Κυκλάδες, ΣΥΡΟΣ.

Εχω ξαναβρεθεί στις θάλασσες των Κυκλάδων.
Ξέρω πώς είναι τα μέρη, πώς ειναι τα χρώματα σε κείνο  το κομμάτι Αιγαίου,
πώς ειναι οι αέρηδες και φυσικά πόσο υπέροχη ειναι η θάλασσα.

Ξαναπήγα φέτος δύο φορές σ' αυτές τις θάλασσες. Χόρτασα, χορταίνεται όμως ποτέ η θάλασσα ;
Μήλος, Τήνος, Πάρος, Νάξος, Κουφονήσια, Αντίπαρος, Σαντορίνη, Ιος, Φολέγανδρος, Σίφνος οι προηγούμενοί μου κυκλαδίτικοι προορισμοί και φέτος η Τζιά και η Σύρος. Δεκατρία νησιά.
Είπαμε δε θα πάω Μύκονο ποτέ. Και δε θέλω.
Για τον τελευταίο μου προορισμό, τι να γράψω άλλο, τα εχει γράψει όλα το αρμενάκι.
Oμως είχα ξαναπάει για τρείς μέρες πριν πολύ καιρό και δεν είχα δει πολλά τότε, ετσι είχα την ευκαιρία φέτος να δω σχεδόν τα πάντα.  Θα καταγράψω μια προσωπική μου ματιά.

Η Ερμούπολη ειναι εντυπωσιακή. Απο τις λίγες "Χώρες" νησιού που δεν εχει όνομα ίδιο με  το νησί.
Το όνομα δόθηκε παλιά απο ενα Χιώτη έμπορο προς τιμή του κερδώου Ερμή των αρχαίων Ελλήνων.
Είναι μία πόλη που εκεί που πάει να σου θυμίσει Ζάκυνθο ή Χίο ή Κέρκυρα, σου μιλάει με τον τρόπο της και σου φανερώνει την δική της προσωπικότητα. Διατηρεί το κυκλαδίτικο ύφος αλλά αναδίδει στον επισκέπτη μιά αρχοντιά ιδιαίτερη.
Οι απολαυστικές βόλτες στο λιμάνι και στα στενάκια δεν χορταίνονται.

Η μεγάλη ιστορία του νησιού αποτυπώνεται στα κτίσματα και στη φυσιογνωμία του που έχουν επιρροές απο βενετσιάνους, έλληνες, καθολικούς χριστιανούς, μικρασιάτες. Μια ελαφρά τραγουδιστή, σαν χιώτικη λαλιά είναι χαρακτηριστική σε  μερικούς ντόπιους.


Ο Μάρκος Βαμβακάρης κυριαρχεί παντού σαν καμάρι του νησιού κι έχουν ενα  μικρό μουσείο προς τιμή του στην Ανω Σύρο. Κατα τη γνώμη μου αυτο που αντιπροσωπεύει ο Βαμβακάρης ειναι τόσο μεγάλο που θα πρεπε να τύχει πιο σοβαρής και μεγάλης αναγνώρισης αντι να μένουμε σε μια "φραγκοσυριανή", ενα μικρό μουσείο, σχεδόν θλιβερό και καναδυό αγάλματα.

Η Ανω Σύρος, παλιός μεσαιωνικός οικισμός με στενά δαιδαλώδη σοκάκια και σπιτάκια μικρά αξίζει μια βόλτα και ειδικά βραδάκι που ανοίγουν διάφορα μαγαζάκια για φαγητό, ποτό και καταπληκτική θέα.

Ο Γαλησσάς ήταν το μέρος που φιλοξένησε το φιλόδοξο αλλά ταλαίπωρο κορμί μου για λίγες μέρες.
Δεν αντέχουμε οικονομικά πια για πολλές μέρες και πάλι παράπονο δεν εχω, δεν ήμουν ποτέ ο τουρίστας τύπου Μυκόνου ή της χλίδας και μεγάλης ζωής. Δεν είμαι  ετσι σαν άνθρωπος ετσι κι αλλιώς.
Το υπέροχο ηλιοβασίλεμα κάθε απόγευμα στον Γαλησσά έδινε το απαραίτητο  χαμόγελο για μια όμορφη συνέχεια οπουδήποτε κι αν βρισκόμουν αφου έπεφτε νύχτα.

Η Ερμούπολη το βράδι φωτίζεται ετσι που αναδύει μιαν αρχοντιά, μιά δεσποσύνη, μια παράξενη παρουσία πλανάται σαν να κατοικεί εκεί η ιστορία αιώνων και περιφέρεται να τσεκάρει ποιοί ξέρουν την ιστορία της και ποιοί όχι. Οφείλεις σαν επισκέπτης -όπου και να πας- να αφήνεις τον  τόπο να σου μιλάει, να σου πει οσα εχει να σου πει πρώτα πριν απαιτήσεις εσυ τις δικές σου μικρές απολαύσεις. Αυτό κάνω πάντα, υπομονή μεχρι να δεχτεί κι ο τόπος οτι τον σέβομαι.

Και την ημέρα η Ερμούπολη ειναι όμορφη, καθαρή, με τάξη και με πολλές επιλογές για βόλτες, καφέ, ακόμα και παραλία-καφέ οπως στα μοναδικά "Αστέρια", όπου πίνεις τον καφέ σου με το μαγιό και κάνεις τις βουτιές σου στο βαθύ μπλε  της θάλασσας. Ενα beach bar χωρίς αμμουδιά, αλλά υπέροχο.

Οφείλω να πω οτι όπου και να πήγα  είχα εξαιρετική αντιμετώπιση και καλή εξυπηρέτηση, φιλική συμπεριφορά και χαλαρή διάθεση. Αυτο απο μόνο του είναι τέλειο.

Σε άλλη αναρτηση θα γράψω για τις βόλτες και τις βουτιές στο νησί.
Για την ώρα αναπολώ το απέραντο μπλε της θάλασσας.

 

υγ. Ευχαριστώ, είστε υπέροχοι, ξέρετε σείς.

Mνημoνιακό

  Δεν εχω γράψει κάτι για τα πολιτικά πράγματα εδω και καιρό, παρα μερικές φράσεις μονάχα, της εποχής που ζούμε και που θα μείνει στην ιστορία που θα διαβάζουν άλλοι σε πολλά  χρόνια απο σήμερα όταν δεν θα υπάρχω, όπως κι εσυ.
  Κάποιοι μπλόγκερς έγραφαν περίπου την εποχή λιγο πριν πέσει η κυβέρνηση κουρασμένου και λίγο μετά  που ανέλαβε ο ΓΑΠ οτι "η ευτυχία μας είναι πλαστή".
  Επειδή οταν εισαι πολλά χρόνια σε ενα χώρο,όπως ειναι και το Διαδίκτυο, μαθαίνεις να διαβάζεις  καλύτερα και να ερμηνεύεις με πολλούς τρόπους τα γραφόμενα άλλων, ξέρεις με ποιό πνεύμα και ποιό σκεπτικό γράφονταν αυτά, τότε. Μπορεί σήμερα να φαίνεται οτι ειχαν δίκιο,  ωστόσο ήταν συχνά, άλλα τα κίνητρα πολλών "προφητών" και αυτό φαίνεται πεντακάθαρα αν τους εχεις αναγνώσει πολλές φορές σε πολλά δημοσιεύματά τους.
  Τότε, ουτε κατα διάνοια δεν υπήρχε σκέψη στους πολλούς απο τους έλληνες πολίτες οτι θα είχαμε σήμερα την Χρυσή (Κρ)Αυγή στην Βουλή.
  Ομως απο τότε και πιο  πριν ακόμα, ήταν αρκετοί που στα γραπτά τους ούρλιαζαν και διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους με μια ρητορική (αν υπάρχει τέτοια) κράμα αυριανισμού και χρυσαυγής. Ειχαν την ανάγκη να δείξουν οτι εχουν δίκιο και σε κάποια πράγματα θα συμφωνήσω μαζί τους αλλά δεν θα υιοθετούσα ποτέ γραπτό λόγο ύφους τόσο ακραίου και υβριστικού που σχεδόν ξεπερνάει την φασίζουσα υπερβολή των άκρων.
  Μια και μιλάω για άκρα, δεν ειναι εντελώς ψέμα οτι τα δύο άκρα ειναι πολύ κοντά.
  Αλλά αυτό ανήκει σε άλλη συζήτηση. Ναι.
  Σήμερα, δεν εχω ιδέα τι γράφουν και αν γράφουν και με ποιό απ όλα τα ψευδώνυμά τους, πολλοί "επαναστάτες" του πληκτρολογίου. Ισως και να έχουν θαφτεί στην μιζέρια τους.
  Δεν μπαίνω στον κόπο να τους ψάξω, να τους διαβάσω ή να αφήσω σχόλιο. Σχόλιο αφήνεις σε άνθρωπο λογικό, αν ο άλλος δεν ειναι στα καλά του, τότε τι να του πείς ; Αφου πρέπει να του λές όλο "ναι" και φυσικά να είσαι αποδεδειγμένα το ίδιο ή πιο δυστυχής απο αυτόν, αλλιώς δεν σου αναγνωρίζει καν δικαίωμα άποψης.  Ο δημοκράτης μπλόγκερ που επιλέγει ποιός ειναι δημοκράτης, ποιός ειναι "βολεμένος",  ποιός δεν είναι, και πάντα αποφασίζει, δικάζει, καταδικάζει, όποιον δεν γουστάρει. Αλλο που δεν γουστάρει ούτε καν τον εαυτό του.
  Μεγάλο θέμα των μπλόγκερς εδω και 4-5 χρόνια είναι το "ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ" και υπάρχουν εκατοντάδες δημοσιεύματα γι αυτο το θέμα, άλλα νηφάλια και άλλα όχι, άλλα με επιχειρήματα και άλλα με κατάρες και εξορκισμούς.
  Φταίει το ΠΑΣΟΚ, φταίει ο Καραμανλής, φταίει ο ΓΑΠ, φταίει η ΕΕ, φταίει η Μέρκελ, φταίει το Μνημόνιο.
  Αν πεις οτι φταίνε όλοι τότε γενικεύεις,  και πρέπει να διευκρνήσει κανείς το "όλοι".
  Το πολιτικό σύστημα, με τα πλοκάμια των κομματικών μηχανισμών απλωμένα πάνω του σαφώς  ειναι σάπιο και δεν μπορεί πλέον να δώσει τίποτα άλλο εκτός αν αλλάξει τον εαυτό του ριζικά.
  Κάτι σαν Μνημόνιο μόνο για το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ θα ηταν ισως η αρχή της λύσης πολλών προβλημάτων μας.
  Το ίδιο το Μνημόνιο .... το ενα το δύο το τρία κλπ, κανείς δεν το γουστάρει.
  Οποιος λέει οτι ειναι "μνημονιακός" (οπως πρόσφατα κάποιος δήμαρχος και οι σύμβουλοί του) πρέπει να υποκρίνεται τρελά ή δεν ξέρω σε τι γιατρό να τον στείλουμε.
  Ειναι ομως γεγονός οτι τα Μνημόνια ζητούν να εφαρμοστούν αρκετά πράγματα που μπορούσαμε ως χώρα να τα έχουμε κάνει πολύ  νωρίτερα απο μόνοι μας χωρίς να μας τα επιβάλλουν έτσι.
  Οπως οι μαϊμού συντάξεις, οι καταθέσεις εκατομμυρίων απο γιατρούς δικηγόρους και παπάδες που δεν δικαιολογούνται απο τα δηλωθέντα εισοδήματα, δημόσιοι υπάλληλοι αποσπασμένοι στο πουθενά, επίδομα άγαμης θυγατέρας στρατιωτικού, κάτι απίθανα επιδόματα σε διάφορους,  συμμάζεμα της Βουλής και των γύρω απο αυτήν παρατρεχάμενων που σκανδαλωδώς απολαμβάνουν ακόμα και σήμερα τρελά προνόμια και επιβολή νοικοκυρέματος και νομιμότητα; στα πολιτικά  κόμματα.
  Αυτά τα ολίγα αν ειχαν γίνει εδω και είκοσι χρόνια, δεν θα είχαμε περιέλθει σήμερα σε απελπισία.
  Αν ταυτόχρονα την εποχή που ο Ανδρέας Παπανδρέου ειχε μεγάλη επιρροή στο εκλογικό σώμα, ανέβαζε και πέντε μόλις χρονάκια το όριο για συνταξιοδότηση των γυναικών, ισως το Ασφαλιστικό  να ηταν σε  καλύτερη μοίρα.
  Θα μου πεις οκ  και θα ερχόταν μετά η κυβέρνηση του μπούλη της Ραφήνας να τα ξοδέψει και πάλι στα ίδια θα είμαστε. Ισως οχι,  γιατι απο πριν ο έλληνας θα ειχε μπει σε άλλη λογική αντι να τρέχει να πάρει στεγαστικά δάνεια και αμάξια 2.000 κυβικών εκατοστών. Η ευμάρεια ήταν προσωρινή και ηταν παγίδα.
  Οσα αποκτήθηκαν, σπίτια, αυτοκίνητα, χωράφια θα φορολογούνται στο εξής.
  Επιτέλους θα εκλείψει απο την κοινωνία ο "επιτυχημένος" τύπος που έκανε 5 διαμερίσματα, εξοχικό και τζιπ, κυρίως με μαύρο χρήμα.
  Αλλά ας μην βιάζομαι.
  Μένει να γίνει εκείνο το φορμάτ που έλεγα, στο πολιτικό σύστημα.
  Και αυτο δεν θα γίνει ποτέ όσο υπάρχουν κόμματα με την μορφή που ξέρουμε εδω και 35 χρόνια, για να μην πω και περισσότερα.
  Γίνεται μιά απόπειρα απαγκίστρωσης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με νέο νόμο που φτιάχνουν ωστε να αποκοπεί η Τ.Α. απο τις κομματικές εξαρτήσεις. Είμαι υπέρ, σε κάθε τέτοια προσπάθεια.

  Είμαι κατά, σε κάθε τέτοιου είδους προτροπές που σιγοντάρονται ίσως απο κάποια κόμματα σιωπηλά επειδή καρπώνονται ψήφους απο την δυσαρέσκεια του κόσμου :

Και μην με  ρωτάς τι θα ψηφίσω στις Βουλευτικές. Δεν ξέρω.