Μιά ιστορία μου απο τραγούδι

Κι ότι αγαπάω θα μείνει
- Γεράσιμος Ανδρεάτος στίχοι : Σταμάτης Μεσημέρης

Mε εναν αραμπά, ενα κάρο της εποχής του ’50 ονειρεύτηκα να τριγυρίζω εδω κι εκει, πραματευτής παράξενων πραγμάτων που τα θαυμάζουν οι περίεργοι και θέλουν να τα αγοράσουνε.
Ενα μονάχα δεν θα μπορούσα να πουλώ μα θα το ‘χα για να το δείχνω μόνο.
Θα ‘τανε ενα φώς που σαν το βλέπεις θέλεις να το μυρίσεις. Δεν έχει άρωμα το φώς έχει όμως μια λάμψη που σε γαληνεύει όταν τα μάτια ανοίγεις και βλέπεις τα βράχια στα πέλαγα του μπλε.
Δακρύζεις απο ευτυχία, τα δάκρυα μεσ’ το κρασί τα σβήνεις και σιωπηλά αναρωτιέσαι :
Τί χρώμα να ’χει η Άνοιξη όταν δε την αγγίζεις
Τι ειναι ο έρωτας που νιώθεις και γιατι αγαπάς τόσο πολυ ;
έρωτας είναι ο έρωτας του εσπερινού που χάνεται όσο δίνεις.
Χορευτής πειρατής, αιώνιος πραματευτής
τραβάς τις άκρες στο σκοινί χορεύεις με τα λάθη
ότι πληγώνει σε μεθάει και το ζητάς στων πειρατών τα πάθη
Αυτοί χρωστάνε κάπου αλλού μα εσύ χρωστάς σε σένα
Χρωστάς και σ άλλους πράγματα παράξενα βαλμένα,
τραγούδια αταξίδευτα του λυτρωμού και του Αιγαίου ‘‘κέρνα’’

Όνειρα μεσ' τα όνειρα ο ήλιος έχει μνήμη
φώς και δύναμη, να πάρω για να
παλεύω με το θάνατο του πηγαιμού
κι ότι αγαπάω θα μείνει.

Για το θέμα αυτό με κάλεσε να γράψω κατι δικό μου πάνω σ ενα αγαπημένο στίχο/τραγούδι, η cinderella και η Clockwork Plum.
Oι κανόνες συνοπτικά: Διαλέγεις τραγούδι, γράφεις πάνω σε αυτο κάτι δικό σου.

Μπορεί να γράψει όποια/ος θέλει απο την λίστα των επαφών μου εδω.