Δικηγόρoι στην Πολιτική ;

  Εξαπανέκαθεν που λένε,
οι εκλεγεμένοι βουλευτές καλούνταν να ασκήσουν νομοθετικό έργο.
Να περάσουν νόμους, να κανονίσουν πώς θα εφαρμοστεί και συχνά και πότε και αν.

  Η γνώση των νομικών, αποτελεί επιστημονικό πεδίο δικηγόρων
και όχι μηχανικών, γιατρών, υδραυλικών, εμπόρων, ναυτικών ή μανάβηδων.

  Μοιραία εκλέγονται σε ποσοστό φαντάζομαι πάνω απο 50-60% ως βουλευτές, άνθρωποι
με επάγγελμα τα Νομικά. Και φυσικά ασκούν Πολιτική ως νομικοί, αφού αυτό ξέρουν.
Είναι πασίγνωστο το πώς ενας δικηγόρος πλάθει τον λόγο με ρητορική δεινότητα και
παρουσιάζει αυτό που θέλει, όπως το θέλει, απευθυνόμενος σε αυτούς που θέλει.

   Κατρούγκαλος : εκλεγμένος βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ.
Ως δικηγόρος ζητούσε 12% προμήθεια απο απολυμένους ΔΥ για να τρέξει υποθέσεις
επαναπρόσληψής τους λόγω άδικης απόλυσης, είναι τώρα Υπουργός Εργασίας.
Οξύμωρο και όμως ναι, συμβαίνει.

  Δήλωσε οτι :
"Υπογράψαμε το Τρίτο Μνημόνιο για να διορθώσουμε τα άλλα δύο"

Aντρουπή

Απαπα
Ντροπή, ντροπή τι πράμα είναι αυτά με τους δεξιούς ; Απαράδεκτα.
Πήγε ο Κούλης στη ΔΕΘ εκεί που ήτανε και ο Ερνέστο ντε Τσίπρα Βε Λουχιώτι και είπε πράματα.
Αλλα τι είπε ;
Μήπως τίποτα ενδιαφέρον ;
Α, όχι.
Θα κόψει λέει απο δω, θα δώσει εκεί, και κάτι αριθμούς και τέτοια.

Ε. μα πώς θα ξεσηκωθεί ο υποφέρων κοζμάκης με τέτοια λόγια ;

Αντί να τάξει 100 χιλιάρικα σε κάθε Ελληνα δεξιόχειρα
και μείον 33,33 χιλιάρικα σε κάθε αριστερόχειρα,
κάθεται και λέει σαχλαμάρες
την ώρα που ο άλλος, ο Ερνέστο ντε, ζητάει να πάνε να τον συλλάβουν.

Ε μα πιά !
Αντρουπή !

Kαφενείο

   Τα τελευταία 2-3 χρόνια δεν είναι λίγες οι φορές που διαβάζουμε για μία τοποθέτηση ενός
δημοσίου προσώπου, ακόμα και υπουργού, σχετικά με ενα θέμα, που δημοσίευσε ο ίδιος
ή ο διαχειριστής του σε ενα διαδικτυακό μέσο όπως το Φέησμπουκ ή το twitter.

   Συνήθως οι δημοσιεύσεις αυτές έχουν ενα προσωπικό ύφος και μία ημι-επίσημη και
ταυτόχρονα ημι-ανεπίσημη θέση του ατόμου αυτού ως προς ενα θέμα ή πρός ενα άλλο άτομο.
Εκλαμβάνονται συχνά, ως "σοβαρές" τοποθετήσεις και σχολιασμός.
Το ύφος δεν είναι πάντα κόσμιο ούτε πάντα, για μην πώ συνήθως δεν,  στέκεται στο ύψος
που αναλογεί με την θέση που έχει το άτομο που κάνει την δημοσίευση.
Ξεχνούν οτι είναι υπουργοί, ή βουλευτές και οτι ακόμα κι αν δεν τους ψήφισες, σε εκπροσωπούν
και αποφασίζουν για εσένα, για την ζωή σου, για το μέλλον σου και των παιδιών σου.
   Εαν δε, πρόκειται για πρώην άτομο σε θέση εξουσίας, θα διαβάσουμε κάτι με ύφος μίσους,
κακίας, ζήλειας, μιζέριας, ασχήμιας, εκδικητικότητας. "Τώρα που είμαι στην απ'έξω θα σου πώ εγω".

Απο αυτό το φαινόμενο δεν ξεφεύγουν ούτε της αντιπολίτευσης ούτε της κυβέρνησης ούτε καν
άνθρωποι που γενικά είναι γνωστοί για προσφορά στα Γράμματα, τις Τέχνες, τα ΜΜΕ αν και μάλλον
όσοι απο αυτούς δεν ακούμπησαν κάποιο κόμμα ή το έκαναν και έφυγαν αηδιασμένοι, τώρα
τα χώνουν ωραία, οταν τους το επιτρέπει το επίπεδό τους.
Αλλά, μιλώντας γι αυτό, είναι απογοητευτικό το πόσοι μπορούν να είναι σε ενα καλό επίπεδο.

Είναι άκρως απογοητευτικό οτι αν εκείνοι εκπροσωπούν τους πολίτες, τότε 

αυτο το επίπεδο έχουμε και εμείς, οι πολίτες.

   Το κάθε δημόσιο-πρόσωπο θα έπρεπε να γνωρίζει πολύ καλά τι θέση έχει, τον βαθμό στον οποίο
επηρρεάζει τις ζωές μας, τι παράδειγμα δίνει με όσα λέει και όσα κάνει, τι διάλογο θέλει, αν θέλει,
τι επίπεδο ανάλογο της θέσης του έχουν τα δημοσιεύματά του, και οτι δεν απευθύνεται μόνο σε
όσους τον ψήφισαν, αλλά και σε όσους εκπροσωπεί [με το ζόρι].
   Και θα ήταν καλό να διατηρεί μία προσωπική ιστοσελίδα όπου θα εκφράζεται προσωπικά και θα
κρίνεται γι αυτό, καλύτερα και σοβαρότερα απο όσο σε ...σοσιαλμήντια μάη άςς, σόρι κιόλας.

  Αν σε ταϊζουν ασκήμια, τότε ασκήμια θα δώσεις, αν σε σκέφτονται, τότε θα σκέφτεσαι κι εσυ τους άλλους, αν σε βρίζουν, τότε θέλουν κι εσυ να βρίσεις ώστε να κατέβεις στο επίπεδό τους.
Αν σου λένε ψέμματα, τότε δυστυχώς α ανταποδώσεις με μία ψήφο όταν ερθει ώρα για Εκλογές,
κι αυτό, μόνο αν θυμάσαι καλά τι είπαν κι έκαναν.  Ολοι τους.

Γι αυτό το τελευταίο, περί μνημονικού του Ελληνα και ειδικά περί της επιλεκτικής μας μνήμης, θα είχαμε πάρα πολλά να λέμε, επι μήνες. Ως τότε, χαμογελάμε με την αστεία -αν δεν ήταν τραγική-
συμπεριφορά δημοσίων προσώπων ως ημιαναλφάβητοι θαμώνες καφενείου αγροτικού χωριού. 
 
Και δεν τους δίνουμε τη σημασία που θέλουν, αν δεν σοβαρευτούν.

  

Eνα δίκιo μιά φορά

Πάει πραγματικά πολύς καιρός, ας πούμε τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια θα έλεγα αυτη τη στιγμή,
που αμφιβάλλουμε πολλοί απο εμάς, για τα πρόσωπα που καθοδηγούν, κατευθύνουν, ελέγχουν,
εξουσιάζουν, διαμορφώνουν την καθημερινότητά μας, το μέλλον μας, τη ζωή μας και την πορεία
της χώρας.
Είναι αυτοί που ψηφίζονται και εκλέγονται.
Είναι κι αυτοί των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας.
Η διαπλοκή, τα συμφέροντα, θέλουν σκόπιμη διαστρέβλωση της πραγματικότητας ώστε να
 νέμονται εξουσία και χρήμα, με αμφίβολη νομιμότητα, με παραπαίουσα ηθική και με φωνές !
Ναι, με φωνές, ουρλιαχτά, τσιτάτα, συνθήματα που συχνά περιεχουν και το λάθος μύνημα
προς τον ψηφοφόρο που θα τους θεωρήσει ως αγωνιστές, επαναστάτες και νικητές.
Βλέπεις, ο σεμνός νικητής δεν φωνάζει.
Ο ηττημένος φωνάζει και ωρύεται για να φανεί ως καλύτερος.
Στα τηλεοπτικά κανάλια σε πολιτικές συζητήσεις, το επίπεδο είναι εδω και χρόνια χαμηλότερο
του δείκτη νοημοσύνης ενος απλού πολίτη και σίγουρα υποδεέστερο ποιοτικά απο εναν σικέ αγώνα κάτς.

Ποιός θα το περίμενε όμως, κάποιος/κάποια απο τον συρφετό των φωνασκούντων "αγωνιστών" που πάντα ξεφώνιζαν μπαρούφες, μια μέρα, εστω για μία φορά, να έχει δίκιο ;