Ο σκύλος στον κόσμο των ανθρώπων

   Ευτραφής ολίγον, αλλα ευκίνητη και κάπως σέξι μανδάμ επι του πεζοδρομίου του Μοναστηρακίου, αυτο με τις πλάκες που δεν ειναι για τακούνια, παραπατά  και στηριζόμενη επι του μπράτσου του συνοδού της, αποφεύγει το σώριασμα και το ρεντίκολον της κοινωνίας.
Παρακάτω, σταματούν και οι δύο σε ενα παγκάκι για να ελέγξουν την βλάβη της μανδάμ και τυχόν ζημίες των τακουνίων της.
- Πάλι καλά, και σου ειπα, μη βάλεις αυτά τα παπούτσια.
- Ασε με κι εσυ, που θα βγαινα σαν καμμιά του δρόμου έξω.
- Μα ...στο δρόμο ειμαστε καλή μου.
- Ναι, καλά .... μπουρουμπουρου...μπουρου ...
δεν άκουσα περισσότερα γιατι ειχα απομακρυνθεί ήδη. Δε με βοηθάει κι η ακοή μου τόσο.
Η μπυραρία όπου είχα ραντεβού με φίλους δεν με ενέπνεε ακόμα, ήταν νωρίς, ετσι πήγα μια βόλτα και πήγα καθυστερημένος λιγο στο ραντεβού μου. Αλλα κανείς δεν είχε φτάσει ακόμα και παράγγειλα μια βέλγικη μπύρα περιμένοντας.
Πάνω που έλεγα τώρα θα'ρθουνε, τσούπ !
Στην είσοδο, η μανδάμ μετα του συνοδού της, μπουκάρουν στη μπυραρία και πάνε γραμμή και κάθονται σε ενα ωραίο τραπέζι με δερμάτινο καναπέ. Ο κύριος την βοήθησε να βγάλει την παλταδούρα της και κάθησαν. Ηταν κρατημένο το τραπέζι, μάλλον.
Τους παρατηρούσα μια και βαριόμουν σαν σκύλος και μου φάνηκε οτι δε θα ΄ταν πάνω απο σαράντα αυτη, σαρανταδύο αυτός. Εβαζα στοίχημα με τον εαυτό μου οτι έχουν τζιπ, εξοχικό και μοναχοκόρη που σπουδάζει στη Γαλλία. Ετσι μου φαίνονταν.
Πού να ξέρεις, κοιτάζοντας ανθρώπους, τι ζωή θα ειχαν να σου εξιστορήσουν και πόσο κοντά θα έπεφτες στη μαντεψιά σου για εκείνους.
 Το μαγαζί γέμισε σιγά σιγά και η μουσική ανακατευόταν με το δυνατό μουρμουρητό των θαμώνων. Στο μεταξύ είχε καταφθάσει η παρέα μου και προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε φωνάζοντας δυνατά για να ακουστούμε. Δεν ειναι αυτά τα μαγαζιά για συζητήσεις. Παρ' όλο το θόρυβο, οι τρείς φοιτήτριες πίσω μου κουβέντιαζαν μες στην καλή χαρά.
 
Ηταν ενα βράδι όμορφο, ασυνήθιστο, καθώς σπάνια πηγαίνω Μοναστηράκι πια.
Ειχε αρκετό κρύο που μου φαινόταν πιο πολύ σαν έντονη δροσιά.
Βγήκα μια στιγμή έξω να καπνίσω και να κάνω ενα τηλεφώνημα.
Λίγα λεπτά μετά, η μανδάμ μετα του συνοδού της βγήκαν, ανέκφραστοι, αμίλητοι, αλλα με ενα κάπως μακάριο ύφος. Δε θα μάθω ποτέ γιατί.
Σταμάτησαν λίγα μέτρα πιο περα, όπου ενας σκύλος στεκόταν, αυτοί κάτι έλεγαν στον σκύλο, ενω εκείνος δεν τους έδωσε και πολλή σημασία. Εφυγαν, με την μανδάμ γραπωμένη απο το στιβαρό μπράτσο του σενιόρ και δεν τους ξαναείδα ποτέ.

Αν πω οτι δε θυμάμαι λέξη απο οσα είπαμε με την παρέα μου κείνο το βράδι, δε θα με πιστέψεις. Αλλα θυμάμαι έντονα το Μοναστηράκι, τη μανδάμ και το σκύλο.
Και το σκύλο,κάθισα και τονε ζωγράφισα, περίπου όπως τον θυμάμαι.
Απο κάθε περιστατικό της ζωής μου, θυμάμαι έντονα δυο τρία πράγματα, και σπάνια όλα. Κάποια πράγματα μένουν τυπωμένα στο μυαλό μας πιο δυνατά, ποιός ξέρει γιατί.

Σκύλε, εύχομαι να είσαι καλά φίλε. Οπου και να'σαι, καλά να'σαι. Κάτι μου λέει οτι σε μιάν άλλη ζωή, υπήρξαμε σκύλοι, εγω, η μανδάμ, ο σενιόρ, πολλοί απο εμάς.

[Μολύβι 4Β, κερομπογιά και παστέλ σε απαλό σατινέ χαρτί 220 γρ. διαστάσεις 29.7Χ21 εκ.]

To μουσκίδι

  Ηταν να πάω σε εκδήλωση μιας κίνησης πολιτών όπου θα μιλούσαμε σχετικά με την Κοινωνική Αλληλεγγύη. Ειναι μια απο τις δράσεις που θέλω να συμμετέχω.
Το ποτάμι όμως με εμπόδισε, ο κατακλυσμός έξω ήταν το κάτι άλλο και κράτησε μιά ώρα και βάλε. Δεν πήγα. Εμεινα μέσα.
  Εμεινα και κοίταξα να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου, τον εαυτό μου.
  Ολο αυτο το θέατρο που παίζεται στις πλάτες μας ειναι σκηνοθετημένο, σαν να πρέπει για μιά δεκαετία να γονατίσουμε όσο δεν πάει, να μην προβάλλουμε αντιστάσεις κι ετσι να γίνει πιό εύκολο το έργο αυτών που βγάζουν κέρδη χρησιμοποιώντας εταιρείες, κράτη, πολιτικούς και θρησκείες.
Δεκαεφτά χρονώ, δεν είχα φανταστεί τέτοια εξέλιξη στη ζωή μας, τα όνειρα κι οι ελπίδες ήταν άλλα, και πάει καιρός απο τότε που ήμουν δεκαεφτά αλλα μέσα μου νιώθω είκοσι. Δε θα υποκύψω στη θέληση των 'κακών' να μας γεράσουν την ψυχή.
  Εσκυψα απ' το μπαλκόνι να δω καλύτερα εναν ταλαίπωρο που πλατσούριζε στα νερά με μια ακόμα πιο ταλαιπωρημένη ομπρέλλα απο πάνω του. 
Ενα αυτοκίνητο σαν κρις κραφτ πέρασε και τον έβρεξε λίγο ακόμα, αλλα αυτο δεν ήταν πρόβλημα, τόσο, όσο το οτι τρία βήματα μετά, ο άνθρωπος γλίστρησε κι έπεσε κάτω.
Και να μην υπάρχει ψυχή έξω, να τον βοηθήσει, κι εγω, ασφαλής στο μπαλκόνι μου έλεγα μεσα μου "ω μάη γκώντ" λες κι αυτο θα τονε βοηθούσε. Το ευχόμουν. Αυτη μπορούσε να ειναι εκείνη τη στιγμή η δική μου αλληλεγγύη.
Ο άνθρωπος σηκώθηκε και οι βροντές και το σούσουρο του ποταμόδρομου δεν με άφησαν να ακούσω αν κάτι μουρμούρισε. Είδα καθαρά την εικόνα, να μπαίνει σπίτι του καταμούσκεμα, μόνος, κι έρημος.
Μιά αστραπή, έφεξε έξω, η πόρτα έκλεισε πίσω σου, είσαι ασφαλής. Για λίγο.

Σκλέψεις

Ναι, σκλέψεις.
Δηλαδή σκέψεις γυρω απο το οτι σε κλέβουν.
Αλλά ίσως και να σκέφτεσαι εσύ να κλέψεις.
Η να σκέφτεσαι οτι δεν έκλεψες ποτέ κι είσαι κορόϊδο.
Και επιπλέον όσοι έκλεψαν είναι που φωνάζουν περισσότερο.
Χωρίς σκέψη. Δε θέλουν να σταματήσουν να κλέβουν.
Σκέφτομαι οτι κλοπή δεν είναι η απ' ευθείας πράξη αφαίρεσης αντικειμένων αξίας απο άλλον.
Κλοπή είναι και να οικειοποιείται κάποιος τις σκέψεις σου, τις ιδέες σου.
Κλοπή ειναι να κοπιάζεις και να νικάει άλλος.
Κλέψιμο είναι και να σου παίρνουν τα όνειρα. Και τις ελπίδες.
Να τα κάνουν πατσαβούρα σαν να μην υπάρχεις, σα να μη σ' εχει ανάγκη κανείς.
Κλοπή είναι και η εκμετάλλευση, η κατάχρηση εμπιστοσύνης, αυτο που παραμυθιάζεις κάποιον και στο τέλος σε πιστεύει.
Κλοπή ειναι να είσαι κάτι άλλο απο αυτο που υποτίθεται είσαι.
Να εισαι για παράδειγμα ενας μοναχός και να στήνεις οφφ σώρ εταιρείες με τη συνδρομή διάφορων άλλων που με κατάχρηση εξουσίας σε βοηθούν.
Μου λέγανε μικρός που ήμουν, κλέψε, αλλα να μη σε πιάσουν.
Σύμφωνα με έρευνες, οι ικανοί κλέφτες, αυτοί που δεν τους πιάνουν, θεωρούνται έξυπνοι. Αρα όποιος δεν κλέβει, ειναι ηλίθιος (;)
Μα δεν ήθελα να κλέψω, γιατι να το κάνω ;
Κι όμως,  μεγάλωσα σε ενα κόσμο όπου επιβίωσαν όσοι έκλεβαν με τον ένα ή τον άλλον τρόπο και φτάσαμε να μη μπορούνε ουτε να τους τιμωρήσουν.
Με το κλεψιό, η πλάκα ειναι να σου το μάθουν απο μικρή ηλικία ή να το έχεις σοτ αίμα σου, γιατι αν πας να γίνεις κλέφτης στα 40 σου, μάλλον θα την πατήσεις και θα πονέσει. Αλλα μπορεί και να είσαι τυχερός.