησαν με διάβαζαν και σχολίαζαν, κι εγω στα δικά τους e-μερολόγια, τώρα έχουνε κι εκείνοι ενα σωρό γραμμένα, ενα σωρό με κόπο δοσμένα, με διάθεση πάντα να φωτίσουν όσα υπάρχουν γύρω, να μοιραστούν, να μεταδώσουν σκέψη, εικόνα, συναίσθημα.
Μια και λέω για εικόνα, φέτος δεν εχω πολλές φωτογραφίες εκτός απο κείνες που τράβηξα στην Χίο φέτος και ενω έρχονται Χριστούγεννα δεν το χω καταλάβει ακόμα.
Δεν μπήκα στον κόπο να πάρω φωτογραφίες της πόλης που φωτίστηκε με αμέτρητα εκατομμύρια φωτάκια απο συνήθεια ή απο έθιμο ή δεν ξέρω γιατί. Ισως για να καλοδεχτεί την νέα χρονιά. Καλώς να έρθει.
Πήρα όμως ενα ηλιοβασίλεμα με φόντο την Αίγινα, κι ενα μεγάλο σμήνος πουλιά πάνω απο το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού, εκει που το ηλιοβασίλεμα εχει ενα κάποιο παραπάνω νόημα πιά. Για λόγους διαφορετικούς για τον καθένα.
Αγαπητό e-μερολόγιο σε αφήνω και πάλι για λιγο.
Θα ξανάρθω να βάλω e-υχές για τις Γιορτές και βλέπουμε ... δεν ξέρω ... σε φιλώ.