Ευχές και μια Πρωτοχρονιάτικη ιστορία

31 Δεκεμβρίου 1986, σε μιά επαρχιακή πόλη :

Επτά νέοι, 3 γυναίκες και 4 άντρες ετοιμάζονται να υποδεχτούν τον νέο χρόνο.
Εχουν συνεννοηθεί να συναντηθούν το βράδι στο κέντρο και απο κει και μετά βλέποντας και κάνοντας. Δεν υπήρχαν κινητά τότε ούτε e-mail ουτε chatrooms και τα μπλόγκς ηταν απλά τετράδια φυλαγμένα με πολλή ευλάβεια κάπου μυστικά. Ο καθένας τα κράταγε για τον εαυτό του. Ο τρόπος επικοινωνίας ηταν στόμα με στόμα, ο ενας το λεγε στον άλλον κι ετσι βρισκόμασταν κι υπήρχε κάτι τόσο αθώο στις φάτσες και των επτά που νόμιζες οτι δεν θα αλλάξουν ποτέ και θα μείνουν παιδιά.
Αφού ήπιαν ενα δυό ποτά, κατέληξαν στο σπίτι κάποιου άλλου όλοι μαζι να παίζουν χαρτιά με οτι ψιλά διέθεταν στις τσέπες τους, ετσι για γούρι. Ετσι έλεγε η Εφη η γλυκιά της παρέας, μεγαλύτερή μας κιόλας, πολύ σέξι και 2-3 δεκαετίες μπροστά απο την νοοτροπία της εποχής.
Το ξημέρωμα τους βρήκε να παραπατούν ωσπου να φτάσουν στο σπίτι, απο το ξενύχτι και τα τσιγάρα. Μου φάνηκε πως προέκυψαν νέα ζευγαράκια εκείνο το βράδι κι ειχα δίκιο. Απο τη μιά ζήλεψα κι απο την άλλη χάρηκα για τα παιδιά.

28 Δεκεμβρίου 1990, Θεσσαλονίκη

Τα βράδια στη Θεσσαλονίκη πάντα ηταν όμορφα. Ετσι και τότε, κι ας έκανε κρύο.
Η παρέα των επτά φίλων ειχε διαλυθεί πριν κλείσει εκείνη η χρονιά που πέρασαν μαζι ως το πρώτο της ξημέρωμα. Λίγους μήνες μετά και για διάφορους λόγους έπαψαν να έχουν επαφές.
Μετακόμισαν σε άλλες πόλεις, παντρεύτηκαν, άλλαξαν δουλειές, άλλαξαν πολλά.
Ομως εκείνο το βράδι θα το θυμούνται γιατι χωρίς να το ξέρουν κανόνισαν όλοι να πάνε να κάνουν Πρωτοχρονιά στη Θεσσαλονίκη χωρίς να γνωρίζουν ο καθένας τι θα έκανε ο άλλος.
Και συνέβη λίγες ώρες πριν αλλάξει ο χρόνος. Σε ενα χώρο με αρκετό κόσμο, πίνοντας ενα ποτάκι με την παρέα του ο καθένας, τυχαία συναντήθηκαν.
Η χαρά ηταν τρελή. Κράτησε μια δυό ώρες και μετά χαιρετήθηκαν.

Απο τότε δεν εχω ξαναδεί κανέναν τους ποτέ πουθενά, ούτε εχω νέα τους.
Δεν ξέρω τι έκανα λάθος.

* η ιστορία της ανάρτησης άλλαξε, η προηγούμενη ηταν ... λάθος.

Καλή Πρωτοχρονιά σε όλους και όλες και όλα, να μπει και να βγει ο επόμενος χρόνος καλύτερος, να είμαστε καλύτεροι και γεμάτοι αγάπη.
Να κρατήσουμε τις καλές στιγμές και πάνω σε αυτές να χτίσουμε καλύτερους ανθρώπους, καλύτερες μέρες.

Somewhat Στατίστικς 2009

Απο Δεκέμβρη 2008 μέχρι Δεκέμβρη 2009 το μπλογκ αυτο εδω ( σύμφωνα με το Google Analytics ) είχε :

- 24.922 επισκέψεις ( ή 69 επισκέψεις την ημέρα )

- 48.5% νέους επισκέπτες

- Μείωση κατα 43%, του αριθμού νέων δημοσιεύσεων.
( 135 δημοσιεύματα Δεκ.2008-Δεκ.2009, 235 το αντίστοιχο διάστημα πέρισι )

- Ετήσια μεταβολή επισκεψιμότητας -15 %

- Επισκέπτες με Firefox 49.5%, I.E. 42%, Chrome 4%, Safari 2%

- Eπισκέψεις απο συνδέσμους σε άλλες σελίδες : 71 %

- Επισκέψεις απο μηχανές αναζήτησης : 21 %

- Πρώτη λέξη στις αναζητήσεις : μουνί ( !!! ) ακολουθεί η λέξη "κιούρτος"

- Πρώτο θέμα σε επισκεψιμότητα ο Γυμνισμός απο 17/08/2008

- Πρώτοι οι επισκέπτες απο Ελλάδα, μετά απο Γερμανία και μετά απο Αγγλία.
- Αναγνώστες εγγεγραμμένοι 171

Ευχές Χριστουγέννων

Ευχές σε όλο τον κόσμο να φέρει φώς το πνεύμα των Χριστουγέννων σε όλους τους ανθρώπους, αγάπη, υγεία, χαρά.
Ας σκεφτούμε και φέτος όσους αδικήθηκαν και αδικούνται, όσους υποφέρουν άδικα και δεν εχουν τα αυτονόητα για μια αξιοπρεπή ζωή. Ας αφιερώσουμε καρδιά και νού για αυτούς και μετά για τον εαυτό μας, ας σκεφτούμε και ποιούς εμείς αδικήσαμε και ας πάψουμε να μισούμε όσους μας φέρθηκαν άδικα. Ειναι μια ευκαιρία να γεννηθεί νέα ενέργεια μέσα μας και να ανοίξουν παράθυρα ζωής για τον εαυτό μας και για τους άλλους.
Εύχομαι σε όλους υγεία, τύχη, αγάπη και να ξαναγεννηθεί το μέσα μας, να αποκτήσουν οι ζωές μας νέο νόημα, περισσότερη ενέργεια και δύναμη.

Δεν ξέρω

Ειναι κάτι φορές που λίγο πριν τον βραδινό ύπνο ανοίγω το μπλογκ κι ανοίγω και 4-5 άλλα μπλογκς ανθρώπων που διαχρονικά εχουν αποδείξει οτι έχουν κάτι σημαντικό να πούν και μετά επιστρέφω στο μπλογκ μου ξανά.
Ανοίγω να γράψω μια νέα ανάρτηση.
Το κουτί μένει λευκό για ώρα.
Εχει περάσει άλλη μια μέρα απ τη ζωή και την έζησα.
Δεν μου βγαίνει να γράψω κάτι ετσι απλά για να γράψω, το μυαλό ειναι στο καθημερινό πάλεμα και στο αυριανό που θα 'ρθει. Εκει ειναι η ζωή, κι εκεί πρέπει να πάω.
Εδω ειναι ενα e-μερολόγιο, μια γωνίτσα όπου χύνεται λίγο μελάνι να αφήσει χνάρια απ τη ζωή μας, να διαβαστούν απο 10-20 άτομα και μετά να ξεχαστούν. Και να πεις οτι εχω γράψει και λίγα ... Ζηλεύω λιγάκι όσους έχουν ακόμα φλόγα και πάθος να γράφουν, μια τελειομανία θα έλεγα, μερικοί απο αυτούς οταν πρωτοξεκίνησαν με διάβαζαν και σχολίαζαν, κι εγω στα δικά τους e-μερολόγια, τώρα έχουνε κι εκείνοι ενα σωρό γραμμένα, ενα σωρό με κόπο δοσμένα, με διάθεση πάντα να φωτίσουν όσα υπάρχουν γύρω, να μοιραστούν, να μεταδώσουν σκέψη, εικόνα, συναίσθημα.
Μια και λέω για εικόνα, φέτος δεν εχω πολλές φωτογραφίες εκτός απο κείνες που τράβηξα στην Χίο φέτος και ενω έρχονται Χριστούγεννα δεν το χω καταλάβει ακόμα.
Δεν μπήκα στον κόπο να πάρω φωτογραφίες της πόλης που φωτίστηκε με αμέτρητα εκατομμύρια φωτάκια απο συνήθεια ή απο έθιμο ή δεν ξέρω γιατί. Ισως για να καλοδεχτεί την νέα χρονιά. Καλώς να έρθει.
Πήρα όμως ενα ηλιοβασίλεμα με φόντο την Αίγινα, κι ενα μεγάλο σμήνος πουλιά πάνω απο το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού, εκει που το ηλιοβασίλεμα εχει ενα κάποιο παραπάνω νόημα πιά. Για λόγους διαφορετικούς για τον καθένα.
Αγαπητό e-μερολόγιο σε αφήνω και πάλι για λιγο.
Θα ξανάρθω να βάλω e-υχές για τις Γιορτές και βλέπουμε ... δεν ξέρω ... σε φιλώ.

Βλαβείο Νόμπελ

Μας δουλεύετε... ετσι ;
Ε ;

Domination

"Domination" ... he said... κυριαρχία.
Επάνω σε κάτι, επάνω σε κάποιον. Αίσθηση επιτυχίας, υπεροχής, νίκης.
Δεν χρειαζόταν να ειναι καν ψυχολόγος με δοκτορά, για να σου πει την αλήθεια σου.
Ναι, την δική σου αλήθεια.
Οταν εκλαμβάνεις τις απώλειές σου ως ήττες, τότε εχεις χάσει το παιχνίδι.
Μοιραία, το να θες να κυριαρχήσεις επάνω σε κάποιον ειναι κάτι που το εχεις μεσα σου αλλα και στο ξυπνάει ο άλλος κάνοντάς σε να νιώθεις προστατευτικός απέναντί του αλλα ταυτόχρονα και κυρίαρχος. Δίχως να το καταλάβεις, πιστεύεις οτι σου ανήκει ο άλλος.
Κι οταν αυτος σε πουλήσει ή νιώσεις οτι σε πούλησε ενω στην πραγματικότητα απλά επέλεξε εναν άλλο δρόμο, τότε η οργή σου σκεπάζει τα πάντα. Νιώθεις απώλεια, μείωση, απαξίωση.
Ειναι το κρίσιμο σημείο όπου πρέπει να αποδεχθείς την απώλεια ως φυσιολογική και όχι ως προσωπική ήττα. Ειναι πολύ εγωιστικό να νιώσεις την απώλεια με την έννοια της ήττας.
Ηττα τρώς οταν αντιπαλεύεις και μάχεσαι για κατι συγκεκριμένο με κάποιον.
Το έπαθλο ειναι μια ανταμοιβή, συνήθως υλική.
Στο τέλος ενας θα νικήσει.
Οι άνθρωποι όμως δεν ειναι ούτε λάφυρα, ουτε ανήκουν σε άλλον άνθρωπο.
Κερδίζεις τον σεβασμό τους και τότε σε σέβονται. Δεν μπορείς να επιβάλλεις σεβασμό για να τους κερδίσεις.
Οι άνθρωποι, δεν ειναι διεκδικήσιμοι.

Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος

Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ετων 15.
Στις 6 Δεκέμβρη του 2008 πυροβολήθηκε απο αστυνομικό και πέθανε.

Ετσι έπρεπε να σε γνωρίσουμε όλοι Αλέξανδρε ; Οχι με αυτον τον τρόπο.
Σε γνωρίσαμε όλοι επειδή χάθηκες. Για ποιό λόγο δεν ξέρει κανείς.

Δεν εχω τι να πώ, δυο εικόνες μόνο και θλίψη, θλίψη, κατήφεια, αμηχανία.

Δεν ρωτάω" γιατι ; " αφου δεν θα πάρω μιαν απάντηση που να σε ικανοποιεί μικρέ.

Ούτε τι να ευχηθώ δεν ξέρω, για το μέλλον ; Για το παρόν ; Για εμάς ; Δεν ξέρω.

Κίνητρα για κοινωνική "επανάσταση" υπήρχαν τότε. Πολλά.
Δεν ηταν απαραίτητο να χαθεί ενα ΠΑΙΔΙ για τον ξεσηκωμό που και πάλι φαίνεται οτι τον εκμεταλλεύτηκαν διάφορα παρακέντρα, παρακράτη, παραταραξίες και ...παρα-μπλόγκερς !

Οταν περνώ απ το σημείο που χτυπήθηκε ενα ΠΑΙΔΙ, δεν μπορώ ... λυγίζουνε τα πόδια, αισθάνομαι ανίκανος, ανεπαρκής, μικρός. Τι ειναι αρκετό να πω για ενα ΠΑΙΔΙ ;

Πύργοι

Αναρωτιέμαι πράγματι αν οι πύργοι όπως ο Burj Dubai στο Ντουμπάϊ θα συνεχίσουν να χτίζονται σε αυτον τον αιώνα. Δεν θα 'μαστε εδω για να το δούμε αυτό.

To ταχύτερα αναπτυσσόμενο μέρος στον κόσμο τα τελευταία χρόνια, με πύργους, τεράστια τεχνητά νησιά και χλιδή όσο δεν πάει, πρόσφατα χτύπησε κόκκινο και η έκπληξη ηταν οτι έσπευσαν να δούν οι μεγάλοι πώς θα το σώσουν !

Κάν'τε πύργους να σας σώσουν, οι μονοκατοικίες δεν σώζονται.

Μνημεία υπερβολής και μεγαλομανίας που περίμεναν να τραφούν απο τα παχυλά εισοδήματα των ανα τον κόσμο δισεκατομμυριούχων, φαντάζουν ως μνημεία ματαιοδοξίας και απογοήτευσης, άχαρα σηκωμένα στον ουρανό με την γλώσσα εξω ως να χλευάζουν όλο τον πλανήτη που δεν μπορεί ουτε να ονειρευτεί τέτοιο μεγαλείο !

Ε, αφου δεν μας αφορά το χτίσιμό τους, αφου δεν ειναι για μας, τότε δεν μας αφορά ουτε αν χάσκουν έρημα στην ... έρημο !

Αδεια καζίνο, έρημες χιονοπίστες και αχανείς πίστες του γκόλφ ( !!! ) ... καλά, πώς πίστεψαν οτι θα μαζέψουν όλο τον αμύθητο πλούτο του πλανήτη εκεί ;

Η αλήθεια ειναι οτι το Ντουμπάϊ έκανε καλή δουλειά για τον εαυτό του απο τις αρχές του '90 οταν κατάλαβαν οτι πρέπει να δημιουργήσουν τουρισμό γιατι το κρατίδιο δεν θα επιβίωνε μόνο απο τα πετρέλαια. Σε βάθος χρόνου θα εξαντλούνταν και αυτά και θα έμεναν με μια απέραντη άμμο. Ετσι, άρχισαν να δημιουργούν αυτά που δεν ειχαν, με τρελούς ρυθμούς ώσπου η παγκόσμια οικονομική κρίση -που κούρασε κοτζάμ Καραμανλή- γονάτισε και τους άρχοντες των αραβικών παραμυθιών.

Τι να πώ τωρα εγω ; Καλά να πάθουν ; Ε, οχι δεν ειμαι κακός.