... ή κάτι τέτoιo.

Κάτι θα συμβεί, το ξέρω, δεν ξέρω τι αλλα κάτι θα γίνει.

Ως τότε συνεχίζω να γράφω στο ημερολόγιό μου αυτά που νομίζω οτι πρέπει να υπάρχουν γραμμένα.

Σύμφωνα με την wikipedia, HikikoMori στα Ιαπωνικά είναι ενας όρος που αναφέρεται στο φαινόμενο ανθρώπων που αποφάσισαν να αποσυρθούν από την κοινωνική ζωή αποζητώντας ακραία επίπεδα απομόνωσης και περιορισμού εξ αιτίας διάφορων προσωπικών ή και κοινωνικών παραγόντων στη ζωή τους.

Ο όρος hikikomori αφορά τόσο το κοινωνιολογικό φαινόμενο όσο και τα άτομα που ανήκουν σε αυτην την ομάδα.

Για μεγάλες περιόδους, από 6 μήνες εως 6 χρόνια, κυρίως νεαροί κλείνονται μέσα και το ρίχνουν στη μουσική, το Ιντερνετ, τα dvd και τα pc/console-games.

Aν ζούσαν κάπου αλλού, στη Δύση, θα είχαν γίνει περιθωριακοί, μέλη συμμοριών, ή τέλος πάντων κάποια αστέρια της συνοικιακής υποκουλτούρας. Στην Ιαπωνία, η κοινωνία είναι πιο στεγανή. Δεν είχαν περιθώρια διαφυγής.

Ετσι, έκλεισαν την πόρτα πίσω τους.

Ακουγα κάτι μπλούζ χτές το βράδι, ετσι μια γλυκιά πίκρα μ’ είχε πιάσει και ταξίδευα. Είχε βρέξει λιγάκι με σκόνη από την Σαχάρα.

Κοίταξα έξω απ το παράθυρο, στο δρόμο κανείς, ερημιά, μελαγχολία.

Ενιωσα λίγο παροπλισμένος κι αναρωτήθηκα - από παλιά το έκανα αυτό - πόσες άλλες σκιές στα απέναντι φωτισμένα παράθυρα μπορεί να νιώθουν έτσι και γιατί. Ποιες σκιές είναι εραστές και ποιες ανήκουν σε έναν άλλο χικικομόρι. Ολοι φτιάξαμε ένα καταφύγιο και όλοι αφουγκραζόμαστε το ρυθμικό τικ-τάκ του δείκτη του ρολογιού τις νύχτες. Γι άλλους βέβαια είναι φωλιά και γι άλλους φυλακή.

Κάθε μέρα ζείς για την ημέρα αυτή και την επόμενη και ελπίζεις να κάνεις ότι μπορείς για τις επόμενες που θα ακολουθήσουν. Σαν να ψάχνεις βότσαλα σε μια παραλία και σκύβεις κάθε τόσο να δείς αν αυτό το βοτσαλάκι σου κάνει. Όταν μαζέψεις πολλά, θα πάς να φτιάξεις ένα όμορφο βουναλάκι με αυτά, και θα ναι ο θησαυρός σου.

Ετσι κάθε μέρα μαζεύεις κι από ένα με την ελπίδα πως πριν νυχτώσει θα χεις μαζέψει όσα είναι όμορφα για μια γωνιά στο βασίλειό σου.

Πάντα μου άρεσαν τα ταξίδια. Ο κόπος της μέρας, η αγωνία της βδομάδας, συχνά επουλώνονται με τα όνειρά μου για ταξίδια μακρινά «ως τη Τζαμάϊκα…».

Ανθρωποι ξένοι, σου λένε πράγματα ακατάληπτα και απλά τους παρακολουθείς σαν κερωμένος, ξέρεις ότι κατι άλλο αναζητάς.

Οι εικόνες το βράδι πριν κοιμηθώ, για ανέμελη ζωή σε μια χρυσή αμμουδιά, με φώς, παρέα με την φύση, με κατακλύζουν και με κάνουν να κοιμάμαι χαμογελαστός.

Υπομονή, όλοι έχουμε δικαίωμα να ονειρευόμαστε. Ποιος ξέρει, ισως κάποτε, κάποια από αυτά τα όνειρα θα πραγματοποιηθούν.

Αν θα γίνω κι εγω κάτι σαν HikikoMori δεν το ξέρω, και δεν το φαντάζομαι. Ωραία είναι να είσαι μέσα, στη θαλπωρή του σπιτιού σου, με την μουσική να σου χαϊδεύει τ’ αυτιά, με το Τζάκ Ντάνιελς και με το μπλόγκινγκ, αλλα τίποτα δεν είναι πιο ωραίο από μια παραλία με άμμο, έναν ίσκιο κάτ’ απ’ το πεύκο το καλοκαίρι, τα φύλλα που πέφτουν το φθινόπωρο, να περπατάς στα χιόνια το χειμώνα, να βλέπεις και ν’ ακούς πουλάκια στα κλαδιά την άνοιξη, να χαίρεσαι το φώς πάνω στο δέρμα των ανθρώπων και τον αέρα που φέρνει τη μυρωδιά της θάλασσας στα ρουθούνια. Κι ένα παιδικό χαμόγελο.

Μου πέρασε απ το μυαλό, αλλα όχι, δεν θα γίνω. Όχι ετσι δηλαδή.
Αλλωστε αυτά συμβαίνουν μακρυά από εδώ. Εδώ είναι Ελλάδα.