Eυχές για το 2013 και Ρεφενεγιόν

Κάθομαι να σκεφτώ τι αγάπησα το 2012 και τι ήταν τόσο  σημαντικό και καθοριστικό για μένα. Αντε τώρα να θυμηθώ τι έγινε μέσα σε δώδεκα μήνες, εδω δε θυμάμαι τι έφαγα προχτές. Καλά, θα θυμηθώ άμα ζοριστώ λίγο ακόμα, αλλά βρε να πάρει, ότι και να σκεφτώ, εχει να κάνει με χρήμα. Και δε θέλω, έτσι που μας έκαναν, όλα με το χρήμα τα λογαριάζουμε  πιά, αφου κι εκείνοι οι δουνουτούδες μας λογαριάζουνε σαν 'κατοστάευρο.
Γίναμε επιτέλους Σουηδία, εκεί τα κάναν όλα ρεφενέ απο χρόνια, ετσι κι εμείς πάμε για ρεφενέ ρεβεγιόν, το γνωστό πια Ρεφενεγιόν. Καλά να περάσουμε.
Ο ΚουρΑγιος  Βασίλης να μας φέρει κουράγιο φέτος  γιατί ξέρεις πώς ειν' τα πράματα, να αντέξουμε και βλέπουμε. Δεν περιμένω τίποτα απο κανέναν, μόνο αγάπη και θετικό πνεύμα. Η μιζέρια δεν χωράει πουθενά, θα τη νικήσουμε σε πείσμα των μίζερων κακόψυχων και των λαμόγιων της πολιτικής, των μμε και ...μερικών.
Θα συμπληρώσω την wishlist μου μέσα στο Γενάρη, ίσως με την 7η επέτειο του μπλογκ.

Να' στε όλοι καλά και τα λέμε.... του χρόνου :)
ΤΖΟΝ

Τα τέλη της Γής

Πολλοί λέγανε απο χρόνια οτι οι Μάγιας είπανε οτι θα τα τινάξει όλα η ανθρωπότης κατα τις 21 Δεκέβρη του 2012 και να πού  φτάσαμε σε αυτην την ημερομηνία και παράξενο, δεν φοβάμαι κάτι.
Το μόνο σίγουρο ειναι οτι ζούμε αλλά θα τελειώσουμε κάποτε,  στάνταρ αυτό.
Εγω ο βλάσφημος και καιροσκόπος σχεδόν άθεος, άσχημος και κακός,  θα τα κακαρώσω μαζί με όλους εσάς τους καλούς ανθρώπους, τους δίκαιους και τέλειους πιστούς. Είναι  μια άλφα ικανοποίηση κι αυτή.
Αλλά τώρα που φτάσαμε στο κατώφλι του τέλους, να που άλλοι λένε  ώπα μη φοβάστε δε θα γίνει τώρα το τέλος,  απλά πρέπει να πληρώσεις τέλος κυκλοφορίας, τέλος  ακινήτου, τέλος επιτηδεύματος ( επειδή είμαι  επιτήδειος ), τέλος αναπνοής, τέλος χρήσης οδοντόκρεμας και τέλος επίδειξης βυζιών και πέους στις παραλίες  γυμνιστών. Συν κάτι εξτρά τέλη δεξέρωγιατί-ετσι.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα χαράτσια [είπα τούρκικη λέξη, πιπέρι] τα λένε "τέλος".
Αφου τελειωμό δεν έχουν, όλο τέλος και τέλος και να κι άλλα τέλη, αμάν ρε !
Ετσι και το τέλος  του κόσμου απλά ειναι ενα  ακόμα τέλος χωρίς τέλος, δηλαδή ατελές και ψάξε γύρευε αδερφέ μου. Δεν τελειώνει τίπουτις. Μη φοβού.

Είχα φανταστεί κάτι φαντασμαγορικό για το τέλος του κόσμου, μια βροχή μετεωριτών ξέρω γω, να κοιτάμε ψηλά αγκαλιασμένοι τρώγοντας ποπκόρν, ή να βγούν τα ψάρια στη στεριά να μας κυνηγάνε πάνω σε ποδήλατα, κάτι ρε παιδί μου να το διασκεδάσουμε λίγο, τέλος ειναι αυτό, ας είναι happy end. Να 'χει πλάκα.
Πλάκα πλάκα το όποιο τέλος  του κόσμου είναι εύκολο να φανταστεί κανείς πώς θα μπορούσε να συμβεί, ανα πάσα στιγμή κιόλας. Πυρηνικά,  πρόσκρουση αστεροειδούς, ομαδικό ντου ηφαιστείων ή ακόμα καλύτερα, μιά γιγάντια ηλιακή έκρηξη που θα μας ψήσει και θα γίνουμε ενα πελώριο παγκόσμιο σαγανάκι.
Βασικά μπορεί να μην συμβεί και τίποτα απο αυτά  ή να συμβούν τρελά πράματα οποτεδήποτε και χωρίς να το 'χουν γράψει οι Μάγιας, οι Παπάγιας ή ο γέρων  Παπαρίσιος.

Η μπορεί να συμβούν και χειρότερα αλλά ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σκάσει απροειδοποίητα το φινίτο ντε λα κόσμος για να σου χαλάσει όσα εχεις κανονίσει και όσα θα έκανες αν δεν πλήρωνες τα άλλα  τέλη, αυτά με τα ευρώ. Να το ξέραμε κιόλας πότε θα είναι, να το ρίχναμε έξω μια και καλή και μια για πάντα ! Να μαυρίζαμε κανα μάτι σε αυτούς που μας μισούν, να δίναμε κανα γερό μπερντάκι σε πολιτικούς και παπαδαριό, και το τέλος να μας έβρισκε να κάνουμε έρωτα μεθυσμένοι, μετά απο τέρμα τσιμπούσι με  κοκορέτσια και γλυκά, με μουσική στη διαπασών.
Και ...μπούμ, τέλος  !

Δρόμος κλειστός

Ο δρόμος μου ήταν σκοτεινός και πάτησα κουράδια.

Κι απ' ό,τι βλέπω δυστυχώς ήταν από γελάδια.

Τι το 'θελα κι εγω o δύστυχος, να περπατώ τα βράδια,

μέσα στα μαύρα τα στενά, παράξενα, σκοτάδια ;

Και περασμένες δώδεκα, στις δώδεκα του μήνα,

μ' 'επιασε ο περίδρομος και λύσσαξα στην πείνα,

πού πάρκαρα πού τ' άφησα, τ' αμάξι δε θυμόμουν,

κι οταν το βρήκα έκατσα δυό ώρες και στεκόμουν,

το κοίταγα να απορώ, κι έλεγα και σκεφτόμουν :

πώς γίνεται να με  εχουν κλείσει απο παντού και να μη μπορώ να φύγωωωω ;;;

Πόση πραγματικότητα αντέχουμε ;

Το παρακάτω κείμενο μου ήρθε με e-mail απο κάποιον που κάποτε έγραφε σε μπλογκ και ζήτησε να το δημοσιεύσω αν θα ήθελα. Το δημοσιεύω επειδη με άγγιξε πολύ.

Μια κοινωνία που έχει αλλάξει μια Ελλάδα που αιμορραγεί και ταλαντεύεται να διατηρήσει το ήθος, την αξιοπρέπεια, την δύναμη, την ικανότητα της να κατανοεί να συγχωρεί, να δημιουργεί και να ονειρεύεται… Πόσοι από εμάς δεν έχουμε αναρωτηθεί για το μέλλον το δικό μας, των παιδιών μας και της κοινωνίας μας? Θα μου πεις τι έπαθα βραδιάτικα και μονολογώ λες και δε σου φτάνει η δική σου ψυχική ΑΝισορροπία με τα όσα ζεις. Αφορμή, αιτία και αποτέλεσμα τον παραπάνω στάθηκε το χθεσινό συμβάν στο μετρό ερχόμενη από δουλειά…

Ένας πατέρας μέτριου αναστήματος γύρω στα 40 απλά ντυμένος με ένα τζιν και άσπρο μπουφάν μπαίνει φουριόζος στο βαγόνι του μετρό και μονολογεί εκνευρισμένος.. Ακολουθεί η 8χρονη κόρη με μούτρα ως το πάτωμα, κουκλάκι κατά τα άλλα και μια εντυπωσιακή 35άρα δίμετρη, με ωραίο σώμα, με ξανθά μακριά μαλλιά σε αλογοουρά, κολλάν, εντυπωσιακές μπότες ως πάνω από γόνατο κι ένα πανάκριβο, όπως φαινόταν, δερμάτινο κοντό μπουφάν.

Θα απορείς τώρα τι με έπιασε και κοιτάω τι φοράει ο κόσμος, όχι βρε δε τα έπαιξα (ακόμα τουλάχιστο :Ρ)..

Πάμε τον διάλογο να καταλάβεις κι εσύ φίλε, αναγνώστη και περαστικέ !  
Με κόκκινα  γράμματα η μικρή, με μαύρα, [όπως και η μοίρα του], ο πατέρας και με ανοιχτό κόκκινο η μάνα ...

- Μα μπαμπά δεν μου αρέσουννννννννννννννν..

• Μην με εκνευρίζεις σου λέω αυτά ξέρεις τι θυσίες έκανα για να στα πάρω?
• Σταμάτα επιτέλους κι άκου το παιδί τι σου λέει, αμάν τι δε καταλαβαίνεις πια ; σου λέει δε του αρέσουν! Με το ζόρι δηλαδή να της αρέσει το δικό σου γούστο ;
• Μα γιατί δε της αρέσουν ; αν δεν έλεγες εσύ από την αρχή τίποτα δε θα έκανε μούτρα και θα της άρεσαν και όλα θα ήταν μια χαρά..
• Ώχου μα υπήρχε περίπτωση να μου αρέσουν ; το ίδιο γούστο νομίζεις ότι έχεις εσύ με μένα έλεος…

Σιωπή στο ακροατήριο, ψεύτικο κλάμα η μικρή και ο πατέρας ενεργό ηφαίστειο…

• Τι συμβαίνει ; Ρωτά μια και καλά ανυποψίαστη κυρία καρφωμένη πάνω τους από την ώρα που εισήλθαν στο βαγόνι.
• Θέλει με το ζόρι να της περάσει το γούστο του..
• Άλλοι δεν έχουν να φάνε και άλλοι περπατούν ξυπόλυτοι. εμείς κάθε μήνα της παίρνουμε καινούρια παπούτσια και από πάνω δεν είναι ποτέ ευχαριστημένη είναι αχάριστη η μικρή σα κι εσένα!
• Δεν είναι αχάριστο το παιδί απλά έχει γούστο, σε αντίθεση με σένα ευτυχώς !
• Καλά πας καλά ; έτσι λες και περιμένεις να σέβεται και να εκτιμά ότι έχει, ότι μπορώ να της προσφέρω με αυτές τις συνθήκες ; Δε θέλω να γίνει έτσι το παιδί μου όχι δε θέλω να γίνει σα κι εσένα..
• Μα τι ωραίες μπότες πως τις ζηλεύω ! Καλέ γιατί δε σου αρέσουν ; Η ανυποψίαστη πάλι τσουπ…
• Ε δεν της αρέσουν με το ζόρι άλλο πάλι τούτο…
• Μα δεν είναι αυτές που ήθελα έπρεπε να μου πάρει τις άλλες που φοράει και η Μαρία του τις είχα δείξει… γοερό ψεύτικο κλάμα η μικρή
• Δε μου λες Βάσω ξέρεις πόσα μεροκάματα έκανε ο μπαμπάς αυτές τις δύο εβδομάδες ; Ε; ένα προχθές…ΜΟΝΟ ΕΝΑΑΑ! Αυτά τα χρήματα, αυτό το μεροκάματο, αυτά τα παπούτσια που φοράς και δε σου αρέσουν, είναι τα λεφτά του μήνα του μπαμπά που προτίμησε να σου κάνει δώρο που λες ότι δε σου αρέσει…

Σιωπή στο ακροατήριο και συγκίνηση για τον μεροκαματιάρη πατέρα που όπως φαίνεται τα βγάζει με δυσκολία και είναι έτοιμος να καταρρεύσει από στεναχώρια και απογοήτευση…

• Εσύ έπρεπε να υποστηρίζεις τον άντρα σου και όχι τα καπρίτσια της μικρής! Ζούμε δύσκολες εποχές κοπέλα μου και αν δε στηρίξεις τον άνθρωπό σου, τον άντρα σου μην περιμένεις να σε σέβεται αργότερα, ούτε κι εσένα η μικρή.. μείνε δίπλα στον άντρα σου γιατί θα τον χάσεις, υποστήριξέ τον δώσε του δύναμη να τα βγάλει πέρα αυτές τις δύσκολες εποχές.. όλοι έτσι είμαστε..
• Εσύ να κοιτάς την δουλειά σου κυρά μου αν δε μπορούσε να συντηρήσει οικογένεια ας μην την έκανε !

Σύγχυση στο ακροατήριο και ξάφνου έκδηλα πια όλοι άρχισαν να είναι με το μέρος του πατέρα..

• Δώσε σα καλό κορίτσι στο μπαμπά ένα φιλάκι που σου έκανε δώρο όοοοολα τα λεφτά που είχε, για να έχεις εσύ τόσο όμορφες μπότες, λέει μια κοπέλα απέναντί τους..
• Έλα βρε μη κάνεις μουτράκια στον μπαμπά, αφού ξέρεις πόσο σε αγαπάει… κάποια άλλη κυρία…

Κατακόκκινη αλλά αμίλητη η μικρή έχει καρφωθεί στις μπότες της και η μάνα (ο Θεός να την κάνει) τρέμει όλο νεύρα

• Μη δίνεις σημασία παιδί μου επειδή μπαμπάς σου είναι ξεροκέφαλος δε θα κάνουμε ότι θέλει αυτός, έπρεπε να πάμε μαζί να πάρεις αυτές που σου αρέσει!
• Μα δεν είχα πολλά λεφτά για να πάρω πιο ακριβές μπότες, λέει όλο απελπισία μα έτοιμος να εκραγεί…
• Τότε να μην έπαιρνες τίποτα ! Δεν είναι υποχρεωμένο το παιδί να φοράει και να του αρέσει ότι κι εσένα, κορίτσι είναι τι θα πουν τα άλλα παιδιά αν καταλάβουν κιόλας ότι δε της αρέσουν θα την κοροϊδεύουν…
• Δεν το ήξερα να πρέπει να της παίρνω μάρκες και ακριβά ρούχα, παπούτσια για να αρέσουν στους άλλους εξάλλου όλο μεγαλώνουν τα πόδια της του χρόνου θα είναι άχρηστα!
• Και τώρα τι είναι δηλαδή ;
• Δε μου λες τι προτιμάς τα παπούτσια που σου αρέσουν ή να έχεις τον πατέρα σου γιατί δε βλέπω να έχεις και μάνα και πατέρα μαζί για πολύ ακόμα…!

Κλάματα, μα όχι πια ψεύτικα αυλάκωσαν το προσωπάκι της μικρής, μαζί και πολλών μαρτύρων του συμβάντος, ένας κύριος πλησίασε και μπήκε στην μέση προσπαθώντας να πει στην μικρή να αγαπάει τον μπαμπά της και να του το δείχνει, ότι και εκείνος το έχει ανάγκη να ξέρει ότι τον αγαπά.. Η μάνα τον έβγαλε από την μέση διακόπτοντάς τον να κοιτάει την δουλειά του και δεν έχει δικαίωμα κανένας να μιλάει και να κρίνει ένα 8χρονο παιδί, μα δεν είχε καταλάβει ότι όλοι εμείς εκείνη κρίναμε και την αλαζονεία της και όχι το παιδί…

Το μετρό σταμάτησε και όλοι κατεβήκαμε με γοργά βήματα προς τις εξόδους το ίδιο και η μάνα με την μικρή μα όχι ο πατέρας.. Αυτός έμεινε στο βαγόνι με το κεφάλι μέσα στα χέρια του και με δάκρυα πλημμυρισμένα τα μάτια.. Το τελευταίο που άκουσα:

• Δεν έπρεπε να πάρω Ρωσίδα.. δεν έπρεπε να κάνω οικογένεια με ξένη γυναίκα από άλλη χώρα.. όχι..

Τα σχόλια δικά σας…