Mπεκλογές

Μαζί με το κλείσιμο ήδη 10 ετών απο τότε που ξεκίνησα να μπλογκάρω
ολες αυτές τις περίεργες αναρτήσεις εδω, αναγκάζομαι να πω δυο
ακόμα πράγματα λες και δεν τα έχουν πει και άλλοι.
Φωνή βοώντος και σε μια μέρα ατυχή, δύσκολη και κουραστική, αλλά ας είναι.

Υπάρχουν πολλών λογιών άνθρωποι και ο καθένας απο την πλευρά του εχει
τα δίκια του, έχει τα πάθη του και την δική του ιστορία. Και τη δική του τη
διαδρομή μέσα απο πολλά μυστικά και ψέμματα, αλήθειες και όνειρα.
Στις 25/1 όλοι αυτοί, εμείς, καλούμαστε να ψηφίσουμε ξανά ποιός θα "μας σώσει".
Θλίβομαι που ξέρω οτι μετά απο 143.516 φορές που εχω ψηφίσει, δεν κατάφερα
να πω οτι το αποτέλεσμα όλων αυτών των ακριβών και ψυχοφθόρων εκλογών δίδαξε
κάτι στην ελληνική εξαιρετικά έξυπνη -υποτίθεται- ράτσα πολιτών.

Ακούμε ξανά για υποσχέσεις, για άρνηση συνεργασιών των κομμάτων, κατάρες,
κρεμάλες, ελικόπτερα, ρεβάνς, ψόφους και κάθε μέρα και μερικές ανακοινώσεις και
δηλώσεις που αντι να ξεδιαλύνουν το τοπίο, το μπερδεύουν ακόμα περισσότερο.
Ειδικά στα οικονομικά, ειλικρινά, με ολα αυτά, περιμένω ενα θαύμα.

Ακόμα μεγαλύτερη ειναι η απογοήτευση, οταν διαπιστώνω οτι οι πολίτες, οι
περισσότεροι, μαθαίνουν τα νέα απο την τηλεόραση.Απο τα ΜΜ[π]Ε.
Δηλαδή την εύκολη λύση με το κουμπάκι που φέρνει μεσα στο σπίτι μας την
εικόνα να σκεπάζει ή να τονώνει τα γεγονότα, ανάλογα με το τι επιθυμεί ο
καναλάρχης και οι διαπλεκόμενοι των ΜΜΕ. Δηλαδή να προωθηθεί το Τάδε κόμμα,
ή να θαφτεί ο Τάδε πολιτικός ή και τα δυο μαζί ανακατεμένα με ρεπορτάζ τρόμου
και ανούσιες ειδήσεις για το μπικίνι της Ιρίνα Σάϊκ και το μωρό του Βρετανού πρίγκιπα.
Και ας μην πολυλογώ μιλώντας και για κάποιον διασκεδαστή που μέσω τηλεόρασης
περνά κομματικές γραμμές σε αφελείς που τον θεωρούν απλά αστείο.
Πρόβατα. Καθοδηγούμενα.

Κάποιοι δεν έχουν πάθει και πολλά απο την κρίση.
Η πιο σκληρή απόφαση της ημέρας τους είναι, να πάρουν τη BMW ή το τζιπ.
Η  επόμενη δυσκολία είναι αν θα πάνε για καφέ  Κολωνάκι ή Καστέλλα.
Αλλοι δεινοπαθούν και άλλοι εχουν χάσει τις αξιοπρέπειές τους περιμένοντας
ελεημοσύνες απο τα συσσίτια και ενα πενιχρό επίδομα πρόνοιας που οχι μόνο δεν
καλύπτει πολλές ανάγκες, αλλά ενίοτε καθυστερεί η καταβολή του.
Και κάποιοι άλλοι έχουν χάσει και τα λογικά τους και βγάζουν ότι πιο φασιστικό
μπορούν αφου δεν εχουν να χάσουν κάτι άλλο.


Μεταξύ απειλών και υποσχέσεων, ψάχνουμε τις πραγματικές λύσεις.
Το εμπόριο ελπίδας αντι να πάψει να συμβαίνει, αποδεικνύεται άφθαρτο μέσο
δημαγωγίας και εξαπάτησης. Γι αυτο και στις εως τωρα δημοσκοπήσεις οι έλληνες
σε ποσοστά που κυμάινονται στο 47% οι μισοί δηλαδή, αισθάνονται ανασφάλεια και
φόβο απέναντι στα κόμματα.
Αλλα τελικά, εναποθέτουμε ελπίδες με την ψήφο μας σε κάποιους.
Με την ελπίδα -πάλι- να μη μας απογοητεύσουν.

Αλλά θα πρέπει με κάποιο τρόπο να συνεννοηθούμε επιτέλους σαν λαός μεταξύ μας.
Να συνεργαστούμε και να νοιαστούμε αντι να διχαζόμαστε.

Για να μην καταλήξουμε πάλι κοψοχέρηδες και ξανά πλανηθέντα πρόβατα.