Mάης

Kάθε Μάρτη, κάθε Απρίλη, κάθε Μάη,
το τρενάκι της ψυχής μου ξεκινάει,
και στης νιότης με γυρίζει τα λημέρια,
στα μεγάλα τα ζεστά μου καλοκαίρια.

Μοναδική φωνή του Γιάννη Πουλόπουλου στο τραγούδι αυτό.
Σε ταξιδεύει όσο λίγα τραγούδια.
Και σε γυρίζει πραγματικά σε αυτά που μικρός ονειρευόσουν,
λαχταρούσες να έρθουν, κάθε Μάη μήνα μετά το σχολείο.

Ξένοιαστες διακοπές, παραλίες, ελάχιστες υποχρεώσεις και
ισως κι ενα ταξίδι, με τους γονείς και συγγενείς.
Δεν είχαμε ποτέ πολλά λεφτά, πάντα έπρεπε κάπως να παλέψουμε
με την καθημερινή ανάγκη για το φαγητό, για την αξιοπρέπεια.
Ενα καθαρό κρεβάτι, ρούχα καθαρά, ενα πιάτο φαϊ με μπόνους την
σαλάτα που γινόταν μάχη ποιός θα φάει το ζουμί στο τέλος.
Το Πάσχα πάντα ήταν πρόσφατο και υπήρχε η ικανοποίηση οτι
γλεντήσαμε με συγγενείς και φίλους, ψήσαμε, φάγαμε, ήπιαμε.
Τώρα, το μεροκάματο του πατέρα θα έφερνε ισα ισα τα καθημερινά.
Η μητέρα έχωνε κανα εικοσάδραχμο σε κουμπαρά για να αγοράσουμε
ενα πλυντήριο ρούχων. Στο τέλος πλήρωσε με αυτά.
Τότε ενα εικοσάδραχμο ήταν οτι και το σημερινό ας πούμε δίευρο.
Το Μαη φοράγαμε πια, κοντά παντελονάκια και μπλουζάκια, θυμάμαι,
οχι σαν τωρα που φοράνε σκισμένα τζήν και σκουλαρίκι στη γλώσσα.
Δεν είχαμε κινητά, ο μόνος τρόπος να βρείς παρέα ήταν να πας ο ίδιος
να τους συναντήσεις, ή το πολύ να έπαιρνες κι ενα τηλέφωνο πριν, αν ο
άλλος είχε τηλέφωνο  στο σπίτι του, σταθερό εννοείται, αυτο με το
καντράν που γύριζε κι έκανε αυτον τον ήχο κρκλικκλικκ κλικλικλικ.
Και μετά ήρθε η έγχρωμη τηλεόραση και το Μουντιάλ όπου μπορούσες
να δεις ανθρώπους απο άλλα μέρη της Γής να κυνηγάνε τη δόξα στα
γήπεδα μιας άλλης μακρινής χώρας που ονειρευόσουν να επισκεφτείς.
Και μετά σπουδές, δουλειά, μεροκάματο, θητεία στο στρατό, ξανά δουλειά
όπου να'ναι αρκεί να βγαίνει μεροκάματο. Τότε, έβρισκες δουλειά.
Πέντε βιογραφικά έστελνες, δεν σου απαντούσαν σε κανένα, πήγαινες
ομως να ενοχλήσεις ο ιδιος κι έβρισκες αμέσως δουλειά.
Αν πρέπει να πώ σε ποιόν μήνα του χρόνου γίνηκαν οι πιο πολλές αλλαγές
και σημαντικά  βήματα, θα επέλεγα τον Μάη.
Οχι οτι τους άλλους μήνες δε γινόταν τίποτα, αλλά ο Μάης με την αισιοδοξία
που εχει στην ατμόσφαιρα βοηθάει να αισθάνεσαι λίγο πιο ελεύθερος.
Ελεύθερος να ονειρευτείς αυτά που απο παιδί πάντα ήθελες.
Αλλο θέμα, αν σου κλέβανε τα όνειρα, οπως αποδείχτηκε.

* η φωτογραφία ειναι τραβηγμένη εκει όπου σήμερα βρίσκεται το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας κάποιον Μάη παλιά. Πολύ παλιά. Στο βάθος διακρίνεται το παλιό Τηγάνι, γνωστό και ως Στάδιο Καραϊσκάκη.

Pύπανση

Ξυπνάτε.
Μια  μέρα έμεινε μέχρι να πάμε να ψηφίσουμε για δήμαρχο.
Οσοι εχουν διαβάσει προσεκτικά  τα προγράμματα των υποψηφίων
πρεπει να μπούν σε  ενα μουσείο για το ανθρώπινο είδος.
Καλά κάνουν.
Αλλά απο αυτά που βλέπω δεν αλλάζει η νοοτροπία του Ελληνα.
Θέλει ηγέτες-λαμόγια,  θέλει τσαμπουκάδες, θέλει βιτρίνα.
Στο παρασκήνιο, εχει γίνει ο χαμός φέτος  σε πολλούς Δήμους
με την αφισσοκόλληση και τα πανό. Δεν σέβονται τίποτα.
Κάποιων υποψηφίων τα πανό ειναι μόνιμα βανδαλισμένα και κάποιων
άλλων όχι, ενω και αυτη την ωρα που τυπικά απαγορεύεται πια η
αφισσοκόλληση, κολλάνε  αφίσες  παντού. Σάββατο,  ωρα 2.30'.
Νυν δήμαρχοι αναθρεμμένοι στα πασοκικά παρασκήνια και όχι μόνο,
εχουν κρεμάσει και αεροπανό που απαγορεύεται δια νόμου.
Η παραπληροφόρηση απο 'μπλογκς' της κακιάς ώρας στο ζενίθ.
Οι ανταλλαγές ύβρεων έχουν αντικαταστήσει τον πολιτικό διάλογο με
επιχειρήματα και με προτάσεις ρεαλιστικές.
Τα κόμματα προβάλλουν τους δικούς τους 'χρισματικούς' υποψηφίους.
Ο ψηφοφόρος σε ζάλη μεσα στην γενική ταραχή.
Στο τέλος ισως και να μην πάει να ψηφίσει.
Και μετά, όλους θα τους μουντζώνει ως φταίχτες.
Μόνο εκείνος δε θα φταίει, ετσι θέλει να πιστεύει.

ΑΣ ΠΑΜΕ ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ.
ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΙ ΛΕΕΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΑΞΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ, ΜΙΛΑΜΕ, ΡΩΤΑΜΕ, ΣΥΖΗΤΑΜΕ, ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ.
ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΑΣ ΣΕ ΒΡΩΜΙΚΟΥΣ.

Με Eκλoγές

Οι Εκλογές δεν λύνουν προβλήματα.
Αυτο ειναι συμπέρασμα αποτις τελευταίες 5-6  Βουλευτικές Εκλογές,
2-3 Ευρωεκλογές και 4-5 Αυτοδιοικητικές Εκλογές.
Αυτο ειναι το κατόρθωμα ποιανού ακριβώς δεν είμαι σίγουρος.
Του λαού ;
Των πολιτικών ; [που προέρχονται απο το λαό]
Των κομμάτων ;
Των Ευρωπαίων ;
Των Αμερικανών ;
Των Νεφελίμ ;
Ολων των παραπάνω ;
Και τι θες τώρα, να κάτσουμε να μετρήσουμε με το κρεμαλόμετρο ποιοί φταίνε
περισσότερο ωστε να τους στείλεις στις κρεμάλες ;
Νομίζεις οτι θα βγεί άκρη ;
Νομίζεις για παράδειγμα οτι οταν δεν θέλεις να διαχωρίσεις τι θα ψηφίσεις για
Δήμαρχο απο το τι θα ψηφίσεις για Βουλή, σου αξίζει κάτι περισσότερο ;
Νομίζεις οτι το δικό σου τι δίκιο είναι μεγαλύτερο απο του άλλου το δίκιο ;
Νομίζεις οτι με όσους διαφωνείς δεν εχεις κοινά σημεία ;
Νομίζεις ..... οτι με Εκλογές σου δίνεται όπλο εκδίκησης ;
Νομίζεις οτι θα αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη Κράτους-Πολίτη με Εκλογές ;

υγ.
Επεσε στην αντίληψή μου οτι για την ημέρα των Εκλογών κάθε παράταξη,
θα χρειαστεί πάνω απο 120 άτομα για "εκλογικούς αντιπροσώπους" ανα Δήμο.
Στρατιές απο δαύτους, στο σύνολό τους.
Εργο τους μεταξύ άλλων και μια εποπτεία ωστε να μη γίνουν λάθη και τέτοια.
Κατάλαβες πόσο εμπιστευόμαστε τους θεσμούς ;