O πλανήτης, o μήνας, κι εγω

Ηταν Δεκέμβρη πρώτη, ενα κρύο βράδι κι απο την προηγούμενη ειχε μπει η μάνα μεσα γιατι την πιάσαν οι πόνοι. Πέρασε μεσάνυχτα κι άρχισα να σπρώχνω, λιγη ώρα μετά αρχισα να βγαίνω.
Βγήκα κάποια στιγμή, απορημένος, βαριεστημένος, μου χαν χαλάσει την ησυχία εκει μεσα στον ασκό, καλά ειχα αράξει τόσους μήνες.
Και μετά μεγάλωσα κι εχω ακόμα μνήμες παιδιού να θυμάμαι απο μέρες άλλες, εποχές άλλες, ανθρώπους άλλους. Μεγαλώνουμε μεσα μας ποτέ στα αλήθεια ; Μπορεί, αλλα κάτι μένει ίδιο.
Πολλά αλλάζουνε χωρίς να μας ρωτήσουν, λες και δεν έχουμε σημασία... έχουμε ;
Ο πλανήτης που σαν παιδί ειχα δει φωτογραφίες του ηταν μια μπάλλα μαγευτική και σήμερα λένε ακόμα πως ειναι. Δεν ειναι ολόϊδιος φυσικά. Τότε δεν ειχαμε τρύπες όζοντος.
Κάθε χρόνο μου είπαν τότε οτι θα έχω γενέθλια την πρώτη του Δεκέμβρη.
Ρώτησα : "Μπορώ να το αλλάξω να πάω καλοκαίρι ; "
"Οχι" μου είπαν, "αυτο δε γίνεται, να σε ξαναβάζαμε μέσα να έβγαινες με τη ζέστη ; "
"Μα, εμένα μου αρέσει ο ζεστός καιρός, μαμά " ....
"Εχει κι όμορφες μέρες ο χειμώνας παιδί μου, μη σκάς "
Κι απο τότε, μαζι με το ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ, νιώθω να γιορτάζω εγω και όχι ο μήνας, ξέρω οτι κοντεύουνε τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά. Την Πρωτοχρονιά τη γιορτάζω πιο πολυ, ειναι κατι σαν γενέθλια και αυτή. Και μπουφάν, πουλόβερ, μποτάκια, πάντα στα γενέθλια φορούσα και πάντα νόμιζα οτι μου δίνουν πιο πολλή σημασία τη μέρα εκείνη μα... αφήστε με στην αυταπάτη μου και στις 24 ώρες δημοσιότητάς μου.
Κλικ σαν δείκτης ρολογιού, επόμενος τόνος, επόμενος χρόνος και είμαστε ακόμα εδώ.
Πατάμε στον επόμενο χρόνο ζωής.
Καλό μήνα εύχομαι σε όλο τον πλανήτη. Να είστε όλοι καλά.