Θα μπορούσε να είναι αρχή και τέλος μιάς ταινίας, στο θερινό το σινεμά.
Τέρμα αριστερά στην παραλία, η άμμος ειναι πιο υψωμένη και μπορείς να κάνεις κατρακύλα στη θάλασσα απο την κορυφή. Οταν το δοκίμασα, νόμισα πως έγινα μικρό παιδί. Τέλεια αίσθηση.
Εκδικείσαι για όλα εκείνα τα ψέμματα που σου έλεγαν στην παιδική σου ηλικία.
Γελάς και κάθε κωλοτούμπα σε φέρνει πιο κοντά στο νερό, πιο κοντά στο να ακούσεις τον παφλασμό του τιποτένιου σου -πιά- κορμιού μέσα στο απέραντο μπλέ.
Και μετά, γυρίζεις στην μεγάλη πόλη, φορτωμένος με την αρμύρα και τ' αρώματα της θάλασσας, σκονισμένος ακόμα απ' την άμμο και νιώθοντας ξένος με σένα,επειδη πρέπει να φοράς κάτι της πόλης κι όχι της παραλίας.
Το σινεμά σε μεταφέρει σε άλλο σημείο, σε άλλη μέρα, σε άλλη εποχή.
Και το μάτι πέφτει σε σημεία που πρώτη φορά βλέπεις.
Είναι πράγματα που δεν εχεις προσέξει κι ας εχεις δεκάδες φορές περάσει αποκάτω τους. Οπως αυτό.
Oύτε κατα διάνοια δε μπορούσα να φανταστώ οτι υπάρχει Σωματείο Ρακοσυλλεκτών !
Ομως ο σκηνοθέτης δεν γίνεται να δείξει πλάνα όμορφα μόνο, οφείλει να δείξει κι άλλες πλευρές, να αντιληφθούμε καλάτο σκηνικό όπου μέσα πρωταγωνιστούμε, άλλοτε εμείς κι άλλοτε άλλοι σε ρόλους πολυπίκοιλους.
Ασκημοι τοίχοι που αρνούνται να πέσουν, άσκημες μουντζούρες πάνω τους.
Πλάνα τελευταία, περιπλάνηση που σε βάζει να σκέφτεσαι, και φινάλε.
Τέρμα αριστερά στην παραλία, η άμμος ειναι πιο υψωμένη και μπορείς να κάνεις κατρακύλα στη θάλασσα απο την κορυφή. Οταν το δοκίμασα, νόμισα πως έγινα μικρό παιδί. Τέλεια αίσθηση.
Εκδικείσαι για όλα εκείνα τα ψέμματα που σου έλεγαν στην παιδική σου ηλικία.
Γελάς και κάθε κωλοτούμπα σε φέρνει πιο κοντά στο νερό, πιο κοντά στο να ακούσεις τον παφλασμό του τιποτένιου σου -πιά- κορμιού μέσα στο απέραντο μπλέ.
Και μετά, γυρίζεις στην μεγάλη πόλη, φορτωμένος με την αρμύρα και τ' αρώματα της θάλασσας, σκονισμένος ακόμα απ' την άμμο και νιώθοντας ξένος με σένα,επειδη πρέπει να φοράς κάτι της πόλης κι όχι της παραλίας.
Το σινεμά σε μεταφέρει σε άλλο σημείο, σε άλλη μέρα, σε άλλη εποχή.
Και το μάτι πέφτει σε σημεία που πρώτη φορά βλέπεις.
Oύτε κατα διάνοια δε μπορούσα να φανταστώ οτι υπάρχει Σωματείο Ρακοσυλλεκτών !
Ομως ο σκηνοθέτης δεν γίνεται να δείξει πλάνα όμορφα μόνο, οφείλει να δείξει κι άλλες πλευρές, να αντιληφθούμε καλάτο σκηνικό όπου μέσα πρωταγωνιστούμε, άλλοτε εμείς κι άλλοτε άλλοι σε ρόλους πολυπίκοιλους.
Ασκημοι τοίχοι που αρνούνται να πέσουν, άσκημες μουντζούρες πάνω τους.
Οταν είμαστε χαρούμενοι δε βλέπουμε τη δυστυχία που υπάρχει δίπλα μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες και θα κολλήσουμε.
Οταν είμαστε καλά, μπορούμε να δούμε πολλά.
ΔιαγραφήΟταν δεν είμαστε, όλα μοιάζουν γκρίζα, θολά.
Αλλα πάντα υπάρχει κάπου μιά ομορφιά και κάπου αλλού μιά δυστυχία.
Μένει μονάχα να την προσέξουμε.
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο Σερενάτα.
Σε φιλώ πολύ καλέ μου τζονάκο:)))
ΔιαγραφήΓια αρχή έβαλες την πιο ωραία σου φωτό το τέλος άσχημο σ'αφήνει μια πίκρα όπως το τσιγάρο που θέλεις κάτι να πιεις ν'φύγει η πίκρα απ'το στόμα σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο άσχημο είναι όταν βλέπεις παντού γύρω σου τέτοιες εικόνες,σίγουρα μιζεριάζεις και απογοητεύεσαι τελείως!
Κατάλαβα γιατί αναζητάς τ'απέραντο γαλάζιο της θάλασσας και τ'ουρανού!
Τα θαλασσινά μου!
Ειναι μια φωτογραφία απο αγαπημένη παραλία, απο όμορφες μέρες που κράτησαν όσο λίγες διακοπές. Και μετά επιστροφή στην πόλη σε μια πραγματικότητα που δε γίνεται να μείνεις αδιάφορος.
ΔιαγραφήΜακάρι η ζωή όλη να ηταν σαν αυτη στις παραλίες, άραγμα, κολύμπι, ψάρεμα.
Μακάρι.