Ευτραφής ολίγον, αλλα ευκίνητη και κάπως σέξι μανδάμ επι του πεζοδρομίου του Μοναστηρακίου, αυτο με τις πλάκες που δεν ειναι για τακούνια, παραπατά και στηριζόμενη επι του μπράτσου του συνοδού της, αποφεύγει το σώριασμα και το ρεντίκολον της κοινωνίας.
Παρακάτω, σταματούν και οι δύο σε ενα παγκάκι για να ελέγξουν την βλάβη της μανδάμ και τυχόν ζημίες των τακουνίων της.
- Πάλι καλά, και σου ειπα, μη βάλεις αυτά τα παπούτσια.
- Ασε με κι εσυ, που θα βγαινα σαν καμμιά του δρόμου έξω.
- Μα ...στο δρόμο ειμαστε καλή μου.
- Ναι, καλά .... μπουρουμπουρου...μπουρου ...
δεν άκουσα περισσότερα γιατι ειχα απομακρυνθεί ήδη. Δε με βοηθάει κι η ακοή μου τόσο.
Η μπυραρία όπου είχα ραντεβού με φίλους δεν με ενέπνεε ακόμα, ήταν νωρίς, ετσι πήγα μια βόλτα και πήγα καθυστερημένος λιγο στο ραντεβού μου. Αλλα κανείς δεν είχε φτάσει ακόμα και παράγγειλα μια βέλγικη μπύρα περιμένοντας.
Πάνω που έλεγα τώρα θα'ρθουνε, τσούπ !
Στην είσοδο, η μανδάμ μετα του συνοδού της, μπουκάρουν στη μπυραρία και πάνε γραμμή και κάθονται σε ενα ωραίο τραπέζι με δερμάτινο καναπέ. Ο κύριος την βοήθησε να βγάλει την παλταδούρα της και κάθησαν. Ηταν κρατημένο το τραπέζι, μάλλον.
Τους παρατηρούσα μια και βαριόμουν σαν σκύλος και μου φάνηκε οτι δε θα ΄ταν πάνω απο σαράντα αυτη, σαρανταδύο αυτός. Εβαζα στοίχημα με τον εαυτό μου οτι έχουν τζιπ, εξοχικό και μοναχοκόρη που σπουδάζει στη Γαλλία. Ετσι μου φαίνονταν.
Πού να ξέρεις, κοιτάζοντας ανθρώπους, τι ζωή θα ειχαν να σου εξιστορήσουν και πόσο κοντά θα έπεφτες στη μαντεψιά σου για εκείνους.
Το μαγαζί γέμισε σιγά σιγά και η μουσική ανακατευόταν με το δυνατό μουρμουρητό των θαμώνων. Στο μεταξύ είχε καταφθάσει η παρέα μου και προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε φωνάζοντας δυνατά για να ακουστούμε. Δεν ειναι αυτά τα μαγαζιά για συζητήσεις. Παρ' όλο το θόρυβο, οι τρείς φοιτήτριες πίσω μου κουβέντιαζαν μες στην καλή χαρά.
Ηταν ενα βράδι όμορφο, ασυνήθιστο, καθώς σπάνια πηγαίνω Μοναστηράκι πια.
Ειχε αρκετό κρύο που μου φαινόταν πιο πολύ σαν έντονη δροσιά.
Βγήκα μια στιγμή έξω να καπνίσω και να κάνω ενα τηλεφώνημα.
Λίγα λεπτά μετά, η μανδάμ μετα του συνοδού της βγήκαν, ανέκφραστοι, αμίλητοι, αλλα με ενα κάπως μακάριο ύφος. Δε θα μάθω ποτέ γιατί.
Σταμάτησαν λίγα μέτρα πιο περα, όπου ενας σκύλος στεκόταν, αυτοί κάτι έλεγαν στον σκύλο, ενω εκείνος δεν τους έδωσε και πολλή σημασία. Εφυγαν, με την μανδάμ γραπωμένη απο το στιβαρό μπράτσο του σενιόρ και δεν τους ξαναείδα ποτέ.
Αν πω οτι δε θυμάμαι λέξη απο οσα είπαμε με την παρέα μου κείνο το βράδι, δε θα με πιστέψεις. Αλλα θυμάμαι έντονα το Μοναστηράκι, τη μανδάμ και το σκύλο.
Και το σκύλο,κάθισα και τονε ζωγράφισα, περίπου όπως τον θυμάμαι.
Απο κάθε περιστατικό της ζωής μου, θυμάμαι έντονα δυο τρία πράγματα, και σπάνια όλα. Κάποια πράγματα μένουν τυπωμένα στο μυαλό μας πιο δυνατά, ποιός ξέρει γιατί.
Σκύλε, εύχομαι να είσαι καλά φίλε. Οπου και να'σαι, καλά να'σαι. Κάτι μου λέει οτι σε μιάν άλλη ζωή, υπήρξαμε σκύλοι, εγω, η μανδάμ, ο σενιόρ, πολλοί απο εμάς.
[Μολύβι 4Β, κερομπογιά και παστέλ σε απαλό σατινέ χαρτί 220 γρ. διαστάσεις 29.7Χ21 εκ.]
Παρακάτω, σταματούν και οι δύο σε ενα παγκάκι για να ελέγξουν την βλάβη της μανδάμ και τυχόν ζημίες των τακουνίων της.
- Πάλι καλά, και σου ειπα, μη βάλεις αυτά τα παπούτσια.
- Ασε με κι εσυ, που θα βγαινα σαν καμμιά του δρόμου έξω.
- Μα ...στο δρόμο ειμαστε καλή μου.
- Ναι, καλά .... μπουρουμπουρου...μπουρου ...
δεν άκουσα περισσότερα γιατι ειχα απομακρυνθεί ήδη. Δε με βοηθάει κι η ακοή μου τόσο.
Η μπυραρία όπου είχα ραντεβού με φίλους δεν με ενέπνεε ακόμα, ήταν νωρίς, ετσι πήγα μια βόλτα και πήγα καθυστερημένος λιγο στο ραντεβού μου. Αλλα κανείς δεν είχε φτάσει ακόμα και παράγγειλα μια βέλγικη μπύρα περιμένοντας.
Πάνω που έλεγα τώρα θα'ρθουνε, τσούπ !
Στην είσοδο, η μανδάμ μετα του συνοδού της, μπουκάρουν στη μπυραρία και πάνε γραμμή και κάθονται σε ενα ωραίο τραπέζι με δερμάτινο καναπέ. Ο κύριος την βοήθησε να βγάλει την παλταδούρα της και κάθησαν. Ηταν κρατημένο το τραπέζι, μάλλον.
Τους παρατηρούσα μια και βαριόμουν σαν σκύλος και μου φάνηκε οτι δε θα ΄ταν πάνω απο σαράντα αυτη, σαρανταδύο αυτός. Εβαζα στοίχημα με τον εαυτό μου οτι έχουν τζιπ, εξοχικό και μοναχοκόρη που σπουδάζει στη Γαλλία. Ετσι μου φαίνονταν.
Πού να ξέρεις, κοιτάζοντας ανθρώπους, τι ζωή θα ειχαν να σου εξιστορήσουν και πόσο κοντά θα έπεφτες στη μαντεψιά σου για εκείνους.
Το μαγαζί γέμισε σιγά σιγά και η μουσική ανακατευόταν με το δυνατό μουρμουρητό των θαμώνων. Στο μεταξύ είχε καταφθάσει η παρέα μου και προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε φωνάζοντας δυνατά για να ακουστούμε. Δεν ειναι αυτά τα μαγαζιά για συζητήσεις. Παρ' όλο το θόρυβο, οι τρείς φοιτήτριες πίσω μου κουβέντιαζαν μες στην καλή χαρά.
Ηταν ενα βράδι όμορφο, ασυνήθιστο, καθώς σπάνια πηγαίνω Μοναστηράκι πια.
Ειχε αρκετό κρύο που μου φαινόταν πιο πολύ σαν έντονη δροσιά.
Βγήκα μια στιγμή έξω να καπνίσω και να κάνω ενα τηλεφώνημα.
Λίγα λεπτά μετά, η μανδάμ μετα του συνοδού της βγήκαν, ανέκφραστοι, αμίλητοι, αλλα με ενα κάπως μακάριο ύφος. Δε θα μάθω ποτέ γιατί.
Σταμάτησαν λίγα μέτρα πιο περα, όπου ενας σκύλος στεκόταν, αυτοί κάτι έλεγαν στον σκύλο, ενω εκείνος δεν τους έδωσε και πολλή σημασία. Εφυγαν, με την μανδάμ γραπωμένη απο το στιβαρό μπράτσο του σενιόρ και δεν τους ξαναείδα ποτέ.
Αν πω οτι δε θυμάμαι λέξη απο οσα είπαμε με την παρέα μου κείνο το βράδι, δε θα με πιστέψεις. Αλλα θυμάμαι έντονα το Μοναστηράκι, τη μανδάμ και το σκύλο.
Και το σκύλο,κάθισα και τονε ζωγράφισα, περίπου όπως τον θυμάμαι.
Απο κάθε περιστατικό της ζωής μου, θυμάμαι έντονα δυο τρία πράγματα, και σπάνια όλα. Κάποια πράγματα μένουν τυπωμένα στο μυαλό μας πιο δυνατά, ποιός ξέρει γιατί.
Σκύλε, εύχομαι να είσαι καλά φίλε. Οπου και να'σαι, καλά να'σαι. Κάτι μου λέει οτι σε μιάν άλλη ζωή, υπήρξαμε σκύλοι, εγω, η μανδάμ, ο σενιόρ, πολλοί απο εμάς.
[Μολύβι 4Β, κερομπογιά και παστέλ σε απαλό σατινέ χαρτί 220 γρ. διαστάσεις 29.7Χ21 εκ.]
Aμάν,ρε μάστορα,σε ειχα για τσιπουρο!Ακου βέλγικη μπίρα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Σαρακοστή,ρεεεεε....
Ε μα βρε VAD μπυραρία ήταν, δε φαντάζομαι να είχαν τσίπουρα :)
ΔιαγραφήNα σε πληροφορήσω για τους σκύλους. Ο σκύλος δεν βαριέται ποτέ. Όταν σου δίνει αυτή την εντύπωση, απλά σκέφτεται τι να κάνει μετά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω μια φίλη που έχει δουλέψει χρόνια στις Βρυξέλλες. Αποκαλούσε και αποκαλεί τους Βέλγους, Βελγάνθρωπους. Γιατί είναι περίεργοι. Φαντάζομαι ότι το ίδιο ισχύει και για τη μπύρα τους. Πώς την πίνεις;
Ναι οι Βέλγοι Swell ειναι κάπως ιδιαίτεροι, του εχω λιγο ζήσει κι απο κοντά στη χώρα τους.
ΔιαγραφήΔε θα 'λεγα αντιπαθείς αλλα νερόβραστοι κάπως.
Οι μπύρες τους ειναι καλές.
Θέμα γούστου κιόλας, εμένα για παράδειγμα με ξετρέλλανε μία μπύρα που είχαν, με κεράσι μέσα, απίθανη γεύση, οκ οχι κλασσική μπύρα αλλα πολύ ενδιαφέρουσα. Εχουν και κατι άλλες, μοναστηριακές κλπ κλπ.
Για το σκύλο, εχω να πω οτι μπορεί να σου πεί οσα δεν μπορεί να πει μιλώντας.
Ειναι καταπληκτικά πλάσματα.
Θα μιλήσω από επιστημονική άποψη (μόνο τέτοια διαθέτω) ως ειδήμων περί τα ψυχολογικά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι καλό να παρατηρείς τους ανθρώπους. Κάποτε μαντεύεις στο περίπου «τι καπνό φουμάρουν», κάποτε πέφτεις εντελώς έξω. Αλλά, όπως είπες, δεν θα το μάθεις ποτέ!
Τη μανδάμ τη θυμάσαι λόγω της παλταδούρας, του μπράτσου, της τακούνας και του παρ’ ολίγον πεσίματος.
Το Μοναστηράκι το θυμάσαι λόγω της προαναφερθείσης μανδάμ. Κι άλλες φορές δεν έχεις πάει; Το πλακόστρωτο είναι καιρό εκεί, η μανδάμ δεν το’ξερε.
(Αλλά και να το’ξερε τι θα φόραγε; Ελβιέλες; )
Το σκύλο τον θυμάσαι από την …ψιλοκουβέντα με τη μανδάμ. Αυτός πάλι μίλησε με τη σιωπή του.
Υ.Γ: Ρώτησε τους φίλους σου για το θέμα της κουβέντας. Έτσι θα συνειδητοποιήσεις ποια θέματα είναι άχρηστα προς συζήτηση και την επόμενη φορά ίσως βγεις με τη μπύρα σου στο πλακόστρωτο, ψάχνοντας το σκύλο για παρέα…!
Πέτρο, συχνά παρατηρώ ανθρώπους, απο μικρός.
ΔιαγραφήΠίστευα οτι πέφτω μεσα στη μαντεψιά μου κόβοντάς τους, στο τι καπνό φουμάρουν.
Αλλα οταν μεγάλωσα κατάλαβα οτι ουτε 50% επιτυχία δεν εχω.
Δε θα το μάθουμε ακριβώς όμως, ποτέ.
Η μανδάμ ειχε κι ωραίο κώλο κι ωραίο μάτι, things to remember.
Μερικές φορές ειναι και θέμα διάθεσης, το τι θα προσέξεις στον άλλον.
υγ. Δέκα μέρες μετά, ο καιρός ηταν καλύτερος.
Πήρα το μετρό και κατέβηκα Μοναστηράκι με σκοπό μία μπύρα και επιστροφή. Μόνος, αφου δε βρήκα κάποιον διαθέσιμο για παρέα. Πήρα τη μπύρα και κάθησα να την πιώ χαζεύοντας τους περαστικούς. Δε θα ξεχάσω στην τελευταία γουλιά μπύρας που ήρθε κοντά μου ενας 'αλλος σκύλος και με τα ολοστρόγγυλα διερευνητικά του μάτια με κοίταζε σαν να ρωτούσε :
"Και τώρα τι θα κάνεις φίλε ;"
Σαν να κατάλαβε οτι δεν εχω να του απαντήσω κάτι σαφές, κοίταζε δεξιά κι αριστερά λες κι έψαχνε να μου βρεί κάτι ενδιαφέρον. Η εχω τρελαθεί ή οι σκύλοι μιλάνε με τον τρόπο τους, ενδιαφέρονται για τους ανθρώπους.
Ζωγραφίζεις; Σε ζηλεύω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ποια μπυραρία πήγες στο Μοναστηράκι; Ένα Μοναστηράκι που βλέπω την πλατεία του και με πιάνει κατάθλιψη. Ούτε εγώ δεν θα σχεδίαζα τέτοια πλατεία. Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτό. Κάποιος το ενέκρινε το σχέδιο. Και πέσανε λεφτά για αυτό το έκτρωμα. Θεέ και Κύριε.
Εννοείται ότι δεν μπορείς να συζητήσεις με την μουσική δυνατά. Η πίκρα είναι όταν στην παρέα έρχεται καινούριος κόσμος, με τον οποίο δεν μπορείς να ανταλλάξεις δυο κουβέντες. Κάθονται και κοιτά ο ένας τον άλλον, λέγοντας ''ναι'' σε ότι κι αν ρωτήσει ο άλλος. Κι αν το ''ναι'' δεν σε σώζει και πρέπει να δώσεις ολοκληρώμενη πρόταση ως απάντηση, τότε όλο και κάποιες πιτσιλιές σάλιου θα φτάσουν στο αυτί ή στο πρόσωπο του συνομιλητή. Το ερώτημα είναι γιατί επιλέγουμε τέτοια μαγαζιά;
Όσο για τα σκυλιά είναι θαυμάσια ζώα. Δεν μιλάω βέβαια για ράτσες του κώλου που δημιουργήθηκαν επειδή ο άνθρωπος είχε ορέξεις π.χ. τσιουάουα. Ο σκύλος της ζεστής ζωγραφιάς σου είναι πανέμορφος.
Κάνθαρε ζωγραφίζω απο χόμπι και νιώθω καλά οταν τελειώνω κάτι.
ΔιαγραφήΘα πάρουν αξία οι ζωγραφιές μου σε καμμια 80ριά χρόνια, οπότε τρέξε να παραγγείλεις :)
Να σου πω σε ποιά μπυραρία πήγα ; Στην James Joyce αν την ξέρεις.
Χα, τα τσιουάουα δεν μου αρέσουν καθόλου ουτε κατι πεκινουά πχ.
Τα Beagle ομως ε ναι.
Τα Μπιγκλάκια είναι καταπληκτικά σκυλιά.
ΔιαγραφήJames Joyce; Όχι, δεν την ξέρω. Θα την ψάξω. Μπορεί να δω και την μανδάμ, πού ξέρεις;
Υ.Γ. Εγώ, πάντως, αυτόν τον σκύλο θα τον έκανα κάδρο και θα τον έβαζα στον τοίχο. Ζηλεύω όσους ξέρουν να ζωγραφίζουν.
Υπέροχος ο σκυλάκος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα είναι και πανέμορφος πως να μην τον θυμάσαι?
Η μαντάμ ωραία?
Μια φορά έκατσα στο Μοναστηράκι και μου άρεσε πολύς κόσμος πάει και'ρχεται και μόνο να χαζεύεις περνά η ώρα σου.
Αν παρατηρήσεις καλύτερα τους ανθρώπους θ'ανακαλύψεις χαρακτηριστικά ζώων που έχει ο καθένας και απο'κει μαντεύεις και τον χαρακτήρα τους.
Τα θαλασσινά μου!
zoyzoy τλετοιου τύπου σκύλοι κυκλοφορούν κάμποσοι σοτ Κέντρο της Αθήνας.
ΔιαγραφήΝαι, καλούτσικη η μανδάμ αν και οχι ο τύπος μου θα λεγα.
Μοναστηράκι μαζεύει πολύ κόσμο ειδικά με καλό καιρό, μεσημέρια Κυριακής ας πούμε.
Αυτο, οτι πολλοί άνθρωποι σου θυμίζουν κάποιο ζώο, αλλα μήπως ζώα δεν ειμαστε κι εμείς ;
Απλά με καλύτερο εγκέφαλο.
Να σαι καλά.
Εγώ τζονάκο μου, νομίζω πως σε μια άλλη ζωή ήμουν γάτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΙσως γιατί μεγάλωσα με γάτες;
Γιατί τις λατρεύω;...
Εγώ πάλι, από τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής μου θυμάμαι συγκεκριμένα πράγματα....
Οχι όλα.
Δεν ξέρω γιατί, όπως δεν ξέρω και γιατί θυμάμαι αυτά και όχι άλλα.
Τελικά είναι μυστήριος ο τρόπος που λειτουργεί ο εγκέφαλος μας......
Ποσο πολυ καιρο ειχα να περασω απο εδω??!!...ΚΑι επεσα πανω στο καλύτερο!! Τζονακο βλέπω κανεις τρομερή δουλεια στο μπλογκ σου..!! Μπραβο..Πολλα Μπραβο!!!
ΔιαγραφήΕγω σκύλος θα ήμουν ή σκύλος θα γίνω Σερενάτα μου :)
ΔιαγραφήΜε τις γάτες δεν τα πάω και πολυ καλά.
Ο εγκέφαλός μας ειναι αυτο που είμαστε, ενα καταπληκτικό, όσο και μυστήριο πράγμα.
Τα χει παίξει μου φαίνεται ο Blogger λίγο.
ΔιαγραφήLily :)) χαίρομαι πάρα πάρα πολύ που σε ξαναβλέπω.
Ελπίζω να εισαι καλά και να εχεις την μουσική σου οπως πάντα.
Δεν γράφω όπως παλιότερα πια στο μπλογκ.
Θέμα διάθεσης που μας την εχουν κάνει σαν τα μούτρα τους.
Σε ευχαριστώ πολύ :)
Πρωταγωνιστής ο σκύλος. Μπράβο του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟντως ο σκύλος ήταν ο αστέρας της βραδιάς Κιτσεμήτσε.
ΔιαγραφήΠέτρο αυτο με τις ρεφορμιστικές πατάτες που έγραψες, θα το δω αυριο απόγευματάκι. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό ποστ εξαιρετική ζωγραφιά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι κάποτε υπήρξαμε σκύλοι μπορεί και γάτες κι όσοι από εμάς δεν υπήρξαν θάρθει η σειρά τους και θα υπάρξουν! Νάναι σίγουροι!
Αλήθεια ο Βενιζέλος τι σκύλος να ήταν;; μπουλντόκ άραγε;; κι ο Λοβέρδος μάλλον κανένα πεκινουά... χαχααα!!
Γειά σου Τζόνυ!! ευτυχώς που φιλοσοφούμε γιατί αλλιώς θα ...χαθούμε...
:))
Eδω ο Βενιζέλος
ΔιαγραφήΕδω ο Λοβέρδος
Για τους υπόλοιπους μου έδωσες ιδέα να κάνω νεο πόστ :)
χααχαχαχααααααααα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε πέθανες!!! ειδικά ο Λοβέρδος με τα ...γε-νόσημα.... :)))
Χαίρομαι που σου έδωσα ιδέα! Περιμένω να γελάσω! το έχουμε ανάγκη!!
Καλό βραδάκι...
:))
Σαν τη Serenata κι εγώ! Γάτα θα ήμουν ή τουλάχιστον θα ήθελα να ήμουν! Υπέροχα πλάσματα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία ζωγραφιά και παρεπιπτόντως κάποιες βέλγικες μπύρες είναι πολύ καλές, θα συμφωνήσω μαζί σου!
Τρελοτουρίστρια