Kαφενείο

   Τα τελευταία 2-3 χρόνια δεν είναι λίγες οι φορές που διαβάζουμε για μία τοποθέτηση ενός
δημοσίου προσώπου, ακόμα και υπουργού, σχετικά με ενα θέμα, που δημοσίευσε ο ίδιος
ή ο διαχειριστής του σε ενα διαδικτυακό μέσο όπως το Φέησμπουκ ή το twitter.

   Συνήθως οι δημοσιεύσεις αυτές έχουν ενα προσωπικό ύφος και μία ημι-επίσημη και
ταυτόχρονα ημι-ανεπίσημη θέση του ατόμου αυτού ως προς ενα θέμα ή πρός ενα άλλο άτομο.
Εκλαμβάνονται συχνά, ως "σοβαρές" τοποθετήσεις και σχολιασμός.
Το ύφος δεν είναι πάντα κόσμιο ούτε πάντα, για μην πώ συνήθως δεν,  στέκεται στο ύψος
που αναλογεί με την θέση που έχει το άτομο που κάνει την δημοσίευση.
Ξεχνούν οτι είναι υπουργοί, ή βουλευτές και οτι ακόμα κι αν δεν τους ψήφισες, σε εκπροσωπούν
και αποφασίζουν για εσένα, για την ζωή σου, για το μέλλον σου και των παιδιών σου.
   Εαν δε, πρόκειται για πρώην άτομο σε θέση εξουσίας, θα διαβάσουμε κάτι με ύφος μίσους,
κακίας, ζήλειας, μιζέριας, ασχήμιας, εκδικητικότητας. "Τώρα που είμαι στην απ'έξω θα σου πώ εγω".

Απο αυτό το φαινόμενο δεν ξεφεύγουν ούτε της αντιπολίτευσης ούτε της κυβέρνησης ούτε καν
άνθρωποι που γενικά είναι γνωστοί για προσφορά στα Γράμματα, τις Τέχνες, τα ΜΜΕ αν και μάλλον
όσοι απο αυτούς δεν ακούμπησαν κάποιο κόμμα ή το έκαναν και έφυγαν αηδιασμένοι, τώρα
τα χώνουν ωραία, οταν τους το επιτρέπει το επίπεδό τους.
Αλλά, μιλώντας γι αυτό, είναι απογοητευτικό το πόσοι μπορούν να είναι σε ενα καλό επίπεδο.

Είναι άκρως απογοητευτικό οτι αν εκείνοι εκπροσωπούν τους πολίτες, τότε 

αυτο το επίπεδο έχουμε και εμείς, οι πολίτες.

   Το κάθε δημόσιο-πρόσωπο θα έπρεπε να γνωρίζει πολύ καλά τι θέση έχει, τον βαθμό στον οποίο
επηρρεάζει τις ζωές μας, τι παράδειγμα δίνει με όσα λέει και όσα κάνει, τι διάλογο θέλει, αν θέλει,
τι επίπεδο ανάλογο της θέσης του έχουν τα δημοσιεύματά του, και οτι δεν απευθύνεται μόνο σε
όσους τον ψήφισαν, αλλά και σε όσους εκπροσωπεί [με το ζόρι].
   Και θα ήταν καλό να διατηρεί μία προσωπική ιστοσελίδα όπου θα εκφράζεται προσωπικά και θα
κρίνεται γι αυτό, καλύτερα και σοβαρότερα απο όσο σε ...σοσιαλμήντια μάη άςς, σόρι κιόλας.

  Αν σε ταϊζουν ασκήμια, τότε ασκήμια θα δώσεις, αν σε σκέφτονται, τότε θα σκέφτεσαι κι εσυ τους άλλους, αν σε βρίζουν, τότε θέλουν κι εσυ να βρίσεις ώστε να κατέβεις στο επίπεδό τους.
Αν σου λένε ψέμματα, τότε δυστυχώς α ανταποδώσεις με μία ψήφο όταν ερθει ώρα για Εκλογές,
κι αυτό, μόνο αν θυμάσαι καλά τι είπαν κι έκαναν.  Ολοι τους.

Γι αυτό το τελευταίο, περί μνημονικού του Ελληνα και ειδικά περί της επιλεκτικής μας μνήμης, θα είχαμε πάρα πολλά να λέμε, επι μήνες. Ως τότε, χαμογελάμε με την αστεία -αν δεν ήταν τραγική-
συμπεριφορά δημοσίων προσώπων ως ημιαναλφάβητοι θαμώνες καφενείου αγροτικού χωριού. 
 
Και δεν τους δίνουμε τη σημασία που θέλουν, αν δεν σοβαρευτούν.